"Well, if its too hard to deal with face it later."

Make my wish come true, let darkness fade to light
Show me there's still hope, show me it's not over
Battles we can win, our struggle lies within
Love will not leave you, hate will not heal you

Nieuw of herboren, de tijden hiervoor waren allemaal snel gegaan. Waar was Lightning? Waar was haar zuster? Ze voelde zich niet helemaal op haar gemak zo alleen en haar licht roze manen dansde op de wind. Ze was niet de grootste, kleiner als haar zuster zelfs maar toch voelde ze zich wel goed. Haar licht creme kleurige vacht glimde in het zonlicht en Serah sloot haar ogen. Zo alleen maakte af en toe ook niet uit. Het voelde wel goed zo af en toe. Toen ze haar hemelsblauwe ogen echter opende vond ze zichzelf aan de bosrand. Ze staarde uit over de immense vlaktes. Vroeger in hun oude kudde was alles droog geweest. Hadden ze moeten vechten voor een beetje gras.

De gedachte aan haar oude kudde deed haar zuchten en ze liet haar neus over het kleine hangertje rond haar hals glijden. Snow.. Ze slikte en knipperde een enkele traan weg. Daar was het nu geen tijd voor. Daar moest ze nu niet aan denken. Niet aan hem, niet aan zijn vader. Niet aan Vanille, Fang of Hope. Ze moest overleven samen met haar zus. Haar zus had voor hen gekozen en was samen met haar gevlucht. Al kon Serah enkel innig hopen dat Vanille en Fang hetzelfde hadden gedaan. Of Hope was ontkomen durfde ze niet eens te bedenken. Te bang dat hij het niet gehaald had. Het teken dat op haar voorbeen stond was net zoals dat hangertje een enkele herinnering aan vroeger. Een teken waarmee ze geboren was. Wat haar kudde had eigen had gemaakt. Elk paard van hun kudde had zo'n teken gehad. Fang op haar rechtervoorbeen. Vanille op haar achterwerk. Hope vlak bij zijn rechterhoef en Light op haar borst. Snow had hem midden op zijn been gehad.. Het was altijd grappig geweest om die reus te zien. Ze had zich veilig met hem gevoeld en nu.. Nu wist ze niet eens of hij eigenlijk ooit wel te vertrouwen was geweest.

Opnieuw zuchtte Serah, zat ze nou toch weer terug te denken? Snel schudde ze haar hoofd en werkte ze een lach rond haar lippen. Ze wist zeker dat ze nog moesten leven. Anders zou ze het zelf toch wel weten? Ze draafde langzaam rond en ze hief haar hoofd langzaam op. Dit was nog een gebied waar ze niet was geweest. Ze hinnikte laag en lang zoekend naar iemand. Snow.. Hope.. Fang.. Vanille.. Het maakte niet uit ze wou gewoon iemand in haar buurt. Ze brak langzaam af in haar eentje. Normaal was ze nooit alleen. Normaal had ze altijd iemand bij zich.. Maar nu voelde ze zich zo vergeten alleen in dit gebied waar geen einde aan leek te komen. Ze sloot haar ogen verdrietig en schudde haar hoofd Wellicht was ze gewoon te groot geworden om zich vast te houden aan kinderdromen.. Misschien moest ze zich over haar dromen heen zetten.. Haar wensen vergeten en de harde realiteit onder ogen komen..
Ze stond er alleen voor..

-Torak :3

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

"Well, if its too hard to deal with face it later." 3ffdf6ad60f7b9ec1b24003

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn mondhoeken zijn omhoog gekruld in een glimlach vol charmes, terwijl mijn ogen zich een weg in de hare zoeken. Haar roze manen golven verbazingwekkend makkelijk mee op het zuchtje wind wat hier in Seheron waait, terwijl mijn klitterige vlechten gewoon tegen mijn hals blijven plakken. De lente zou binnenkort komen, dan had ik wel weer tijd genoeg om in het water te springen en het opgedroogde bloed van mijn lichaam af te wassen. Jep, alles duidde erop dat de winter aan een einde is gekomen, het is te ruiken in de lucht en te voelen aan je botten die minder zeuren van de pijnlijke kou. Spoedig zullen de merries weer hengstig zijn, en zullen de verschillende gebieden weer vollopen met slachtoffertjes. De schimmen zullen zegevieren met alle veulens die zullen komen, laat staan alle fragiele zwangere merries die geen andere keus zullen hebben dan naar jou bevelen te luisteren. Zo was het de vorige keer ook gegaan met de zwangere Shylar.. Ik had haar de stuipen op het lijf gejaagd, haar serieus verwond en uiteindelijk besloten om te wachten tot het veulen geboren was. Die kon ik altijd nog gaan terroriseren, dan was Shylar meteen ook kapot. Misschien wel zo erg dat ze er zelf voor kiest om het leven te verlaten. Ik grimas vals bij die gedachte en vergeet voor een moment dat er een beeldschone merrie voor m'n neus staat. De valse glimlach moet haar niet ontgaan kunnen zijn, maar ik trek me er niets van aan. Ik verberg niet gauw wie ik ben, enkel wanneer ik een van mijn vieze spelletjes wil spelen. En dat is vandaag -gelukkig voor haar- niet echt het geval. Hoewel ze eerder nog het perfecte slachtoffer leek, lijkt ze me nu te onschuldig om een uitdaging te zijn. Haar lichaamstaal spreekt gewoon van naieviteit en als ik er ook maar een beetje moeite in steek zal ik haar zo kunnen overhalen om mee te lopen naar het schimmenrijk. Geen uitdaging dus en dus geen plezier. Verveeld staar ik haar aan, mijn ogen brandend in de hare. De antwoorden op mijn eerder gestelde vragen komen al snel en ik knik begrijpelijk, haar naam in mijn tijdelijke geheugen plaatsend. Het is toch niet alsof ik haar ooit nog ga tegenkomen hierna, of ze het nu levend verlaat of niet. Ik weet nu al dat ik geen enkele reden ga hebben om deze merrie nog een keer op te zoeken of andersom. Wanneer de zuurstok achtige merrie glimlacht blijft mijn gezicht emotieloos, mijn ogen ijzig in de hare.

De tijd lijkt langzamer als eerst te gaan, en eventjes lijken seconden minuten te zijn geworden. Verveling neemt plaats en voor een moment twijfel ik er over of ik moet weglopen. Dat gevoel versterkt enkel wanneer ik merk dat ik de verkeerde vraag heb gesteld. Ik luister maar half naar haar hele oninteressante verhaal en vang uiteindelijk alleen op dat ze een zus heeft die Lightning heet. Ik knik op het einde schijnheilig alsof ik alles heb meegekregen om haar vervolgens weer schaapachtig aan te staren. Ze eindigt haar woorden met het feit dat ze vaak te veel praat en ik knik ongegeneerd. Ja, je praat te veel. Vertel ik haar kort af, zonder grimas of whatsoever. De merrie moet mijn grote desinteresse toch al lang hebben opgemerkt tegen deze tijd? Bedenk ik me geagiteerd. Serah, waarom ben je weggegaan waar je vandaan bent gekomen? Daar moet toch een reden achter zitten? vraag ik vervolgens met lichte interesse. Ditmaal heb ik me voorbereid op een heel lulverhaal en staar ik dus al afwezig naar de horizon haar antwoord afwachtend. De merrie voor me is serieus zo angstloos dat het me haast irriteerd, dat ik haar haast wil fijnstampen tot kleine kruimels om ze dan te zien wegwaaien met de wind. Mijn eerdere plannen worden langzaam toch weer aangewakkerd, haar zorgeloosheid irriteerd me te veel, veels te veel. Heb je al eens een blauwe maan meegemaakt Serah? vraag ik plots, mijn ogen nieuwsgierig in de hare brandend. Misschien kon ik deze merrie een lesje leren over het vertrouwen van paarden en deze zorgeloosheid van haar afnemen. Over haar zus maak ik me geen zorgen, merries zijn niets. Buiten een grote brok naiviteit en stommigheid.
*sorry voor het vage berichtje en de kortheid ervan, volgende keer langer ~

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Make my wish come true, let darkness fade to light
Show me there's still hope, show me it's not over
Battles we can win, our struggle lies within
Love will not leave you, hate will not heal you

Ze had hem al aan zien komen. Doch had ze haar hoofdje afgewend alsof ze gewoon in stilte rond keek. Wellicht dacht die schim daar ver in de verte wel dat ze dom was of wat dan ook. Maar ze had zo haar redenen om hem niet aan te kijken. Het maakte haar ongemakkelijk. Gaf haar het gevoel dat ze zich bekeken zouden voelen en dat dat ze ongemakkelijk zouden maken. Dat was het laatste wat Serah wou. Ze glimlachte kalm terwijl ze haar neusje door de paar grassprieten liet glijden die verborgen lagen onder het zand. Elk ding had een kans om te leven nodig. Elk organisme.. Van het kleinste grassprietje tot het grootste paard. Al leefde en al verdiende een leven zoals zij het had.

Toen ze opkeek kwam de jonge creme gele merrie met haar roze manen er echter meteen achter dat de hengst wel haar kant op was gekomen en sneller was geweest dan ze had verwacht. Met grote blauwe oogjes staarde ze omhoog naar die hengst. "Je zou hier niet alleen rond moeten lopen." Zijn woorden gaven haar een vreemde kriebel in haar buik. Maar niet in het goede soort zoals ze had gehad bij Snow. Dit was het gevoel van angst dat door haar lichaam stroomde. Wellicht niet voor deze hengst. Maar voor zijn woorden die langzaam aan tot haar door drongen. "Je bent hier nog niet zo lang geloof ik, of wel?" Ze schudde haar lange manen heen en weer samen met haar ranke hoofdje en glimlachte vriendelijk naar hem. "Rakto is mijn naam. En wat mag jou naam zijn?"

Zijn woorden deden haar breder glimlachen en ze stapte naar voren om vervolgens haar manen uit haar gezicht te schudden. "Serah is mijn naam." Haar warme stem was vriendelijk en op recht. Geen idee hebbend van tegen wie en wat ze werkelijk sprak. Ja van haar zus had ze gehoord over schimmen, ene Mitch die haar had lastig gevallen. Maar ze was er heel vanaf gekomen en bovendien. Dat was tijdens die volle blauwe maan. Die maan was nu van de nacht hemel verdwenen. Oftewel Schimmen zouden nu niet meer kunnen komen toch? Dus wat had ze te vrezen van een alleenstaande hengst. Misschien was hij wel uit de kudde gezet door iets in dat geval voelde ze zich schuldig voor hem en moest ze maar vrolijk blijven. Wellicht kon ze hem ook iets opvrolijken mocht hij zich niet goed voelen. "Nee ik ben hier niet lang. Sterker nog, een maand geleden ongeveer ben ik hier samen met mijn zus heen gekomen. Misschien heb je haar al ontmoet!" Lachte ze breed. "Ze heet Lightning, nou eigenlijk niet want onze moeder had haar een andere naam gegeven. Maar ze heeft hem veranderd omdat ze zich beter voelde bij de naam Lightning. Ze wil niet dat ik het over haar oude naam heb." Serah praatte makkelijk los tegen de hengst. Het ging bijna vanzelf alsof ze hem al langer kon. "Maar in iedergeval, ze lijkt op mij, enkel nog iets witter. En sterker. Daarom beschermt ze me tegen alles. Al heb ik geen bescherming nodig." Serah eindigde in een licht grapje en grinnikte even waarna ze de hengst licht aankijk. Meteen besefte ze zich dat ze eigenlijk veelste veel praatte en zeker tegen een hengst wie ze niet eens kon. "Zeg het maar als ik mijn mond moet houden." Ze glimlachte warm. Niemand had haar ooit gehaat of was boos op haar geworden voor haar snelle mond. Ze was altijd vriendelijk warm en aardig geweest. Dus met deze hengst wist ze gewoon zeker dat ze wel vrienden kon worden.

-Daawh, Serahtje is zo goed van vertrouwen xD

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn mondhoeken zijn omhoog gekruld in een glimlach vol charmes, terwijl mijn ogen zich een weg in de hare zoeken. Haar roze manen golven verbazingwekkend makkelijk mee op het zuchtje wind wat hier in Seheron waait, terwijl mijn klitterige vlechten gewoon tegen mijn hals blijven plakken. De lente zou binnenkort komen, dan had ik wel weer tijd genoeg om in het water te springen en het opgedroogde bloed van mijn lichaam af te wassen. Jep, alles duidde erop dat de winter aan een einde is gekomen, het is te ruiken in de lucht en te voelen aan je botten die minder zeuren van de pijnlijke kou. Spoedig zullen de merries weer hengstig zijn, en zullen de verschillende gebieden weer vollopen met slachtoffertjes. De schimmen zullen zegevieren met alle veulens die zullen komen, laat staan alle fragiele zwangere merries die geen andere keus zullen hebben dan naar jou bevelen te luisteren. Zo was het de vorige keer ook gegaan met de zwangere Shylar.. Ik had haar de stuipen op het lijf gejaagd, haar serieus verwond en uiteindelijk besloten om te wachten tot het veulen geboren was. Die kon ik altijd nog gaan terroriseren, dan was Shylar meteen ook kapot. Misschien wel zo erg dat ze er zelf voor kiest om het leven te verlaten. Ik grimas vals bij die gedachte en vergeet voor een moment dat er een beeldschone merrie voor m'n neus staat. De valse glimlach moet haar niet ontgaan kunnen zijn, maar ik trek me er niets van aan. Ik verberg niet gauw wie ik ben, enkel wanneer ik een van mijn vieze spelletjes wil spelen. En dat is vandaag -gelukkig voor haar- niet echt het geval. Hoewel ze eerder nog het perfecte slachtoffer leek, lijkt ze me nu te onschuldig om een uitdaging te zijn. Haar lichaamstaal spreekt gewoon van naieviteit en als ik er ook maar een beetje moeite in steek zal ik haar zo kunnen overhalen om mee te lopen naar het schimmenrijk. Geen uitdaging dus en dus geen plezier. Verveeld staar ik haar aan, mijn ogen brandend in de hare. De antwoorden op mijn eerder gestelde vragen komen al snel en ik knik begrijpelijk, haar naam in mijn tijdelijke geheugen plaatsend. Het is toch niet alsof ik haar ooit nog ga tegenkomen hierna, of ze het nu levend verlaat of niet. Ik weet nu al dat ik geen enkele reden ga hebben om deze merrie nog een keer op te zoeken of andersom. Wanneer de zuurstok achtige merrie glimlacht blijft mijn gezicht emotieloos, mijn ogen ijzig in de hare.

De tijd lijkt langzamer als eerst te gaan, en eventjes lijken seconden minuten te zijn geworden. Verveling neemt plaats en voor een moment twijfel ik er over of ik moet weglopen. Dat gevoel versterkt enkel wanneer ik merk dat ik de verkeerde vraag heb gesteld. Ik luister maar half naar haar hele oninteressante verhaal en vang uiteindelijk alleen op dat ze een zus heeft die Lightning heet. Ik knik op het einde schijnheilig alsof ik alles heb meegekregen om haar vervolgens weer schaapachtig aan te staren. Ze eindigt haar woorden met het feit dat ze vaak te veel praat en ik knik ongegeneerd. Ja, je praat te veel. Vertel ik haar kort af, zonder grimas of whatsoever. De merrie moet mijn grote desinteresse toch al lang hebben opgemerkt tegen deze tijd? Bedenk ik me geagiteerd. Serah, waarom ben je weggegaan waar je vandaan bent gekomen? Daar moet toch een reden achter zitten? vraag ik vervolgens met lichte interesse. Ditmaal heb ik me voorbereid op een heel lulverhaal en staar ik dus al afwezig naar de horizon haar antwoord afwachtend. De merrie voor me is serieus zo angstloos dat het me haast irriteerd, dat ik haar haast wil fijnstampen tot kleine kruimels om ze dan te zien wegwaaien met de wind. Mijn eerdere plannen worden langzaam toch weer aangewakkerd, haar zorgeloosheid irriteerd me te veel, veels te veel. Heb je al eens een blauwe maan meegemaakt Serah? vraag ik plots, mijn ogen nieuwsgierig in de hare brandend. Misschien kon ik deze merrie een lesje leren over het vertrouwen van paarden en deze zorgeloosheid van haar afnemen. Over haar zus maak ik me geen zorgen, merries zijn niets. Buiten een grote brok naiviteit en stommigheid.
*sorry voor het vage berichtje en de kortheid ervan, volgende keer langer ~

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

"Ja, je praat te veel." Wat kon ze zeggen, de woorden kwamen naar haar bot over en alsof ze een klap in haar gezicht had ontvangen deed ze beschaamd een pas achteruit. Haar oortjes zakte weg in haar nek en ze keek even naar de grond. De behoefte om nu weg te sjokken en Lightning op te zoeken was groot. Doch hielt ze zichzelf in. Nee zo was ze niet opgevoed. Ze zou altijd als laatste glimlachen, dat was haar doel. En hoe bot deze hengst nu dan ook kon doen zou ze zich niet laten tegenhouden daar wat dan ook. "Serah, waarom ben je weggegaan waar je vandaan bent gekomen? Daar moet toch een reden achter zitten?" Bij zijn woorden kwam haar hoofd weer overeind. Een enkele traan gleed over haar wangen. "Veiligheid.." Fluisterde ze zacht met een stem die niet veel meer was dan een ademtocht. Ze keek hem recht aan met haar doordringende blauwe ogen. Verdriet en warmte vochten om de hoofdplaats in haar gedachtegang. Een gevecht dat in haar ogen zichtbaar was. Maar Serah liet zich niet kennen. Met de zelfde glim in haar ogen die ze had gehad toen ze hem voor het eerst zag keek ze hem recht aan. Een adrenaline om verdere tranen tegen te houden spoelde in een noodgang door haar aderen terwijl ze haar tanden op elkaar klemde. Dwong zichzelf pas weer te praten als ze zichzelf onder controle zou hebben en met stille ogen bleef ze hem aankijken.

"Heb je al eens een blauwe maan meegemaakt Serah?" Zijn stem klonk net op het moment dat ze haar mond opnieuw wou opendoen aangezien ze wist dat ze zichzelf onder controle had. Met een lichte twijfel staarde ze hem aan en schudde toen langzaam haar hoofd. "Ik ben hier gekomen tijdens een blauwe maan. Direct werden mijn zus en ik volledig beschermt door toen nog Amor. Hij heeft me uitgelegd wat voor wezens hier zwerven op zoek naar bloed tijdens deze zogenaamde blauwe maan." Haar stem was zacht en ze deed een stap naar hem toe. "Doch geloof ik niet dat deze "Schimmen" enkel kwaadaardig zijn. Niets is zielloos. Niets dood zonder dat ze er geen een gevoel aan over houden. Wellicht nu nog niet maar later. Niemand kan zonder schuldgevoel leven Rakto." Ze glimlachte even schuin naar hem en schudde daarna haar roze lok uit haar blauwe ogen. "Al neem ik aan dat je me nu tegen zal spreken zoals iedereen hier doet." Langzaam gleden haar ogen naar de hemel waar een volle maan zijn intrede al deed. "Wellicht moeten we maar terug gaan naar de kudde." Fluisterde ze zacht. "Ik hoor dat hier Schimmen vrij spel hebben." Verzuchtte ze zacht en glimlachte naar hem. Niet wetend dat hij juist was waar ze zo voor moest op passen.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn amber kleurige ogen blijven hangen in haar blauwe kijkers. Zo diep als het water van de oceaan en toch zo oppervlakkig als een open boek. Haar elke emotie valt bijna te lezen, iets wat natuurlijk normaal is voor een naieve merrie. Voor een hele kleine seconde kijk ik vol walging naar haar voordat mijn lieve gezichtje weer stevig op mijn gezicht staat. Met een waterige glimlach staar ik haar neer wanneer ze een pas achteruit zet. Prima, zo moet het, bang voor me zijn en je vooral gepeinigd voelen, daar ben ik voor. Mijn ogen glijden zonder dat ik het door heb van de merrie af en naar de blauwe maan. Haar gloed schijnt als een warme deken op mijn vacht en zorgt er tegelijk voor dat alles in mijn lichaam tintelt van spanning. Ik wil haar vacht tussen mijn tanden en haar bloed proeven, dat zijn de enige gedachten die verder door mijn hoofd gaan. Met een grimas op mijn gezicht bedenk ik me vluchtig dat me dat vast en zeker niet al te veel moeite gaat kosten. Ik zie een traan over haar wangen glijden wanneer ze me verteld waarom ze is weggegaan bij haar oude plek. Vanwege jou veiligheid? Wat was daar zo gevaarlijk dat je niet kon blijven? vraag ik met een geamuseerde glimlach. Iets gevaarlijkers als de schimmen hier in BMH bestaat toch bijna niet. Zeer goede keus hoor, naar BMH verhuizen waar alles zo veilig is en waar de bloemetjes en de bijtjes zijn. Kots, ik walg van deze pure onschuld voor me neus. Het liefst wilde ik haar op eten om haar dan weer uit te spugen als vergif. Het idee om haar dan eerst mijn vertrouwen te laten winnen komt in me opzetten en ik grimas donker. Wanneer ik haar vraag of ze al eens een blauwe maan heeft mee gemaakt verbaasd ze me lichtelijk door ja te zeggen. Naja in feite dan.. Mijn gedachten schieten voor een moment naar de hengst Amor, de hengst die ooit leider was en nu.. niets meer als een kuddepaard. Ik grinnik bij die gedachte, de hengst heeft voor genoeg problemen gezorgd bij de schimmen en hoewel het altijd erg amuserend was, ben ik blij dat hij nu niet meer aan het roer staat. Ik ril lichtjes wanneer een plotselinge bries mijn manen overeind waait waardoor de rode linten in mijn manen even zichtbaar worden. Ik volg de rode linten met mijn ogen terwijl ze roekeloos mee dansen in de wind. Ze zeggen me iets, maar waarom weet ik niet meer waarvoor ze zo dierbaar voor me zijn? Een frons verschijnt op mijn gezicht terwijl ik diep in mezelf over het probleem begin na te denken.

5 minuten passeren en daarna nog eens 5. Wanneer ik besloten heb om het op te geven en ik wat sloom mijn hoofd naar de zuurstok draai besef ik me dat ik haar voor een moment compleet in de steek heb gelaten. Niet dat het mij boeit, mij boeit niets tenslotte. Er zijn maar weinig dingen in het leven die ik nog niet heb meegemaakt, en daar is deze merrie zeker weten niet een van. Merries als haar zijn er in duizenden, helaas. Waren de merries iets sterker en minder.. roze, dan kwamen er ook betere veulens uit. Mijn gedachten gaan dan plots naar de merrie Nachtschade maar flikkeren dan weer snel terug. Het is bijna lente en dat is dé tijd om merries op stang te jagen. Nachtschade maakt me ergens zó gek dat ik haar gewoon moet hebben. Ik grimas donker en staar dan weer terug in de ogen van zuurstok. Mijn oren spitsen zich voor een klein moment naar voren wanneer ze weer begint te praten, een vervolg op haar eerdere antwoord. Ik luister maar half maar krijg grotendeels mee. Ik ga je niet tegenspreken, in ieder schimmenleven is wel iets gebeurd waardoor ze zo zijn geworden. Ze hebben allemaal hun eigen verhaaltje. Zeg ik grimassend, er zeker van zijnd dat deze merrie de link tussen deze woorden en mij toch niet kan leggen. Al betwijfel ik of deze wezens lijden aan zoiets als een schuldgevoel, dat is enkel voor de zwakkelingen weggelegd. Mijn oren deinzen weer in mijn nek terwijl ik haar reactie voortdurend pijl. Haar volgende woorden doen me hard op grinniken en ik kijk haar met een grote grimas aan. Maak je geen zorgen, je bent veilig bij mij. Ik ben sterker en veel behendiger als ik er uit zie hoor. We hebben allemaal zo onze geheimpjes. Zeg ik dan grimassend. Maar als het je daadwerkelijk meer gerust stelt, laten we dan in iedergeval in die richting lopen. Een sluwe glimlach verschijnt op mijn gezicht bij die woorden. Ze zal het niet redden tot de kuddes als het aan mij ligt.

Ik begin al onrustig op mijn plaats te dribbelen, mijn oren naar voren en weer naar achteren leggend. Voor eventjes vallen mijn ogen op iets raars op haar bovenbeen en ik kan het niet helpen om er langdurig naar te staren. Het teken of wat het ook is, is zo complex dat ik het niet goed kan plaatsen. Mijn ogen schieten brandend naar de hare en met een nieuwsgierige blik vraag ik: Waarvan heb je die? Het is niet iets wat ik eerder heb gezien. Geef ik dan toe, mijn amber kleurige ogen doordringend in de hare zettend. Heeft deze zuurstok toch nog iets te verbergen? Is ze dan toch niet een merrie zoals duizenden anderen? Haar gedrag zegt van wel, maar haar lichaam zegt anders. Mijn ogen glijden nogmaals over haar heen, om tot de conclusie te komen dat wanneer ik waarschijnlijk jonger was ik haar had versierd. Ik had haar van mij gemaakt zoals velen dat waren en waarschijnlijk liep er dan nu al een veulen rond van mij en haar. Nee voorheen ging geen enkele merrie mijn neus voorbij. Nu krijg ik niet meteen rare ideeën bij haar.. wat niet wilt zeggen dat wanneer de kans zich voordoet ik er hetzelfde over denk. Ze is jong en heeft een prachtig lichaam, enkel de suikerspin roze manen irriteren me. Het past gewoon niet bij me, té licht en fluffy. Hoe meer ik de merrie bekijk hoe minder ik me kan inhouden, en dus zet ik nog een pas dichterbij haar, nu hoog boven haar uit komend. Ik ruik haar bloed dat door haar aderen stroomt en voel haar halsslagader haast door mijn eigen lichaam kloppen. Mijn ogen vallen automatisch op de juiste plaats en voor een moment moet ik me aan de grond vast nagelen om haar niet te grijpen. Onbewust lik ik mijn lippen af en staar ik haar licht hongerig aan, ik het roofdier en zij de prooi, zo hoorde het. Lions always hunt sheep, they must...

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

"Maak je geen zorgen, je bent veilig bij mij. Ik ben sterker en veel behendiger als ik er uit zie hoor. We hebben allemaal zo onze geheimpjes." Ze begon te grinniken terwijl ze haar hoofd even schudde. Zodra ze zag dat hij op zijn plaats begon te dribbelen van ongeduld duwde ze haar neus met een lichte lach tegen zijn schoft. "Kom op dan, Ik vertrouw je" Ze begon breder te lachen en stapte zonder enig benul van gevaar door. Ze begon te lachen terwijl ze zag hoe hij naar haar been keek. "Waarvan heb je die? Het is niet iets wat ik eerder heb gezien." Ze keek heel even verlegen weg en lachte zacht in zichzelf. "Ik ben er mee geboren. Het is hetgeen wat mijn oude Kudde bij elkaar zou moeten houden. Ieder kuddepaard had het. Mijn zuster op haar borst, mijn verloofde om zijn onderbeen. Ga zo maar door." Meteen na haar zin stopte ze. Had ze dat nou echt gezegd? Had ze Snow haar verloofde genoemd. Het klonk zo vreselijk verkeerd. En toch had ze het gedaan omdat ze wist dat ze diep in haar hart nogsteeds van hem hielt. Was dat zo verkeerd geweest?

-omg sorry, ik kan niet op tegen jouw posts ._.
e ndeze was best flut x'D

**Profile**

» [ENG] Keep your face to the sunshine so you can't see a shadow.
» Life is simple when you deal with it
» You're not a princess anymore, deal with it!
» A new face xD
» your poisoned face

"Well, if its too hard to deal with face it later."

"Well, if its too hard to deal with face it later."

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen