* even als herinnering voor mij, ga morgenochtend antwoorden!
x

Xariv`s glanzende witte lichaam had zich in Orlais gevestigd. de ranke hengst voelde zich hier een stuk beter. Hij miste de prachtige zwarte Omniel verschrikkelijk en had bijna iedere nacht nachtmerries waarin zij in de problemen zat en hij niet op tijd kwam om haar te redden. toch was het beter zo. ze konden nu alle 2 groeien. zij kon helen van het moeilijke verleden wat ze had gehad, vrienden maken, minder bang zijn. en hij, hij kon òpgroeien. een volwassen hengst worden, klaar voor een echte relatie. hij hoopte alleen dat als ze allebei zo ver waren, dat ze dan nog samen konden zijn. hij vreesde dat de tijd haar verdriet zou veranderen in kwaadheid, en dat ze hem niet meer zou willen zien. Hij stond rustig te grazen aan de rand van de rotsen bij het strand. de zilte zeelucht koelde zijn vacht af die onder de brandende zon behoorlijk warm kon worden. Plots hoort hij een hinnik. die stem.. hij kende haar.. het wàs Omniel, dat kon niet anders.. wat deed ze hier? had ze zijn waarschuwing in de wind geslagen en was ze hem komen zoeken? plots hoort hij haar ook zijn naam roepen. ja dus, ze zocht hèm. Hij brieste en hinnikte toen terug. dan zet hij zijn lenige lichaam in een galopje, zijn dikke manen bos en staart vliegend in de wind en zijn hoeven roffelend op de rotsachtige ondergrond. al snel ziet hij haar staan. hij mindert vaart en stapt de laatste paar meters naar haar toe. voorzichtig steekt hij zijn neus naar de hare uit. `Omniel..` fluisterde hij, nauwelijks gelovend dat ze hier voor hem stond, zijn gevoelens voor haar gelijk weer de kop op stekend. rank two

Xariv wist niet wat hij met zichzelf aan moest. haar neus onder zijn manen liet hem genietend rillen terwijl hij zacht zijn neus op haar schouder liet rusten. hij wilde haar wel vol overgave opnieuw in zijn hart sluiten, maar aan de andere kant wist hij dat ze elkaar te kort niet hadden gezien om echt te zijn verandert. des al niet te min is hij uiterst opgewonden en blij om de prachtige zwarte merrie terug te zien. Hij voelde haar botten tegen zijn lichaam prikken en opende zijn ogen. wat hij nu zag, nu hij niet meer zo geobsedeerd was door haar ogen, was een mager zwart lichaam waar totaal geen vet meer op zat. hij brieste zacht. wat was er met zíjn omniel gebeurd? de prachtige, zuivere, sierlijke, gespierde en lenige merrie waar hij verliefd op was geworden? Haar stem haalt hem uit zijn overpeinzingen en hij glimlacht. 'ik jou ook Omniel.' hij liet zijn zachte lippen langs haar wang schuiven terwijl zijn warme adem over haar huid streelt. rank two

Xariv merkte wel dat er iets met Omniel was. ze was te schrikkerig voor haar doen. ze had dan wel een moeilijk verleden, wat Xariv precies wist omdat ze het hem verteld had, maar bang of schrikkerig wasze nooit geweest, en nu liep ze steeds maar om zich heen te kijken, alsof ze gevaar verwachtte. oke goed, het was dan wel Blauwe maan, maar ook Xariv voelde zich niet bepaald zenuwachtig of bang. hij wist dat ze in de buurt van de kudde waren en dus binnen het bereik van hulp. hij keek Omniel vragend aan toen ze begon te springen. hij had niet veel zin om nog extra ogen op hun gericht te hebben. niet nu het blauwe maan was, en vooral niet aangezien hij al extra opviel dankzij zijn schijnend witte vacht, en Omniel die er kwetsbaar uit zag was ook geen verkeerd doelwit. hij brieste. 'Doe normaal gek, het is blauwe maan.' hij lachte zacht toen hij uitgesproken was, toch wel geamuseerd door haar gekke bokkensprongen. dan kijkt hij haar weer serieus aan en legt zijn neus even tegen de hare. 'wat is er met je gebeurt?' zijn donkere ogen glijden nog eens over haar lichaam en blijven hangen in haar prachtige ogen. 'je bent zo mager, en zo bang.. dat kan niet alleen de zenuwen zijn voor de maan.' rank two

Haar scherpe, nijdige toon liet hem schrikken. hij dacht dat ze blij was hem te zien, hem had gemist, en nu werd ze kwaad op hem? hij brieste verontwaardigd, zijn oren in zijn nek en zijn spieren opgepompt. nu kon ze het terug verwachten ook! 'Ik, jou als vuil achterlaten?!' hij lachte schamper, zijn stem verheffend, een lage grom erin van kwaadheid. 'Je weet héel goed dat ik dat nóoit zou doen.' hij keek haar aan, zijn ogen verwilderd en kwaad. ' het was voor ons eigen best wil, en ik liet je achter bij de kúdde, waar je véilig was!' zijn stem klonk hard en bars, bijna spijt hebbend dat hij haar had gered. hij stond te trillen van kwaadheid. hij had dit niet verdient, echt niet. hij had alles over voor de knappe zwarte merrie, maar kon het niet aan om vals beschuldigd te worden, vooral niet door haar. hij ging nog even verder, zijn punt duidelijk maken. 'als vuil voor de straat?' hij schudde zijn hoofd. 'haha, laat me toch niet lachen Ommie.' hij brieste, zijn donkere ogen in de hare borend. ' volgens mij was jíj de gene die in het bos ging liggen, en ben ík je komen halen zodat je niet te prooi zou vallen aan wilde beesten, of erger nog, de schimmen!' Zijn lichaam was totaal opgepompt, vol met adrenaline. zijn manen lagen verwilderd over zijn ranke nek, zo had hij zich druk staan maken. hij had dit niet verdient, en daarom kreeg Omniel de volle laag terug van hem. rank two