Suddenly the world seems such a perfect place

Gast **Profile**

Zachtjes wuift het hoge gras heen en weer, strelend over de lichte benen van de cremello hengst. Zijn blauwe ogen zijn smachtend gericht op de horizon, de zachte pastel tinten reflecteren op de omgeving. Wat hield hij veel van de zonsopgang. Hij was al enige tijd in het gebied, en nog nooit had hij zo en schoonheid gezien als die hier. Misschien had hij beter geleerd hoe hij de schoonheid van de natuur moest herkennen, of misschien was het hier wel beeldschoon. Maar als geen ander kende hij ook de gevaren van het gebied, het donkere woud loerde met valse ogen naar elke beweging die er werd gemaakt, kijkent naar elke stap die werd gezet. Discussiërend over welk paard het volgende slachtoffer zou worden. Libertad was al eerder enkele kuddepaarden kwijt geraakt, en nooit had zichzelf dat vergeven, het werd enkel een kwestie van vergeten. Hij kon niet elk geval persoonlijk op vatten, als hij dat zou doen dan zou hij niet meer de kracht hebben om op te staan in de morgen.

De kleurrijke zonnestralen dansen over de bloemenvelden, de groene appels blinken in het ochtendlicht. Ondanks dat het winter was, en alles was bedekt in een klein laagje sneeuw was het een prachtig kleurrijk gezicht. Hij bofte maar dat hij dit gebied tot het zijne mocht maken. Het enige wat hem nog ontbrak waren zijn vrienden, welke nog in de eerste rang verbleven. Een klein grijnsje hangt rond zijn lippen wanneer hij zijn lichaam in een draf zet en de appelbomen achter zich laat. Hij snakte naar wat beweging, naar warmte. Hij gaat al snel over in een galop en wenkt de Alpha merrie het werk even voor hem over te nemen. Zijn lange zilveren manen klapperen als vlaggetjes in de wind achter zijn nek, en de spieren rollen over zijn lichaam wanneer hij er vandoor schiet in een denderende galop.
• Bedoelt voor Thowra (:

Suddenly the world seems such a perfect place Onderkant

Suddenly the world seems such a perfect place 71pe2g

Een palomino hengst stapte richting de velden. Zijn benen bewogen zich grasieus voort onder zijn lichaam. Hoewel hij hield van de bergen achter hem, verlangde hij naar de grote vlakten, waar niets hem zou remmen in zijn race tegen de wind. En niet alleen dat dreef hem richting het prachtige Anderfels. Zijn vriend Libertad, leider van rang 3, bevond zich daar ergens. Gegrepen door de verantwoordelijkheid van zijn taak, bleef de hengst vooral op zijn eigen gebied. Thowra respecteerde zijn keus. Dat betekende echter niet dat hij het niet jammer vond zijn vriend minder te zien als daarvoor. Het was anders dan de tijd dat ze samen door de wereld waren gegaan, opzoek naar avontuur, maar ieder kende natuurlijk zijn eigen bestemming.

Snel maar lichtvoetig, raasde hij verder tot hij de vlaktes bereikte. Zijn hoeven denderde over de zachte aarde en het groene gras. Zilveren manen en staart die meedeinde op elke sprong die zijn lichaam maakte. De lichte palomino, hetgeen de mensen zo gek had gemaakt. Zijn zachte crème kleuren en lichte manen. Hier waren echter geen mensen. Hoewel hij het heerlijk vond om te gaan en te staan zonder dat gevaar, miste hij de uitdaging anderzijds wel. Het tarten van de man en zijn zwarte paard. Zo vaak had de mens gedacht hem te vangen en net zo vaak was Thowra aan hem ontsnapt. Alsof hij oploste met de mist die het hoogland teisterde. Met zijn bruine ogen bekeek hij de appelbomen verderop. Zijn blik streelde de horizon, waarna het op een gedaante bleef hangen. De hengst kon deze verschijning uit duizenden herkennen en slaakte een vrolijke hinnik uit. Even steigerde hij, om weer aan te springen in een galop eens zijn hoeven de grond weer raakten. Brokken aarde vlogen achter zijn lichaam door de lucht. De hemel nog warm getint door de opkomende zon, terwijl Thowra op zijn vriend af rende.

Rank 1

Gast **Profile**

De maar al te bekende stem van Thowra vult de lucht en in een soepele sliding stop komt Libertad tot stilstand. Hij gooit zijn voorhand de lucht in, en steigert met zijn benen maaiend in de lucht. Eveneens verlaat uit zijn mond een hinnik, en denderen komt hij neer. In een snelle draf nadert hij zijn vriend, hij had al enkele dagen gehoopt dat één van zijn vrienden langs zouden komen, in de hoop ze eigenlijk snel in zijn eigen rang te hebben. Natuurlijk zouden ze direct worden opgenomen in de derde rang, maar ze zouden altijd nog de tweede rang eerst moeten passeren.

Hij gaat langzamer totdat hij tot stilstand komt en begroet zijn vriend met een duw tegen zijn schouder. 'Thowra, lang niet gezien jongen' Hij hapt naar zijn manen en balanceert even kort op zijn achterbenen, voor hij weer met een klap neer komt. De wind trekt aan zijn manen en lachend kijkt hij naar zijn oude vriend. Hij was hier zo erg aan toe. Hij wist dat de blauwe maan over enkele dagen aan de hemel zou staan en hij wilde zeker weten dat zij veilig waren. Dat Zij veilig was, maar zij was hier niet, zij was niet mee gekomen met Thowra. Heel even blijven zijn gedachten hangen bij de prachtige Faolin, en een verdietig lachje siert zijn lippen wanneer hij aan haar denkt. 'Wat brengt jou hier?'

WazBeer schreef:

Thowra gooide zijn lichaam iets naar achter en remde snel af. Ook Libertad maakte een glijdende stop, waarbij de aarde rond hen omhoog werd gegooid. De cremello hengst sprak, terwijl Thowra met een brede glimlach naar zijn vriend keek. 'Te lang, als je het mij vraagt' sprak hij met een lachje. Toch voelde hij zich ergens wel een beetje somber. Hij moest maar eens opschieten met die rangen. Zijn doel, snel in rang twee belanden zodat hij door kon naar de derde. Dan zou dit zijn thuis zijn en Libertad zijn leider. Zijn vriend hapte naar zijn manen en ook Thowra gooide zijn voorhand een beetje de lucht in, in een vrolijke, speelse bui. Met zijn vier benen weer netjes aan de grond luisterd hij naar de volgende woorden van Libertad. De hengst schudde zijn hoofd even. 'Je weet hoe veel ik hou van het galloperen over de vrije vlaktes, samen met de wind. Daarbij kan ik het niet maken om nooit meer bij jou op bezoek te komen' zei hij met een grijns. Thowra wist dat het niet lang meer duurde voor de blauwe maan de hemel besteeg en zijn licht over de wereld wierp. Hij was niet op zijn eigen terrein nu, maar het belangrijkste was dat hij op tijd zou vertrekken om weer bij Minanter aan te komen. Dit zou hem wel lukken, al moest hij Libertad dan weer achter laten. Toch wist hij dat zijn vriend niets zou overkomen. Als leider was je bijzonder goed tegen de schimmen opgewassen en ze waren nu maar met z'n twee. Hoewel dit in mum van tijd kon veranderen, wist hij dat Livertad zowel de kracht als de hersens had om hen bij zijn kudde vandaan te houden.

Rank 1

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Suddenly the world seems such a perfect place Plaatj10

Met mijn hoofd hoog in de lucht gehesen draaf ik door de verschillende gebieden heen. Ik was op zoek naar Libertad die zich hier ergens verstopt moest hebben. Libertad was mijn beste vriend, en een week zonder hem gezien te hebben voelde als een eeuwigheid. Belangerijke dingen kon ik alleen maar kwijt bij hém. Dingen die me dwars zaten, maar vooral dingen die te maken hadden met Thowra. Rillingen glijden over mijn rug bij het beeld van mij en hem. Een zachte grinnik verlaat mijn mond voor ik mijn passen versnel tot een denderende gallop. Ik deed geen moeite om er mooi uit te zien, zo'n merrie was ik nooit geweest. Ik was vanmorgen vroeg al vertrokken zodat ik ruim de tijd zou hebben om met Libertad rond te hangen, iets waar ik me enorm op verheugde.

De geur van bloemen en gras dringt mijn neus binnen en ik weet dat ik in Anderfels ben beland. Ik begin met hinniken maar stop deze halverwege wanneer ik hem daar zie staan. Ik kom tot een slidinghalt en zorg er voor dat ik geen aandacht trek naar mezelf. Hij was niet alleen.. Nee, hij was samen met Thowra, precies die hengst waar ik het over wou hebben. Ik vloek even en schop een steen weg met een van mijn voorhoeven. De steen was overigens zwaarder dan verwacht en heb ik mezelf weer eens pijn gedaan. Met mijn kleine oren in hun richting gespitst probeer ik iets van het gesprek op te vangen. Ik hoor Thowra vertellen over hoeveel hij houd van galloperen over vlaktes, maar vang verder niets meer op. Waarom moest Thowra juist vandaag met Libertad gaan praten. Even peins ik over wat ik zal doen, beide opties hadden voor en na-delen. Voorzichtig zet ik mijn lichaam in een draf en bijt plagend in de staart van Libertad wanneer ik langs draaf. Ik werp een speelse blik naar hem voordat ik mijn blik vluchtig over Thowra laat gaan. Hij zag er goed uit, iets wat me vanbinnen goed deed. Lang niet meer gezien beide. zeg ik met een smalle glimlach op mijn gezicht. Ik ga naast Taddy staan zodat ik ruim uitzicht heb over de gezichtsexpressies van Thowra en ik mijn blik zonder ongemakkelijkheden op hem kan leggen. Ik probeer me uit alle macht te bedenken wat het nu precies is waardoor ik hem zó mooi vind. Hij heeft een goed karakter, ziet er goed uit en ... ik zucht en schud eenmaal mijn hoofd. Deze als het ware uit de wolken halend. Even laat ik mijn ogen over Libertad zijn lichaam gaan, hij zag er beter uit als voorheen. Hij heeft nieuwe spieren gekregen en zijn manen zijn iets gegroeid. Dan herriner ik me inderdaad weer het nieuws dat Libertad leider is geworden. Even kijk ik door andere ogen naar Taddy, om dan mijn hoofd te schudden en te beslissen dat hij gewoon nog diezelfde Libertad is als eerst.

[b]

Gast **Profile**

Het deed hem goed om zijn oude vriend terug te zien. Thowra kende hij al jaren, ze waren vrijwel samen volwassen geworden. Libertad wist nog goed wanneer hij hem had ontmoet, het was de dag geweest dat zijn mens was overleden en hij weer overgeleverd was geweest aan het wilde leven. Ze hadden nog een lange tijd van avontuur gekend waarin ze waren achter volgt door mensen die hen wilde hebben voor hun kleur. Zijn ouders hadden niet gelogen toen ze hem verbande voor zijn kleur, hij was een gevaar voor de kudde geweest. Het was bizar dat hij nu zijn eigen kudde mocht leiden, het voelde goed, alsof hij rust had gevonden in het feit dat zijn ouders hem de rug hadden toe gekeerd. Hij had het altijd heerlijk gevonden om met Thowra rond te reizen, te genieten van het vrije leven, te staan en te gaan waar hij wilde. Ze waren uitgegroeid tot twee sterke jonge hengsten, er was zeker een gelijkenis tussen beide. Ook al zou Faolin nooit voor hem vallen.

Ondanks alle goede herinneringen aan zijn geschiedenis met Thowra de naam van zijn beste vriendin kwam altijd naar boven. Haar naam was dan ook één van de mooiste, je kon haar lieve karakter proeven in haar naam. Libertad schrikt hevig op wanneer er in zijn staart word gehapt, hij had zich even laten mee slepen en was zijn gedachten kwijt geraakt. Dit zou hij voor in de verdere toekomst beter moeten trainen. Het was Faolin, lieve mooie Faolin. Met haar heldere blauwe ogen en haar mooie zachte witte manen. Ze was als geen andere merrie, ze was één van de jongens en nog steeds zo sierlijk en aantrekkelijk. Je kon met haar grappen maken, en ze kon tegen een stootje, ze was perfect in zijn ogen. En het deed hem pijn dat zij enkel haar blik op Thowra kon richten. Hij vroeg zich af waar ze aan zou denken, zou ze smachten naar de geur van zijn vacht? De warmte van zijn huid? Want dat was wat Libertad deed bij Faolin. En dat zou het enige zijn wat hij ooit zou kunnen doen, hij zou hun vriendschap niet willen verpesten, maar eveneens wilde hij niet als enige achter blijven als Faolin en Thowra elkaar vonden.

Een kleine zucht ontglipt hem en hij richt zijn ogen op iets anders, gewoon zodat hij die twinkelende blik niet in Faolin's ogen hoeft te zien als ze naar Thowra kijkt. Hij duwt plagerig tegen de schouder van Thowra aan, en hapt naar deze zijn manen. 'Ik was net van plan te vragen of je geen interesse had in het leiderschap van de tweede rang' Of onderleider van deze rang, zodat Libertad Thowra in de gaten kon houden, in de hoop dat er nooit iets zou gebeuren tussen hem en Faolin. 'Maar dat is een vraag voor later. Faolin hoe gaat het?' Nu pas richt hij zijn ogen weer op haar, en direct verliest hij zijn grip op zijn gedachtes..

Thowra keek met een vrolijke blik naar zijn vriend. Ja zijn vriend, door dik en dun. Die twee zouden altijd bij elkaar blijven, maatjes voor het leven. Samen hadden ze heel wat uitgehaald als jonge hengsten, maar ze waren ook volwassen en verantwoordelijker geworden met z'n twee. Van streken uithalen tot het vluchten voor de mens. Thowra en Libertad, tot Faolin ook bij hun groepje was gekomen. Zij was toch altijd meer vertrouwd geweest met Libertad dan met Thowra. Waarom wist hij niet, maar hij treurde er ook niet over. Zij was ook zijn vriendin en als zij zich daar beter bij voelde, dan moest ze dat ook vooral blijven doen. Hij wilde dat ze alle drie gelukkig waren. Bij het geluid van hoeven op de koude aarde spitste hij zijn oren. Faolin kwam aan en ging bij Libertad staan. Vriendelijk glimlachte Thowra naar haar en knikte even zacht als begroeting. 'Inderdaad' fluisterde hij. Hoewel Faolin en hij in dezelfde rang zaten hadden ze elkaar niet vaak gezien in BMH.

Even leek er een korte stilte te vallen, verbroken door Libertad die vrolijk tegen zijn schouder aan duwde en weer naar zijn zilveren manen hapte. Speels wierp Thowra zich een beetje tegen zijn vriend aan, zodat deze iets weggeduwd werd. De vrolijke glimlach sierde nog steeds zijn lippen, toen Libertad plots over een zeer serieus onderwerp begon. Hij, als leider? Nagedacht over een rang zoals leider had hij eigenlijk nog nooit gedaan. Hoewel hij de troon van zijn vader had moeten opvolgen, had hij destijds de benen genomen samen met Libertad, in de veronderstelling dat iemand anders het veel beter zou doen. Nu waren er echter wel veel zaken veranderd, hoewel hij niet met zekerheid kon zeggen of hij echt uit het juiste hout was gesneden om zo'n plaats te betreden. Gelukkig zei Libertad al dat dit iets voor later was en dus kon Thowra ongestoord zijn vrolijkheid vervolgen. Niets laten merken van de twijfel die net was ontstaan, dan zou ook niemand het merken.

Rank 1

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Mijn blauwe ogen gaan van links naar rechts over de twee hengsten heen. Wanneer ik Libertad aan Thowra hoor vragen of hij niet leider wilt worden van rang 2 worden mijn ogen iets groter. nee.. dat zou betekenen dat hij nóg onbereikbaarder zou worden. Ik houd mijn adem in, afwachtend op de reactie van Thowra. Wanneer Libertad er weer overheen praat adem ik opgelucht uit. Toch ben ik alles behalve gerust gesteld. Wie weet wat Thowra voor plannen had hier in BMH. Doordat ik diep in gedachten verzonken ben komt de vraag van Libertad van verre. Ik probeer een warme glimlach op mijn gezicht te zetten en antwoord: Het gaat wel.. goed. Ik meende mijn woorden aan de ene kant wel. Want fysiek gaat alles goed, het is gewoon dat mijn gevoelens overstromen door een bepaald iemand. Ik werp weer een blik op Thowra om begroet te worden met een warme glimlach. Meteen kijk ik verlegen weg van hem en vraag ik me af of er geen blos op mijn wangen staat.

Ik schud mijn hoofd een paar keer heen en weer, alsof een paar vliegen me lastig vallen. In tegenstelling tot de vliegen wil ik die onmogelijke gevoelens kwijt. Het is een verwoede poging natuurlijk, want zodra ik weer in zijn ogen kijk begint de procedure opnieuw. Een korte stilte dreigt te vallen, en als ik íets haatte waren het stiltes. Met jullie ook alles goed? vraag ik afwezig voordat ik tegen Taddy begin: Hoe verloopt je leidingsschap? Nog geen last gehad van schimmen? De nieuwsgierigheid is te horen in mijn stem en te zien in mijn fonkelende ogen die op hem gericht staan. Het oogcontact duurt overigens maar even, want ze worden weer als magneten naar die van Thowra getrokken. En hoe gaat het in jou leven? vraag ik dan aan Thowra, mijn stem een stuk stiller geworden. Een gevoel van machteloosheid bekruipt me vanachteren. Hij zou zomaar kunnen zeggen dat hij een merrie heeft gevonden en mega gelukkig met haar is. Ik betrek mijn gezicht eventjes voordat ik ze een voor een weer glimlachend aan kijk.

Gast **Profile**

Het was blijkbaar een goed idee dat de vraag die Libertad had gesteld, een voor later moest blijven. Het gezicht van Thowra was ineens serieus geworden, en Libertad wilde zijn vreugde niet stelen. Hij wilde zijn beste vriend helemaal niks aan doen, en toch knaagde het eeuwige jaloerse gevoel aan hem. Hij kijkt echter opgewekt op wanneer Faolin het woord naar hem richt. Dit deed ze echter altijd, ze toonde interesse in hem, terwijl ze eigenlijk Thowra's aandacht wilde. Libertad ging hier maar mee akkoord, elke seconde die hij kreeg met Faolin was hem dierbaar. Soms voelde hij zichzelf behoorlijk sneu zoals hij zich gedroeg, maar hij kon er echter vrij weinig aan doen. Hij wilde Faolin niet voor het blok zetten, laten staan hun geluk in de weg zitten.

Hoe zijn leiderschap verliep? Vlekkeloos tot nu toe, er waren maar enkele paarden in zij kudde, en het was niet moeilijk om een oogje in het zeil te houden. En voor de schimmen hoefde hij zich ook nog niet echt zorgen te maken, nu nog niet. Het waren er immers nog maar twee ging de ronde. 'Het gaat prima, eigenlijk hoef je alleen maar toe te kijken en in te grijpen als je een gevaar ziet' hij glimlacht een charmante lach bloot en grijnst heel even, het was echt een makkelijke klus. Het duurt echter niet lang voordat deze weer verdwijnt. Libertad had amper geantwoord of Faolin had haar aandacht weer op Thowra gevestigd, hij laat zich hier echter niet door kisten en verzet zijn gedachten op andere dingen. Op de aankomende dagen die zwaarder zouden worden dan die van voorheen.

Faolin verbrak de stilte, hij was haar dankbaar, gezien ook hij er niet van hield als het stil werd tussen hem en zijn vrienden. Bij vreemden was het minder erg, maar een groepje als die van hen. Het deed hem goed te horen dat alles prima verliep met zijn vriendin en ook dat Libertad's leiderschap tot nu toe zonder moeilijkheden verliep. Faolin keek hem af en toe aan, om soms snel haar blik weer af te wenden, iets dat hij van haar gewend was. Toen ze hem vroeg hoe het ging, glimlachte hij weer en liet zijn serieuze blik varen. 'Prima. Ik heb het naar mijn zin hier' sprak hij helder. Het was de waarheid. Hoewel het een ander soort spanning bracht, hield hij wel al van deze plaats. Nu alleen nog zijn best doen om verder te komen, zodat hij weer meer contact met Libertad zou hebben.

De palomino schudde zijn zilveren manen even goed, zodat de lok bij zijn hoofd bijna over zijn ogen schoof. Deze gooide hij echter weer iets naar achter. Thowra was geen paard dat zijn ogen verborg achter zijn manen. Zelfs zijn litteken hield hij niet achter. Ze mochten zien wie hij was en hoe hij hen aankeek. Een koude wind stak op, blies een dreigende sfeer naar hen toe. Hij dacht aan de blauwe maan, die op het punt stond de lucht weer in te kruipen. Het zou nu niet lang meer duren en dus was het belangrijk om op tijd terug te gaan naar het gebied van de eerste rang. Libertad zou dit begrijpen. Na de blauwe maan zou Thowra ook weer snel op bezoek gaan bij zijn vriend. Hun vriendschap kon niet verwateren door een paar complicaties, iets dat zo diep geworteld zat mocht niet vergaan.

Rank 1

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

In afwachting op de antwoorden van de twee hengsten gaan mijn gedachten weer lopen. Ik had vandaag eigenlijk willen praten met Libertad over Thowra. Eigenlijk ga ik er altijd een beetje vanuit dat Libertad het juiste antwoord weet. In mijn ogen is hij dan ook veel wijzer dan de meeste paarden. Ik spits mijn oren naar Taddy wanneer hij antwoord, maar houd mijn ogen op Thowra. Je bent dan ook wel geknipt om een leider te zijn, het verbaast me dat de merries nog niet voor je in de rij staan. Zeg ik oprecht glimlachend. Ik gun Taddy al het geluk in zijn leven, en daar hoorde liefde ook bij. Nu ik er zo over nadenk heb ik Libertad nog nooit echt over een merrie horen praten. Ik stop mijn gedachtenstroom wanneer ik Thowra's antwoord hoor. Het gaat goed met hem. Hij zegt zelfs dat hij het naar zijn zin heeft hier. Ik knik en antwoord nog; Ja.. ik ook. Dat antwoord is weer gedeeltelijk waar. Aan de ene kant heb ik het hier reuze naar mijn zin en geniet ik van de vrijheid hier. Maar aan de andere kant word ik vaker met mijn gevoel geconfronteerd omdat de kans ontzettend groot is dat ik Thowra tegen kom.

Ik ril even wanneer de ijskoude wind komt opzetten. Ik haatte de winter, alles verloor zijn kleur en werd bedekt door een witte koude laag sneeuw. Naast dat worden alle loofbomen kaal, waardoor veel landschappen me aan de dood doen denken. Een stilte valt tussen ons groepje, iets wat voorheen nooit voorkwam. Vroeger hadden we de grootste lol, en dat waren de gelukkigste tijden van mijn korte leventje. Mijn ogen glijden naar de kraakheldere hemel waar ze even op blijven hangen. Het is weer blauwe maan, en dat betekend dat ik eigenlijk weer teurg moet naar rang 1 voor mijn eigen veilligheid. Libertad moest waarschijnlijk ook voor zijn eigen kudde zorgen, en had dan toch geen tijd voor mij en mijn hartkwalen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik bijt speels in de richting van de manen van beiden hengsten om er daarna als een speer vandoor te gaan. Ik hinnik vrolijk genietend van de ijzige wind die langs mijn lichaam heen raast. Mijn oren leg ik plat in mijn nek terwijl ik alle moeite doe om zo hard te kunnen gaan als mijn benen me kunnen dragen. Even werp ik een blik naar achteren, benieuwd of de twee hengsten me achterna komen.

Voor een 10tal minuten verlaag ik mijn tempo nauwelijks, tot mijn uithoudingsvermogen het begeeft en ik gedwongen word in tempo te verlagen. Dampwolkjes komen uit mijn opengesperde neusgaten en zelfs mijn lichaam dampt een beetje. Ik bries een paar keer voordat ik mijn tempo helemaal verlaag naar een draf tempo, mijn hoofd hoog in de lucht geheven. Ik hijg even uit voor ik mijn ogen richt op waar ik vandaan ben gekomen. Mijn helderblauwe ogen zoekend naar Libertad en Thowra.

Gast **Profile**

Wanneer Faolin hem uit daagt en haar tanden in zijn staart zet gooit hij zijn voorhand de lucht in en maait imposant met zijn benen door de lucht. Een schelle hinnik verlaat zijn lippen, en voordat zijn voorbenen de grond weer hebben geraakt spurt hij er vandoor. Zijn stevige cremello gekleurde benen maaien de grond onder hem vandaan, zijn longen zuigen de koude lucht diep naar binnen, en de wind trekt aan zijn manen. De korte stilte van even hier voor deed hem niks meer, hij genoot met volle teugen van de aarde onder zijn hoeven, de wind in zijn manen. Er was geen beter gevoel op aarde dan dat van moeder natuur die je voort duwde om sneller en sneller te gaan, totdat de grond te snel onder je voeten beweegt zodat het lijkt alsof je vliegt. En heel even dacht hij dat, voor heel even.

Totdat de merrie voor hem met haar prachtige ogen een blik naar achter werpt. Zijn blauwe ogen volgen haar blik, en eveneens werpt hij zijn blik op Thowra. Hij versnelt zijn pas nogmaals en hapt naar de manen van Faolin, en duwt met zijn neus tegen haar schouder. 'Kan je niet sneller missy?' Hij grijnst even breed voor hij versnelt en haar een korte seconde achter hem laat..

WazBeer schreef:

Thowra was oprecht blij om te horen dat het haar goed ging in BMH. Hij wilde niets liever dan dat zijn vrienden gelukkig waren, zeker als hij zelf ook geluk vond. Mocht er iets fout gaan, de hengst zou altijd voor hen klaar staan. Weer werd het stil tussen de drie paarden. Elk van hen keek de ander alleen aan, zonder ook maar iets te zeggen. Deze werd echter weer verbroken toen Faolin naar zijn en Libertad's manen hapte. Met een vrolijke lach maakte hij een kleine vreugde sprong, om haar vervolgens achterna te gaan. Het duurde niet lang voor ook Thowra weer bij de twee was aangekomen, nog altijd rennend, met zijn manen wapperend in de wind. Even hief hij zijn hoofd een beetje op, om een vrolijke hinnik te produceren. Waarna hij zijn nek weer wat sierlijker hield, in een mooie boog. Zijn bruine ogen op de twee gericht, die voor hem rende. Hij versnelde zijn pas, stoof in een rotgang naar voor om hen in te halen. Rennen was een van Thowra's favoriete bezigheden. Wellicht omdat hij vroeger zo veel had moeten rennen om aan de mens te ontkomen. Misschien ook door de storm die woedde toen hij op de wereld werd gebracht. En hoewel de blauwe maan nu niet lang meer op zich zou laten wachten, kon hij zich niet vrolijker voelen. Hier, rennend op de vlakten, met zijn twee beste vrienden.

Rank 1

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Genietend sluit ik mijn ogen, zodat ik enkel en alleen de wind door mijn oren hoor suizen. Kort daarna hoor ik Libertad zijn hinnik vol met macht en trots dat ik spontaan weer respect voor de hengst krijg. Vrolijk hinnik ik weer zachtjes en gooi ik mijn hoofd en manen in de lucht, daarna een klein vreugdesprongetje makend. Ik voel al gauw denderende hoeven achter me, en wanneer ik achterom kijk zie ik Libertad in volle vaart aankomen gestormd. Ik zie hem naar mijn manen happen en hoor zijn uitdagende woorden. Ik grimas en kan het niet laten om op zijn uitdaging in te gaan. Ik vlieg weer in de hoogste versnelling, mijn ogen op Libertads lichaam voor me gericht. Mijn ademhaling gaat sneller en sneller en ik voel nu ook langzaam mijn hart in mijn borst bonzen. Zo ging het vroeger altijd. We waren wie we wouden zijn, gingen staan waar en wanneer we dat wouden. Tijd en regels en een blauwe maan waren toen geen obstakels voor ons. We hadden pure vriendschap met z'n drieeën en er was niemand die dat kon doorbreken, of iemand tegen elkaar op kon zetten. Dat wás de beste tijd ooit voor mij. Dat was de tijd voor dat ik stilletjes verliefd werd op een van mijn vrienden.

Thowra hoor ik nu ook vrolijk hinniken en het duurt ook niet lang meer voordat ook hij mijn kleine lichaam voorbij stuift. Uit al mijn macht probeer ik de hengsten bij te houden, maar het is tevergeefs. Langzaamaan zak ik meer naar achteren een makkelijker tempo aannemend. Ik ben niet gemaakt voor lange afstanden, nee ik haalde mijn glorie in de korte sprintsessies. Mijn blauwe ogen zijn gericht op de meest prachtige hengst voor me. Hoeveel zou ik wel niet geven om naast hem te mogen rennen, voor altijd? Ik versnel mijn tempo weer met al mijn moeite, de gedachten verdringend door het luide gestamp van mijn hoeven. Ja, zolang ik maar bleef wegrennen hoefde ik nooit geconfronteerd te worden met mijn bloedeigen gevoelens. Zolang ik maar blijf rennen komt alles goed en blijft alles zo als het was. 3 vrienden voor altijd. Ja.. Kon ik dat nu maar denken én voelen tegenlijkertijd. Ik bries een aantal keren en richt mijn blik op de twee spurtende hengsten voor me. Ik heb geen enkele kans om ze in te halen, en laat de twee voor me het dus maar uitvechten.

Gast **Profile**

Het duurt niet lang voordat Thowra naast hem rent, een grote grijns verschijnt op het gezicht van Libertad en hij gooit zijn voorhand de lucht in om een energieke bokkensprong te maken. Met een klap komt hij weer neer, en zet zijn achterhand weer onder zijn lichaam om verder te spurten in een galop. De wind trekt aan zijn manen, en de aarde trekt hem steeds steviger naar beneden, hij wilde sneller en sneller, rennen tot zijn benen het niet meer konden houden. Zijn spieren spannen zich aan en rollen onder zijn vacht, om vervolgens weer te ontspannen en zich weer klaar te maken voor de volgende stap. Zijn hartslag gaat als een razende te keer, en de adrenaline pompt door zijn aderen. Waardoor het voelt alsof hij sneller en sneller kan, totdat hij het gevoel bereikt alsof hij kan vliegen. Oh wat zou hij graag willen dat hij vleugels had om te strekken en hem mee te nemen naar andere, verre gebieden.

Hij blijft rennen totdat zijn lichaam hem meld dat hij rustiger moet gaan lopen, echter doet hij niet direct moeite om hier naar te luisteren. Ook al verzuren zijn benen en staat het witte zweet op zijn hals, hij versnelt een laatste keer zijn pas en laat een zware hinnik over de vlaktes bulderen, zijn oren legt hij in zijn nek en zijn ogen priemt hij op de horizon. Zwarte wolken vullen de hemel en het duurt niet lang voordat de kleuren van de dag betrekken, en er een grijze waas over de velden komt. Met een soepele sliding stop komt Libertad tot stilstand en gooit zijn voorhand de lucht in, maaiend met zijn benen door de lucht glijden zijn ogen de horizon af. Thowra had naast hem gerend, maar Faolin was enkele meters achter hun in een slomer tempo verder gedraafd. Libertad gooit zijn benen tegen de zijkant van Thowra's rug aan en zet zijn tanden in diens manenkam. Grijnzend duwt hij zich van hem af en draaft een rondje om de hengst heen. 'Heb je getraind?' Normaal was er nooit veel verschil geweest tussen de twee hengsten, maar Libertad had veel moeite moeten doen om Thowra bij te houden.

Waarschijnlijk was er binnenkort regen op komst, iets wat de nacht met blauwe maan nog minder aangenaam zou maken. Libertad laat zich hier echter niet door demotiveren, alles zou prima verlopen. Hij krult zijn hals en gooit zijn oren even uitdagen in zijn hals, schrapend over de grond begint hij weer te stappen. Wat hield hij er van om gewoon te kunnen doen en laten wat hij wilde, zonder te moeten denken aan zijn verplichtingen. Nogmaals richt hij zijn ogen op de horizon, Faolin komt langzaam dichterbij. En heel even neemt hij de tijd om de prachtige merrie in zich op te nemen. Haar zachte witte manen dansen op haar sterke hals, en haar lichaam was een goede balans tussen kracht en elegantie, ze was perfect. 'Voor één van de jongens is ze behoorlijk aantrekkelijk' grinnikt hij tegen zijn vriend, het was niet de eerste keer geweest dat ze samen merrie's hadden beoordeelt, vroeger was dat een deel geweest van de dagelijkse routine. Maar altijd was Faolin een beetje 'off-limits' geweest in dat gesprek, het feit dat ze het nu toch niet kon horen maakte eigenlijk dat Libertad de opmerking maakte. Hij herinnerde zich nog maar al te goed waarom ze vrienden met haar waren geworden, het zag er zo raar uit als twee hengsten enkel en alleen met elkaar op trokken, en er ging al een roddel rond dat ze meer waren dan vrienden. Dus vrouwelijk gezelschap was hard nodig geweest om die roddel te laten verdwijnen. Natuurlijk hadden ze dat Faolin nooit vertelt.

WazBeer schreef:

Thowra stormde vooruit met grote passen. Het duurde niet lang voor hij en Libertad, Faolin op een afstandje hadden gelaten. Samen denderde de twee hengsten verder over de wijde vlakten. Met de gierende wind die wild aan zijn manen trok, rende hij voort. Sneller en sneller. De cremello naast hem leek ook almaar sneller te willen. Met krachtige passen raasde hij voort, proberend de wind in te halen. Zijn scherpe hoeven lieten brokjes aarde opvliegen, telkens als zij de grond raakten. In deze sprint was er geen tijd om te denken, zijn hoofd was leeg, heerlijk leeg. Het enige wat voor hem bestond waren zijn vrienden en de opkomende storm. Nog even en het leek alsof hij en Libertad de lucht in zouden vliegen, of dat hij zou verdwijnen in de wind. Dit was echter niet mogelijk en bij het voelen van zijn benen en het zweet dat hem in zijn vacht stond, minderde beiden vaart.

Met een noodrem kwam hij tot stilstand, alle concentratie nodig om zijn lichaam volledig recht te houden zodat zijn stop hem niet op de grond zou krijgen. Ook Libertad maakte een indrukwekkende sliding stop. Thowra lachte en zag zijn vriend alweer op hem af komen om hem bij zijn manenkam te grijpen. Zijn woorden deden hem goed. 'Hoezo? ben ik te snel voor je?' grinnikte hij vrolijk. De lucht begon donkerder te worden en toch deerde het hen niet. Voor nu althans. De hengst keek achterom, Faolin kwam ook aan rennen, maar was nog niet bij hen, gezien ze een rustiger, sierlijk tempo had aangenomen. Het deed hem glimlachen, hoewel zij voor hem niets meer was dan zijn vriendin. Libertad sprak weer en Thowra keek hem even aan met zijn bruine ogen. Daarna staarde hij weer naar Faolin. Hoe vaak hadden zij vroeger zo gestaan, kijkend naar de langskomende merries. Beoordelend als twee vrienden die alles met elkaar deelden. Misschien wat vreemd in het oog van een ander, vandaar dat Faolin de perfecte uitkomst was. Een groepje van drie, twee hengsten en een merrie.

Rank 1

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Mijn twee blauwe ogen volgen de twee hengsten die nog altijd als een idioot in de richting van de horizon racen. Ik moet echt iets aan mijn uithoudingsvermogen doen, besef ik me dan grinnikend. In een gecontroleerd tempo ga ik verder in de richting van de hengsten, mijn gedachten uitbannend over Thowra. Het heeft geen zin om er alleen maar over te piekeren, ik moest hem er een keer mee confronteren en snel ook. Woord deed al de ronde dat Thowra misschien leider van rang 2 zou zijn, en dan waren mijn kansen al helemaal verspeelt. Ik schud mijn hoofd en glimlach wanneer ik zie dat de twee tot een halt zijn gekomen. Langzaam aan zie ik de vage vlekjes gedefinieerder worden en herken ik weer details van de twee hengsten naarmate ik de twee nader. Ik hinnik vrolijk naar hen als teken dat ik er aan ben aan het komen. Eenmaal bijna bij hun zie ik de ogen van Libertad op mijn lichaam branden. Vraagtekens verschijnen er in mijn hoofd en wanneer ik dan ook Thowra's ogen op mij zie, slaan mijn gedachten op hol.

Hebben ze het over mij? Zoja, waarover zijn ze aan het praten? Zou Thowra bij enig toeval toch iets voor me voelen? Een sprankje hoop maakt mijn bui beter en geeft me weer power om sneller dichterbij de hengsten te komen. De laatste paar meters draaf ik kalmpjes en ik grimas vrolijk naar ze. Jemig wat kunnen jullie rennen. komt er dan vol bewondering uit, hoewel mijn ogen voornamelijk op Thowra staan gericht. Heel even zoek ik naar iets van warmte in zijn ogen, maar ik kan niet specifieks vinden. Ik schud mijn vacht uit en geniet zuchtend van het waterige zonnetje dat nu al bijna word opgeslokt door de donkere wolken die steeds dichterbij komen. Mijn blauwe ogen houd ik scherp op de naderende wolken gericht, ik houd niet van regen, en al helemaal niet van donder en dat soort dingen. Heel even kun je mijn zorgen op mijn gezicht zien, maar dat is maar voor even, omdat er tien seconden daarna weer een glimlach verschijnt. Ik heb mijn emoties bijna heel mijn leven voor mezelf gehouden en wilde nooit dat anderen ook maar iets terugzagen van mijn problemen en kwalen. Libertad was hier de allereerste uitzondering op, mijn beste vriend waarbij ik mijn emoties wel kwijt kan. Een egocentrisch iets, want zo zadelde ik hem op met al mijn problemen. Ik verplaats mijn ogen even naar Libertad. Ja, ik kon hem voor veel dingen erg dankbaar zijn en ik wist dat ik er ook altijd voor hem zou zijn mocht hij ergens mee zitten. En datzelfde ging ook op voor Thowra. Voordat ik bij hun groepje ben gekomen was ik altijd alleen en had ik weinig tot geen vrienden of vriendinnen. De merries vonden me raar want ik was te mannelijk en gaf niets om me uiterlijk, terwijl de hengsten het raar vonden dat een merrie met hun mee wou doen. Libertad en Thowra waren mijn eerste vrienden, en er was werkelijk niets dat dat van me af kon nemen.. Buiten mijn eigen gevoel dan blijkbaar. Ik ben blij dat ik vandaag gekomen ben. zeg ik dan met een warme stem, mijn ogen in die de beiden hengsten zettend. Hoewel ze in die van Thowra misschien net iets langer blijven hangen.

Gast **Profile**

Een heldere lach verlaat de lippen van Libertad wanneer Thowra vol trots grinnikt of hij te snel voor hem was. Hij geeft een duw tegen zijn schouder en knikt vervolgens. 'Mocht je ooit het slechte pad kiezen, je weet welke leider je aan kunt' grijnzend kijkt hij hem aan alvorens zijn blik af te wenden naar Faolin die langzaam hun kant op komt. Thowra laat even zijn ogen op de merrie rusten, en Libertad vroeg zich af wat er door het hoofd van Faolin zou gaan. Het zou zichzelf helemaal gek maken als hij uiteindelijk degene zou zijn die er voor zou zorgen dat ze samen zouden komen. Hij schud lichtjes zijn hoofd, duidelijk in gedachten verzonken.
* Misschien een goed idee om toch wel gewoon per twee aparte topics te hebben, zo met zijn drieën kom je niet echt ver he? Zal ik hier met Thowra verder gaan, en dan een nieuwe openen voor Faolin, en dat jullie ook samen een nieuwe disc openen als jullie dat willen? Is dat goed?

WazBeer schreef:

Thowra lachte vrolijk toen hij hoorde wat Libertad tegen hem zei. 'Het slechte pad, waar zie je me voor aan' grinnikte hij vrolijk. Nooit zou hij zijn vriend verlaten om het slechte pad op te gaan. Hij zou zijn vriend sowieso niet opgeven, voor niets. Het grootste deel van zijn leven had hij met deze hengst doorgebracht, als echte vrienden. Ook Faolin meldde zich weer bij hen en zei dat ze het fijn vond dat ze gekomen was. Thowra lachte weer en keek de twee een voor een aan. Het was geweldig om met hen samen te zijn, iets wat hem deed denken aan de oude tijd. Even schraapte hij zijn hoef over de aarde, om deze daarna in ruststand neer te zetten. Zijn bruine ogen eventjes gesloten, gewoon genietend van het gevoel, het warme gevoel van vriendschap.
*Ja dat lijkt me ook. I mean, met z'n drieën kunnen ze niet vertrouwelijk praten door alle ingewikkelde crushes onderling. Dus lijkt me beter.

Rank 1

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh ik ben het er mee eens Razz

Dan kunnen jullie verder :]

Gast **Profile**

Thowra zou natuurlijk nooit voor het slechte pad kiezen. Vooral niet nu hij de verantwoordelijkheid had om voor de paarden van de tweede rang te zorgen. Een grijns siert zijn lippen, en hij heft zijn hoofd om over de rotsen te kijken. De donkere wolken verdwenen langzaam weer, werden mee gevoerd met de wind, en langzaam werd de omgeving weer lichter.
*Ontzettend inspiratieloos..

De hengst met de kleuren van de leeuw stond naast zijn cremello vriend. Een korte tijd leek verstreken, nu was hij leider van rang 2. Twee vrienden, beide rangleiders in BMH. Ergens kon hij niet wachten om Libertad over Imagnetrix te vertellen, toch liet hij dit echter nog even rusten. Wachtend op het juiste moment om er maar even over te beginnen. De hengst rustte zijn bruine ogen op de horizon. 'Nooit gedacht dat we hier zo zouden staan, hier in BMH' sprak hij rustig. Het was waar, vroeger waren de hengsten jong en zonder zorgen. Liepen ze achter de merries aan en trokken ze van gebied naar gebied. Aan dat alles leek nu een einde te zijn gekomen. Thowra had hier echter minder moeite mee dan hij had kunnen denken. Het was goed zo, het voelde juist.

Leader Rank 2

Gast **Profile**

Suddenly the world seems such a perfect place Taddy

Libertad was trots op zijn vriend, maar vooral omdat ze het zo ver hadden geschopt. Van een stel loners zonder kudde, of enig ander contact buiten elkaar, van een stel schoffies dat elke dag weer een kans zag om de tweepotige het leven zuur te maken. Vanuit dat diepe dal hadden ze het gemaakt als leiders, van de middelste rangen. Hij voelde hoe het hem elke dag weer goed deed, hij had iets behaalt in zijn leven, wat er voor zorgde dat hij de rest van de narigheid weer even op de achtergrond kon duwen. 'Heb je al van Faolin gehoord? Ik dacht dat ze je wel snel zou op zoeken, om een rang hoger te komen' Een glimlach siert zijn lippen, en bij de gedachte aan de gevlekte merrie wordt hij even warm van binnen.

And it hurts so bad that I search my skin, for the entry point, where love went in
And ricocheted and bounced around, and left a hole when you walked out

WazBeer schreef:

Het voelde goed, alsof ze het helemaal hadden gemaakt. Van niets meer dan een stel jonge hengsten die streken uithaalde, tot twee rangleiders. Van totaal geen verantwoordelijkheid tot deze rol. Een grote stap, maar ook eentje die ze aan konden, zeker samen. Thowra snoof even en glimlachte toen Libertad hem over Faolin vroeg. 'Nog geen spoor van haar. Maar ik ben er wel van verzekerd dat het niet lang zal duren. Ze wil immers niet te ver van ons af staan' zei hij tegen zijn vriend. Ja, Faolin had het er waarschijnlijk al moeilijk mee dat haar twee vrienden nu rangleiders waren, paarden die toch altijd wat onbereikbaarder waren dan normale kudde leden. Toch zouden hij en Libertad haar nooit in de steek laten voor zoiets. Ze was en bleef hun vrienden, evenals dat zij altijd samen zouden werken mocht dit nodig zijn. 'Jij nog interessante paarden mogen ontmoeten?' vroeg hij toen. Zijn bruine ogen waren op Libertad gericht, waar een nieuwsgierige twinkeling in speelde. Het was nog maar kort geleden dat hij leider was geworden en het was wel komisch om te praten over paarden die zij ontmoette in hun rang. Een nieuw pad, maar toch zo bekend.

Leader Rank 2

Gast **Profile**

Libertad knikte bij de woorden van Thowra. Het zou inderdaad niet lang duren, waarschijnlijk zou ze zo snel mogelijk een rang hoger willen, zodat ze geen seconde hoefde te wijken van de hengst zijn zijde. Heel even heeft hij de nijging om zijn hoofd te schudden, maar dan beseft hij dat hij het weer aan Thowra moet uit leggen, dus hij laat het en richt zijn ogen op zijn beste vriend. Of hij nog interessante paarden had ontmoet? Nee niet bepaald, er zaten er een paar in de eerste rang die hij niet goed vertrouwde, waarvan hij niet zeker wist of ze wel goed waren voor de kudde, maar dit was niet zijn probleem, dat was Legend zijn rang. 'Het enige dat me is opgemerkt dat vrijwel elke hengst hier zwart is en stevig gebouwd' hij moest grinniken, want het was waar. Het waren allemaal friezen, en de een gedroeg zich nog stoerder dan de ander. Iets waar Libertad zijn hoofd om wou schudden, en zijn ogen voor wou af wenden. Achja.

And it hurts so bad that I search my skin, for the entry point, where love went in
And ricocheted and bounced around, and left a hole when you walked out

**Profile**

» The perfect place
» It's a place of danger
» And still so perfect.
» [VERHAAL] Perfect Life?
» New place

Suddenly the world seems such a perfect place

Suddenly the world seems such a perfect place

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen