De zon scheen maar zwakjes tussen de grijze wolken door. Het beloofde nog harder te gaan sneeuwen, het beloofde nog kouder te worden. Op de open vlaktes was een scherpe en sterke wind die tot diep in de boten doordrong en je de rillingen gaf. De temperaturen waren op een week tijd schandalig gezakt en de meeste paarden zochten wat bescherming in grotten en bossen. Alhoewel dat tweede het meest vermijd werd vanwege het kwaad die er schuilde. De blauwe maan had hem gunstig geweest, twee nieuwe leden bij, het was een vooruitgang. Alleen met Ayana kon hij zijn plannen niet verwezelijken. Dus Avanti was in zijn nopjes, zo mocht je het gerust noemen. Hij had bloed geproefd en vlees aan stukken gescheurd en wat had een schim meer nodig dan dat.

Zijn zwarte lichaam sprong van een kleine richel. De bergen, hij liet ze achter als een stuk vuil maar het was noodzakelijk om de paarden te controleren. Wie mocht dood, wie kon nuttig zijn, voor wie was er een leuk spelletje voorzien en wie kon hij een cadeautje geven. Zijn zwarte lichaam draafde soepel weg, richting huis waar zijn kindertjes wachten. Alhoewel hij ze allemaal op dezelfde missie had gestuurd, het observeren van de kudde. Zijn hoeven zakten diep weg in de sneeuw maar niets, nog de kou, nog de sneeuw werkte verkeerd op zijn humeur. Net voor hij het bos indraafde hinnikte hij luid, Ayana zou hem meteen horen, ze kende hem door en door maar de nieuwtjes zouden nog wat moeten oefenen. Toch dulde Avanti geen tegenspraak, nog het niet luisteren.

Toen de bomen achter hem samensloten en het steeds donkerder werd voelde Avanti zich weer thuis. Hij kwam terug in stap en schopte wat achteloos op de botten van een dood paard. De nieuwtjes hadden wel nog het één en ander te leren, misschien nog wat vragen of een voorstel tot een goed plan dus wou hij ze samen spreken. Als spreken zijn manier van een gesprek was. Hij plantte zijn lichaam in ruststand, ookal waren zijn spieren gespannen. Hij sloot zijn dodelijk paarse ogen maar hij was perfect in staat alles te horen en ruiken in zijn omgeving ... Waren bleven de slaafjes nou ...
* Enkel voor de schimmen

Haar eerst blauwe maan. Niet alleen de eerst als schim, maar sowieso de eerst die ze meemaakte. Het was een ervaring geweest die ze als vreemd bestempelde. In eerste instantie de verschijning van twee schimmen terwijl ze er op een gerekend had, met het gevolg dat ze zich kon bewijzen door met Ayana te strijden. Vanuit het diepste uit haar hart had ze haat gekoesterd voor de merrie. Niet alleen vanwege haar geslacht, maar ook vanwege de ambitie die Sythka zelf had. Eerder was ze al vanuit niets omhoog gekropen tot ze uiteindelijk niet meer hoger in rang kon stijgen. En op het moment van hun eerste aanvaring was de valkkleurige merrie geweest wat zij had willen zijn, iets wat haar haat had aan geflakkerd en gevoed. Toch had ze zich er voor nu erbij neergelegd, later zou ze ongetwijfeld nog wel een kans krijgen. Ayana was ook niet perfect en een misstap was zo gemaakt, helaas gold dat ook voor haarzelf. En wat ze tot nu toe van haar nieuwe leider gezien had was dat hij een aardig kort lontje had en geduld was al helemaal ver te zoeken geweest.

Vanaf een hoge plaats tussen de bomen had ze prima zicht gehad op de grootste van de vier kuddes op dit moment. Verreweg de meeste paarden behoorden tot de laagste rank en stonden onder de bescherming van de witte hengst Legend. Voor de blauwe maan had hij die functie nog niet gehad, dus dat moest van vandaag zijn. Vaagjes had ze wel eens met hem gesproken, maar omdat ze zichzelf zo snel als mogelijk uit de voeten had gemaakt kon ze zich nog maar weinig over hem herinneren. Hetzelfde gold voor de meeste gezichten, hoewel ze de appaloosa achtige jonge merrie met haar oneindige enthousiasme haast niet uit haar herinneringen kon verbannen. Ook vandaag hadden haar normale bruine ogen de jonge merrie gespot, ergens in het gewoel van de kudde op zoek naar iets te doen. Waar Ayana en Achilles precies waren wist ze niet, al kon ze wel vertellen dat de ze niet in haar directe buurt waren. Toch hadden ze op dit moment zicht op dezelfde groep paarden, uitgestuurd met dezelfde missie om de kuddes te observeren en in de gaten te houden. Vanaf dit punt leken de meesten echter meer op speelgoedpaardjes dan paarden van dezelfde en zelfs grotere schofthoogten.

Een roep voor haar en de anderen schalde door de lucht heen en bereikte de merrie. Zonder dat het echt veel moeite koste besloot ze dat dit Avanti moest zijn, wie anders zou hen op deze manier bij elkaar roepen? Daarnaast was het gezag dat hij achtte te hebben duidelijk te horen, niemand zou een perfecte imitatie kunnen maken. Zonder zich echt te haasten draaide de slanke palomino haar lichaam om vervolgens in een ruime draf voorwaarts te bewegen. Met haar verscherpte zintuigen kostte het geen moeite om te bepalen waar de gitzwarte hengst precies was. In een lichte galop zigzagde ze op haar weg wat tussen de boomstammen door. ”Avanti” sprak ze waarna een hoofdknik in de richting van de forse hengst volgde. Opnieuw koos ze er bewust voor wat afstand tussen hen te bewaren, ze kende hem gewoon nog niet goed genoeg om te weten wat hij wel en niet van haar zou accepteren. En zin in een blunder op een van haar eerste dagen zat ze niet echt te wachtten. Zeker niet als Ayana in de buurt zou zijn.

Ayana stond te wachten aan de rand van de bossen. Haar lichaam zorgvuldig achter de bosjes verstopt, zodat ze niet makkelijk gezien zou worden door de nieuwsgierige paarden die de kant van het bos op durfde te kijken. Avanti had zijn 3 schimmen naar de bosrand gestuurd om hier naar de kudde te turen. Hoewel de blauwe maan niet langer boven hen hing en het kille blauwe licht was uitgedoofd, was er nog geen reden om te stoppen met observeren. Wellicht konden zij nu al nieuwe plannen smeden, hun prooi kiezen of heel misschien een nieuwe schim ontdekken die zich de volgende blauwe maan bij hen zou voegen. En hoewel geen van hen onsterfelijkheid bezat, onder de gewone maan en zon, waren ze nu met z'n vieren. Iets dat Axis kwaad maakte en hen deed grijnzen. Twee hengsten en twee merries die het schimmenrijk betraden. Hoewel de nieuwelingen nog veel moesten leren, hadden zij de eerste proef doorstaan. Dit deed Ayana goed, hoewel er ook wat minpuntjes aan kleefde die ze liever niet had gehad. Toch was het Avanti's wens. En Avanti's wens was haar wet.

De valkkleurige merrie stond met afschuw te kijken naar de paarden die speelden in de sneeuw. De kou bracht dood met zich mee en toch konden deze wezens genieten. Alsof zij onder een blauwe maan speelden. Hun dood recht in de ogen kijkend, maar toch plezier hebbend. Ayana begreep dit niet, maar het kon haar ook niet zo veel schelen. Als zij haar tanden maar kon zetten in een warme huid. Bij het horen van een luide hinnik, vliegen haar oortjes naar achter. De vogels vliegen op uit de bomen door het ijzige geluid. Een geluid dat haar eerder als muziek in de oren klinkt. De merrie weet dat het tijd is om naar hem toe te gaan. Hij roept zijn schimmen bij een om eens een goed woordje met hen te spreken. Voor zover hij een gesprek kon voeren natuurlijk. Vliegensvlug draait ze zich om, om richting de bron van het geluid te rennen. Zorgvuldig ontwijkt ze elk obstakel. Haar ranke lichaam zet aan in een snelle pas die zelfs de snelste paarden nog het nakijken zou laten. Schimmen waren nou eenmaal sneller dan het standaard paard. Het duurde dus ook niet lang voor ze haar meester, haar leider, had bereikt. Tot haar grote irritatie was Sythka er echter al. Toch, de twee hielden hun afstand, terwijl Ayana, genietend van haar privileges, naar voren stapte en Avanti begroette door haar neusje ruw tegen zijn hals te duwen. Vervolgens deed ze een paar stappen naar achter, om elk van hen goed in zich op te kunnen nemen. Sythka, ja zij beloofde nog problemen. De valkkleurige merrie was vastbesloten haar plaats als rechterhand te behouden, hoe lastig dat misschien zou worden. Voor nu had ze in ieder geval het voordeel dat zij al veel langer schim was en al meer had gedaan om zichzelf te bewijzen. Toch liet ze haar aandacht weer snel naar de hengst met de paarse ogen gaan.

Ondanks het feit dat ze zich niet gehaast had bleek ze toch flink een voorsprong op de andere twee gehad te hebben. Het duurde niet lang voordat ze kwamen, maar de snelheden die ze sinds de verandering kon behalen waren vele malen hoger dan daarvoor. In haar strijd met Ayana had ze al gemerkt hoeveel sneller en sterker de valkkleurige merrie was geweest, maar het zelf ervaren was heel anders. Alles koste veel minder moeite, iets wat haar anders misschien wel een hele dag had gekost kon ze nu doen in zeker een derde van de tijd die het oorspronkelijk gekost had, als het niet nog minder zou zijn. De manier waarop ze zich kon voortbewegen was vele malen stiller, maar gezien het feit dat Avanti haar en Achilles aan had horen komen en Ayana niet wees erop dat ze dat nog zou moeten verbeteren. Maar de merrie die ze in haar eentje had lastig gevallen onder de laatste dag van de blauwe maan had haar ondanks haar lichte kleur ook helemaal niet gezien. De schaduw van de bomen hield haar uitzonderlijk goed verborgen, totdat ze zichzelf bewust getoond had aan de witte merrie. Die avond had ze zich kostelijk vermaakt. Ze had de drang en lust ervaren, de energie door haar lichaam voelen stromen. Maar hetzelfde gold voor het gif dat Avanti met een beet in haar systeem had geïnjecteerd. Koppig had ze geen kik gegeven, ze was niet van plan Ayana te laten zien hoe ze het werkelijk had ervaart, het was al erg genoeg dat de schim haar rug had gebroken in de strijd.

Kort gleed haar blik naar Achilles, die zijzelf ook luid en duidelijk had horen komen, ze probeerde zijn reactie te pijlen van het feit dat Avanti Ayana zo close behandelde en zijzelf vanaf een respectabele afstand toe stonden te kijken. Echter toen ze de stem van de hengst weer hoorde gleden haar bruine ogen naar zijn paarse toe, die duidelijk afstaken tegen zijn donkere vacht. Haar mondhoeken werden opgetrokken tot een grijns waarbij het zonlicht op haar tanden blonk. ”Het is vele malen beter om vanaf deze kant op de kuddes neer te kijken dan er onderdeel van te zijn” beantwoorde ze zijn vraag. Ze kon niet zeggen dat ze ervan genoot of het als prettig ervoer, haar gevoelens en emoties lagen ergens ver weggestopt. Misschien zou ze in de loop van de tijd het weer voor mekaar krijgen haar gevoelens goed van elkaar te onderscheiden, maar eerst zou ze moeten wennen aan haar nieuwe leven en de omstandigheden waarmee het gepaard ging. Echter was de haat die ze voelde zo diep in haar karakter geworteld dat ze er niet omheen kon, hetzelfde gold voor de drang en lust die ze gevoeld had.

”Waarom uitvechten als een van ons misschien wel meer geschikt is dan de ander” klonk haar reactie op Avanti’s woorden. Natuurlijk zou ze de opdracht graag uitvoeren, al was het alleen maar om haar nieuwe leider tevreden te stellen, maar om er nu opnieuw een strijd voor te leveren? Aan de ene kant was het alles meer dan waard, maar ze wist nog helemaal niets over Achilles. Kort gleden haar ogen naar de donkere hengst met lichte manen. Beiden waren ze totaal verschillen van postuur. Waar zij meer overeenkomsten met Ayana had was dat voor Achilles het geval met Avanti. En het lag aan de opdracht wie van hun er gezien op bouw en karakter geschikter voor was. Zij was klein en aardig onopvallend, terwijl de meesten toch wel op zouden kijken van Achilles. Ach, eerst eens zien wat de hengst ervan vond, of hij überhaupt wel wilde.

Rustig luisterde ze hoe Avanti haar naam sprak. Daarna begonnen de zaken. Het doel was natuurlijk om deze twee schimmen zo snel mogelijk in te wijden. Hun kracht was nog niet optimaal, ze wisten nog niet hoe ze hun nieuwe vermogen tot het uiterste konden krijgen. Zoals hem ook op was gevallen, bewogen de twee zich nog met veel lawaai voort door de bossen. De zwarte hengst met de paarse ogen vond het echter wel al tijd voor een uitdaging. Een proef, een opdracht. Die werd hen geschonken in plaats van haar. De reden was haar ook bekend. Het merendeel van de kudde kende haar verschijning al en wist deze ook te koppelen aan het woord 'gevaar'. Zo jammer toch dat enkelen de benen al namen voor zij ook maar iets kon zeggen, want met haar charmes was veel te winnen. Niet alleen het hart van haar tegenspeler, maar ook zijn ziel. Eentje die ze op het moment van de blauwe maan met alle plezier naar de duivel zou sturen, om zijn intrede te maken in hel.

De merrie keek Avanti aan met doordringende groenblauwe ogen. Ze wist niet wanneer hij deze 'opdracht' had bedacht, maar wel dat hij zijn ingeving nog niet met haar gedeeld had. Ayana liet de twee andere schimmen kibbelen over wie er het best zou zijn om dit uit te voeren. Voor nu wilde ze vooral weten wat het nou eigenlijk was. Met een vragende blik, die zijn paarse ogen kruiste, maakte ze duidelijk dat ze het graag wilde horen. Achilles en Sythka zouden nu ook wel nieuwsgierig zijn naar zijn plan. De merrie snoof even en schudde haar lange, donkere manen, zodat deze weer perfect rond haar hals vielen, in aantrekkelijke lokken..

Avanti was tevreden om hun tevredenheid. Hij was tevreden met de instelling die ze lieten zien, ze waren goed, dat kon hij voor zover al zien. Er lagen verschillende dingen aan de oppervlakte van zijn lichaam en geest. Twee dingen om specifiek te zijn, de ene voor zijn nieuwtjes en de tweede iets voor Ayana. Tenmiste, iets wat hij met Ayana wou bespreken. Van groot belang, ze was de enige naast Rixan die hem hierin zou volgen en snappen want ze wist als enige naast Rixan wat zijn grootste zwak was. 'Ik wil dat iemand men zoon een boodschap doorgeeft.' Sprak hij kalm maar duidelijk. Zijn oren gingen kort plat bij het denken aan zijn zoon, Hades. 'Hades is ...' Hij zweeg even en keek opzij naar Ayana en gaf haar een veelbelovende blik, ze wist hoe "zot" Hades was in zijn hoofd. 'Hades is niet zo heel goed in zijn hoofd.' Sprak hij kort en bondig uit, dat komt als je een veulen had met een schim. 'Hij is enorm kneedbaar en ik wil dat iemand hem en hetgene wat in hem zit slecht maakt. Breng hem uit zijn evenwicht, zodat hij meer naar mijn kant nijgt in plaats van dat neutrale kuddepaard.' Legde Avanti zorgzaam uit. Het moest goed gedaan worden, gewoon Hades ervan overtuigen om wat slechter te worden. 'Weigert hij te luisteren dreig dan met mij.' Vervolgde Avanti grinnikend. Hades was doodsbang van Avanti, iets wat de paarse ogen hem in zijn veulentijd gegeven hadden.

Terwijl hij de twee liet doen, ze konden het uitvechten keek hij opzij naar Ayana. Zijn blik met een emotie die ze enkel zou begrijpen, die ze misschien zou verafschuwen omdat ze wist wat het betekende. 'Ik ga men broer terughalen.' Flapte hij eruit. Hij snoof witte wolkjes uit en herhaalde het plan nog eens in zijn hoofd. 'Ik wil hem en Rixan als partners in crime in de kudde. Niet als schimmen.' Verduidelijkte hij zijn wens. Hij zou de duivel smeken, voor die ene keer zou hij smeken want de band die hij met zijn broer had kon niemand evennaren. Hij was zwakker geworden zonder Alvaro en dat wou hij niet. 'Als niemand weet dat ze onder me werken dan kunnen ze informatie geven die wij niet kunnen verkrijgen. Stel je voor dat men broer tot het diepste van Axis reikt ...' Zijn stem stierf weg en hij glimlachte donker en duister, ja hij wou zijn broer terug, al moest hij daar moorden voor plegen ...

Plots leek alles even te veranderen, hij sperde zijn neusgaten en wendde zijn paarse ogen naar links. Wat hij rook kon aan geen merrie evennaren en voor zover hij kon herinneren kon haar schoonheid dat ook niet. Ja, hij herinnerde haar nog, de prinses onder de schimmen, het moordende van haar ziel. 'Wel wel wel.' Fluisterde zijn donkere stem. Velen zouden haar niet kennen, Ayana heel misschien maar ze zouden mogen buigen voor haar. Avanti weigerde die gedachten wel want hij toonde voor niemand onderdanigheid, net als zij niet zou doen. Toch had hij respect voor de schimmenmerrie, Sjahada was nu eenmaal één van de oudere, iets ouder dan Avanti als schim, evenoud als Alvaro. Hij wendde zijn blik en wachtte tot haar blauwe ogen oplichtte vanuit het donker. 'Je schoonheid verraad je aanwezigheid Sjahada.' Merkte Avanti vals grinnikend op. Hij was ergens wel blij dat ze terug was, ze had dat tikkeltje meer doodsheid over haar liggen, verborgen onder haar masker van charme. Hij voelt haar neus in een lichte aarraking tegen zijn flank en met een valse glimlach keek hij haar aan. 'Welkom terug liefste.' Fluisterde hij verraadde vals...

Avanti leek te hebben besloten om de schimmen te vertellen wat hij van plan was. Met gespitste oortjes luisterde ze naar zijn uitleg, het deed haar zacht grinniken. Hij was niet bang om anderen te gebruiken voor zijn plannen en blijkbaar was zijn paarse blik nu op Hades blijven hangen. Een zoon die hij had laten leven, iets dat niet vaak voor kwam. Toch was dit niet het enige, want de grote zwarte hengst keek haar aan en vertelde haar dat hij Alvaro terug wou brengen. Verbazing gleed even door haar ogen. Ergens wist ze dat Avanti en Alvaro onafscheidelijk waren, doch hadden de twee hengsten ook genoeg moeite met elkaar gehad. Dit was echter zijn keuze en hij had er een goede reden voor. Ayana glimlachte even. Alvaro, ja hem kon ze zich nog herkennen. Herinneringen aan haar eerste ontmoeting met Avanti schoten door haar hoofd. Het hadden er twee geleken, twee Avanti's. Alvaro had zich gemengd in hun gesprek, zijn broer had hem toen weg gekregen.

De slanke merrie schrok op uit haar overpeinzingen toen ze plotseling een ander hoorde aankomen. Hoewel het niets anders dan een schim had kunnen zijn vanwege het geruisloze entree, schoten haar oren toch even in haar nek. Door samengeknepen ogen staarde Ayana naar de zwarte schoonheid die hen kwam vergezellen. Ze had deze merrie nooit mogen ontmoetten, toch had ze wel over haar gehoord. Uit respect schoten haar oortjes weer naar voren. Deze merrie was een directe volgeling van Tyrano, als ze het goed had. De zwarte merrie liep op Avanti af en drukte haar neusje even tegen zijn flank. Hij leek haar maar al te goed te kennen, gezien hij haar meteen bij naam noemde. Ze vroeg zich af waarom hij deze merrie dan niet tot zijn rechter hand had benoemd, als hij wist dat hij nog een schim onder zijn hoedde had. En wel zo'n ervaren schim. Waarom hij dan niet over Sjahada had gesproken, had gedaan alsof er maar twee waren. Of was hij zich niet bewust geweest van deze zwarte merrie? Ayana drukte haar vragen weg en richtte haar aandacht weer op Sjahada. Ze knikte even, ter begroeting. Hoewel ze haar niet kende en haar verder maar weinig bekend was, leek het haar gepast om iets van respect en erkenning te tonen. Dit nam niet weg dat het vreemd was dat de merrie opeens verscheen uit het niets..

Vanuit haar ooghoeken merkte ze op dat Achilles eens met zijn hoofd knikte in de richting van de valkkleurige merrie. Zachtjes snoof ze voordat ze haar ogen weer op de diep paarse van Avanti richtte. Het kon haar vrij weinig schelen hoe Ayana over haar dacht, ze haast durfde met zekerheid te zeggen dat de haat die zij voelde voor haar mede-schim wederzijds was. Ja, Sythka had zich nu eenmaal vijandig opgesteld bij hun eerste ontmoeting. En dat had de zwarte hengst waarschijnlijk alleen maar interessant gevonden, anders had ze zich niet met de merrie hoeven meten. Toch vertrok haar gezicht duidelijk bij het terugdenken aan die dag. Ze had het alles behalve leuk gevonden om met Ayana te moeten strijden. Oké, anderen eens laten zien dat ze zich ondanks haar slanke bouw niet omver liet lopen en behoorlijk was in haar mars had kon best vermakelijk zijn, maar niet als je daarbij volledig vernederd werd doordat je tegenstander vele malen sterker was. Die dag had de valkkleurige schimmenmerrie haar rug ook gebroken door haar voorbenen op Syth’s rug te laten neerkomen. Gelukkig was dat iets waar nu niets meer van terug was te zien, gelukkig maar. Het gevoel, of feitelijk het feit dat ze geen gevoel meer had gehad in haar achterhand, was verschrikkelijk geweest. Je voelde je ontzettend machteloos als je jezelf ineens niet meer op vier benen kon krijgen, de palomino was dan ook blijven steken in een zittende houding. Totdat Avanti haar tegen de grond had gedrukt.

De uitdrukking op haar gezicht bleef onveranderd terwijl de hengst sprak. Kort gleed haar blik naar Achilles. Hij had zonder woorden te gebruiken met haar ingestemd. Ze wist niet precies hoe het met deze Hades zat, hoe erg hetgeen was wat Avanti bedoelde, maar ze had weinig zin om zich te mengen in de zaken van haar leider en diens zoon. Ze had haar eigen zoons opgevoed zoals ze het graag zag, maar ze zag het absoluut niet zitten om het leven van een anders nageslacht richting de juist baan te leiden. Daar had ze simpelweg het geduld niet voor, haar nakomelingen hadden zonder te morren de dingen gedaan die ze van hen had verwacht, maar zoals ze hoorde zou dat bij Hades dus waarschijnlijk niet het geval zijn. Hoe ze dit richting Avanti zou moeten brengen wist ze niet, ze had weinig zin om zich direct zijn woede op de hals te halen en ze had bijna nog minder zin om richting deze zotte zoon te gaan. In eerste instantie knikte ze dus ook maar, zo liet ze weten dat ze hem gehoord en begrepen had. Nog even de tijd nemend te besluiten wat ze hem zou antwoorden.

Echter zorgde de komst van een andere schim ervoor dat ze er even helemaal niet bij stil hoefde te staan. Haar al naar achter staande oren werden tegen haar nek gedrukt toen het om nog een merrieschim bleek te gaan, opnieuw was het evenwicht tussen merries en hengsten uit zijn balans gehaald, en wat Sythka betreft de verkeerde kant op. Ook deze schimmenmerrie ging op een manier met Avanti waar zij nog geen kennis mee had gemaakt en wat waarschijnlijk ook nog wel lang zou duren voordat ze die kant kreeg. Toch leek Ayana zich ook te schikken naar deze nieuwkomer in de huidige groep van vier. Maar iets aan haar zorgde ervoor dat ze er niet omheen kon dat ook deze merrie hoger geplaats was als haar, hoewel ze dat niet zomaar blindelings zou accepteren. Avanti was haar leider, Ayana was zijn rechterhand. En tot daar iets aan veranderde waren dat de twee die ze respecteerde. De eerstgenoemde met een welverdiend respect, de tweede omdat diens rang het verlangde. Haar ogen volgde het schouwspel tussen Avanti en de merrie die Sjahada leek te heten. Uiteindelijk keek ze vanuit haar ooghoeken opnieuw naar Achilles en Ayana, waarbij ze het gewicht dat ze eerst op alle vier haar benen had overbracht naar drie daarvan en een van haar achterbenen op rust zette.

De plotse komst van Sjahada viel voor iedereen een beetje in als een bom. Avanti wist dat ze in de buurt was, dat ze nog schim was maar hij had er niet over begonnen ... om welke reden? Nouja, Sjahada kwam en ging dan weer, het kon goed zijn dat ze over een maand weer weg was. Maar ze was een sterk schaakstuk dus maakte hij zich verre van veel druk dat ze er niet altijd was enkel en alleen omdat ze de juiste ervaring had. Als hij haar nodig had dan zette hij haar in, hij was de baas. Ze was misschien ouder maar niemand zou Avanti tegenspreken, ouder of niet.

Achilles sprak en Avanti keek de nieuwe schim met een korte blik aan. Hij grinnikte donker en knikte dan langzaam. 'Je hoeft me Hades niet te brengen, je zorgt er enkel voor dat hij wat slechter word, niet meer en niet minder, is dat duidelijk?' Dat laatste met een bevelende ondertoon. Achilles richtte zich daarop en daar was hij deels blij mee. Een hengst tegenover een hengst, het was makkelijker, Hades zou zich makkelijker laten misleiden. 'Je noemt mijn naam enkel in hoge nood want anders klapt hij helemaal dicht.' Legde Avanti uit. Hij had zijn zoon lang genoeg bestudeerd en het was nooit echt een heel vrolijk mannetje geweest. Hij blikte kort opzij naar Sjahada die haar hulp ook aanbood, maar ze wou er iets voor terug. Zijn oren gingen wat platter en zijn blik werd wat dreigender. 'Achilles doet het.' Sprak hij kort en bondig.

De opmerking die Sjahada gaf over buigen deed Avanti kort glimlachen. 'Het enigste wat ik vraag en eis van mijn fangirls ...' Met de nadruk op fangirls. ' ... Is dat ze moorden en de bevelen van hun leider opvolgen.' Sprak Avanti haar tegen. Hij eiste niets van zijn onderdanen, enkel dat ze deden wat hij vroeg. En als ze dat niet deden dan moesten ze er maar aan geloven, Ayana kon daarover meespreken. 'Sjahada is wat ouder dan ons allen, wat niet wil zeggen dat ze beter is.' Sprak hij spottend. Hij keek de zwarte merrie aan en snoof kort. 'Ze is beter, meer ervaren.' Hij grinnikte donker en drukte zijn neus kort tegen Ayana aan voor hij verder sprak. 'Laat je dus niet intimideren, ze is niet meer dan de anderen mits dat beetje meer ervaring, niet Sjahada?' Vroeg hij hij met een valse grijns. Hij vertrouwde haar niet meteen, de enige die hij vertrouwde was Ayana, hij kon haar een opdracht tegen en ze zou hem uitvoeren zonder morren. Ze had al veel pijn en leed doorstaan maar was steeds gebleven, geen andere schim kon daarover meespreken. 'Verdergaand op eerder, mijn broer en Rixan spelen vanaf nu slecht in het kamp van de goede. Geen van jullie praat openbaar met hem want het is de bedoeling dat de leiders niet doorhebben dat ze voor mij werken.' Legde hij uit. Hij zweeg en wachtte om de reacties en commentaren van de andere ...