The war is won || All Shades

Achilles

Grommend klapte zijn kakan op elkaar neer. Nogmaals duwde hij ruw de jonge hengst voor hem door wie duidelijk doodsangsten doorstond op dit moment. Toch deerde het hem weinig wat er in het hoofd van zijn zoon omging. Amosis was zijn weg naar roem. Hij had zijn zijn moeder verkracht en had er voor gestaan dat hij bleef leven. Het had hem wat gekost maar Achilles was er honderd procent zeker van dat Amosis iets zou opleveren en anders zou hij hem zelf alsnog afmaken, blauwe maan of niet. Zijn zoon zou zichzelf bewijzen en anders had hij maar pech en zou Achilles een andere manier moeten zoeken om Avanti blij te stellen.

Amosis

Angstig staarde de jonge hengst even snel achterom waardoor zijn vader ruw naar hem uithaalde. Geschrokken hinnikte Amosis laag en sprong twee meter naar voren. Dit gebied, het was hem zo bekend van een eerder bezoek, toen hij de waarheid over zijn vader had geleerd en nu.. Nu liep hij daar als jong volwassen hengst opgejaagd door zijn vader. Niet wetend waar hij zou eindigen. Doodsbang voor wat er aan het einde van die lijn zou zijn. Zou het Avanti zijn? De paarsoog die hem had vastgehouden in zijn dodelijke blik en Amosis nog nachtmerries had bezorgd. Hij wist het niet. Vertrouwde het niet. Niets leek goed te zijn en al helemaal zijn vader niet. Hoe vaak had hij wel niet gedroomd over het zien van zijn vader? Hoe vaak had hij wel niet stilletjes gewenst papa's kleine jongen te zijn en nu.. Nu wou hij het liefst zo ver mogelijk van dat beest vandaan zijn. Langzaam knipperde hij en besloot toch al zijn moed bij elkaar te rapen en zijn hoofd half om te draaien. "Waar gaan we naartoe?" Fluisterde hij zacht, zijn stem niet meer als een ademtocht en de spanning er in was te merken. Iets zei hem dat het hem absoluut niet zou bevallen.

Achilles

De stem van zijn zoon deed hem laag grommen, kon dat gedrocht niet gewoon zijn klep houden en doorlopen? "Een paar belangrijke kuddeleden opzoeken." Was zijn botte en koude antwoord waarna hij nogmaals naar Amosis hapte. Ze waren er bijna. Ze waren al in Vyrantium. Achilles had Amosis al de hele weg hierheen gezeuld weg getrokken van zijn moeder. Hij was nu officieel volwassen en Achilles zou er geen gras over laten groeien. Jong geleerd is oud gedaan. Avanti had zo iemand als Amosis nodig, hij wist het zeker. Een lage en harde hinnik verliet zijn keel een roep naar de andere schimmen al was dat zeer waarschijnlijk niet nodig. Ze zouden Amosis al hebben opgemerkt en ze zouden komen. "Stop." Gromde hij laag waarna hij naast de jonge hengst ging staan en nogmaals naar hem toe hapte. Zijn ogen priemde zich daarna in het duister. Wachtend op Avanti, wachtend op de anderen..

Amosis

Het antwoord van zijn vader maakte hem alleen nog maar angstiger en geschrokken staarde hij rond, zoekend of hij ergens een glimp van een Schim op kon vangen. Na zijn gesprek met Avanti had hij zijn moeder om de gehele waarheid gevraagd en die had hij gekregen ook. Al wenste hij nu het nooit gehoord te hebben. Elk normaal paard zou zo ver mogelijk weg rennen voor de gevreesde schimmen en hij.. Hij werd gewoon nu naar het midden van hun oord gebracht. Hij had geen idee waar hij weg kon komen en geen idee van hoe hij ooit moest ontsnappen aan wat er dan ook komen zou. Hij zou nooit meer dezelfde Amosis zijn.. Het bevel van zijn vader deed hem stokstijf stilstaan en hij dook zelfs niet weg voor de tanden die op elkaar klapte vlak naast zijn zij. Zijn hart draaide overuren terwijl hij zijn ademhaling onder controle probeerde te houden. Het zou allemaal goed komen.. Maar toen hij geluiden van aankomende wezens hoorden viel zijn hoofd in een brok omlaag waardoor zijn lange witte manen beschermend over zijn ogen lagen. Hopend niet te hoeven zien wat hij zou gaan zien..

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Onrustig draafde Mitch heen en weer door het donkere bos, hij had van zijn eerste blauwe maan een beetje kunnen genieten maar nogsteeds zat de haat binnen in hem. De haat die hij een stuk voor zijn mede-schim Achilles gekregen had nu hij een veulen had gekregen door Zehlia, Mitch' jeugdliefde te verkrachten. Echt wraak had hij niet voor de zwarte hengst met witte manen. Oke misschien een heel klein beetje, Achilles kon namelijk niet geweten hebben dat de witte merrie nou net zíjn jeugdliefde was, dat weet bijna niemand..

Toen de zwarte fries de geur van twee andere paarden rook, duidelijk een schim met een veulen erbij kon Mitch niks anders meer doen dan glimlachen. Al snel draafde hij richting de geur en de hinnik en bleef net voor Achilles en het veulen dat overduidelijk zijn zoon was staan. 'Er werd geroepen?' zei hij richting Achilles terwijl hij zijn pikzwarte ogen over het veulen lied glijden.

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Weer een blauwe maan gepasseerd. Tog was Avanti verre van tevreden, hij had niet het aantal slachtoffers bereikt die hij wou, merendeels omdat hij het te druk had schimmen aan te maken. Twee om precies te zijn. Twee nieuwe slaven in zijn kudde, dat breidde de boel behoorlijk uit dus maakte het de schimmenleider tevreden, tevreden genoeg om de dag door te kunnen. Het bloed liep langs zijn lippen terwijl hij opkeek van het dode merrielijk onder hem. Hij sperde zijn neusgaten en lachtte verbluft om wat hij rook ookal was dat meters ver. Het laatste wat hij nu gedacht had was dat vader en zoon in het schimmenbos zouden komen, zijn terrein. Achilles had nog altijd iets goed te maken ...

Langzaam, met een geruisloosheid die niemand kan evenaren wandelt hij dieper het bos in richting de bronnen van kabaal. De andere schimmen waren in zijn buurt, zoals meestal maar ze bleven op afstand ... zoals meestal. Geen van hen allen raakte graag betrokken bij een kleine probleem van Avanti, Amosis en Achilles in dit geval. De hengst had altijd goed bewezen wat hij kon. Hij was een uitstekende schim maar had nog veel te leren, iets wat Avanti niet echt tolereerde.

'Kijk nou hier ...' Sprak zijn sissende stem vanuit het donker. Hij grinnikte vals en blikte zijn paarse ogen op de volwassen wordende Amosis. 'Long time no see.' Fluisterde hij. Langzaam gaf hij zichzelf bloot aan het licht en wandelde tot voor het tweetal. Zijn oren gingen wat waarschuwend plat naar Mitch, duidend dat bemoeienissen niet altijd even goed in de smaak vielen bij de leider. 'Vader en zoon op pad, aan wie heb je dat te danken?' Vroeg Avanti bijna geamuseerd aan het jonge dier. Dan richtte hij zijn blik terug naar Achilles, onderzoekend en argwaan. 'Waarom breng je hem mee naar hier Achilles?' Zijn toon wat hoger, leugens werden niet getolereerd ...

'Er werd geroepen?' De stem van Mitch deed hem laag grommen en hij ontblootte zijn tanden licht naar de schim. Mitch zou zijn plaats moeten weten en oprotten ver ver weg van hier. Echter besteedde de zwarte hengst met zijn witte manen niet veel aandacht aan Mitch. Zijn ogen zochten een weg in de duisternis. Hij wist dat zijn heer en meester daar was. Hij wist wat zijn enige weg tot succes was en die weg wou Achilles maar wat graag aangaan. 'Kijk nou hier ...' Sprak zijn sissende stem vanuit het donker. Een valse grinnik klonk door het bos en Achilles richtte even zijn oren omhoog waarna ze toch omlaag vielen en hij net als zijn zoon iets zijn hoofd verlaagde uit volle respect naar Avanti. 'Long time no see.' Fluisterde Avanti en Achilles zijn ogen gleden naar Amosis. Ze hadden elkaar al ontmoet.. Langzaam kwam Avanti uit de schaduwen en Achilles hief zijn hoofd iet wat op nogsteeds vol respect zichtbaar in zijn ogen. Avanti zijn oren gingen wat waarschuwend plat naar Mitch, duidend dat bemoeienissen niet altijd even goed in de smaak vielen bij de leider. 'Vader en zoon op pad, aan wie heb je dat te danken?' Vroeg Avanti bijna geamuseerd aan het jonge dier. Waarna hij hij zijn blik terug naar Achilles richtte. 'Waarom breng je hem mee naar hier Achilles?' Zijn toon wat hoger en Achilles sloot even zijn ogen. Voor Amosis antwoord kon geven op de eerdere vraag van Avanti was hij hem voor. "Avanti, deze blauwe maan heb ik bloed geproefd, Rakanto's lichaam is te vinden aan de rand van het bos. Maar ik neem aan dat je dat al wist." Begon hij zacht en knikte nogmaals. "Maar niet enkel Rakanto's dode ziel behoort toe aan jou. Hij ook." Minachtend draaide Achilles zijn hoofd naar Amosis en beet hem toe waardoor Amosis tussen hem en Avanti kwam te staan. "Ik beloof je dat je geen spijt zal krijgen van hem of van mij. Is hij toch een mislukking, vermoord ik hem eigenhandig." Zijn stem was koud en woedde werd er in onderdrukt. Woede richting zijn zoon. Hij wist zeker dat Avanti Amosis zou kunnen gebruiken. Achilles maakte geen zwakkelingen. Hij zou een slaaf worden naar Avanti's wil en Achilles. Achilles zou terug krijgen wat hem toe behoorde.

Hij begreep niet wat er gebeurde en angst liet zijn hart twee keer zo snel kloppen als normaal. Hij hijgde zonder dat hij enige inspanning had vertoont. Zijn vader leek grommend naar de duisternis te kijken en al gouw merkte Amosis waarom. 'Er werd geroepen?' De stem was kil en aan zijn vaders reactie te zien was de hengst niet blij met het bezoek van deze Schim. Amosis zag hoe de hengst hem onderzoekend aankijk en boos en gewetenloos staarde Amosis terug. Het was het enigste wat hij kon doen. Het enigste wat hij mogelijk kon doen. Echter zodra hij zag hoe zijn vader zijn hoofd verlaagde hief hij de zijne vol verbazing. Voor de.. drie uur dat hij zijn vader kon had hij niet verwacht dat hij ooit zich onderdanig zou voordoen. Echter merkte hij al snel waarom dat was. 'Kijk nou hier ...' Sprak een sissende stem vanuit het donker. Een valse grinnik klonk door het bos en Amosis staarde doodsbang naar het bos. Zijn nek gleed weer omlaag tot zijn neus bijna de grond raakte. Hij kende die stem.. Hij wist zeker dat hij die stem kon.. Die dode hengst met zijn paarse ogen en zijn kille stem. Avanti.. 'Long time no see.' Zijn stem liet een rilling over zijn rug lopen en hij slikte zacht. 'Vader en zoon op pad, aan wie heb je dat te danken?' Vroeg Avanti bijna geamuseerd aan hem en Amosis opende zijn mond waarna die weer op elkaar klapte toen hij zag hoe de hengst zijn aandacht op zijn vader richtte. 'Waarom breng je hem mee naar hier Achilles?' Zijn toon wat hoger Amosis keek even naar zijn vader, zich ook afvragend waarom. Voor Amosis antwoord kon geven op de eerdere vraag van Avanti was hij hem voor. "Avanti, deze blauwe maan heb ik bloed geproefd, Rakanto's lichaam is te vinden aan de rand van het bos. Maar ik neem aan dat je dat al wist." Zijn stem was zacht en het werd hem koud rond zijn hart. Zijn vader had deze blauwe maan gedood? Stil en doodsbang staarde zijn ogen even naar zijn vader maar richtte zich toen met iets meer kracht op Avanti terwijl hij zijn hoofd iets hoger op trok. De angst verdween uit zijn ogen. Dit was nu niet de tijd om bang te zijn. Dit was de tijd om dapper te zijn en te staan voor wat hij was. "Maar niet enkel Rakanto's dode ziel behoort toe aan jou. Hij ook." Minachtend draaide Achilles zijn hoofd naar Amosis en beet hem geschrokken sprong Amosis naar voren waardoor hij tussen zijn vader en Avanti stond. Met zijn oren naar achter gericht lettend op elk woord en elke beweging van zijn vader en met zijn ogen volledig gericht op Avanti bleef hij zo stil staan. "Ik beloof je dat je geen spijt zal krijgen van hem of van mij. Is hij toch een mislukking, vermoord ik hem eigenhandig." Die woorden maakte hem koud en stil staarde hij even voor zich uit. Hij moest wat zeggen, moest wat doen waardoor hij Avanti gelukkig zou stemmen.. Zijn leven was nu het belangrijkst en dat was waar hij zich nu aan moest houden. "U... U vertelde mij toen dat Schimmenveulens afwijkingen hebben." Begon hij zacht en verlaagde even zijn hoofd maar bleef met zijn ogen die van Avanti vast houden. Hij haalde diep adem. Heel diep. "Ik.. Ik heb wel vaker gemerkt dat.. Zodra ik iemand in zijn ogen aankeek, ze meteen wegkeken alsof ze pijn hadden.." Fluisterde hij zacht, hopend daarmee Avanti gelukkig te stemmen. "Mis..Misschien.." Fluisterde hij zacht maar maakte zijn zin niet af en staarde Avanti benauwd aan. Misschien zou hij nu juist wel diep in de problemen zitten voor spreken, of zou hij Avanti gelukkig hebben gemaakt met deze informatie. Het was allemaal zo onwerkelijk, hij wist niet wat hij moest zeggen of spreken. Uiteindelijk besloot hij maar zijn mond te houden, dat leek het beste op dit moment.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

The war is won || All Shades 3ffdf6ad60f7b9ec1b24003

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Wolkjes met waterdamp rijzen vanaf mijn neusgaten naar de horizon terwijl mijn krachtige lichaam zich een weg baant door de hoge sneeuw. Sinds gisteren was er behoorlijk veel sneeuw bij gekomen wat het voor haast ieder paard moeilijk maakt om ook maar ergens te komen. Vyrantium is de plek waar ik heen wil gaan of iniedergeval probeer te gaan. Er werd geroepen voor de schimmen en ik had het wel degelijk gehoord. Maar waarom extra moeite doen om ergens te zijn als het ook langzamer kon? Avanti moest tenslotte ziedend zijn over wat er gebeurd was deze maan, niets dus. Eerlijk gezegd had ik maar weinig zin om dat over me heen te laten komen vandaag, maar als ik helemaal niet kom dan vrees ik dat ik hierna niet meer op mijn vier benen sta. Dus met mijn oren in mijn nek sjok ik richting Vyrantium, de enkele ogen op mijn lichaam negerend. Iedereen weet bijna dat richting het hart van BMH enkel dood betekent. Ze vrezen ervoor dat ik óf al een schim ben óf er een wil worden, enkel dood staat je te wachten in Vyrantium. Het is nu toch al een paar minuten geleden sinds er geroepen is en langzaam aan weet ik dat de tijd begint te dringen, dus beweeg ik mezelf in een moeiteloze draf. Mijn amberkleurige ogen op het gebied Vyrantium gericht. Waarom moesten we ons verzamelen? Is het om ons op ons dak te geven of is het voor een geheel andere reden? Ergens heb ik weinig te vrezen aangezien ik braaf mijn plicht heb vervuld. Ik moest de vervelende merrie Nachtschade beschermen tegen alles wat haar iets kan aandoen, daarnaast moet ik haar in de gaten houden, wat ze doet en niet doet met de rest van de kuddeleden.. Een wrange grimas siert mijn lippen hoe dichter ik bij mijn doel kom, waarvoor zouden we moeten aantreden en wie zal er vandaag gestraft worden?

Mijn gedachtes flitsen telkens terug naar Avanti en de andere schimmenleden terwijl ik mijn gang iets verhoog. Avanti had ik in geen tijden meer gezien, de laatste keer was ruim voor de blauwe maan en dat was toen hij mij m'n taak uitlegde.. De andere schimmenleden kende ik niet tot nauwelijks, enkelingen had ik wel eens voorbij zien gaan maar verder zeiden ze me helemaal niets. Het zijn net zo'n stomme schapen als mijzelf, paarden die ervoor gekozen hebben om een slaaf te zijn van een meester in plaats van vrijheid. Maar wat stom voor sommigen is is slim en verstandig voor anderen, net als bij mijzelf. Overal zitten tenslotte voor en nadelen aan, net als mijn schimmen zijn. Ik heb geen enkel gevoel meer over heel mijn lichaam, enkel bepaalde geluiden en of gedachten wekken nog iets op in mijn omhulsel van ingewanden. Gedachtes over dingen of paarden die veel voor mij betekenen zijn langzaam weg aan het ebben en soms kan ik niet eens meer helder nadenken over bepaalde zaken.. Laat staan wanneer ik weer een aanval krijg waar alle gedachtes en foto's en filmpjes door elkaar heenvliegen. Ik verhoog mijn pas nog eenmaal zodat ik in een ferme galop door de sneeuw banjer, mijn hoofd hoog in de lucht gedragen en mijn neusvleugels wijd opengesperd. Het heeft aan de andere kant ook voordelen, zoals de enorme kracht van de blauwe maan wanneer deze schijnt.. Daarnaast heeft het me de kracht van een oneindig leven gegeven waar ik anders al lang dood zou zijn. Nee, er zijn nog bepaalde taken die ik moet vervullen voordat ik mezelf er bij neerleg. Het duurt nog heel eventjes voordat ik een groepje paarden zie staan verzameld rondom een jaarling. Mijn ambere ogen glijden over de verschillende hengsten heen en blijven uiteindelijk voor een moment hangen in die van Avanti. Zijn paarse ogen staan kil en haast bedenkelijk op het schepsel voor hem gericht. Wat zou er in zijn koppie rondgaan? Mijn lippen in een giftige grimas gekruld draaf ik verder richting het groepje en voeg me er uiteindelijk aan toe. Mijn lichaam bevind zich naast dat van een andere schim, zijn vachtkleur niet duidelijk door het gebrek aan licht. De schim naast me doet zijn mond open en richt zijn woorden op de hengst met de bonte vacht. Ik grinnik zachtjes om zijn humoristische woorden en richt mijn ogen dan met enige interesse op de zwarte hengst met witte manen nieuwsgierig naar wat hij daarover te zeggen had. Dan ontmoet ik Avanti's ogen. Sorry ik was lui, verhinderd. zeg ik met een duiding op het feit dat ik wat aan de late kant ben. Ik had Nachtschade voor een moment uit mijn gezichtsveld gelaten dus ik hoopte maar dat dit belangerijk was. Mijn ogen richt ik nogmaals op de jaarling voor ons. Ergens vraag ik me af wat hij de kudde te bieden zou hebben. Hij zou eerst getraind moeten worden en dat kost tijd, kostbare tijd die we momenteel niet echt hebben. Toch wacht ik geduldig af op Avanti's woorden, wat zou hij er over te zeggen hebben. Het veulen zal alles zeggen wat Avanti tevreden zou stellen enkel voor zijn eigen leven te behouden. Het veulen weet niet wat hem overkomt en wat voor fout hij gemaakt heeft wanneer hij voor Avanti gaat werken. Plots verschijnt er een valse grimas op mijn gezicht en richt ik mijn ogen op de hengst met de zwarte vacht en witte manen: Waarom betekend het zoveel voor je dat deze hengst toegevoegd word aan onze kudde? Mijn stem is laag en kil maar vol sarcasme en amusement. In mijn ogen is deze jaarling niet veel anders als enige andere jaarling. Brom ik verder, mijn ogen glimmend van plezier. Ik had verder geen benul van wat er aan de hand was, en gokte dus maar dat mijn woorden enigzins klopte. Mijn ogen glijden weer over de jaarling heen, nee verder was hij normaal, niets speciaals mee aan de hand. In de ogen van de jaarling is onrust te vinden.. Bang? Maar goed ook, voor wat hem staat te gebeure behoort hij bang te zijn.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

**Profile** Number of posts : 1162

Ook Kratos had de optrommeling gemerkt en had zich zwijgzaam bij de rest gevoegd. Hij had geen moorden gepleegd noch iemand angst aangejaagd, maar daar had hij de kans ook niet toe gehad. Hij vond het ook beter zo, nu had hij de tijd om de anderen te observeren en zich in de groep te werken, vóórdat hij in actie kwam. Inwerkingstijd. Dus ook nu hield de hengst zijn mond en luisterde naar de anderen hun woorden. Mitch was duidelijk, net zoals Kratos zelve, nog niet ingewerkt. Achilles had blijkbaar nog iets goed te maken, maar Zircon daarin tegen leek reeds een ijskoude moordenaar te zijn. Kratos herkende de emotieloze blik uit duizenden, hij had deze namelijk zelf ook. Hij leek ook de mogelijkheid te zien om een groffe opmerking te maken over Achilles, dus hij moest dichter bij Avanti staan dan de eerder vernoemde schimmen.

De laatste die zich er bij voegde was Torak, en ook hij had het lef om Achilles aan te spreken, alhoewel Avanti eerder al had getoond dat hij moeienissen niet dulde. Torak had dus ofwel een verband met het 'probleem', of hij stond ook dichter bij Avanti dan de rest. Kratos' ogen gleden opnieuw over elk, en hij ging opnieuw de gebeurtenissen af in zijn hoofd. Memoriseren, de situatie inschatten. Wat moet je anders? Zomaar je mond opentrekken in een situatie als de deze?

De fries zette zijn lichaam opnieuw in beweging en kwam nu tussen de achterliggende bomen uit, om vervolgens zijn lichaam een paar meter langs dat van Zircon te plaatsen. Dat leek hem het best, niet dichter bij Avanti en Achilles dan nodig. Hij knikte naar ieder die hem eventueel aankeek en richtte zijn blik terug op het gebeuren voor hem. Nu was het zijn beurt om de jaarling te bekijken, en de opmerkingen waren juist geweest. Hij zag er zwak en onwetend uit, angstig. Kratos had bij zichzelf gemerkt dat er niets aan zijn karakter was veranderd sinds Avanti hem had gebeten, waarom zou dat bij het kleine ding anders zijn?

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Avanti blikte heen en weer tussen vader en zijn. Amosis was een goede sterkte hengst geworden tog was hij zo zwak als zijn ziel groot was. Veulens van de blauwe maan waren goed, sterk uitziend maar door de vloek brokkelde hun ziel af in duizend kleine stukjes. Zelf had Avanti twee blauwe maan veulens en beide hadden ze iets wat ze zwak maakte ookal leek het zo positief. Hades hoorde een stem maar het maakte hem gek zodus ook zwak. Xenos voelde geen pijn en dat maakte je ook zwak want hij kon geen pijn voelen tog zouden de wonden er zijn en hem toetakelen zonder dat je lichaam je kon waarschuwen. Zodus ... Avanti keek gefocust naar de jonge hengst voor hem. Wat had Amosis hem te bieden.

Zijn ene oor schoot naar opzij. Achilles had niet alleen Avanti's aandacht getrokken, ook de andere schimmen kwamen tevoorschijn. Zircon na Mitch als tweede. Avanti keek over zijn schouder naar Zircon en grinnikte dan bijna instemmend. 'Hij heeft een punt, zo nuttig was het niet.' Meldde Avanti eentonig. Amosis stond te trillen op zijn benen, hij zou de honderd meter nog niet halen zonder aan een hartaanval te sterven. En om het bijzijn van drie schimmen en zijn eigen vader nog erg genoeg te maken verschenen ook Torak en zijn nieuwste aanwinst Kratos uit de bossen. Het exsuus van Torak deed Avanti kort snuiven. 'Ik hoop voor jou dat Bella Donna nu geen domme dingen uithaald.' Hij glimlachte kort, nachtschade lag volledig ons Torak's hoede. 'Hoe doet ze het trouwens?' Hij schudde zijn hoofd en blikte kort naar Kratos die met zijn zwijgende zelf stond toe te kijken.

'Hij komt niet in ons kudde, beter af dood denk ik zelf.' Antwoordde Avanti de vraag van Torak. Toen begon Amosis te praten en Avanti keek hem nauwgezet aan. De woorden deden Avanti zijn wenkbrauwen optrekken. Hij blikte opzij maar Ayana was er nog niet, degene aan wie hij normaal reacties zou ontlokken. 'Wat wil je daarmee zeggen? Dat je iemand pijn kan bezorgen?' Vroeg hij wat verbaast. Zijn blik gleed opzij naar Mitch en dan terug naar Amosis om dan terug naar Mitch te kijken. 'Demonstreer.' Zei Avanti bijna geamuseerd met een knik naar de schimmenhengst wat verder...

Ayana

LISTEN CLOSELY, FOR IT MIGHT BE THE LAST WORDS YOU'LL EVER HEAR

De valkkleurige merrie snelde op een gehaaste pas door de duistere bossen die het midden van BMH sierden. Voor de schimmen was dit natuurlijk het mooiste gebied, geen bloemen, geen zon, geen vrolijk ronddartelende veulens. Er was echter geen tijd om ergens bij stil te staan en na te denken. Ayana had de oproep gehoord en voelde de aanwezigheid van de andere schimmen steeds sterker worden. Ze hadden zich verzameld, maar dat waren niet de enige aanwezigen. De merrie voelde de angst die enkel een normaal paard kon uitstralen. Toen ze uiteindelijk ten tonele kwam, keek ze de groep rond, waarna haar scherpe blik op Amosis bleef hangen. Even gingen haar groene ogen van Achilles naar de jonge hengst. De link was snel gemaakt in haar hoofd, waarna ze op Avanti afstapte en haar neusje even tegen zijn flank drukte om te laten merken dat ze was gearriveerd. Daarna was haar aandacht weer ingenomen door de jonge hengst, die stond te trillen van angst. De grijns rond haar lippen was niet te onderdrukken, waardoor nu ook haar hoektanden te zien waren. Ayana had gehoord over deze veulens. De veulens van een schim en een normaal paard. Deze schepselen die vervloekt waren en soms speciale gaven hadden. Het woordje demonstreer had Avanti's mond verlaten en gezien Ayana niet had gehoord wat de jonge hengst kon doen, was ze maar al te geïnteresseerd om hen in actie te zien. Toch wierp ze haar blik eerst nog even op Achilles. Wat was hij toch stout geweest, maar soms waren die dingen nog goed te maken, voor hem wel mits zijn veulen hier zijn speciale kracht toonde. Het feit dat Amosis zijn kracht moest demonstreren op een mede schim, maakte haar enkel enthousiaster. Niet dat ze de rest niet mocht, maar als het mormel in staat was een schim wat aan te doen, dan werd hij echt interessant.
(sorry flut kort ;-; )

AVANTI'S RIGHT-HAND // SHADE

Achilles begon langzaam aan ongeduldig te worden. De ogen van Zircon, Torak en Kratos deden hem zacht grommen. Ze hadden niets te zoeken hier. Dit was een gesprek van hem en Avanti. Avanti wist het doel van Amosis. De rest dacht maar wat ze wouden denken. Ze hadden het bij het verkeerde eind. 'Je hebt een paard gedood dat graag dood wilde en vervolgens een Jaarling hierheen gesleept.. Nou nou, respect hoor' Zircon's stem deed hem grommen en hij hapte half zijn kant op. "Tja ik was niet druk bezig met mijn pleeg zoontje opzoeken. Hoe gaat het trouwens met Morax. Geneest zijn mooie cadeautje van mij goed." Gromde Achilles laag terwijl zijn ogen hard in die van Zircon staarde. "Waarom betekend het zoveel voor je dat deze hengst toegevoegd word aan onze kudde? In mijn ogen is deze jaarling niet veel anders als enige andere jaarling." Achilles' ogen schoten direct de andere kant op naar Torak. Bijna geamuseerd begon hij te lachen terwijl hij de donkere hengst aankeek. Echter was Avanti hem dit maal voor met spreken. 'Ik hoop voor jou dat Bella Donna nu geen domme dingen uithaald. Hoe doet ze het trouwens?' Hij schudde zijn hoofd en blikte kort naar Kratos die met zijn zwijgende zelf stond toe te kijken. 'Hij komt niet in ons kudde, beter af dood denk ik zelf.' Antwoordde Avanti de vraag van Torak. Toen begon Amosis te praten en Avanti en Achilles keken hem nauwgezet aan. De woorden deden Avanti zijn wenkbrauwen optrekken en Achilles langzaam grijnzen. 'Wat wil je daarmee zeggen? Dat je iemand pijn kan bezorgen?' Vroeg hij wat verbaast. Zijn blik gleed opzij naar Mitch en dan terug naar Amosis om dan terug naar Mitch te kijken. 'Demonstreer.' Achilles had de blik van Avanti gevolgd en staarde recht naar Mitch. Zijn lach was bijna niet te onderdrukken en hij hief zijn hoofd langzaam en snoof. In stilte ging er slechts een zin door zijn hoofd. Stel me niet teleur, vloer hem." Met zijn neusgaten groot opengesperd en zijn ogen van Amosis naar Mitch bleef hij staan. Terwijl zijn benen trilde van de spanning. Dit was het moment. Amosis zou hem niet teleurstellen. Zodra Ayana op het toneel kwam knikte hij respectvol naar de merrie. Tja, er waren slechts twee paarden in deze wereld waar Achilles enig respect naar toonde. Ayana en Avanti. De twee wie hem maakte en konden breken. En dat had absoluut zijn respect.

In stilste had hij alles gevolgd nogsteeds zijn ogen naar de grond gericht. Hij had niet zo snel moeten spreken, al vreesde hij dat hij nu anders er niet eens meer zou zijn. Hij had dit moeten testen. Maar hij was te aangeslagen geweest door zijn vader om hem nieteens aan te kijken in die zwarte poelen. 'Demonstreer.' Het woord spookte door zijn hoofd en van tussen zijn manen staarde hij bijna naar de zwarte hengst waar Avanti heen had gewezen. Hij was groot, maar niet zo groot als zijn vader wie de grootste hier leek te zijn. Al wist hij niet wat zich verschuilt hielt in de schaduwen. Hij slikte langzaam en ademde diep in. Hij hief zijn hoofd langzaam en staarde naast Avanti in de bossen. Hij sloot even zijn ogen en ontspande zijn hart. Er waren geen zorgen. Niets mis. Hij zou zichzelf bewijzen en blijven leven. Hij had Avanti eerder aangekeken maar misschien werkte het gewoonweg niet op de Schimmenleider. Hij was het sterkst en het langst schim hier. Misschien had dat er mee te maken. Al durfde hij er niet op te rekenen. De komst van een licht kleurige merrie die haar neus tegen Avanti's hals aan drukte deed hem even opkijken. Ze was mooi dat absoluut. Maar iets in de manier waarop ze hem vervolgens aankeek deed hem koud worden. Zij stond hoog. Misschien zelfs vlak naast Avanti. En dat was iets waardoor hij absoluut voor haar zou moeten oppassen. Zo snel als hij kon richtte hij zijn gedachtes weer voor zichzelf. "Natuurlijk Avanti." Fluisterde hij zacht een vreemde rust gevonden in zijn stem. Stil schudde hij zijn manen uit zijn ogen waardoor de zwarte poelen duidelijk zichtbaar waren. In stilte richtte hij zijn ogen richt in die van de zwarte hengst wie Avanti had aangewezen en kneep hij geconcentreerd zijn ogen licht samen. "Pain.." Fluisterde hij zacht bijna grommend en draaide zijn lichaam zijn kant op. In volle concentratie keek hij de hengst aan. Dit was het moment.. Dit was het. Sterven of leven het hing hier van af..

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Ondertussen waren alle schimmen rond Amosis komen staan en vaag hoorde hij iets van een gave om paarden pijn te doen door ze alleen maar aan te kijken. Mitch spitste pas zijn oren toen hij voelde dat Avanti naar hem keek en toen weer naar het dingetje. Hij moest het dus bewijzen, op hem. Mitch kon het niet laten om toch even te slikken. Hij zou niet tegenpruttelen, dan zou hij in één klap dood zijn.. Dan maar meewerken, had hij een andere keus?

Hij voelde Achilles ogen naar hem kijken en hij keek kil terug tot zijn blik naar Amosis gleed die ineens een pak rustiger geworden was. 'Natuurlijk Avanti' fluisterde hij zacht. Hij concentreerde zich volop en een soort grom verliet de lippen van de kleine hengst. Dit was het laatste wat Mitch zich herinnerde want een hevige pijnscheut woedde door zijn hele lichaam. Zijn benen begonnen te trillen en hij kromp ineen. Met een blik vol pijn en woede keek hij Amosis aan. Dat joch zou sterven moest het maar een haar te dicht komen.

**Profile** Number of posts : 1162

Wanneer Achilles hem en twee anderen zo misprijzend aankijkt, ontsnapt er een zachte en afkeurende grinnik uit kratos' keel. Als de arme jongeman geen bezoek wou, moest hij ook maar geen spektakel aanbieden en iedereen zo optrommelen. Wat had Achilles verwacht? Een blije bende aanmoedigende schimmen? Kratos' rechtte even zijn hals en aanschouwde verder wat er gebeurde.

Avanti vroeg om een demonstratie en Kratos was allerminst benieuwd. Was het kleine, lieve ding echt in staat tot zoiets? Het duurde echter niet lang of de fries zijn vraag werd beantwoord. Maak het mee, gromde hij vervolgens kort wanneer hij zag hoe Mitch als een klein kind ineen zakte. Kratos blikte kort op Avanti en wederom op de jonge Amosis.

*ja, even kort c:

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Het tikje tegen zijn flank deed hem amper omkijken. Ayana, haar geest en voorkomen streek langs de zijne toen ze zoals getrouw aan zijn zijde kwam staan. Avanti's paarse ogen hadden andere dingen om waar te nemen, het schouwspel tussen Amosis en Mitch. Hij moest grinniken om de onderlinge woede tussen de schimmen. Al waren ze in vele vlakken bondgenoten tog kon de ene niet op het gezicht van de ander kijken en omgekeerd. Het was een behoorlijk geladen boel, als een bom die elk moment kon ontploffen. En die ontploffing was er meestal op Blauwe maan, ze zaten nu allen opgekropt met energie, haat en nijdigheid. Avanti zelf ook al was daar weinig tot niets van te merken. Hij had andere dingen aan zijn kop dan lopen zeuren voor een nieuwe blauwe maan.

Toen Amosis richting Mitch stappen zag Avanti even hoe zijn kuddelid ineen kromp alsof hij dacht "waarom ik weer" nouja, hij was één van de laatste nieuwe schimmen en hij was hier het eerst dus mocht hij zich het eerst opofferen. Avanti en de rest van de schimmen keken gefocust toe naar het gebeuren. Hoe Mitch door elkaar zakte en de pijn in zijn ogen liet tonen. Kratos wat verder mompelde iets en Avanti wist niet op welke manier hij daarmee kon instemmen. Hij had nog niet vaak gezien dat een schimmenveulen dit kon bereiken. Zijn ogen gleden naar Ayana voor hij ze terug naar Amosis liet glijden. 'Wat doen we daar mee?' Het was een vraag voor zichzelf maar ook voor de rest van de kudde. 'Hoelang kun je dat al?' Vroeg Avanti vervolgens met een korte blik naar Achilles ...

Zijn ogen versmalde zich zacht door het horen van Amosis zijn stem. Hij was veel kalmer geworden. Hoewel hij liever zag dat zijn zoon doodsbang was was dit wellicht ook goed. Zodra Mitch in elkaar trok van pijn schoten zijn ogen groter open en gleed een kille lach over zijn lippen. Hij wist het! Zijn zoon was niet nutteloos! De woorden van Kratos deden hem breder grijnzen en hij stapte half naar voren. 'Wat doen we daar mee?' Avanti's stem was duidelijk een vraag naar hen allemaal en Achilles begon zacht te glimlachen. 'Hoelang kun je dat al?' Dat was een vraag naar Amosis en Avanti wisselde even een blik met Amosis en hij knikte even. Echter voor Amosis kon antwoorden deed de reusachtige hengst nog een stap naar voren en keek elke Schim aan die hier aanwezig was. "Zijn ziel is voor jou Avanti. Zijn ziel en deze kracht zijn voor jou." Zijn stem was laag en zacht en zijn donkere ogen bleven hangen in eerst die van Ayana en vervolgens in die van Avanti. Een zwak glimlachje lag op zijn lippen. Amosis zou hem niet teleurstellen. Hij zou zijn eer terugkrijgen.

Het zien van de reusachtige hengst bijna bezwijken deed hem geschrokken even opkijken, deed hij dat echt? Was dat zojuist gebeurd? Ja, natuurlijk het was hem eerder overkomen op normale paarden, maar een schim? Hij slikte zacht en richtte zijn oren even op een andere hengst. "Maak het mee." Waren zijn simpele woorden en Amosis zijn ogen versmalde zich zacht. Toch was er geen haar op zijn gehele lichaam die er aan dacht zijn ogen op hem te richten.
Snel draaide hij zijn hoofd weg toen hij Avanti hoorde. Hij richtte zijn hoofd op de hengst en half onderdanig gleden zijn oren plat op zijn nek. 'Wat doen we daar mee?' Het was een vraag die hem een angstig gevoel gaf. Wat zou hij hem aan willen doen.. 'Hoelang kun je dat al?' Dit maal was het een vraag naar hem en Amosis hief zijn hoofd half. Echter stapte zijn vader voor hem naar voren en Amosis zijn oren schoten wild naar achter. "Zijn ziel is voor jou Avanti. Zijn ziel en deze kracht zijn voor jou." Het beangstigde hem en hij deed nogmaals een stap naar achteren. Hij wou niet.. Van iemand zijn. Hij was niemands eigendom maar tegen deze woorden ingaan was te eng. Hij zuchtte echter zacht en keek naar de borst van Avanti. "Ik.. Heb het altijd gekund denk ik. Voor zo lang ik me kan herinneren. Altijd als ik iemand aankeek keken ze snel weg alsof ze pijn hadden. En het werd langzaamaan steeds erger, alsof ze me niet aan wouden kijken, of echt pijn hadden. Pas deze blauwe maan.. Ik dacht dat hij zou sterven." Hij kon niet meer verder spreken. Ja, het was geweest alsof die hengst voor hem zou sterven. Pas toen had Amosis zich uit de voeten gemaakt. "Hij.." Amosis durfde zijn naam niet uit te spreken, bang dat Avanti achter de hengst aan zou gaan of wat dan ook. "Hij daagde me uit. Zei dat ik zwak was. Ik werd boos en staarde hem recht aan. Hij viel als een lappenpop op de grond. Ik schrok en vluchtte. Toen kwam ik Achilles tegen." Antwoorde hij zacht en slikte even. Afwachtend staarde hij langs Avanti heen. Gewoon een gewoonte.. Wachtend op reactie van zijn kant.

**Profile**

» LEADER SHADES • Avanti
» Fire? ... Isn't that my greadest idea. [shades]
» I give you this and you give me that. [All Shades]
» Sunray's dreaming of dark shades
» Long live the King! [Shades]

The war is won || All Shades

The war is won || All Shades

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen