Mariëlle
Profile
Number of posts : 601
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Imagnetrix, Mesmerized by those eyes. ma 4 jun 2012 - 13:03 | |
|  | REDUCTO
Horror and Moral terror can never be exonerated.
They have no real value. Pure evil has no real place."
Zijn vriendin, zijn beste vriendin degene waar hij meer voor voelde dan wie dan ook. Niet enkel een vriendschap nee ze was een vriendin voor het leven geweest, zijn soulmate. Een deel van zijn leven voelde zo compleet wanneer hij zich naast haar kon voegen. Niet als geliefde nee als vriendin. Imagnetrix ... De pure blauwe ogen, haar verfijnde lichaam. Red kon het zich nog zo goed herinneren.
Hij heeft haar zeker 3 jaar niet meer gezien of gesproken .. geen enkel woord. Leefde ze nog? Hoe zou het met haar gaan? Had ze eindelijk *tot zijn spijt* de liefde van haar leven al gevonden? Zou ze hem wel herkennen, en wat als ze hem herkende, wat zou hij haar vertellen? Dat hij haar gemist had misschien? Ja, dat was geen leugen. Hij had haar gemist, nooit had ze uit zijn geheugen kunnen stappen. Nooit had hij haar kunnen vergeten. Dat lieve karaktertje, die lieve merrie die hij 3 jaar geleden achter had gelaten. Koud .. zonder ook maar afscheid van haar te hebben genomen.
Red stond stil, zijn zwarte vacht glansde in de lichte schemer. Zijn groene ogen staarde in de verte, naar enig teken van leven, misschien hoopte hij wel dat hij de witte merrie tegen zou komen. Nee' Dat was onmogelijk. Ze zou vast boos zij..n Met een diepe zucht draaid hij zijn gelaad weg, richting de grond. Even sluit hij zijn ogen voor een tel en haalt hij het gelaad van zijn oude vriendin voor zich. Een mooie herinnering dat was het. Als hij zich bijvoorbeeld eenzaam voelde sloot red zijn ogen en dacht aan haar. Zij was tot nu toe het enige lichtpuntje in zijn leven geweest. Tot nu toe was Image de enige vriendin geweest die in zin leven was gebleven, ondanks zijn fouten, ondanks zijn foute eigenschappen. Lichtelijk geergerd loopt de grote zwarte hengst weer door .. Zijn weg vervolgend opzoek naar haar'.
*Moet er even inkomen hoor xD*
|
|
|
|
Gast
Gast
Profile
Contact
| | Onderwerp: Re: Imagnetrix, Mesmerized by those eyes. ma 4 jun 2012 - 18:18 | |
| Zachtjes tikken de regendruppels op het bladerdak, het zorgde voor een heerlijk geluid waarbij Image zo kon weg dromen. Ondanks dat Imagnetrix niet hield van de donkere wolken of de gure wind, ze hield van de geur van de regen, de prachtige melodien die door het woud klonken van de vele druppels die maar blijven vallen. Ze hield van de regen, met haar grote blauwe ogen kijkt ze toe hoe de vele druppels rimpelingen veroorzaken in het water en met een gefascineerde blik ziet ze hoe haar spiegelbeeld in verschillende golven uit elkaar spat, opnieuw en opnieuw.
Dansend op haar hoge slanke benen beweegt ze haarzelf moeiteloos voort tussen de bomen door, het stromende water van de rivier volgende. Ze wilde niet af wijken van de stroom water, eveneens was er niet veel anders dat haar aandacht greep. Het was de laatste dagen rustig geweest, ze had Rixan enkele keren gezien, zichzelf geborgen in zijn warmte, fantaserend over hun veulen. Ze glimlacht, hun veulen. Het zou haar eerste veulen zijn waarbij ze van begin tot eind zou zijn. Na al die jaren dacht ze nog steeds met een schuldgevoel terug aan Suprenant. Ze had haar eerste zoon maar amper gekend. Dat was ook haar enige veulen geweest, iets wat niet heel raar was aangezien ze een behoorlijk naar verleden had gekend. In eerste instantie had ze nooit meer een veulen willen hebben, maar toen Rixan een veulen kreeg met een andere merrie voelde ze de koude steek van jaloezie. Nu ze zelf, hopelijk, in verwachting was voelde het alsof haar leven niet beter kon worden. Over enkele maanden zou een lief klein hummeltje naast haar huppelen. Met een vertederd gezicht draaft ze voort, haar benen zorgvuldig en elegant plaatsend op het zachte mos.
Haar lange witte manen hangen verwilderd in golven over haar slanke hals, de helft in elkaar gedraaid en nat van de regen. Imagnetrix was ondanks haar uiterlijk niet zo een schoonheidskoningin en het kon haar werkelijk waar niet veel schelen dat ze er momenteel uit zag als een verzopen katje. Ze voelde zich gelukkig, voor eens in haar leven, voor een heel kort moment gunt het leven haar dat korte vlaagje geluk. En dan houdt het op, haar blauwe ogen versperren zich en met een verwarde blik staart ze naar de grote fries die haar pad kruist, Reducto? Ze kon zich niet meer herinneren wanneer ze hem voor het laatst had gezien, had hij altijd al zo nors gekeken? 'Reducto?' Haar stem is zacht en warm, en vragend priemt ze haar oren naar voren. 'Ben je het echt?' Ze blaast haar adem uit en draaft richting hem, om voor hem halt te houden. Zijn diepe geur dringt haar neusgaten binnen en een intens gevoel neemt haar ledenmaten over. Ze had nooit beseft hoe veel ze hem werkelijk had gemist..
*Ik speel Image in principe niet, maar omdat red zo leuk zal ik hier antwoorden <3
|
|
|
