Old places but a new begin | Nachtschade

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Met twijfelende stappen liep de grote, sterke maar o zo vriendelijke hengst door de bergen naar benden. Elk detail sloeg hij in zich op. Hij hoorde het kabbelen van het beekje dat hij volgde. En zag een vogel alweer vertrekken naar het zuiden. De herfst was dit jaar al snel aangebroken. De seizoenen waren erg belangrijk voor een hengst als Cupidos. Tja... Sommige zouden het als een slechte eigenschap zien. Cupidos echter niet. Hij was een echte merrie verslinder. Hij verkrachtte nooit, nee hij was altijd lief. Wat het hem ook zo makkelijk maakte. Hij deed het niet uit liefde. Nee , uit lust. Elke hengst wilde toch een merrie tussen zijn voorbenen hebben? Maar nu de herfst aangebroken was had hij mooi de tijd om contacten aan te leggen. En ja, natuurlijk om zijn vader te zoeken, Axis. Wat nog een lastige opdracht zou worden. Het enige wat hij nog wist waren zijn paarsen ogen. Die hij had verward met die van Avanti. Hij grinnikte bij het idee.

Langzaam merkte hij hoe het gebied vlakker werd. Hij kon de horizon al volgen. Hij vond de horizon erg fascinerend. Niemand wist wat erachter was. Waarschijnlijk omdat hij steeds verplaatste. Steeds als je dichterbij kwam verschoof hij was naar achter. Hij verruimde langzaam zijn passen. Een lage hinnik verliet zijn lippen. De geur van paard was zich al in zijn neusgaten gedrongen. Hij liep een stukje omhoog om over een landschap heen te kunnen kijken. Zijn ogen gleden langs de planten, velden en wateren. Maar ze bleven haken om het lichaam van een ranke merrie. Een enthousiaste hinnik verliet zijn lippen. Hij schudde vlug met zijn hoofd. Hij ging in een sierlijke krachtige draf naar beneden. Langzaam en rustig parkeerde hij zijn lichaam tegenover dat van de slanke merrie. Zijn lippen vormde een charmante glimlach. "Goede dag, dame" sprak hij met een beleefde stem met zijn eeuwige charmante randje.

I'M SEXY AND I KNOW IT.
I'M SEXY AND YOU FEEL IT

Gast **Profile**

Nachtschade, Wolfskers, Slaapbes, Belladonna, allemaal namen die haar vader had gebruikt om haar aan te spreken. Elke naam nog erger dan de ander. Ze had het hem nooit kwalijk genomen, ze had van haar vader gehouden, toch brak het haar iedere keer als ze haar naam weer moest vrij geven. Nachtschade, dodelijke Nachtschade. Haar moeder was gestorven op de avond dat Nachtschade was geboren, haar vader had haar de schuld gegeven. Nooit direct, en nooit met woorden, maar ze kon het voelen. Ze kon zijn verborgen woede voelen elke keer als die ogen op haar gericht werden, ze wilde, en kon, het hem niet kwalijk nemen. Dus had ze hem vergeven voor alle genegenheid die ze had gemist in haar jeugd.

Moeiteloos beweegt ze haar ranke lichaam voort tussen de hoge grassprieten. De uiteinden striemen langs haar benen en buik en zorgen er voor dat haar ledematen al snel beginnen te tintelen. Het deed geen pijn, alles behalve, het zorgde er voor dat nachtschade precies wist waar alles was, hoe haar route er uit zag, en wanneer er een obstakel in de weg stond. Nu was ze niet volledig blind en kon enkele vormen en kleuren nog altijd zien, dus zag ze nu ook de gedaante die de zon blokkeerde. Ze voelde hoe de kou van de schaduw over haar bruine vacht glijd en ze heft haar ranke hoofd. Haar lange tweekleurige manen golven als een deken over haar lichaam heen, elk litteken en oneffenheid verbergend. Verborgen achter een gordijn van golvend glansend haar. Al snel hoort ze de hinnik die haar kant op word gestoten en ze voelt de neiging om weg te lopen, zo ver ze kan.

Haar oren gaan voor een kort moment haar nek in als de typische hengstengeur haar neusgaten bereikt. Ze wist niet of ze vandaag zin had in een charmant ventje die dacht haar in te palmen. Niet dat er veel hengsten waren geweest die interesse in haar handen. Door haar blindheid zagen ze niet veel meer dan een fragiele merrie met een beperking. Wanneer de zoete, charmante stem weer klinkt draait ze één oor naar voren. 'Hello, sir' Haar stem is zacht, maar sterk en zeker genoeg om haar fragiele voorkomen te verbreken. De zachte heesheid van haar stem zorgt voor een donker, haast heet randje.

Old places but a new begin | Nachtschade Nachtschadetekst

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Er viel iets op aan de merrie. Hij beet zachtjes op zijn lip terwijl hij haar bestudeerde om erachter te komen wat. Ze had een normaal prachtig lichaam. Niet verkeerd mee. Opeens zag hij het. De grijze waas voor haar ogen. In de kudde waar hij een tijd had geleefd was er ook een blinde merrie geweest. Veel paarden hadden haar als mindere gezien. Cupidos niet, die had haar gezien als een normale merrie. Wat maakte het uit of je wat minder goed kon zien? Hij grinnikte zachtjes bij haar woorden. [/b]" Zeg maar Cupidos, Cupido, Cup, of Do wat jij wil."[/b] grinnikte hij zachtjes. Hij was dan wel een charmeur. Maar daarnaast was hij wel een normale hengst. Als hij een merrie zag bedacht hij niet gelijk wat zal ik is met deze doen. [/b]" Moet ik het bij Dame houden? of heeft het ook een andere naam?" [/b] sprak hij op een zachte toon uit.

Hij nam de merrie nogmaals in zich op. Er was naast haar ogen nog iets wat opviel. Bloemen die in haar manen waren gevlochten. Bij de mooie bles op haar fijne koppie matchte het perfect. Ze had een bijzonder uiterlijk. Niet het meest standaard uiterlijk. Maar het stond haar goed. Zelf had hij ook niet het meest standaard uiterlijk. Hij was een flaxen chestnut met enkele appaloosa aftekeningen, heel licht. Met een bles die erg leek op die van de merrie. Deze kleur stond apart op zijn stevige , grote lichaam hoorde hij vaak. Hij was echter een raszuivere Andalusiër had Axis hem verteld.

I'M SEXY AND I KNOW IT.
I'M SEXY AND YOU FEEL IT

Gast **Profile**

Nachtschade kon de hengst niet zien, dus ze kon ook niet waarnemen welke aparte kleur zijn lichaam sierde, of hoe een charmante grijns rond zijn lippen krulde. Het enige dat ze tot nu toe kon waarnemen was de hitte van zijn vacht, de geur van zijn lichaam, en de haast zoete klank van zijn stem. Door die charmante stem schemerde een waas van zijn karakter door, zelfs al kon Nachtschade de hengst niet aanschouwen, het was maar al te duidelijk dat hij graag aardig werd gevonden, graag een merrie in palmde. Na al die jaren dat Nachtschade simpelweg had gezwegen en geobserveerd had ze het bijna tot een kunst gemaakt, ze wist paarden snel te lezen, en vaak werkte dat in haar voordeel.

Toch is ze er nog niet over uit of ze er wel of niet blij mee is dat de hengst zijn charmes op haar los laat. Er was immers nog nooit een hengst geweest die echt interesse in haar had getoond, niet dat haar dat wat kon schelen, maar de aandacht zou misschien toch wel leuk zijn. Al werd de gedachte aan haar vader, die beide partners en geliefdes had verloren, toch wel een herinnering aan de harde waarheid. Je kon je beter aan niemand hechten, uiteindelijk verlieten ze je toch.

Wanneer die zoete charmerende stem opnieuw hoorbaar is heft ze haar slanke hoofd, haar lange manen naar achteren glijdend. Voor een kort moment is de verwelkte bloem in haar manen te zien, één enkele bloem. Als ze hem niet elke keer voelde als haar manen langs haar schouder gleden, dan zou ze de bloem al zijn vergeten. Het was de bloem geweest die bij de dood van haar moeder was geweest, bij de geboorte van Nachtschade. Haar vader had de bloem in haar manen geweven, als een aandenken aan haar moeder, maar eveneens er voor zorgend dat Nachtschade nooit zou vergeten wat ze haar vader had afgenomen.

Hét? Noemde hij haar nou net een 'het'? Het boeide haar geen flikker dat de hengst zijn meest charmante stemmetje op zette, Nachtschade was geen 'het' en was er niet van gedient om zo zonder respect te worden behandeld. Zonder het goed en wel door te hebben had ze antwoord gegeven op haar eigen vraag, ze vond het inderdaad vervelend dat de hengst haar probeerde te charmeren. Al kon ze het hem ook niet echt kwalijk nemen, hij had haar enkel niet in de beste bui getroffen. Ze volgt de contouren van zijn lichaam met haar ogen, zijn lichte kleur maar moeilijk onderscheidend van de horizon. 'Aangenaam Cupidos, mijn namen zijn Nachtschade, Wolfskers, Slaapbes en Belladonna, al gaf mijn vader de voorkeur aan Nachtschade'

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Glimlachend bekeek hij de merrie. Bij elke seconde vond hij haar wat mooier. Ze was niet de mooiste die hij ooit had gezien. Maar ze had iets bijzonders wat haar beeldschoon maakte. Ja, hij was een echte charmeur, daar viel niets aan te veranderen. Maar hij was ook een normale hengst. En hij was er niet elk moment mee bezig. Al kwamen zijn woorden altijd al snel zo over. Ze hadden altijd die even zoete, een charmante toon erin. Maar kon hij er wat aan doen. Hij volgde de ogen van de merrie. Ze kon er duidelijk nog wel iets door zien. Dat zag hij doordat ze zich zo op haar zicht concentreerde, dat ze zo haar best deed zijn lijf in zich op te nemen. Wat vat knap lastig was. Hij voelde bijna medelijden voor de merrie. Wat lijkt het hem afschuwelijk om zonder goed zicht te moeten leven.

Hij vond het prachtig om te zien hoe de bloemen in haar lange, zachte manen waren geweven. Als satijnen doeken viel het langs haar fijne hoofdje. Het was een mooi gezicht. Hij luisterde naar de woorden van de merrie. Hij sprak de namen één voor één in zijn gedachtes uit. Het waren één voor één aparte maar leuke namen. Belladonna en Nachschade waren de leukste vond hij. Hij besloot het op Bella te houden. Dat was het simpelst uit te spreken en het paste het best bij de dame. Ze was namelijk zeer aantrekkelijk om te zien. Een lichte grinnik verliet zijn lippen. ”Aangenaam Bella..” Sprak hij zacht uit, maar wel duidelijk hard genoeg. ” Je vader heeft leuke namen uitgekozen. “ Sprak hij oprecht uit. Hij vond het zeker leuke namen. Ze waren niet zo standaard . En ze paste perfect bij de merrie.

Zijn naam paste ook perfect bij Cupidos al vond hij hem niet altijd even leuk. Hij was wat meer standaard. En soms moest hij dan ook weer denken aan zijn karakter of aan de paar harten die hij had gebroken. De meeste zagen het ook echt als een 'one night stand' maar sommige dachten dat het om een echte relatie ging. Hij had dan altijd zo'n spijt. Hij genoot dan wel van de merrie's tussen zijn benen. Maar hij was wel een gevoelige hengst, die ook ooit absoluut wel een vaste relatie zou willen hebben. En hij zou dan ook geen gebroken hart willen. Maar dat wil tenslotte niemand. De gedachte eraan was niet bepaald prettig. Hij was niet opzoek naar iets vasts, maar als het op zijn pad zou komen, en het ware liefde was zou het niet weg laten lopen. Maar tot die tijd moest het maar hier bij blijven.

Old places but a new begin | Nachtschade 313rn79

Gast **Profile**

De hengst zijn stem is zo zoet en zacht dat Nachtschade moeite moet doen om zich niet te laten mee voeren in de hypnose. Ze had zich nog nooit bezig gehouden met onzinnigheden als hengsten en liefde, en bleef er ook zo ver mogelijk bij uit de buurt. Deze hengst echter zorgde er voor dat haar ledematen tintelde als hij sprak. Iets wat ze verafschuwde, en het liefst zo snel mogelijk vergat. Lust was iets wat ze vreselijk vond, niet dat ze liefde begreep, maar lust was één van die dingen waar ze werkelijk geen touw aan vast kon knopen. Ze kon niet begrijpen hoe je je zo achteloos over kon geven aan je lichaam en geen rekening meer hield met je partner. Ze bevooroordeelde de hengst niet, misschien was het enkel de stem die hij had. Misschien wilde hij helemaal niks weten van merrie's, ze zou er pas achter komen als ze hem beter zou leren kennen.

Wanneer die zachte zoete stem weer klinkt wend ze haar hoofd naar de zijne en schud haar lange zwart/witte manen voor haar ogen. Nachtschade was misschien niet de mooiste merrie, of de meest apart, maar ze had een rank gestroomlijnd lichaam die haar spieren strak onder haar glimmende vacht toonde. Haar nek was lang en had een typische Arabische boog, haar hoofd was fijn gevormd met grote inteligente ogen en een smalle neus. Het waren de subtiele vormen in haar lichaam waar ze het van moest hebben. Haar korte vacht was grijsbruin, met rond haar flanken schouders en hals een diepe roodbruine kleur. Enkel de spierwitte aftekeningen op haar lichaam waren apart, alsof ze er niet hoorde. Haar hoge benen, welke voor een paard van haar formaat veel te lang waren, zijn zwart en worden pas lichter van kleur enkele centimeters boven haar knie. Behalve haar lange benen en arabische hoofdje was ze vrij normaal, blende ze makkelijk in met de rest.

Beseffend dat ze was afgedwaald schud ze haar ranke hoofd, waardoor de lange strengen haar weer uit haar gezicht waaien. De woorden die de hengst spreekt zorgen voor een kort spottend lachje rond haar lippen. Hij had geen weet van wat hij zojuist had gezegd. 'Ik ben blij dat je mijn naam waardeert, mijn vader echter heeft mij deze namen gegeven om duidelijk te maken dat ik hem alles heb afgenomen wat hij lief had. Zoals je waarschijnlijk wel weet is Belladonna een plant, ook wel bekend als de Dodelijke Nachtschade of Slaapbes, een plant die zo dodelijk is dat bij de minste aanraking je al ter overlijden komt. Mijn moeder is gestorven in de nacht dat ik ben geboren, voor mijn vader ben ik als een Dodelijke Nachtschade' Ze richt haar ogen weer op Cupidos, al kon ze er toch niks door zien. 'Bella is prima, als je het niet erg vind noem ik je graag Dos. De constante herinnering aan liefde en cupido bij het horen van je naam is iets dat ik graag even vergeet' Een waterig lachje siert haar lippen als ze haar hoofd naar hem op heft, een sprekende en oprechte lach. Zo één waarbij je kon smelten als hij oprecht was, en Nachtschade toonde hem maar weinig. Dos was één van de gelukkige die een glimp mocht opvangen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Bewonderend keek hij naar het lichaam van de merrie. Hij zette voorzichtig zijn rechter achterbeen op rust terwijl zijn ogen op de ranke merrie bleven rusten. Ze had eigenlijk best de bouw van een veulen. Zo hoog stond ze op haar benen. Maar je zag direct aan haar fijne koppie met haar satijnen tweekleurige manen erlangs dat ze dat niet was. Hij vroeg zich af of ze blind was geboren of niet. Hij glimlachte naar de merrie. Niet dat ze het kon zien, nee, hij hoopte gewoon dat ze het zou voelen. Hij vond het soms lastig om contact te maken met een paard dat niet goed zag. Aangezien hij dat toch altijd met zijn ogen deed. Zijn ogen gleden langs de witte lijnen die van haar hals tot haar borst liepen. Toen haar honingzoete stem weer wat woorden verliet luisterde hij aandachtig. Hij had direct spijt van zijn woorden. Hij had inderdaad wel eens gehoord van de plant Belladonna, Axis had hem ervoor gewaarschuwd. Maar als hij de naam hoorde dacht hij niet direct aan de planten en de nare betekenis. Het is maar goed dat ze niet goed zag, anders zag ze zijn wangen langzaam rood kleuren. "Het spijt me..." Bracht hij zacht uit. "Is goed. Ik heb zelf mijn ouders niet echt gekend. Ik ben opgevoed door een hengst, Axis, die heeft mij ook de naam gegeven." Hij zweeg even. Hij had ervan gebaald dat hij zijn ouders niet had gekend. Maar bij ander inzien had hij liever dit dan dat zijn vader hem een nare naam gaf om te zeggen wat voor slechts hij had gedaan.

Zachtjes beet hij op zijn lip. Zijn ogen vlogen een moment naar de horizon. Wat had deze merrie het eigenlijk zwaar in haar leven. Haar vader mocht haar blijkbaar niet zo, ze was blind en had blijkbaar al teveel liefdes verdriet gehad. Het verbaasde hem dat hij nu al zoveel van haar wist. "Mijn ouders wilde me niet... Ze zijn weggegaan zodra ik op 4 benen kon staan..." Sprak hij uit. Het was wat troostend. Om te zeggen dat hij het ook niet geweldig had.

Gast **Profile**

Ze was niet op zoek naar medelijden, en dit had ze dan ook niet van de hengst verwacht. Op het moment dat hij haar probeert te troosten met zijn eigen verhaal, zijn eigen drama krult een smal lachje rond haar lippen. Alsof zijn traumatische verleden er voor zou zorgen dat zij zich beter zou voelen, het was iets dat al jaren gebeurde. Voel je je rot? Denk dan aan mensen die het nog vreselijker hebben. Het klopte van geen kanten, Nachtschade haar verleden was wat het was, ze wist er mee om te gaan en leefde nu voor de toekomst. Ze had geen behoefte aan medelijden of troost.

'Ik heb altijd van mijn vader gehouden, ik koester ook geen wrok. Hij heeft me goed opgevoed en altijd liefdevol behandeld. Een dochter kan niet meer vragen' Ze glimlacht stroefjes naar Dos. Ondanks dat haar vader goed zijn best had gedaan om van Nachtschade een beschaafde merrie te maken, ze had altijd de genegenheid gemist in haar jeugd. Misschien een knuffel of een compliment zou fijn zijn geweest. Natuurlijk was haar halfzus er geweest om haar die liefde te geven die hun vader niet kon, of wilde delen. Maar het was anders geweest, wat zij als zussen waren stond apart van wat ze van hun vader wilde, maar nooit kregen. Echter denkt ze hier niet meer vaak over na, wat in het verleden ligt is geweest. En hoe graag ze ook wilde, ze kon het niet meer veranderen.

'Het spijt me te horen van je ouders, uiteindelijk heeft een veulen enkel liefde nodig om te overleven. Zelfs een vervanging van je echte ouders kan er niet voor zorgen dat je je geheel geliefd voelt' Ze vroeg zich af of dat de reden was dat Dos zo charmant was, misschien wilde hij iedereens liefde winnen, omdat zijn ouders hem nooit hadden lief gehad. Ze had het gevoel alsof ze zijn persoonlijke ruimte was binnen gestapt en zijn acties had ontleed om zijn ware aard bloot te stellen. Hoe erg ze haar best ook deed om een normaal gesprek te voeren, ze had al snel door dat Dos net als ieder ander hier gekwetst en gebroken was. En enkel handelde zoals hij deed omdat hij niet anders wist. Aangezien hij nooit de liefde van een vader of moeder had gekend probeert hij de leegte op te vullen met merrie's. Althans, dat is één van de gedachtes die door Nachtschade haar hoofd gaan.

'Uiteindelijk bepaal ze zelf wie je word, ongeacht van wie je af stamt. Wie ben jij Dos? Een honingzoete stem, een glad praatje, ik voel continu de blik van je ogen op mijn lichaam' Ze lacht, een helder en lieflijk gelijk dat fel contrasteerde met haar verwilderde uiterlijk. 'Ik mag dan blind zijn, ik ben niet dom. Ik heb echt wel door wanneer je staat te staren' Grijnst ze een tikkeltje vrolijk.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij beet zachtjes op zijn lip. Hij merkte dat dit een best persoonlijk gesprek was. Hij twijfelde even of hij er wel in mee moest gaan. Hij wilde eigenlijk niet zomaar aan een één of andere knappe merrie het allemaal vertellen. Maar het voelde vertrouwd en nog voordat hij het door had stond zijn mond weer open. " Ja, ik heb me vaak afgevraagd waar ze waren, en waarom ze niet bij mij waren. Maar nee, ik heb een fijne jeugd gehad. Axis hield echt van me , hij was als een vader voor me. Hij heeft me alles geleerd wat ik nu weet" sprak hij uit. Alsof hij respect af wilde dwingen voor zijn vader. Hij bedacht nu pas dat hij Axis altijd papa of vader had genoemd. Maar het deed hem goed om te horen dat de merrie goed is opgevoed door haar vader. Toen hij opnieuw haar zoete stem hoorde spitste hij zijn oren en luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had.

Wat was dat voor een onmogelijke vraag... Dos wie ben jij? Wie was hij? Hij was gewoon Cupidos. " Ik ben Dos, een sterke hengst die geniet van het leven en wat hij krijgt " sprak hij tenslotte iets twijfelend uit. Hij wachtte haar reactie af. Was dit een suf antwoord geweest? Bij de woorden van de merrie met die lichte grinnik erin kon hij wel door de grond zakken. "Nou Bella, je bent ook wel héél interessant" sprak hij op een geamuseerde toon. Ja , ze was erg interessant. Ze was bloedmooi en had prettig karakter, of tenminste, dat dacht hij uit dit gesprek. " Bella? Ben je blind geboren of niet? Weet je hoe de wereld eruit ziet?" vroeg hij tenslotte twijfelend.

Gast **Profile**

Wat voor een vraag dat was? Het was een hele normale vraag, Nachtschade vroeg zich immers dagelijks af wie ze was, soms was ze niet veel meer dan één van de vele schaduwen in het woud, soms een roos; geplukt en weg gegooid, soms niet meer dan een blad in de wind. Maar er waren ook dagen dat ze zich voelde als een arend die kon zweven op de wind, geborgen onder de vleugels van haar moeder die op haar neer keek. Wie Nachtschade was veranderde met de dag, maar sommige dingen wist ze zeker; ze was standvastig, koppig en nieuwsgierig, wat verbitterd in de liefde, maar over het algemeen vrij makkelijk in de omgang. Ze snapt dan ook niet helemaal waarom Dos er zo moeilijk over doet als ze de vraag stelt, het is toch niet zo raar om te vragen wie je bent? Wanneer het antwoord uiteindelijk weerklinkt lacht ze waterig. 'Je geniet van wat je krijgt? Is het niet veel fijner om ergens heel hard voor te werken, om uiteindelijk de voldoening te proeven als je je doel hebt behaald? Althans dat is wat ik vroeger heb geleerd. Mijn familie heeft altijd hard moeten werken om alles gedaan te krijgen. Al denk ik dat je wel zult begrijpen wat ik bedoel, met jouw eigen verleden.'

Haar zachte lippen krullen zich in een lachje, een klein zwak lachje dat met de minste wind al weer van haar gezicht was verdwenen. Wanneer ze zijn woorden hoort grinnikt ze kort, er waren nog maar weinig paarden geweest die haar interessant hadden gevonden, over het algemeen joeg ze ze weg met haar aparte gedrag. Daarnaast was ze niet zo geïnteresseerd in vrienden, aangezien ze al snel weer zou belanden in de slachtoffer rol, en dat was iets dat ze ten alle kosten wilde vermijden. Ze had geleerd om op haar eigen benen te staan en was niet van plan om opnieuw de teugels in iemand anders handen te leggen. Ze leidde haar eigen leven.

Zijn volgende vragen komen niet als een verassing, toch doet het haar na al die jaren nog pijn. Een geforceerd lachje siert haar lippen als ze haar hoofd naar hem op heft. Haar grijze, wazige ogen opgeslagen naar zijn gezicht, vanonder haar lange zwarte wimpers naar hem starend. 'Ik heb tot ik één werd volledig kunnen zien, daarna ging het achteruit tot ik bijna niks meer kon zien. Het is niet erg, ik vervloek mezelf enkel dat ik niet alle prachtige beelden van de natuur heb kunnen opslaan voor ik mijn zicht verloor. Ik zou zo graag nog eens de zee willen zien, of de prachtige zonsondergang' Of mijn vader, of mijn zus, plakt ze er in gedachten achter aan.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij moest nog een tijdje nadenken over de vraag. Wat was hij? Op het moment was hij een paard dat meeleefde in het leven van een merrie. Maar een ander moment was hij een hengst die speelde met de gevoelens van een merrie. Eigenlijk was het best lastig om te zeggen wie je was. Was Cupidos altijd wel echt Cupidos? Of was hij op sommige moment liever Cupido? Toen de stem van de merrie weer klonk spitste hij zijn oren. Om elke decibel op te vangen. Het was als een engel die zijn oren streelde. Hij knikte langzaam bij haar woorden en zweeg even. Hij moest even nadenken over haar woorden. ”Wel, Bella... Je kon zoeken naar pracht, maar je kan ook iets met andere ogen bekijken en er de pracht inzien. “ Sprak hij bedachtzaam uit naar de merrie. ”Kijk naar jou, sommige paarden zouden zeggen wat moet ik met een paard dat niet kan zien hoe knap ik ben, maar andere zeggen dan word ze niet afgeleid door met uiterlijk, des te beter” Sprak hij uit om een voorbeeld te geven. Maar was die misschien onaardig in haar richting? Hij twijfelde even. ”Maar je bent werkelijk oogverblindend hoor!”Voeg hij er snel aan toe.

Bij het zwakke lachje van de merrie trok hij langzaam zijn mondhoeken omhoog, eigenlijk om haar gerust te stellen. Maar ze zag het waarschijnlijk niet eens. In dat geval was het voor zichzelf. Voorzichtig zocht hij contact met haar ogen. Wat natuurlijk ook niet lukte. Hij deed het als automatisme. Als hij contact zocht was dat altijd met de ogen, nu moest hij plotseling wat anders bedenken.

Hij zette zich schrap toen de merrie weer begon te praten, toen het engelengestreel weer begon. De merrie deed wel stoer. Maar hij hoorde aan haar stem dat ze er van baalde. Dat het pijn deed van binnen. Dat ze wilde dat het allemaal nooit gebeurd was. ”Het is begrijpelijk... De zee kan ook zo prach....” Hij maakte zijn zin niet af. Als hij haar nu geforceerd ging uitleggen hoe het er uitzag en hoe fijn het was om naar de horizon te staren. Dan zouden de verlangen met de seconde groter worden. Hij zweeg even terwijl hij zijn ogen dichtvouwde. Alsof hij zich in wilde leven hoe het is om zonder zicht te moeten leven. Echter hield hij dat niet lang vol en na zijn record van 20 seconden klapte ze weer ogen. ”Je bent dapper.” Sprak hij oprecht. ” Niet elk paard had nog zin in het leven gezien “ Maakte hij zijn zin rustig af. Hij meende het. Hij had respect voor hoe de merrie het deed.

Hijzelf had waarschijnlijk al lang een eind aan zijn leven gemaakt. Vooral nu hij besefte hoeveel geluk hij had met zijn zicht. En hoeveel hij het gebruikte. Wat hij alleen al merkte in een simpel gesprek. Het feit alleen al dat je nooit oogcontact kan maken. Want ook voor haar is het lastig om contact te maken met een ander paard. O ja, en dan ook altijd als hij de contouren , elk detail van het lichaam in zich op nam om er uit op te vatten of de merrie interessant genoeg was. Ook dat kon zij niet. Hij was voor haar niet meer dan een stem, of een silhouet.

*Ik lieft het woord oogverblinded bij nachtschade xD

Gast **Profile**

Het laatste dat Nachtschade deed was nog wel stoer. Met de jaren had ze geleerd hoe ze moest leven met haar aandoening, het feit dat het haar nog steeds pijn doet verbergt ze niet, allesbehalve zelfs. Ze stelt zich niet op alsof niks haar kan kwetsen, ze is immers maar een paard en heeft net als ieder ander gevoelens. De woorden van Dos laten haar bijna spottend grinniken, die variatie had ze nog nooit gehoord; wat moet ik met een paard dat niet kan zien hoe knap ik ben? Schoonheid was nog wel het laatste dat impact op Nachtschade maakte, en in haar oude thuis werd schoonheid ook niet gezien als iets uiterlijk. Uiteindelijk was het de wederzijdse vertrouwen, de zachte hete aanrakingen die er voor zorgden dat je viel voor een ander. Ze vroeg zich af met wat voor zaken Dos zich bezig hield, waarom zijn uiterlijk zo vreselijk belangrijk voor hem was. Uiteindelijk was het uiterlijk enkel een leeg omhulsel van het monster dat zich binnenin verschuilt. Haar vader had haar vroeger geleert dat het juist de knappe paarden waren die volledig messed up van binnen waren. Soms voelde het dan ook alsof haar blindheid een voordeel was, ze liet zich niet leiden door een mooi uiterlijk. Het binnenste was het enige dat telde voor haar.

En ze vroeg zich af wie Dos van binnen was, of was hij enkel en alleen de charmeur waar hij zichzelf voor aan zag? Wanneer zijn compliment hoorbaar draaien haar oren zich kort even plat in haar nek. Ze was niet gedient van simpele complimenten die geen waarde hadden voor de gever er van, ze vroeg zich af hoe vaak hij dit al tegen een merrie gezegd zou hebben, waarschijnlijk honderden keren. Een wrang lachje siert haar lippen als ze haar hoofd naar hem op heft. Wanneer die veel te zoete stem weer begint priemt ze haar ene oor naar hem toe, hij maakt zijn zin niet af, Nachtschade kijkt hem verward aan. 'Je kan me gewoon vertellen hoe de zee er uit ziet, je zal me er echt niet mee kwetsen. Je zal me zelfs een plezier doen, ik vergeet immers liever niet hoe alles er uit ziet' Ze briest zachtjes en schud haar lange zwart/witte manen over haar gespierde hals.

Wanneer hij begint over hoe dapper ze is kapt ze hem direct af 'Leven met een handicap maakt je niet direct dapper. Je bent dapper als je ongeacht je gevoelens iets doet dat volledig tegen je eigen doen en laten in gaat. Mijn vader was dapper, hij voedde mij op nadat zijn geliefde was overleden. Ik heb enkel leren leven zonder zicht, uiteindelijk zorgt het er ook voor dat ik de neppe paarden kan onderscheidden van de echte. Uiterlijk zegt immers niks over wie je bent. Zoals mijn vader vroeger zei; de echte monsters schuilen in de knapste lichamen' Haar stem was kalm en beheerst, haar lichaam ontspannen. Nachtschade had geen zicht nodig om iemand te leren kennen, ze kon de warmte van degene zijn vacht voelen, de geur van zijn lichaam ruiken, zijn zachte ademhaling en de klanken van zijn stem horen, ze kon zijn aanrakingen voelen en genieten van zijn lach. Er waren meer dingen dan het uiterlijk, en Nachtschade vond het niet erg dat ze dit niet meer kon zien. Uiteindelijk droeg ieder toch een masker, het was niet eens de moeite waard om iemand te zien.

Old places but a new begin | Nachtschade Bellatekst

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij keek verbaasd naar de merrie. Geen goed voorbeeld hé? Hij snoof eens uitdagend naar de merrie. Hij moest dat wel even zo snel verzinnen. Hij was nog zo trots op zijn voorbeeld. ”Je snapt wat ik bedoel!” Zei hij vlug. Maar ook hij moest zachtjes lachen. Ze had blijkbaar niet zo snel wat met het uiterlijk. Wat ook wel logisch was, zij kende immers geen uiterlijk. In tegenstelling tot Dos. Hij maakte veel gebruik van het uiterlijk. Je kon er namelijk het karakter uit lezen. Je kon eruit lezen hoe een paard was. In de ogen kon je zien hoe het paard zich voelde. Aan de littekens kon je zien hoeveel verdriet ze met zich meedragen. En ook een deel van hun geschiedenis. Hij had zelfs aan het uiterlijk kunnen zien dat ze blind was. Hij maakte er zoveel gebruik van.

Hij schudde langzaam zijn hoofd. Nee, dat was geen goede zet geweest. Maar hij was bang weer eens bang dat hij haar gekwetst zou hebben. En nee, dat wilde hij absoluut niet. Hij wist niet goed hij moest reageren op de merrie. Dus hij zweeg. Hij wist niet of het seconde waren of minuten. Maar de tijd vloog voorbij. Toen het engeltje weer begon te zingen haalde hij opgelucht adem.

De merrie was duidelijk niet erg gediend van zijn compliment. Hij grinnikte zachtjes. Maar richtte zich snel weer serieus tegen de merrie. ”Het is wel dapper, jij hebt de moed om te leren leven met een handicap. Je weer niet hoeveel paarden dat niet kunnen. Je weet niet hoeveel paarden knappen als ze blind woorden. Het zicht is iets belangrijks voor veel paarden. Het komt dat ook vaak hard aan. Dealen ermee is lastig. Maar jij doet het wel even snel. Geloof me, dat is echt dapper.” Sprak hij snel uit, nog haast voordat ze was uitgepraat.
Hij zweeg een moment, hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Maar hij kon tegen stiltes. Het waren de momenten waarop je na kon denken. Niet de momenten van een moeizaam gesprek zoals veel het zagen.

Gast **Profile**

Nachtschade beseft dat het het meest wijs is om haar mond gewoon te houden en niet opnieuw tegen hem in te gaan. Naar haar eigen mening was ze alles behalve dapper, ze neigde naar haar gevoel meer naar een slappeling dan een dapper paard. Maar waarschijnlijk dacht iedereen minder over zichzelf dan anderen dat deden. Nachtschade had nooit echt veel moeite gehad met de vermindering van haar zicht, ze had het geaccepteerd zoals je accepteert dat je vacht dunner word in de zomer. Het had haar over vallen, maar met de tijd was het makkelijk geworden om er mee te leren leven. Uiteindelijk werkte het in haar eigen voordeel, haar andere zintuigen waren beter ontwikkelt en ze verkeek zich niet op anderpaards uiterlijk. Al zou ze haar vader nog wel een laatste keer willen zien, hem voor die ene keer in een omhelzing omsluiten, iets wat hij nooit bij haar had gedaan.

Beseffend dat ze wat was afgedwaald in gedachtes heft ze haar ranke, typisch arabische hoofd en priemt haar oren naar voren. 'Zin in wat beweging?' Haar stem is helder en zangerig, en lichtjes vrolijk dacht ze terug aan de naam die haar was gegeven; nachtegaal. Ook al was de naam niet volledig terecht in haar ogen, het was wel een positieve draai aan haar anders zo giftige naam.

Vol souplesse, meer als een katachtige dan een paard, draait ze haar lichaam en danst moeiteloos weg van haar plaats. Haar manen dansend op haar gespierde schouders, en haar benen sierlijk en zorgvuldig plaatsend. De meeste bomen kon ze wel herkennen, en daarnaast voelde ze het wanneer het mos over ging in de sterke en harde wortels van het woud. Moeiteloos danst ze tussen de bomen door, haar hoofd licht geheven. De frisse ochtenddauw prikt in haar neusgaten en ze beseft dat het nog maar een kwestie van minuten was voordat de zon zou opkomen; een nieuwe dag zou aanbreken.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Zijn ogen duwde zich in die van haar. Langzaam liet hij zijn oogleden naar beneden gleden en probeerde net als de merrie zonder zicht te leven. Echter zag de merrie wel wat, en hij een zwart vlak. Maar wat Bella zag was niet meer dan een paar wazige contouren, of tenminste, daar ging hij vanuit. De blinde merrie uit de vorige kudde had het hem uitgelegd. Hoe ze er mee om heeft leren gaan, en wat ze zag. Ze had er wel luchtig over gedaan, maar hij wist dat het diep zat. Hij had enkel geen idee hoeveel winters ze al had meegemaakt, dus ook geen idee hoe lang ze er al mee leeft. Wel zag hij dat ze niet heel oud moest zijn. Hij gokte haar rond een jaar of zeven.

Hij sloot zijn ogen bij het engeltje dat weer begon te zingen. Vol genot luisterde haar naar haar woorden zonder dat het eigenlijk door drong wat ze zei. ”Natuurlijk Bella,.” Hij grijnsde lichtjes bij de naam die hij uitsprak. Bella was zoveel beter dan Belladonna, nachtschade of die andere namen. Bella was positief. Zijn woordenschat en wijsheid was groot geworden. Maar dat ging wel snel als je werd opgevoed door Axis, hengst van wijze woorden. Bella zou staan voor schoonheid, aantrekkelijkheid als je het letterlijk wou nemen,maar hij ging liever uit van schoonheid.

Bewonderend keek hij hoe haar voeten lichtvoetig bewogen over de ondergrond. Het was maar een fractie van een seconde dat de hoeven de grond raakte. Ze zweefde. Ze elegant, zo moeiteloos. Zelf was hij wat steviger gebouwd. Hij had eerder krachtige passen dan elegante. Sommige vinden de kracht mooi, hij hield meer van elegantie. Hoe simpel het eruit zag. Maar het was een kunst, een gave. Hij had het wel een geprobeerd. Maar Axis had gegrinnikt dat hij er stom dronken uitzag. Hij had zich voorgenomen dat nooit meer te doen.

Zijn ogen gingen naar de lucht. De maan was nog lichtjes zichtbaar maar hing laag. Zachtjes beet hij op zijn lip. Zijn passen gingen krachtig verder. De blauwe maan brak over enkele dagen weer aan. Vlug nam hij de leiding over. ”We moeten naar de kudde, uit het bos” Sprak hij zachtjes. Hij veruimde zijn passen en ging over in een krachtige galop. Zijn ogen vlogen een moment naar de merrie die aan zijn zijde liep, met haar hoofd bij zijn middel. Zijn bewondering voor deze merrie werd met het moment groter. Zij dacht misschien dat het niets was, blind zijn en nog zo goed leven.

Hij wist niet of het minuten waren, of tientallen minuten. Maar het leek op secondes. Na een seconde of tien nam hij zijn gang terug. Ze waren nu dichtbij genoeg bij de kudde. De bebossing nam af en de vlaktes namen toe onder de voet van de hoge bergen, onder het oog van de leiders. Op het moment waren ze er niet besefte hij. Maar deze werden hopelijk op tijd uitgekozen. Zonder leider kon dit nog is een nare blauwe maan worden. Een zwakke glimlach hing aan zijn lippen. In ruime passen liep hij rustig door. ” Het maakt niet uit wat anderen van je denken, maar onthoud dat je zelf wel in jezelf moet geloven... “ Sprak hij rustig uit. Misschien dat het was om te zeggen dat ze het best dapper van zichzelf mocht vinden. Of vertelde hij een wijze les van Axis door? Het kon beide zijn, maar hij kon het nu niet meer terug nemen.

Gast **Profile**

Ondanks dat het laatste wat ze wou nog wel naar de kudde gaan was, ze hield haar mening voor haar en volgde Dos gehoorzaam. Nachtschade had het niet zo met de kudde, van grote groepen raakte ze sneller gedesoriënteerd en op de meeste paarden hoefde ze niet te rekenen. Niet dat ze niet zelfstandig was, maar het was toch moeilijk met zo veel verschillende stemmen om je heen. Dan moest je je volledig focussen op de natuur, wat echt heel moeilijk was als de paarden er boven uit kwamen. Ze vroeg zich soms af of de paarden zich er wel van bewust waren hoe luidruchtig ze konden zijn. Al van een grote afstand had Nachtschade de kudde kunnen horen, en ze was continu uit de buurt gebleven, schuilend in het woud. Het woud was immers haar thuis, ze kende het zachte mos, de fluisterende bladeren. Ze voelde zich veilig tussen de stevige boomstronken en de tjirpende vogels. De open vlakte was een gevaarlijke plek voor haar, op de vlakte kon ze makkelijk worden aangevallen, ze kon nergens schuilen. En ondanks dat ze een getraind lichaam had, ze kon niet op tegen een sterk uitgevallen hengst en al helemaal niet tegen een schim. Al zou Avanti haar niks doen, hij had het immers beloofd. En zelfs hij zou zijn belofte moeten houden, nietwaar?

Ze is even in gedachten afgedwaald, en ze mist bijna de woorden van Dos. Deze hengst dacht werkelijk waar dat ze een engel was, alsof het een goede daad was om blind te zijn. Alsof ze door haar blind zijn vergeven werd voor alle nare dingen die ze had gedaan. Nachtschade had veel fouten gemaakt in haar nog jonge leven, daar was ze zich maar al te goed van bewust. Ze snapte niet hoe deze hengst naar haar kon kijken en haar fouten niet zag. 'Wel Dos, ik laat me niet leiden door wat anderen zeggen. Zelfs al zeggen ze de meest nare dingen, ik weet zelf wie ik ben en wat waar is, dus ik heb het niet nodig dat je me er aan herinnerd' Ze vond het helemaal niet fijn om op die manier te worden aangesproken, alsof ze het nodig had om een pep-talk te krijgen, alsof ze onzeker was over wie ze was. 'Weet je wat ik me af vraag Dos, hoe kan het dat zo een merrie verslinder geen poging doet mij te versieren. Ben ik niet interessant genoeg?' Ze grijnst een charmant lachje bloot als ze hem aan kijkt.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij was eigenlijk liever in het woud. Maar hij zou het zich nooit vergeven als er nu een schim zijn pas kruiste. Het woud was heerlijk, met de bomen die je een schaduw gaven, alsof ze je beschermde. Hij voelde niet veel voor de vlaktes. Misschien omdat hij naast merrie’s ook zijn tijd nodig had om alleen te zijn en er in de kudde altijd wel een paard kwam om herrie te schoppen. Of omdat je altijd het gevoel had dat alle ogen op je gericht stonden. Een glimlach hing om zijn lippen bij de vraag van Bella. Hij liet even een stilte vallen. ”Wel Bella. Het is lastig te verwoorden. Je bent absoluut interessant. Maar ik voel me veilig bij jou. Je bent anders, je hebt geen masker voor je. Zegt duidelijk dat er met jou niet te spotten valt. Je stelt je niet op als de meeste kwetsbare merrie’s hier. “ Sprak hij rustig. Nee , hier uit was niet duidelijk te halen waarom niet. Maar hij wist niet hoe hij het beter moest zeggen.

Hij sloeg zijn ogen neer op de grond. Langzaam stapte hij het woud weer in. Met uitzicht op de vlaktes aan de voer van de bergen. Onder het oog van de leiders. Het was de schaduw die over zich heen viel. Alsof hij zich weg kon stoppen. Hij stond niet graag duidelijk in het zicht. Tenzij het met een merrie was. ” Weet je Bella, ik sta dan wel bekend als merrieverslinder, en ja, het is misschien gene goede eigenschap. Maar het maakt me geen slecht paard. Ik ben ook maar een paard. Ik zie merrie’s niet altijd als prooi. Ik zie ze ook wel eens als normale paarden” Hij zweeg een moment. Zijn ogen hingen op het lichaam van de merrie. Nee , het was niet mis. Maar op een één of andere manier was de gedachte om er gebruik van te maken niet eens in zijn hoofd opgekomen.

De naam merrieverslinder klonk hem niet al te prettig in de oren. Het was dan wel waar, maar ondanks dat klonk het zo negatief en respectloos. Wat eigenlijk ook wel was. Langzaam schudde hij zijn hoofd. Een zachte zucht verliet zijn lippen. Maar hij kon zichzelf toch niet zomaar veranderen, hij deed het met zo veel plezier.

Gast **Profile**

Er was zoveel mis met zijn woorden. Hij zag merrie's niet altijd als prooi, dit betekende dat hij merendeels wel zo over merrie's dacht. Iets wat Nachtschade nooit zou goed keuren, een merrie was geen prooi, was geen trofee om te winnen en dan weer te verlaten. Net als dat merrie's het niet konden maken om hengsten te verleiden en ze te verlaten zodra het serieus werd. Beide zaken waren niet goed en Nachtschade zou nooit begrijpen wie of wat je tot zulke dingen aan zet. Hoe ver moet je zakken om enkel te geven om de bevrediging van je lusten? Was het niet meer mogelijk voor Dos om zijn geluk uit andere dingen te halen? Gelukkig te zijn met het leven zoals dat kwam? Ze zou waarschijnlijk nooit begrijpen dat hengsten het fijn vonden om te spelen met merrie's, zelfs als de merrie er mee in stemde, nee ze zou het nooit begrijpen. Daarvoor hield ze ook te veel van de geborgenheid die een relatie met zich mee bracht.

Misschien dacht Dos dat hij werkelijk gelukkig was met zijn spelletjes, dat hij werkelijk elke merrie kon krijgen die hij begeerde en daar maar amper moeite voor hoefde te doen. Maar ook Cupidos zou zijn mysterie verliezen, hij zou ouder worden en merrie's zullen hem niet meer zien staan. Als hij werkelijk gelukkig zou willen zijn dan zou hij zijn kinderachtige leven vol vluggertjes moeten opgeven, zich open en bloot stellen om een wederzijds vertrouwen op te bouwen met iemand die je de rest van je leven steunt.

Ondanks de sterke mening die zich langzamerhand ontwikkelde in haar gedachtengang, ze wilde hem niet recht zetten alsof ze zijn moeder was, ze wilde hem niet op de fouten wijzen in zijn gedachtes. Daar kende ze hem niet goed genoeg voor. Dus laat ze zijn woorden nogmaals door haar hoofd gaan en dan kijkt ze hem aan, voor zover ze iets kon zien. 'Verlang je niet naar het gevoel van wederzijds vertrouwen, een liefde zo innig dat je er in kan verdrinken en het nooit meer wilt los laten?' Haar ogen staan hoopvol, het was toch niet mogelijk dat deze hengst niet verlangde naar liefde? 'Ik heb het gevoeld, ik heb het gehad, het is het beste gevoel dat er bestaat' Ze glimlacht wrang wanneer ze haar blik af wend en haar gedachtes naar Aurelius stromen. Ze miste hem, zoals ze hem elke dag miste, maar nu miste ze zijn aanraking, zijn heerlijke diepe stem, en dat warme vertrouwde lichaam dat haar kon troosten en koesteren in de harde tijden. Een zucht ontglipt haar lippen, ze zou er alles aan doen om Aurelius bij haar te hebben voor een laatste keer.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash, Aurelius <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Ik keek schamend naar mijn hoeven bij de afkeurende blik die in haar ogen te lezen was. Niet duidelijk door de grijze waas, maar toch... Hij zag hoe de zich niet in kon leven in Cupidos. Misschien was het ook wel logisch. Misschien was het ook stom van hem dat hij zo bezig was. Maar hij kon geen afscheid nemen van zijn fijne hobby. Nee, het was misschien niet goed hoe hij gebruik maakte van de merrie, van het leven, van zijn lichaam dat hem zomaar was gegeven. Maar hij had zo veel plezier in het versieren van merrie’s. Het spelletje was het gene wat het zo leuk maakte. Misschien was het respectloos, maar hij deed het meestal met plezier.

Wanneer haar antwoord een moment uit bleef begon ik te twijfelen aan mijn woorden. Waren ze verkeerd geweesd. Was hij onaardig tegen haar geweest? Had hij haar gekwetst. Maar wanneer de engel weer begont te zingen haal ik opgelucht adem. Dankbaar kijk ik haar aan, dankbaar dat ze me uit de nare gedachtes hielp. Hij dacht na over haar woorden. Ja misschien was dat wel wat hij wilde. Maar hij wist dat liefde ongezond was. ”Nou Bella, diep van binnen wel. Maar de liefde is zo complex, meis. Jij hebt het gevoeld jij snapt het dus. Je vind de ware, je verliest jezelf aan een paard. Je gaat van het paard houden. Je krijgt een warm gevoel in je. Het gevoel dat je alleen nog maar met hem of haar wil zijn. Maar altijd komt er een eind. Degene maakt er een einde aan, of laat je achter. Jij blijft over met een gebroken hart en prettige herinneringen die je om zet in nare wegens je verdriet” Sprak zachtjes uit. Hij sprak langzaam en duidelijk. Een zucht verliep zijn lippen. Blij dat hij het eruit heeft gegooid.

Ja, hij kende wel liefde, als leek dat soms niet zo. Echter hield hij het bij één ontmoeting, een one night stand. Zodat hij zich niet kon hechten. Zodat je dus niet overbleef met een gebroken hart. Hoe groot zijn verlangen soms ook was naar iemand waar je naartoe kon kruipen, iemand die je vertrouwde. Iemand die je nam zoals je was. Hij wilde het niet. Misschien dat dat ook wel de rede was dat hij was uitgegroeid tot deze merrieverslinder.

**Profile**

» Nachtschade
» I thought we had a agrement? [Nachtschade]

Old places but a new begin | Nachtschade

Old places but a new begin | Nachtschade

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen