'cause appels still won't be there in spring

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De ranke, zandkleurige hengst bewoog zich in een gelijkmatige tred door het heide-achtige gebied van Anderfelds. Door de overvloed aan kleuren, geuren en open ruimtes, was dit een gebied waar hij graag kwam: hij hield van de vele bloemen en de witte bloesem aan de geurige appelbomen, en hij kon niet wachten tot het najaar wanneer die bloesem veranderd zou zijn in zware, zoete, rode appels. Onwillekeurig trok zijn maag samen bij de gedachte aan zulk lekkers: het was al maanden geleden dat hij werkelijk iets gegeten had wat meer dan alleen nodig was. In de vroege lente had hij wat late paddenstoelen en zoete wortels uitgegraven, maar zelfs op hun best konden die de zoete volheid van fruit niet evenaren. Hij zou er nooit hardop over klagen, hij zou nooit zeggen dat hij appels, of kersen, of aardbeien, of bramen, nodig had, maar hij verlangde er naar.

Hij betrapte zichzelf erop dat hij bij een van de appelbomen stil was blijven staan en nu met zijn neus in de bloesem stond. Hij grijnsde om zijn eigen verlangen en schudde aan van de takken, zodat de grond al snel bezaaid lag met de zachte, witte bloesemblaadjes. Instinctief snuffelde hij eraan, maar ze vertelde hem alleen maar wat hij allang al wist: dat ze lang niet zo lekker waren als de vruchten die ze in het najaar zouden voortbrengen. Haast teleurgesteld trok hij zijn neus terug. Tot hij bedacht dat de lente zo haar eigen voordelen had: vers en sappig gras. Jammer dat gras op de heide altijd moeilijker te vinden was dan … op een grasveld. Beduusd drukte de hengst zijn oren naar achter: hij had geen mazzel vandaag.

Zo bleef hij gedurende enkele seconden staan, tot hij besloot dat het nutteloos was om zo bij de pakken neer te zitten en hij zette zijn ranke, doch krachtig bespierde lichaam weer in beweging. Uiteindelijk had hij niet écht honger, het was alleen maar zijn verlangen naar lekker voedsel dat zijn maag onrustig maakte, maar zodra hij zijn zinnen zou verzetten, zou hij dat snel genoeg vergeten en misschien zelfs niet meer aan zou denken tot het werkelijk herfst was – al wist hij eigenlijk wel dat dat laatste ijdele hoop was.

Zonder echte haast draafde hij nu over de onregelmatige heide: hij genoot van de kleuren om zich heen en bleef verscheidende keren staan om het levendige paars van de lavendel te besturen en haar krachtige, enigszins zoete geur op te snuiven. Toen hij echter weer tot stilstand kwam, was omdat hij een ander paard gespot had. Hij hief zijn ranke hals en draaide een oor richting het dier, nieuwsgierig of het hem zou benaderen, of dat hij of zij afstand zou behouden.

* voor ForeverUnknown

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

'cause appels still won't be there in spring 33wl3dc

She's proud to be little.

Vrolijk trippelde Siberia door het gras. Ze wou niet voor eeuwig in Minanter spelen, ze wou alle gebieden ontdekken die er waren. Shylar, haar moeder zou misschien ongerust worden. Maar dat kon Siberia even niks schelen. Ze mocht nóóit iets, nooit alleen weggaan. Van haar vader wist ze niks, die was vermoord door paarden die zichzelf 'schimmen' noemden. Een lieve, zorgzame hengst zei haar mama steeds, en dat ze op hem leek.

Helemaal weg in dromen draafde Siberia rustig verder tot ze met haar groene ogen een ander paard zag staan. Nieuwsgierig zette ze een paar stappen naar de grote, zandkleurige hengst.
Haar goudkleurige vacht en blonde manen schitterden in de zon, het zou niet lang meer duren tot ze volwassen werd.

Eenmaal bij de hengst aangekomen keek ze omhoog. 'Hoi!' schalde haar opgewekte stem door de hemel, afwachtend wat de hengst zou zeggen of doen.

sorry voor het lange wachten. c: & flutpostje.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Pas toe het paard in beweging kwam, realiseerde Vladimir zich dat het maar een klein ding was dat hoog op zijn nog veel te lange benen stond, en nog wel enige tijd nodig had om écht volwassen te worden, al zou het spoedig uitzwaren en de hoogte in schieten. Een geamuseerde glimlach verscheen op zijn lippen toen het kleine ding enthousiast zijn richting op kwam hobbelen en hem haast uitgelaten begroette. Instinctief, deels uit ervaring, maar meer uit de neiging om op ooghoogte te komen, liet Vladimir zijn hoofd zakken en keek haar in bijzonder gekleurde ogen. Het eerste wat hem opviel was dat het kleine ding verrassend veel op hem leek: haar vacht had dezelfde gouden zandkleur en haar ogen waren een opvallende mix tussen groen en blauw. Het enige wat haar direct anders maakte, behalve het simpele feit dat het ging om een merrieveulen en niet een volwassen hengst, waren haar blonde manen, zo licht dat ze haast wit waren.

Nog steeds met die halve glimlach om zijn lippen, zijn oren op de omgeving gericht, maar zijn ogen op haar, beantwoordde hij haar begroeting: 'Eey, kleintje, waar kom jij vandaan?' En meteen er achteraan: 'Hoe heet je?' Hij nam nog niet de moeite om zich druk te maken over de vraag waar de moeder van het kleine ding uithing. Hij was immers zelf zo'n veulen geweest dat nogal eens wilde afdwalen van de groep, om enkele uren later weer tevreden terug te komen met groteske verhalen. Bovendien bevond het merrietje zich nog ruim binnen het gebied van de kudde, en waren er in alle ranken leiders die haar met liefde zouden willen beschermen. Al met al was hij wel de laatste die haar zou vertellen om terug te gaan naar haar moeder.

* No problem (:

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

She's proud to be little.

De hengst liet zijn hoofd zakken, waarop Siberia zachtjes grinnikte. Het was fijn om klein te zijn.. Met een glimlach rond zijn lippen keek hij haar aan. 'Eey, kleintje, waar kom jij vandaan? Hoe heet je?' Nogsteeds opgewekt keek ze rond zich heen. 'Van Minanter' Ze hoopte dat hij haar niet naar haar moeder terug zou sturen. Ze wou de wereld op haar eigen houtje ontdekken. 'Siberia'glimlachte ze. 'En jij?'

Gast **Profile**

rank 4. 'cause you cannot love the sun

Het kleine ding was niet alleen dapper, ze was nog bijdehand ook. Hij liet een geamuseerd geluid horen. 'Je bent toch niet op eigen houtje door het woud van de schimmen getrokken, langs de kust tot je uiteindelijk hier kwam?' Op het moment dat hij de vraag stelde, wist hij al dat dit vermoedelijk wel het geval was: het merrietje, dat zich nu voorgesteld had als Siberia, had een gloed over zich die duidelijk maakte dat ze niet bang was voor de wereld – en wie was hij om aan een veulen te vertellen dat dat bijzonder naïef was? Ze zou er vanzelf wel achter komen, zoals de meesten zou ze door schade en schande wel wijs worden.

'Vladimir,' beantwoordde hij haar vraag. Zijn groen-blauwe ogen waren nog altijd in de hare gehaakt, maar zijn oren schoten heen en weer: gespitst op het geringste teken van gevaar. Niet dat hij zich werkelijk zorgen maakte, maar aan de vooravond van de blauwe maan, kon je nooit werkelijk zeker weten waar je aan toe was. En hij durfde absoluut niet te stellen dat de schimmen ook vonden dat nieuw leven heilig was … integendeel zelfs. Dus bleef hij op zijn hoede, zowel ter bescherming van zichzelf als van het veulen.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

She's proud to be little.

Een kwade gloed verscheen in Siberia's kleine, groene oogjes. Het was blauwe maan. In deze tijd was haar vader vermoord, had haar moeder zoveel verdriet. Daar werd ze gek van, gek van alle pijn die ze in haar moeders ogen moest zien als ze aan hem dacht. Haar spieren spanden zich onder haar zandkleurige lichaam.

'Je bent toch niet op eigen houtje door het woud van de schimmen getrokken, langs de kust tot je uiteindelijk hier kwam?' De hengst zijn woorden lieten haar een stukje rustiger worden. 'Nee, ik doe liever een paar dagen meer over om alle gebieden af te doen om naar hier te reizen dan door dat verdomde bos te gaan..' zei ze met haar ogen gesloten. Op de vraag hoe hij heette antwoorde hij 'Vladimir'

Siberia ontspande nog een stuk, ze zou veilig zijn zolang ze in de buurt bleef van Vladimir en ze was niet van plan van hem vandaan te gaan. Niet zolang de blauwe maan niet voorbij was..

**Profile**

» love me or hate me, it wont break me.
» appels art.
» The first sign for the spring
» Ohh.. I love the spring and you? Do you? Come tell me
» Waiting for spring

'cause appels still won't be there in spring

'cause appels still won't be there in spring

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen