Darlica was uitgemaakt voor van alles en nog wat in haar korte leven, maar nu ze een moeder was, was dat het ergste wat iemand tegen haar kon zeggen. ze was dan wel een moeder, maar niet echt. in bloedvorm ja, Roque was haar biologische zoon, ontstaan uit een fout tussen haar en E'vesdar, totaal niet ontstaan uit liefde. ze voelde zich daarentegen géen moeder. ze haatte alles wat met veulens te maken had, zag ze er lopen, dan gingen haar oren haar nek ik en ging ze de andere kant uit. ze was er nog niet klaar voor om geconfronteerd te worden met haar fouten, haar zoon die ze had gedumpt bij zijn vader omdat ze zelf haar problemen niet de baas kon. ze was gewaarschuwd geweest, gewaarschuwd door iedereen. tijdens de blauwe maan moest je in je eigen gebied zijn. daarom had ze Roque gister afgeleverd bij E'vesdar, zijn vader, in Anderfels, waardoor ze zelf genoeg tijd had om terug te komen in Minanter voordat de hel los zou barsten. ze had een hele nacht en dag er over gedaan om terug te komen, puur en alleen omdat ze met haar zelf in de knoop lag. had ze de juiste beslissing gemaakt door Roque achter te laten? had ze hem goed behandelt? ja. ze brieste. natuurlijk had ze hem goed behandeld. het was háar veulen, daar had niemand anders wat over te zeggen, en tja, als hij zich zo gedroeg en niet naar woorden luisterde, dan moest hij maar voelen wat er zou gebeuren als hij zijn jonge moeder niet gehoorzaamde. Eindelijk was ze weer in haar eigen gebied gekomen. ze stapte flink door, vastbesloten om voor het griezelige donker midden tussen de andere paarden te staan, waar ze zich op dit moment met de blauwe maan aan de hemel, veiliger voelde dan zoals normaal, afgelegen en alleen van de rest slapend. Haar slanke lichaam bewoog zich gracieus en zonder moeite voort. haar benen leken te dansen met het waaiende gras terwijl haar hoofd ontspannen naar beneden hing en ze voortdraafde over de vlaktes van Minanter, hier en daar wat gras happend.

Haar gedachten waren bij Roque, haar kleine, bonte zoon die op dit moment bij zijn vader was, achtergelaten door zijn moeder, toen hij nog geen week oud was. haar lange, donkere manen lagen over haar ogen, en in haar nek beschermden ze het litteken uit haar verleden, aangebracht door de leider van haar oude kudde, nadat haar eigen vader afgetreden was en was overleden. ze dacht aan hoe ze Roque achtergelaten had. Hoe hij had geschreeuwd, geroepen om zijn moeder, en zij was ijskoud door gestapt, had niet eens omgekeken, haar oren in haar nek uit kwaadheid. toch was ze nog altijd blij dat ze van het mormel af was. hij bezorgde haar niets dan last, en op haar jonge leeftijd, ze was immers nog maar net 4, was ze zelf ook nog totaal niet klaar voor een veulen, en al helemaal niet als dat veulen niet uit liefde was ontstaan. ze moest eerst verder zelf opgroeien, zichzelf leren begrijpen, leren van haar fouten, er niet van wegrennen zoals ze was weggerend van haar zoon. misschien dat ze dan, in de toekomst, haar excuses kon aanbieden, aan iedereen die ze gekwetst had, Zehlia, Omniel, E'vesdar, en als laatste en belangrijkste, haar zoon Roque. Ze brieste, haar ogen op de grond voor haar gericht terwijl ze rustig door liep. haar excuses aanbieden? never nooit niet. ze had niks fout gedaan, en als Roque haar miste kwam die haar maar opzoeken. zij hoefde niks met hem te maken te hebben. Deze merrie had 1001 karakters, duizend en 1 ideeën, maar voerde ze geen van allen uit. Plots merkte ze de aanwezigheid op van een ander paard. ze stond al bijna neus aan neus met hem toen ze hem opmerkte, en ze gooide haar hoofd de lucht in, haar oren naar achter. ze had geen zin in zoete stemmetjes en vriendelijk gepraat. ze keek de hengst aan, en wist meteen dat ze in de problemen zat. die ogen, ze leken wel doods.. darlica brieste, haar ogen nog altijd verborgen onder haar voorlok, waar ze rustig lagen te wachten op de zet van de hengst. ze was niet bang. alles had een reden, en tot nu toe had ze zich overal uit kunnen kletsen. De stem van de hengst was honingzoet, totaal niet wat ze verwacht had. haar oren schieten naar voren terwijl ze hem aandachtig bekijkt en luisterd naar zijn stem. er was iets vreemds met hem, maar ze kon er nog niet achterkomen wat. ze had geen zin om te kletsen en brieste dan ook kwaad naar hem. 'Daarom ook dat ik onderweg ben naar de kudde.' ze knikte naar hem, liet haar ogen nog eenmaal over zijn gespierde lichaam glijden en zet dan een pas op zij, met de intensie om hem gewoon te passeren en door te lopen.

zijn woorden laten haar schamper lachen terwijl haar oren in haar nek liggen. ookal was ze maar een kleine, ranke merrie, ze bezat enorm veel kracht en spieren. suggereer je nu dat ik mezelf niet kan verdedigen? haar ogen vliegen over zijn donkere lichaam, zijn spieren en het minime aantal littekens. zijn stem kietelt haar door zijn zoetheid, en een kleine rilling schiet over haar lichaam terwijl ze haar spieren aanspant, iets minder ontspannen dan net kijkt ze hem aan. ze was bang voor hem, maar had geen idee waarom. zijn naam Zircon, paste bij hem. charmant en stoer, met een ruige rand erom. zijn donkere, haast levenloze ogen boorden in de hare en ze slikte even voor ze haar hoofd afkeerde en om zich heen keek, opzoek naar andere paarden. ze had nog al het gevoel dat dit wel eens anders kon aflopen dan haar idee. ze brieste even en keek Zircon weer aan toen ze door had dat er waarschijnlijk geen ander levend wezen in de buurt was. de kudde was mijlen ver, en ookal konden haar sterke benen haar in een noodtempo daar vlug heen dragen, ze wist dat áls de hengst het wilde, hij haar simpelweg makkelijk bij kon houden. 'Darlica is de naam.' een waterige glimlach lag over haar charmante gezicht. haar oren lagen nog steeds half in haar nek, ten teken dat haar ontspannen gelaat vanbinnen op het punt stond te ontploffen.

De kleine ranke merrie was totaal niet op haar gemak bij de grote hengst. ze wist dat hij de overhand had, dat hij de sterkere was van hun 2. ze keek hem aan, haar ogen samengeknepen om tegen de ondergaande zon in te kijken die achter de hengst de grond naderde. haar oren lagen tegen haar nek aan gedrukt. ze schudde haar hoofd. 'nee, ik heb geen hulp nodig. ik wil gewoon terug naar de kudde.' zijn ogen stonden opnieuw in de hare gericht. opnieuw vloog er ook een rilling over haar jonge lichaam. ze schudde zichzelf even uit, waardoor de rilling niet te zien was. haar dikke, donkere manen vlogen alle kanten op en het litteken er onder was duidelijk zichtbaar voor een moment, tot ze haar manen terug slingerde en alleen haar ogen nog zichtbaar waren omdat haar lange voorpluk nog wel half naar achter hing.

Darlica besloot zich over te geven, mee te spelen in zijn spel, net als ze had meegespeeld in het spel van haar en E'vesdar, wat uiteindelijk afliep met Roque, haar zoontje wat ze nu bij zijn vader had achtergelaten. de aanraking van de hengst liet opnieuw een rilling door haar lichaam schieten, en ze deed een pas naar achter, van hem af, zijn bewegingen nauwlettend in de gaten houdend. ze liet haar ranke hoofd schudden, waardoor haar donkere, lange manen weer op hun plek vielen en het roze, dikke litteken in haar hals weer verborgen. 'Dat heeft de leider van mijn oude kudde gedaan toen ik hem niet gehoorzaamde.' ze brieste, keek Zircon recht aan, ietwat uitdagend. iedereen die darlica probeerde te temmen, haar naar zijn hand probeerde te zetten, kon een gevecht op leven en dood verwachten. deze merrie had alles over om haar eigen leven te kunnen leven. ze gehoorzaamde aan niemand, behalve aan zichzelf. haar angst was verdwenen. ze berustte in haar lot en gaf er verder niet veel om. ze zou direct zijn, zijn vragen naar waarheid beantwoorden en hopen dat ze hier heelhuids vandaan kwam, waar ze, kijkend naar zijn donkere, onstembare ogen, nog niet heel zeker van was.

De uitdagende blik in haar ogen bleef staan, niet van plan het plekje op te geven wat hij zojuist veroverd had. Darlica bleef Zircon dan ook aankijken, tot hij zijn neus bij haar oren brengt, zijn zoete stem en warme adem haar kietelend sloot ze haar ogen om niet te giechelen. ze hield haar tanden op elkaar gedrukt, niet van plan ook maar iets te zeggen wat aanleiding kon zijn voor de hengst om haar verder te trekken in zijn spel, aangezien ze wist dat ze er zo in kon opgaan dat het voor haar niet goed af zou lopen. Net als Zircon hield ook zij de omgeving in de gaten. ze hoorde inderdaad een wolf, maar nog beter, ze hoorde verop de kudde. ookal waren ze een heel eind verder, ze wist dat als ze maar genoeg lawaai zou maken, ze haar echt wel zouden horen. voorlopig was het echter nog niet nodig. ze had er wel wat lol in om de uitsloverige hengst zijn best te zien doen om haar in te palmen, terwijl zij zich juist steeds verder voor hem afsloot. ze knikte naar hem toen hij haar vertelde dat hij haar nooit een litteken zou bezorgen. haar ogen stonden nog altijd uitdagend in de zijne, maar van binnen wist ze dat de gespierde hengst voor haar loze beloftes maakte.

mare, rank 1 Kon ze hem vertrouwen? zou hij haar niet vanuit haar kwetsbaarste positie aanvallen, op het moment dat ze van hem weg zou lopen? Darlica besloot te gokken op zijn eerlijkheid en duwde kort haar fluwelen neus tegen de zijne, haar donkere ogen starend in zijn levenloze kijkers. 'Bedankt.' haar stem was niet meer dan een fluistering, voortgedragen door de wind tot zijn donkere oren. ze was enorm blij, maar durfde dat niet verder te uiten. Haar leven zou verder kunnen gaan, ze had nu de kans gekregen het te beteren. ze brieste zacht, keek Zircon nog eenmaal aan, en deed toen een pas van hem opzij, de vrijheid voor haar neus liggend, de vlakte zich uitstrekkend waar de laatste zonnestralen de aarde nog lieten opwarmen om vervolgens de langgerekte schaduwen van de nacht prijs te geven. ze zette langzaam enkele passen vooruit, haar oortjes naar achter gedraaid, zijn bewegingen en geluiden in de gaten houdend. ze was er nog altijd op haar hoede dat deze hengst, deze schim, haar zo zou kunnen pakken. ze wist dat dit een one chance was, geen enkele andere schim zou haar zo laten gaan. en ze was nog steeds niet zeker of Zircon dat wél zou toelaten..

mare, rank 1 De donkere schim, of hengst, achter haar, haar ranke nek omgedraaid om hem te kunnen zien. er ging niks dreigends van hem uit. ze had niet het idee dat de hengst lang schim zou blijven als Avanti er achter zou komen dat hij haar had laten gaan, en sowieso, wat hij zojuist tegen haar had gezegd. Darlica wist dat ze niet zomaar hem kon opzoeken, dat zou haar dood betekenen door alle andere schimmen. toch voelde ze zich gevleid, ietwat opgewonden, omdat deze bijzondere hengst, normaal een moordmachine, haar zou laten gaan, en haar zelfs vroeg om hem nog een keer op te zoeken. ze glimlachte vriendelijk naar hem. 'weet je dat ik altijd dacht dat alle schimmen het zelfde waren?' hij liet haar zien dat dat niet zo was. ze ontspande wat toen ze zag dat hij zijn lichaam ook op rust had staan. het was misschien weer een van haar domme acties, maar ze begon een schim te vertrouwen. 'Misschien zie ik je nog wel, met de volgende blauwe maan ofzo..' ze knikte naar hem, knipoogde toen met twinkelende ogen, en zette haar lenige, ranke maar ietwat gespierde lichaam in een drafje bij hem vandaan, in de richting van de kudde.

whoohoo. over ;p