Prologue
When the war of the beasts brings about the world's end
The goddess descends from the sky
Wings of light and dark spread afar
She guides us to bliss, her gift everlasting

Een onheilspellende glimlach lag om de lippen van Genesis. De hengst stond zo stil mogelijk tussen het kreupelhout, de omgeving inspecterend. Hij was nieuw in dit gebied, en uit gewoonte leerde hij eerst zijn omgeving kennen eer hij kennismaakte met de bewoners ervan. Hoe meer geheime weggetjes hij vond, hoe makkelijker het zou zijn om een gesprekspartner te ontvluchten. Je wist maar nooit. Alert bracht hij zijn oren naar voor en stapte hij behoedzaam een eindje verder. Zijn hoeven plaatste hij berekend neer. Niks zou hem overvallen op dit moment. Het zonlicht scheen vaag door de dichte bomen heen, zodat het pad voor hem bespikkeld werd door gouden druppels zonnestralen. Heel mooi allemaal, maar het boeide hem niet. De schoonheid van de natuur kon voor zijn part branden in de hel. Ja, hij geloofde in hemel en hel. En hij wist dat hij niet in de hemel zou komen. De Ouden hadden het hem goed genoeg laten merken vlak voor hij weg gevlucht was.

Nadat hij het pas verkende gedeelte van het bos verlaten had, kwam hij terecht in een deeltje dat hij reeds goed kende. Zelfzeker draafde hij tussen de bomen door, waarbij zijn spieren zich telkens aanspanden en weer ontspanden, in een ritme dat hij urenlang kon volhouden. Kleine schrammen kwamen op zijn benen, door lage takken die ertegen sloegen. Hij lette er niet eens op. Pijn was slechts een illusie, die hij zo vaak en zo goed mogelijk probeerde uit te schakelen, net zoals alle andere gevoelens die je kon hebben. Soms was er ruimte voor haat en woede. Vooral woede stak bij hem snel de kop op. Hij had nu eenmaal een kort lontje, en helaas ontplofte hij met gemak om de meest onbenullige dingen. De glimlach veranderde langzaam in een grijns. Genesis sloeg even met zijn staart, en toen hij een veld op draafde, scheen de zon op zijn rug. Hij remde af en hield halt, midden in het veldje. "When the war of the beast brings about the world's end, the goddess descends from te sky. Wings of light and dark spread afar, she guides us to bliss, her gift everlasting", Het eeuwenoude gedicht kwam nog steeds met gemak over zijn lippen gerold. Hij zou het waarschijnlijk nooit meer vergeten, aangezien hij het per dag zo'n twintig keer in zichzelf zei. Een geluid onderbrak hem. Hij bemerkte dat hij niet meer alleen was. Zijn oren speurden de omgeving af, en hij draaide zichzelf naar het geluid toe, zijn uitdrukking emotieloos en afwachtend.

Act I
Infinite in mystery is the gift of the goddess
We seek it thus, and take it to the sky
Ripples form on the water's surface
The wandering soul knows no rest

De hengst strekte zijn nek en schudde wild met zijn kop. Zijn grijze manen sloegen tegen zijn hals aan en de wind speelde er zacht mee. De geur van het andere paard drong zijn neus binnen en hij snoof, om te bepalen uit welke richting het dier zou komen. Door zich zo goed mogelijk te concentreren op het geluid, hoorde hij een gejaagde ademhaling. Dit hielp hem om de exacte locatie van het andere paard te bepalen. Niets zou ongemerkt aan hem voorbij komen. Ontspannen was hij wel, maar het wantrouwen zat er diep bij hem in gebrand. Alertheid was er al van bij zijn geboorte in geprent, aangezien zijn kudde absolute macht probeerde te verkrijgen over het gebied waar ze in leefden. Dat was de taak van de Voorouders, die hetzelfde doel hadden willen bereiken toen ze nog leefden. Helaas hadden ze gefaald. Genesis was op weg geweest om een groot vechter te worden in de kudde, maar toen was Airith op zijn pad gekomen. Een bittere smaak kwam in zijn mond. Woede welde op en hij snoof minachtend. Hoe was het mogelijk dat ze hem zo makkelijk had kunnen manipuleren?

Een merrie kwam langzaam uit de bosjes gelopen. Echt spraakzaam was ze niet, ze staarde hem gewoon aan. Op een afstandje bleef ze staan. Hij zwiepte even met zijn staart en liep toen arrogant op haar af. "Infinite in mystery is the gift of the goddess. We seek it thus, and take it to the sky. Ripples form on the water's surface, the wandering soul knows no rest", Sprak hij, met een stem diep en mysterieus. Op een heel erg kleine afstand bleef hij staan. Hij kon zelfs de warme adem uit haar neus tegen de zijne voelen. Hij was beslist groter dan haar. Hij keek haar dreigend in de ogen en hield haar blik vast, niet van plan om als eerste weg te kijken. Dat was een teken van onderdanigheid, een teken van zwakte. Daar zou hij niet aan toegeven. "Wat brengt een schepsel als jou in de verleiding om mijn aandacht op te eisen?" Vroeg hij scherp. Misschien had ze een foute keus gemaakt, misschien ook niet. Hij zou wel zien. Hij schrok niet terug om te moorden. Dat had hij al vaak genoeg gedaan.

Act II
There is no hate, only joy
For you are beloved by the goddess
Hero of the dawn, Healer of worlds

Dreams of the morrow hath the shattered soul
Pride is lost
Wings stripped away, the end is nigh

Hij kreeg precies de reacties waar hij op gehoopt had. De woorden hadden de adem van de merrie letterlijk benomen. Een sadistisch glimlachje lag om zijn lippen. Deze hele situatie was uitzonderlijk amusant, als je het hem vroeg. "Ik ben Leaf", Reageerde de merrie op zijn vraag. Ze klonk zenuwachtig, wat het voor hem alleen maar leuker maakte. Blijkbaar vond ze het niet fijn om 'schepsel' genoemd te worden. Haar identiteit kon hem niet echt veel schelen. Voor hem was ze gewoon een vreemdeling, niet meer en niet minder. Nu Genesis haar naam kende, leek ze al iets meer te lijken op iets wat hij zou kunnen beschouwen als een soortgenoot, maar als het aan hem lag, zou het nooit meer worden dan dat. "Mijn naam is Genesis", Reageerde hij, een tikkeltje trots klonk door in zijn stem. Het was een naam die zeker weten door heel veel paarden onthouden zou worden. Men sprak al over hem toen hij nog jong was. Helaas had hij zijn hele reputatie opgebrand door alle geheimen van zijn kudde door te vertellen aan een merrie die toevallig goed was in het krijgen van haar zin. 'Ik kwam hier toevallig langs, want ik maak een tocht door het bos.' Sprak ze toen. Hij brieste even en nam toen iets meer afstand van haar. "Wat een spannend leven heb jij", Merkte hij op. Iemand die hem langer kende, zou het pure sarcasme in zijn stem snel herkennen. Met een trotse tred in zijn passen begon hij in een halve cirkel om haar heen te lopen, zodat hij uiteindelijk met zijn rug naar haar stond. Hij had besloten dat ze geen bedreiging voor hem was. Hij kon venijnig uithalen en was goed getraind in verschillende vechttechnieken. Zijn aandacht liet hij ook niet afzwakken. Je wist maar nooit. Dit was voor hem nog steeds een vijandig gebied.

"There is no hate, only joy, for you are beloved by the goddess. Hero of the dawn, Healer of worlds. Dreams of the morrow hath the shattered soul. Pride is lost. Wings stripped away, the end is nigh", Vervolgde hij het gedicht. Het idee dat zij er geen woord van zou begrijpen, gaf hem een gevoel van macht. Een gevoel dat hij wel als fijn ervoer, in de mate dat dat mogelijk was. Veel aandacht besteedde hij er niet aan, al was andere paarden bang maken een van zijn favoriete bezigheden. Opnieuw kon hij het niet laten om duivels te grijnzen, al zou ze het niet zien doordat hij met zijn rug naar haar stond. Hij besloot om een heel delicate vraag te stellen. "Dus, Leaf. Geloof jij in Hemel en Hel?" Vroeg hij, gespeeld vriendelijk. Hij was er goed in, in zijn toneeltjes. Gelogen gevoelens in zijn stem leggen, gelaatsuitdrukkingen aanpassen... Allemaal dingen die hij van die aardige Airith had geleerd. Als ze nog niet dood was, zou hij haar graag een handje helpen. Want ja, hij geloofde zelf in hemel en hel, en hij zou niet aarzelen om haar naar de hel te sturen als hij haar ooit nog eens tegen het lijf liep.