Hij had zijn zin, voor de zoveelste keer weer maar eens gehad. De blauwe maan had zijn dagen aangekondigd en de paarden bibberde als stokjes over het groene gras heen en weer. De blauwe maan had zijn slaven doen aantreden ... Avanti zijn slaven. Hij draafde door het bos heen, wat onder zich afspeelde deerde hem niet. De botten van karkassen kraakten onder zijn gewicht en braken met een luide knap. Hij wist niet wat beter klonk, het geschreeuw van iemand in nood, de smeekbede van zijn slachtoffers of het gekraak van botten. Maat bovenal verkoos hij de zoete smaak van bloed. Zijn scherpe hoektanden lagen over zijn lippen, het bloed druipte er in kleine druppels van. Zijn prachtig getekend lichaam verscheen aan de bosrand, zijn met bebloedde benen zakten weg in de modder. Zijn paarse ogen keken met een kilheid uit over het zanderige gebergte van BMH.

Als hij een merrie in nood hoort roepen schieten zijn oren kort naar voor. Het tafereel had zich maar twee seconden af te spelen en hij wist wat er aan de hand was. Met alle geruisloosheid die hij had ging hij in galop. Niemand kon hem horen aankomen, daarvoor was hij te geoefend in zijn vak. De merrie had gewenst dat de zwarte hengst van wie ze weg wou zijn ding had gedaan want nu ... ze riep tot ergere maatregelen. Hij hoorde nog net de laatste vragende zin van de hengst en hij grinnikte zelf donker. 'Jullie hadden gewenst dat het een vriendje was.' Siste hij op zijn typerende dodelijke toon. Zijn paarse ogen gleden van de merrie naar de hengst en dan weer terug. 'Je doet het helemaal verkeerd trouwens.' Meldde hij tegenover de hengst. Zijn ogen gleden vals naar de merrie. 'Dus ofwel toon ik het voor ofwel ...' Hij zweeg, hiermee was al genoeg gezegd, ze had genoeg keuzes maar geen zou hen redden van een zekere ondergang ...

Zijn paarse ogen gleden schaamteloos langs de zwarte merrie haar lichaam terwijl hij een donkere lange grinnik uit zijn keel liet glijden. 'Wat een prachtig plaatje.' Siste hij goedkeurend. Zijn neus gleed ruw langs haar hals, zijn lange scherpe hoektanden prikten kort door haar huid heen. Toen de hengst weer sprak blikte zijn paarse ogen opzij, een interessant blik nam het even over terwijl hij de twee kort opnam. 'Vader en dochter, dat is een verassing.' Hij glimlachte donker en draaide zich naar de vader in het spel. Ook hij zou hier niet zonder kleerscheuren vanaf komen ... althans, hij zou wat milder zijn ... achteraf bekeken toch niet. Hij liep rond de merrie heen en duwde zijn neus tegen haar achterhand waarna hij de vader aankeek. 'Wel dan ... je moet altijd gaan voor de lange pijnlijk dood.' Begon Avanti zijn verhaal. Eigenlijk had hij helemaal geen zin om te praten en haar gewoon open te reten en leeg te drinken. 'Je moet haar eerst afzwakken voor je andere pogingen gaat doen.' Zei hij met een korte blik op haar achterhand. Hij zette zijn lange hoektand tegen haar hals en kerfde gewoon verder tot haar schouder. De lange snee bloedde zachtjes en hij beet haar meteen in haar hals als ze enige protest toonde. 'Hier heb je haar in bedwang.' Siste hij terwijl zijn lange hoektanden door haar schoft gingen ... deed de vader dit niets? En dan gleed zijn neus achter haar oor, aan de bovenkant van haar hals. 'En hier ligt haar dood, de slagader maar dat hou je voor het laatste.' Zei Avanti geamuseerd. Hij stapte achteruit en keek de vader uitdagend aan. 'Jouw beurt, geniet ervan voor ik jullie beide de grafkelder in stuur.' Siste hij dreigend ...

Avanti had de hongerige kwade blik gezien bij de hengst. De blik die zei dat hij moest oprotten, de blik die hem beval zijn dochter met rust te laten zodat hij de taak zelf kon afmaken. Maar dat was nou net wat Avanti helemaal niet kon aprecieëren. Er stond een jonge merrie naast hem, trillend op haar benen, het bloed sijpelde uit de langwerpige wond langs haar hals. Zijn oorspronkelijke plan was de merrie te kleineren, haar zo goed als dood aan te treffen maar in de seconden dat de hengst hem de blik had gegeven was dat plan volledig veranderd. Goed voor de merrie, misschien als ze slim was maar de hengst ... Avanti volgde zijn blik naar haar hals en toen hij hapte schoten zijn oren plat in zijn hals. Hij steigerde hoog, maaide zijn voorbenen naar de hengst en raakte hem voluit op de hals. Zijn zware friezen lichaam kwam half tegen hem en meteen schoten zijn hoektanden naar de hengst zijn hals, zoekend naar de plek waar die kloppende slagader zich verstopte. Hij liet hem los, nam wat afstand door achteruit te stappen en snoof minachtig. 'En daar maak je de dodelijke fout om neit naar me te luisteren.' Siste Avanti nijdig ...