Na al die jaren vergeet je noch steeds niet welke schoonheid dit gebied heeft, na al die jaren vergeet je niet welke herinneringen er hier rondlopen en na al die jaren vergeet je niet welke pijn de morgen brengt. Enkel de volharde paarden hielden het langer dan een jaar uit en daar was Axis één van. Hij leefde sinds de eerste dag van zijn leven op BMH en hij was zeker nog niet vergeten welke offers hij gebracht had voor zijn leven veilig te houden. Hij had steeds volhard gevochten, volhard al wat lief was beschermd maar uiteindelijk moest hij het allemaal laten gaan en kon hij niet langer zijn wie hij ooit was. Verbitterd door de pijn en het verdriet bleef Axis alleen over terwijl de rest vluchtte van de blauwe maan. Enkel de beste bleven, hij en enkele lege zeldzame zielen kozen om aan zijn kant te strijden tegen het vervloekte ... de schimmen.

Zijn lichaam stond geschut onder een gigantisch grote denneboom. Zijn wortels kronkelde onder de aarde verder en volstrekte zich van moeder natuurs energie. Zijn taken waren dik en reikten verder dan mogelijk was. De vele dennenaaldjes gaven een aangename geur weer door zijn omgeving. Hier en daar viel er een druppel, resterend van de regen die die nacht gevallen was maar dat had Axis geen last van gehad want de boom beschermde hem. Zijn gigantisch zwarte lichaam doezelde en genoot van het zwakke zonlicht dat de boom doorliet. De grote en krachtigheid van zijn lichaam had hij zeker van zijn vader, het meeste had hij van zijn vader. Enkel de blik in zijn ogen, het ene paarse oog dat nijdig door zijn oogkas rolde verried zijn ware aard. De hengst had veel verloren, ook zichzelf en hij had het noch steeds niets teruggevonden.

Hij had een deel van zijn hart aan zijn ware liefde gegeven en nu ... hij kon haar nergens vinden en die verscheurende gedachten knaagde aan zijn ziel. Niemand zou het merken, geen vreemde zou zich afvragen waarvan die bitterheid kwam in zijn gedragingen. Maar ze zouden wel allemaal hetzelfde vragen, waarom had hij de gelijkenis in ogen met een moordenaar, een schim. Axis schudde zijn brede hals tot zijn maantop zijn blik verduisterd. Langzaam kwam zijn grote lichaam in stap en verscheen hij in de ochtendglorie. Het verlichtte zijn zwarte vacht, een lang litteken van zijn wang tot zijn schouder stak af in dat licht.

Terwijl hij zich door Ferelden, zijn gebied, voortbewoog dacht hij na. Nee, hij wou niet denken maar toch gebeurde het altijd weer. Hij kon zijn geest niet leegmaken want hij had teveel verantwoordelijkheden hier. Hij was trots met wat hij bereikt had, leider rang vier worden en daar had hij zijn vader om te danken. Avareth was in zijn eerste levensjaren nooit zijn idool geweest maar doorloops de weken had hij respect gekregen. Hun paden liepen samen, ze hadden veel gemeen en veel gedaan waar ze later misschien spijt zouden van kunnen krijgen.

Zonder zelf besef te hebben van zijn passen blijft hij staan aan een klein kabbelend riviertje. Zijn oren gaan de omgeving rond en uiteindelijk volgen ze de weg van zijn ogen, naar het water. Hij duwt zijn neus er tegen en voelt de huivering door zijn lichaam gaan door de onverwachtse frisheid. Drie slokken en hij bleef stil, hij hoorde maar al te goed de passen onder de grond en hij wist ook van wie ze afkomstig waren maar toch kon hij het niet laten een verbitterde blik op te werpen en zijn oren kort plat te leggen. Het is een attidude die hij gecreerd had uit verdriet en eenzaamheid, iets wat je niet zo snel zou kunnen wegwerken. Hij stapte over het beekje naar de richting waaruit het geluid, de zin was gekomen, hij beet wel als hij wou. Zijn maantop lag over zijn paarse oog zodat het niet te zien was en zijn lichaam bleef statig staan eens de witte hengst voor hem opdoemde. Hij zei niets en keek enkel vanuit de hoogte toe ...

Iedereen kende Axis, weinigen hadden het terreur in zijn leven gekend ... tot de dag van vandaag. De meeste paarden kende hem vanwege zijn status, machtig leider van rang 4. Maar veel paarden hadden vragen, veel paarden kenden zijn verleden niet en wisten niet hoe Axis ooit was geweest. Meestal was hij een vredelievende hengst, trouw, wijs en trots. Nu, in slechte dagen was hij vals, bot en maakte misbruik van zijn macht. Hij zou nooit een paard kunnen pijn doen maar hij kon wel imponeren. En de paarden maakten zijn dag altijd veel slechter, ze hadden zoveel vragen. Waarom ben je leider? Waarom heb je een paars oog? Waarom lig je in verband met de leider van de schimmen? Vragen die Axis nijdig maakten, hij wist dat paarden daar niets aan konden veranderen net als hij aan zichzelf niets kon veranderen. Hij was wie hij was en daar zouden andere mee moeten leren leven.

Zijn ogen bleven op de witte hengst richten, hij zag de respectvolle knik en knikte op een eerbiedige manier terug. Hij stelde zich heel beleefd voor en Axis glimlachte heel zuinig. 'Aangenaam Legend, ik heb je verschijning en naam al eerder gezien.' Sprak Axis vaag vriendelijk. De hengst maakte een zeker vertrouwen in hem los, hij pakte het anders aan, al kon dat een leugen zijn. Maar het leek of Legend niet die zekere intresse had in wat Axis was maar meer om het leven eromheen gaf. De vraag verbaaste Axis dan ook, zijn ogen werken kort wat groter voor hij zijn blik draaide en dieper het bos in keek, daar waar de schimmen vertoefden. 'Voor zover enkel gewonden, ze kunnen niet veel doen met mij en de andere leiders in de buurt.' Antwoordde Axis eerlijk. 'Ze zijn met te weinig maar geruchten zijn geruchten ...' Hij zweeg kort. Ja, er waren twee nieuwe schimmen bij en dat maakte het allemaal een stuk ingewikkelder. 'Ik kan pas straks zeggen hoe het zit, als de maan weg is.' Ging hij verder. Waarom zegde hij dat tegen een kuddepaard uit rang 1? Deze hengst leek meer om het leed van andere te geven dan nodig was, net als Axis altijd deed. Dat was goed, leuk ...

Enkele oude herinneringen borrelde op bij Axis, hij kon de woorden van een oude vriendin nog voor de geest halen. Leven deed je van dag tot dag en niet in het verleden, zo had Hazelaar het hem altijd gezegd maar zo leefde hij niet en dat moest stoppen. Hij liet het gedrag van afgelopen dagen wat varen en ontspande zich. Hij schudde zijn hoofd waardoor zijn maantop zijdelings op zijn hoofd kwam te liggen en zijn paarse oog zichtbaar kwam te liggen. En ja ja, het linkte meteen naar Avanti de leider van de schimmen. Hij was ook zeker dat Legend hier over ging vragen maar voor eens zou hij het niet erg vinden. Bij de vraag schoten zijn oren kort opzij, hij zette zijn grote lichaam vooruit tot iets naast Legend, hij torende er gewoon bovenuit. Hij knikte langzaam en snoof wolkjes koude lucht uit zijn neusgaten.

'Twee.' Antwoordde hij kort. Hij keek de witte hengst enkele tellen aan. 'Gisteren heb ik ze zien lopen achter Avanti en Ayana.' Zei hij met wat een meer treurige stem. Een lid meer voor de schimmen was een lid minder voor hem en het was een ramp, een echte ramp want dat maakte de schimmen weer dat beetje sterker. Het enige wat de kudde kon doen was in rang 4 komen, daar was je veilig, was je sterk genoeg om te vechten. De vraag, opmerking, die volgde deed Axis brommerig glimlachen. Het was niet om mee te lachen, dat wist hij maar hoe Legend het zei ... Axis kon hem zoveel vertellen, zoveel wijzer maken door gewoon te vertellen over de dagen dat hij geboren werd. 'Soms is je leven zo'n puinhoop dat je daarvoor kiest.' Legde Axis uit.

Hij duwde zijn neus kort tegen Legend aan en begon te stappen, kronkeld door de bomen van het bos heen. 'Niet veel paarden weten het en het is ook niet echt de bedoeling dat iedereen het weet maar je bent een goede ziel. Dat zie ik, je wilt leren en dat aprecieer ik dus zal ik je iets vertellen.' Hij glimlachte mystieus en strekte zijn neus ver voor zich uit. 'Ik heb drie jaar bij de schimmen geleefd.' Hij zei het snel, alsof hij zich betrapt voelde. Met enige nieuwschierigheid keek hij opzij naar Legend, naar zijn reactie. 'Ik heb alles geleerd van een schim, ik ben opgevoed door een schim.' Hij zweeg en dacht aan zijn nonkel, Alvaro. 'Mijn nonkel heette Alvaro, men moeder had me in de steek gelaten dus moest ik het doen met haar vader, dat was Alvaro en Alvaro is de tweelingsbroer van ...' Hij zweeg en klemde zijn tanden kort op elkaar. 'Avanti.' Flapte hij eruit. Nee hij schaamde zich niet, hij was ergens wel trots op zijn afkomst ...

Axis kreeg pas het juiste gevoel over Legend nadat hij alles gezegd had. De hengst had niet beoordeeld met zijn blik, hij was verbaast, wie niet maar daar bleef het bij. Hij rende niet weg zoals eerder al eens gebeurd was met anderen, hij begon ook niet te raaskalken en hij begon al zeker niet te slijmen. Dus was Axis bereidt alles uit de doeken te doen, alles wat nuttig kon zijn om een beginnende hengst op BMH op de been te helpen. Legend leek het juist type wel, hij zou in rang 4 komen, onder Axis zijn bescherming. Daar was de hengst zeker in staat toe. De woorden van Legend gaven hem geen zekerheid of steun maar ze waren goed en zouden zeker steun geven aan iemand die het nodig had. Axis voelde zich er goed bij en dat was al heel wat. 'Ik ben niet anders, als ik die drie jaar niet bij de schimmen had geweest ... wat was ik dan geworden? Misschien zat ik al in rang 3 of was ik al dood. Ik moet mijn nonkel dankbaar zijn, hoe erg het ook lijkt.' Hij zweeg weer even. De gedachten aan Alvaro's goede tijden maakte een vreemd gevoel in hem los.

'Alvaro was geen schim als een ander. Hij was buiten de blauwe maan soms heel vriendelijk, had gevoelens. Het is pas als Avanti op BMH toekwam dat alles veranderde.' Hij zweeg weer even en schudde langzaam zijn hoofd, dit paste niet in het gesprek. Dit was gewoon informatie waar Legend het nooit nuttig mee zou zijn ... alhoewel, als je Avanti op één manier wou raken dan was het met zijn broer. 'Ik heb Alvaro uiteindelijk moeten doden, de kudde kon niet onder de druk van die tweeling blijven leven.' Hij grinnikte weer zwakjes. De stilte die volgde nam Axis dankbaar aan, zijn paarse oog straalde haatvol, zou altijd zo blijven terwijl zijn zwarte ontspannen en trouw voor zich uit keek. 'Zijn er nog vragen die je geest beroeren? Ik ben bereidt ze te antwoorden.' Ging Axis dan verder. Hij keek opzij naar de witte hengst en dan naar de weg voor hen die langzaamaan voorbij kroop...

Axis was het een beetje oneens met Legend zijn woorden over "ware aard". Hij bleef even voor zich uitkijken en ging dan in de tegenaanval, weliswaar met zijn vriendelijkheid. 'Doden is het laatste wat ik zou doen, is een noodoptie maar soms heb je die beslissing te maken op twee seconden en dan moet je tonen uit welk hout je gesneden bent. Ik weet niet of ik die moment liet zien wie ik echt was.' Hij zweeg en knikte dan instemmend, het was wel zijn ware aard. 'Het is mijn ware aard, heb het gewoon altijd goed verstopt.' Hij snoof wat geergerd lucht uit zijn neusgaten vanwege dit feit. Zijn ware aard, hij was een moordenaar, in huid en nieren.

Dat Legend geen vragen meer had verbaasde Axis een beetje, er waren vragen genoeg om over te beginnen maar als hij er geen had dan nam Axis daar vrede mee. De woorden over dat hij zijn hart in zekere zin kon luchten deden Axis glimlachen. 'Dankje.' Was zijn enige reactie. Het was leuk, ergens maar hij zou zich nooit zo kunnen gedragen als vroeger zonder Iris, hij miste haar. Het tweede deel van zijn hart, zijn volledige ziel was bij haar en dat scheurde hem aan stukken. Of hij een vragen had voor Legend? Axis dacht er even over na, vroeger had hij graag naar de problemen, verhalen en zorgen van andere geluisterd maar nu was dat niet meer dan een afkeur. Hij wilde niet langer geven om een ander zijn leven, het bracht ze tog allemaal rechtstreeks naar de schimmen. Toch probeerde hij een vraag op te brengen. 'Heb je lang gereist voor je hier aankwam?' Vroeg hij dan met enige nieuwsgierigheid. Wat hij altijd al intressant vond was reizen, hij had het immers nog nooit gedaan. Geboren op BMH en gebleven op BMH ...

Of er een verschil was tussen leider van rang twee of vier? Er was een hemelbreeds verschil tussen maar dat wist een gewoon paard niet. Als je leider was dan pas proefde je wat een verantwoordelijkheid het leiderschap met zich meebracht. Hij bevestigd de eerste woorden met een knikje en begon dan langzaam te spreken terwijl hij over het sprookjesachtige gebied verder wandelde. 'Leider van rang 2 is zwaar, je moet heel veel paarden aanspreken en overlaten. Daarnaast ben je nog eens verantwoordelijk over je kudde die je moet beschermen en hoeden.' Hij zweeg even en duwde zijn neus in het water van het weer. Hij kende deze plek al lang en hij zou er weinig paarden naar meebrengen, het was zijn plaats van rust en troost. 'Rang 4 is ...' Hij zweeg en keek over zijn schouder naar de witte hengst. 'Is alles. Ik ben leider over alle paarden en de leiders, dit is mijn land, ik ben een beetje koning.' Hij zweeg en glimlachte zwakjes. 'In mijn rang komen is enkel voor de beste weergegeven, ik geef niet iedereen die kans.' Hij zweeg en snoof de geur van den in die zwaar in de omgeving hing.

Axis liep langzaam verder door zijn kleine droomgebied, hij schraapte zijn hoef heel zachtjes over de sneeuw en keek naar de jonge scheuten die tevoorschijn kwamen. Hij glimlachte spontaan om de veranderingen van moeder natuur. Hoe de sneeuw langzaam verdween en plaats maakte voor bloemen en schoonheid. Zijn ene oor schoot opzij toen Legend weer begon te praten en de woorden bekoorden hem. 'Wil je dat? Leider worden?' Vroeg Axis nieuwschierig. Hij leek er even over de denken en ging dan verder met praten. 'Want ik heb nog iemand nodig voor rang 1 te verantwoorden, als je wil kan ik je die plaats geven. Ik keur je goed.' Bij dat laatste glimlachte hij kort. 'Ik hou je zowiezo in de gaten maar van mij mag je rang 1 vertegenwoordigen.' Vervolgde hij met een vage tevredenheid. Legend zou een goede leider zijn ...