from over the hills

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Zijn rechterachterbeen gleed weg op de kale, gladde rotsgrond van de berg en een uitstekende rotspunt liet een spoor van bloed achter op zijn lichte vacht. Hij vervloekte zichzelf om deze onvoorzichtigheid en plaatste zijn hoef op steviger terrein. Voorzichtig, testend, strekte hij zijn achterbeen en plaatste zijn gewicht van links naar rechts om te controleren of de wond slechts oppervlakkig was. Toen hij geconstateerd had dat dat zonder meer het geval was, zette hij zijn afdaling voort. Zoals gewoonlijk kostte de afdaling hem meer moeite dan de beklimming, maar toch was de tijd die het hem kostte om beneden te geraken opmerkelijk gering. Het mocht duidelijk zijn dat dit iets was waar hij ervaring mee had.

De gestalte van de hengst was niet bijzonder opvallend: hij was niet bijzonder groot of gespierd. Zijn bouw neigde naar rank, zijn hoogte naar gemiddeld tot klein voor een hengst. Hij had een slanke hals en een fijn gevormd hoofd. Dunne maar lange manen die in smalle dreads over zijn hals vielen. Wat hem anders maakte was zijn geoefende manier van bewegen en de subtiele spieren die als staalkabels over zijn lichaam liepen. Een enkele blik was genoeg om in te zien dat dit een krijger was: iemand die geboren en getraind was om te vechten. Dit was een jager, mogelijk zelfs een moordenaar. Wat aan hem opviel was de kleur van zijn ogen – ze hielden het perfecte midden tussen groen en blauw –, van zijn vacht – de hete gouden kleur van zand in de laatste uren van de zon –, de groene en blauwe glaskralen in zijn manen en staart. Maar meest opvallend van al waren de vier littekens aan weerzijdes van zijn schoft: niet zozeer groot, maar wel dik, al was de kleur bijna net zo licht als zijn vacht.

Eenmaal bij de grens van het naaldwoud gekomen, werd de berghelling minder stijl, maar de hengst behield hetzelfde, haast langzame tempo. Hij wist als geen ander dat de bomen hem de mogelijkheid tot snel draaien en wenden benamen en al hoewel het zicht niet het zintuig was waar hij op vertrouwde, werd die door de de vele begroeiing nog verder verslechterd. De geur van andere paarden dwong hem echter om zijn afdaling door dit dennenbos voort te zetten: alhoewel er hier zo nu en dan een paard kwam, vertelde de lichte geuren hem dat dit een uitzondering was; het hart van de kudde lag nog vele honderden meters verder naar beneden. Hij had het dal enkele uren geleden al mogen aanschouwen: de rivier, die enkele meters breed moest zijn, niet groter dan een glinsterende regenworm. De kleuren waren niet meer geweest dan een waas, maar niettemin had hij zichzelf gedwongen om te kijken, goed te kijken, en elk detail in zich op te slaan. Hij wist dat de meest betekenisloze details later mogelijk zijn leven konden redden. Ook dat was reden dat zijn tempo nu uitermate laag lag: het gaf hem de gelegenheid om dit woud in zich op te nemen, zodat hij er later snel en moeiteloos zijn weg in zou kunnen vinden.

Het zachte kenmerkende ruizen van het struikgewas attendeerde hem erop dat er een paard naderde. Hij schatte snel de positie in en draaide zijn lichaam zo dat het naderende dier geen zicht had op het bloed op zijn rechterachterbeen. Hoewel de wond slechts gering was – zeker voor zijn doen, wist hij wel beter dan een onbekende zijn mogelijke zwakheden te tonen. Zo bleef hij staan, geduldig wachtend: zijn lichte hoofd trots geheven, de blik in zijn turquoise ogen behoedzaam en afstandelijk.

**Profile** Number of posts : 70 Status : Active

JEW-L ~~Just another fairytail.~~

‘Ik ben erg goed in het beoordelen van anderen Jewl. Ik weet hoe ze in elkaar steken, waar ze van groeien en wanneer ze uit zijn op allesbehalve een meerwaarde aan de kudde.” Hij hield een korte pauze, waarna ze voelde hoe hij zijn neus bedrukt tegen haar hals duwde. “Het spijt me meisje, maar ik heb geen keus. De groei en ontwikkeling van de kudde is de hoogste roeping van het leiderschap, ik kan hem dus niet ongestraft laten gaan.“ Het beeld van de grote leider Loki vertroebelde naargelang Jewl’s ogen zich begonnen te verwateren. “Maar..”
“ Niets te maren Jewl” Hij keek haar streng aan, geen greintje medelijden was te bespeuren. “ Nyorai zal nu voor je zorgen, en daar zal ik op toekijken.” …

Abrupt opende de merrie haar ogen, zweetdruppels gemengd met tranen sijpelden zich een weg naar beneden. Tasten deed ik in de duisternis, op zoek naar licht, maar tevergeefs. Koude rillingen lopen overheen haar rug, haar ademhaling is zwaar en onregelmatig. Het was maar een droom Jewl, een simpele rotte droom.. Maar dat was het niet. Het was tot voor kort nog allemaal werkelijkheid geweest. Ik hoorde mezelf nog smeken.. Een mist van wanhoop, onmacht en vooral.. verdriet. Jewl schudde verward haar bijzonder gekleurde hoofdje, haar verwaterde kijkers beroerd op een grijzig donkerbruine eekhoorn die zich op een reusachtig grote eik bevond die pal in haar gezichtveld viel. Zijn borstelige pluimstaart sierde vinnig zijn achterlijfje terwijl hij van de ene naar de andere tak leek te zweven. Jewl was verwonderd door de schoonheid die de diertjes met zich meedroegen, net zoals de witte vos die op dit late uur terug kwam van de jacht met een wildkleurig konijntje bengelend tussen haar sneeuwwitte tanden. Vermoedelijk voor de pups die zich af en toe lieten horen als ze ongeduldig werden. Jewl voelde spijt voor de witte vos, door het smeltende ijs en het verdwijnen van de toendra werd het voor de beestjes steeds moeilijker om zich te verbergen, laat staan te overleven, en dat.. tot er geen enkel van hun soort meer overblijft. Het was een triestige zaak. Bedenkelijk legde de merrie haar ene been gekruist over het andere, waarna ze langzaam haar kin erop plaatste.

Jewl hield van de natuur, het was ook voor lang haar enige toevlucht geweest, haar overlevingskans. Misschien was ze hierdoor wel verwilderd geweest, maar ach, zolang ze anderen wist te vermijden was er geen probleem. De merrie kende ook steeds angst voor anderen die misbruik van haar dreigde te maken, ookal was het de schuld van Nyo dat Jewl zo’n diepe angst voor de buitenwereld koesterde. Hij liet het altijd verstaan als een gevaarlijke wereld met overal slechte individuen, die op niets anders uitzijn dan macht en misbruik. Jewl huiverde bij de gedachten, maar toch had ze zich sterk genoeg opgesteld om haar oorspronkelijke kudde te verlaten en weg te lopen bij Nyo. Zo was ze uiteindelijk bij Bmh terecht gekomen. Een uitgestrekt gebied vol mysterie en gevaren, waar Jewl – gelukkig – nog niets van af wist. Ze zou het op zichzelf steken, iemand die altijd de verkeerde keuzen zou maken…

Plots viel haar aandacht op iets wat zich net achter de reusachtige eik afspeelden. Ze was nieuwsgierig, dat wel, maar toch leek de zwaartekracht haar tegen de grond te drukken.
Na enige twijfeling voelde ze dan toch hoe haar benen haar lichaam van de grond ophijste en zich doorheen het dichtbegroeide gewas wurmde. Moeilijk was het echter niet voor de merrie aangezien Jewl een welsh was en dus een klein maar fijne bouw bezat. Wat ze echter niet doorhad was dat ze een omhoog hellende tak die uit de grond stak naderde. -BOEM- stomweg struikelde de merrie eroverheen en kwam vlak, met haar neus in het zand, voor een ander paard te liggen. Woorden schoten haar op dit moment toch even te kort.

_______________
Historie.PAST

Moeder gestorven bij geboorte, Oudere broer moest gaan vechten – het waren tijden van oorlog, haar vader was een goed iemand, een al ouder iemand, maar werd beschuldigd van verkrachting en moord op een merrie, echter hadden ze hem erin geluisd omdat de kudde volle macht wou over de – nu – wees Jewl. Dit wouden ze omdat Jewl een heel speciaal iemand was. Ze had een helende kracht. Doden kon ze niet terugbrengen, maar met oprecht verdriet kunnen haar tranen wonden helen. Al beseft ze dat zelf nog niet helemaal en heeft dus een zeer verlegen persoonlijkheid. Ze leeft in een wereld vol onwetendheid en verdriet.
Loki had haar overgedragen aan Nyorai, haar stiefvader. Wat hij echter niet wist was dat Nyo haar meerdere malen misbruikt en verwond heeft, puur uit machtsmisbruik.