This is who I am exactly , deal with it. ~Avareth

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Als je haar zag , wist je in één oogopslag wie Kayleigh eigenlijk was, en hoe ze was. Aan haar lieve en zachte uiterlijk en bouw kon je dat ze lief en aardig was. Aan haar vachtkleur en de lianan om haar benen wist je dat ze bijzonder was. Maar aan de littekens wist je dat ze soms te eigenwijs of gedurft was. Dat waren littekens die ze aan gevechten of ongelukken had overgehouden. Het was precies Kayleigh. Haar uiterlijk vertelde haar innerlijk. Ze was wel blij met haar uiterlijk maar ook zijzelf wist dat ze niet altijd even handig was. En dit zag ze als ze dronk. Als haar manen over het water drijfde, ze genoot van het heerlijke water, maar vervolgens haar ogen opende en zichzelf zag. Een leuke pony met littekens. Dan nam ze zich ook altijd weer voor niet te brutaal of gedurft te zijn. Helaas brak ze die belofte altijd weer. En deed ze er ook haar best niet meer voor. Ze was wie ze was.

Ze tuurde naar de grond. Steeds weer voelde ze hoe haar hoeven licht wegzakte in het natte zand. En steeds weer , met dezelfde windvlaag, rook de het zout van het water. Dit was nog niet haar rang, maar ze was een merrie die graag op onderzoek uit ging. Het voelde hier, in Orlais, bijna hetzelfde als in Minanter. Alleen had ze in Minanter meer vrienden en kennissen, en ohja, Lerav, die had ze daar ook. Haar stoere leider. Ze was trots op hem geweest, maar ze had hem nog niet gezien, of de kans gehad om hem te feliciteren. Maar dat kwam nog wel. Plotseling werd de geur van zout onderbroken met de geur van paard. Langzaam kwam ze tot stilstand. Ze spitste haar ogen en keek om zich heen. Ze was altijd benieuwd naar nieuwe paarden. Of nouja, paarden die ze nog niet kende.

**Omg, slechte beginpost

Gast **Profile**

AVARETH
I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Ondanks dat hij zijn thuis had gevonden in het gebied genaamd Ferelden, hij had er vandaag voor gekozen om zijn lichaam te verplaatsen naar de zee. Terug naar de tweede rang. Zijn grote lichaam beweegt zich moeiteloos voort over de smalle richels, en door het mulle zand. De lucht was koud, en wolkjes kwamen van zijn bezweette lichaam. Hij duwde zichzelf graag tot het randje, totdat hij lichamelijk niet verder kwam, om zichzelf dan voor eeuwig te haten. Hij hield van het gevoel dat hij leefde als zijn knieën niet meer wilde, of zijn hart zo bonkte dat hij dacht dat het zou knappen. Dat waren de momenten dat hij leefde, dat hij voor een kort moment kon genieten van de wereld. Dat hield echter al snel weer op, want net als nu begint zijn zware lichaam uitgeput te raken, en zijn spieren leken bijna te knappen. Ondanks dat zijn lichaam was gemaakt om de hellingen te beklimmen, en lange tochten te doorstaan, hij begaf zich liever over een uitgestrekte vlakte, rennend tot hij er bij neer zou vallen. Toch gaf dit enige wisseling in zijn dagelijkse sleur, en het had hem een goed moment gegeven om na te denken. En dat waren momenten die hij graag had..

Hij legt de laatste paar stappen van de bergen af, voordat hij zijn achterhand onder zijn lichaam brengt en zijn spieren aan spant, om er in een denderende galop vandoor te springen. Hij steekt de ondiepe rivier over, en galoppeert de stranden op. Zijn oren liggen plat langs zijn hals, en zijn ogen gaan schichtig over de contouren van het woud. Na al die jaren had hij nog steeds moeite om de schaduwen binnen te dringen. Hij kreeg het benauwd, zijn geest werd troebel, en hij kon aan niks anders meer denken dan aan de chaos die zich afspeelde in zijn mismaakte hoofd. Briesend gooit hij zijn voorhand de lucht in en maait met zijn benen door de lucht, hij maakt een bokkensprong en komt met een klap weer op de grond terecht. Hij wilde het woud niet in, hij durfde het woud niet in. De schaduwen leken aan zijn benen te trekken, en onzichtbare ogen wilde zijn lichaam geen seconde los laten. Hij haatte dit moment, hij wilde niet toegeven aan zijn angstige gedachtes, hij wilde bewijzen dat hij van het woud kon houden. Met net zoals de voorgaande jaren koste hem dat veel moeite. Hij gooit zijn hoofd de lucht in, en steigert luid briesend de hoogte in. Zijn hoeven maaien door de lucht, en zijn manen klapperen achter zijn hals in de wind. Hij komt weer neer en spurt er vandoor, de andere kant op, langs het woud, rennend totdat zijn benen het zouden begeven en hij van uitputting niet anders kon dan het woud betreden.

Hij zou het nooit begrijpen, hoe zijn lieve Myou het woud kon betreden zonder angstig te zijn. Ze had zijn nachtmerrie's gezien, ze wist welke wezens hem achtervolgde, ze wist alles, en nog steeds wist ze zich kalm te houden tussen de schaduwen. Hijgend komt hij tot stilstand en richt zijn gouden oog op de gestaltes die tussen de bomen door lopen, immers zag hij niks met zijn blinde oog. Heel even gaan zijn oren uit zijn nek en ziet hij hoe de zonnestralen zich door het bladerdek wurmen, heel even lijkt het woud niet die hel uit zijn dromen. Maar binnen enkele seconden slaat alles om, een gepijnigde schreeuw maakt hem wakker, en opent zijn ogen weer voor de angsten voor het woud. Zijn oren draaien zijn nek in, en hij spant zijn lichaam op, maakt zich groot en draagt zijn hoofd hoog op zijn brede hals. Opnieuw hoort hij een geluid uit het woud en vogels vliegen op, verlaten de bomen waar zij zich bevonden. Heel even wilt Avareth omkeer maken, maar dan verschijnt er een gedaante aan de rand van het woud. Hij wist niet wat hij moest denken, wat was het? Het was een merrie dat rook hij, overduidelijk. Ze trok zijn interesse, ze maakte hem nieuwsgierig. Avareth krult zijn hals in een boog, en spant de spieren op zijn schouders aan. Hij schraapt met zijn hoofd over de grond en steigert vervolgens even laag. Een binnensmondse hinnik verlaat zijn lippen, en met een dreun komt hij weer neer. Zijn ene oor draait geïnteresseerd haar kant op, hij volgt elke beweging die de merrie maakt met zijn ogen, hoe had hij haar nooit eerder kunnen zien?

* Avareth is de pappa van Lerav he :3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Haar ogen twinkelde bij het zien van de hengst. Zijn bouw was sprekend die van Lerav. Dat was iets waardoor ze erg nieuwsgierig werd. Ze nam de hengst van een afstandje in zich op. Hij was groot en sterk, en echte hengst,d at rook je, maar dat zag je ook gelijk. Zijn gele ogen volgde aandachtig haar bewegingen. Het maakte hem apart, net als zijzelf. Je zag ook aan hem dat het een hengst was die niet zomaar achteruit deinsde. Zijn lichaam zat onder de gemene littekens. het maakte hem stoer. De meeste leken van jaren oud. Het zat in zijn hid gedrukt. Het hoorde bij hem.

De hengst leek net als zijzelf nieuwsgierig te zijn. Hij keek Kayleigh beleefd aan. Dit gaf Kayleigh een prettig gevoeld. Een glimlach gleed over haar lippen. Voorzichtig kwam ze in beweging. Haar spieren rolde onder haar vacht. Haar vacht zag er wat rafelig uit. Het was de tijd van het jaar dat de haren er weer uit vielen. Dat de nieuwe vacht weer te voorzijn kwam. Dat zag er niet erg leuk uit. En het gaf ook nog eens een enorme jeuk mee. Maar het was het waard. Als ze hier doorheen was had ze weer een mooie vacht. Wat lichter dan inde winter. Wat dan zo mooi glansde in de zon. Waar je haar spieren nog mooier onder uit zag komen. Dan was Kayleigh op haar mooist. Maar 's winters vielen haar littekens weg in haar vacht, dat was op zich ook wel fijn. Maar ze was dan meer schattig dan mooi.

Met kleine stappen liep ze in de richting van de hengst. Ze keek hem aan en trok haar rechter mondhoek wat omhoog als zwakke glimlach. "Goede dag!" Sprak ze aardig en absoluut niet verlegen uit. Kayleigh was geen paard dat snel verlegen was. Eerder wat brutaal. Niet dat dat altijd zo goed was. Zo kon ze zich flink in de nesten werken. Maar dat was wie ze was. "Ik ben Kayleigh." Sprak ze op dezelfde toon uit als haar vorige zin. "Je lijkt erg op Lerav, de leider van rang 1, je kent hem vast wel." Ze wilde een gesprek op starten, en dit was het enige wat ze op het moment kon bedenken om te zeggen.

**Owhjah xD

Gast **Profile**

AVARETH
I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Met een donkere, haast duistere grijns glijden zijn ogen ongegeneerd over het lichaam van de jonge grijze merrie. Zijn ogen fonkelen gevaarlijk en zijn tong glijd kort over de dikke littekens op zijn lippen. 'Hallo m'love' Zijn stem is laag en is amper meer dan een gegrom. Zijn ogen staan afwezig en glijden al snel weer van haar lichaam vandaan, zijn interesse was vervlogen. En daarnaast waren er nog maar weinig merrie's die echt indruk op hem konden maken. De laatste tijd werden de merrie's die hij zag steeds minder knap, en werd zijn interesse steeds minder getrokken. Of Avareth raakte ongeinteresserd, of de merrie's werden steeds lelijker. Hij grinnikt en een donkere grijns verspreid zich over zijn lippen. Het blanke zonlicht streelt over zijn blanke littekens die als slangen over zijn gezicht kronkelen en diepe kraters in zijn huid achterlaten. De lappen huid verschillen van kleur, en het lijkt wel alsof sommige delen er later zijn opgeplat of zijn afgescheurd. Geen prettig gezicht, en ook geen fijn gevoel. Het stekende zonlicht prikt hevig in de roze huid en maakt dat er continu pijn door zijn zenuwen trekt. Een zachte grom verlaat zijn lippen en hij schud zijn dikke zwarte manen zodat deze over zijn mismaakte gezicht vallen. Enkel zijn blinde oog staart als een duistere kraal van onder de manen in het niets.

Wanneer de stem van de merrie opnieuw klinkt heft Avareth zijn grote hoofd en kijkt naar de kleine grijze merrie die er maar al te vrolijk bij stond. Avareth likt opnieuw zijn lippen af en trekt een nijdig gezicht als de wonden hevig prikken. Het voelde alsof duizenden insecten onder zijn huid kropen en hem van binnenuit op vraten, de diepe littekens die op zijn benen zitten zijn dan ook niet van gevechten, maar van alle keren dat hij zijn tanden in zijn huid had gezet en net zo lang had geschuurt totdat het ijzer achter in zijn keel zat. Zijn oren gaan plat in zijn nek als de naam van zijn zoon valt en zijn gouden oog flikkerd gevaarlijk op.

Het was niet dat hij Lerav niet mocht, eigenlijk wel, maar ook het feit dat zijn moeder onuitstaanbaar was maakte dat Avareth die naam nooit meer wilde horen. Het lichte veulen met de naam Lerav had zijn leven verpest en bijna zijn relatie met de zwarte merrie Myou. Een nijdige bries verlaat zijn lippen en al snel volgt er een spottende lach. 'Ik lijk op Lerav, leuk geprobeerd liefje' Een diepe grinnik die van diep achter in zijn keel kwam zorgt voor een akelig geluid in het stille woud. Avareth was een bewonderaar van het vrouwelijk schoon, en niets zou hem in de weg staan om te genieten van het jonge lichaam van deze grijze merrie. 'Heeft het ook een naam?' Hij grijnst en stapt haar persoonlijke ruimte in, zijn stomende lichaam veel te dicht bij het hare.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Kayleigh zette voorzichtig een stap naar achter. Avareth was zo ongeveer het dubbele van zichzelf. En dan al die littekens.. Ze wist niet wat ze van hem moest denken. Hij was wel knap, maar deels toch wel wat eng. Ze hield het er maar op dat hij een mooie en een at enge kant had. Ze zag hoe Avareth reageerde op de naam Lerav. Hij straalde en en al woede en kracht uit. Alsof hij hem zo kon vermoorden. Dat liet een rilling over haar rug gaan. Ze had nog nooit zo'n moordlustig paard ontmoet, na Avanti, de schim dan. Maar dat is geen echt paard. Voorzichtig trok ze haar rechter mondhoek omhoog.

Moordlustig sprak Avareth zijn woorden uit. 'Ik lijk op Lerav, leuk geprobeerd liefje'. Opnieuw ging diezelfde rilling over haar rug. "Dan niet, " Sprak ze brutaal uit. Gelijk had ze spijt. Avareth leek niet op een hengst waar je al te brutaal tegen moest zijn. Ze schrok toen Avareth een stap in haar richting deed. Hij stond te dicht bij. Ze kon zijn buik op en neer horen gaan. Zag zijn littekens van te dicht bij. Voorzichtig zette ze een aantal stappen naar achter. Dat er weer zo'n meter of twee tussen beide zat. Strak keek ze de hengst aan. Afwachtend . Elke beweging nam ze strak in zich op. Op haar hoede bekeek ze het paard dat 2x groter was dan zichzelf.

**Sorry ik post niet zo lang . Kom ik inspiratie te kort voor.

Gast **Profile**

AVARETH
I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Avareth was een ongecontroleerde brok aan pure kracht, en als hij het ergens niet mee eens was dan liet hij maar al te graag blijken hoe hij de overmacht snel had in een situatie. En al helemaal bij een kleine grijze merrie als deze, de stap die ze achterwaarts zet maakt dat Avareth donker grijnst en zijn ogen gevaarlijk op flikkeren. Haar brutale woorden zorgen er voor dat er een onheilspellend lachje rond zijn lippen speelt en hij weer een stap richting haar zet. 'Wind je niet zo op liefje' zijn woorden zijn haast zoet zo spottend worden ze uitgesproken, zijn gouden oog glinstert donker onder zijn lange golvende zwart met rode manen. Vroeger werd er beweerd dat de rode kleur in zijn manen kwam van het bloed dat hij vroeger had vergoten, immers had Avareth een erg gewelddadig verleden, maar hij was geboren met de rode kleur in zijn manen, en niks was minder waar.

De groene ogen van de grijze merrie laten zijn lichaam geen moment los en een charmant lachje siert zijn lippen, als je zijn grove lichaam weg dacht was hij bijna charmant. 'Bevalt het wat je ziet?' Een grijns glijd over zijn lippen. Niet veel later laat hij zijn tong over de korsten van de linkerkant van zijn lippen gaan en een hevige pijn schiet door de diepe littekens. Zijn kaak verstrakt en zijn ogen stralen voor een moment niks anders uit dan haat en nijd. Een lage grom verlaat zijn lippen en hij kijkt toe hoe de merrie weer enkele stappen naar achter doet, nu vele malen verder. Een spottende lach verlaat zijn lippen. 'Och liefje toch, bang dat ik je mooie vachtje krenk?'

* Zal het ook kort houden :3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Kayleigh vond Avareth maar een raar typ. Ze wist niet wat ze van hem moest denken. Hij was van de ene kant een prachtige brok kracht die er leuk uitziet. Maar aan de andere kant een dier dat gevaar uitstraalde. Met zijn littekens en blinde oog. Een rilling ging door haar rug. Ze ziet hoe hij met zijn tong over de littekens gaat. Direct daarna ziet ze ook hoe gevoelig het nog is. Ze ziet dat er een pijnscheut naar binnen schiet. Hetzelfde als zij had gevoeld toen Avanti in de aanval ging. Maar die wond was snel genezen. Het leek erop dat dit permanent was.

Ze schudde haar manen die voor haar ogen hingen naar een kant toe. Strak keek ze de hengst aan. 'Och liefje toch, bang dat ik je mooie vachtje krenk?' Nijdig beet ze op haar lip. Wat wilde hij van haar? "Nou, ik heb liever dat je van mijn mooie vachtje afblijft." snauwde ze nijdig naar de hengst. "wat wil je van me?" Ze keek hem nog steeds even strak aan. Om te laten zien dat ze wel klein was maar niet bang. Ze hield er niet van als paarden kleinerend deden in haar richting.

Gast **Profile**

perfectperfection schreef:

AVARETH
I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

De vieze hatende blik van de merrie maakt dat Avareth zijn blik af wend en de merrie haar gang laat gaan. Zijn grote lichaam stapt bij haar vandaan, en hij schud zijn lange golvende manen over zijn mismaakte gezicht. Met nijdige ogen staart hij haar aan. 'Alsof ik jou met ook maar een hoef zou aan raken' Zijn woorden zijn nijdig en rouw van de spot. 'Ik zou willen dat je ontspant, je maakt je druk om niks' Een gevaarlijke flikkering slaat over in zijn ogen en zijn lippen zijn samen getrokken in een onheilspellende grijns. Avareth was zo wisselvallig als de wind en zijn humeur kon omslaan bij het kleinste detail. Het feit dat hij zegt dat hij haar niet zou aanraken is dan ook een loze belofte, immers wist hij maar amper wat hij zou doen. Hij kon zo snel omslaan als de wind.

Avareth zijn hoofd is hoog geheven en zijn littekens lichten bleek op in het zonlicht, ondanks dat de helft van zijn hoofd mismaakt was, en zijn lichaam bezaait was met blanke littekens, hij was sterk en bezat een stel gezonde spieren. Hij was zeker niet onaardig om aan te zien, en bezat een bepaalde charme die even gevaarlijk als aantrekkelijk was. Het was dat deze merrie hem bij het eerste contact al zo bruut had afgewezen, maar anders was ze er wel achter gekomen dat Avareth meer was dan een angstaanjagende grote hengst.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Het leek erop dat de hengst ineens omschakelde. Hij keek verontwaardigd aan. Kayleigh was niet een paard met zo'n groot hart. Direct had ze dan ook een schuldgevoel. Was ze te bot geweest? Ze had hem misschien niet te vluggen mogen vooroordelen. Kayleigh slaakte een diepe zucht. Voorzichtig keek de het paard aan in zijn gele oog. Het flikkerde gevaarlijk. Kayleigh slikte maar besloot dat ze te onbeleefd was geweest.

"Ehm, Sorry Avareth, ik had niet zo snel mogen oordelen" Sprak ze twijfelend uit. Auw, wat deed dit zeer. Ze gaf nit zo graag een ander paard gelijk. En ze bood al helemaal niet graag haar excuses aan. Voorzichtig keek ze hem nogmaals aan. Zou hij haar vergeven. Hij leek nogal nors en bot toen hij zijn zinnen uitsprak. Totaal anders dan zijn vorige woorden. Toen gooide hij juist zijn charme in de strijd. Het verbaasde Kayleigh dan ook hoe je in een keer om kon schakelen. "Ben je hier al lang?" Vroeg ze maar om de nare stilte op te vullen. Dit was iets wat ze altijd zei om een gesprek op te starten.

**Profile**

» Avareth
» Avareth, my dear ...
» | AVARETH | that boy is a monster <3
» Life is simple when you deal with it
» "Well, if its too hard to deal with face it later."

This is who I am exactly , deal with it. ~Avareth

This is who I am exactly , deal with it. ~Avareth

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen