Devantium, was alweer een tijdje in het oude en vertrouwde bmh. Devantim was hier erg opgewekt. De afgelopen dagen waren voor devantium erg heftig geweest. Hij dacht er eens overna. Hij was samen met calliope een schim tegen het lijf gelopen, of nog beter gezegd. De schim was hun teen het lijf gekomen. De tekenen van zijn bezoek stonden nog steeds op de achterhand van de zwarte hengs. Hij was gebeten door die beesten. En devantium had hem aardig op de grond kunnen trappen. Hij mocht nog van geluk spreken. Hoeveel paardenlevens heeft die blauwe maan al opgeeist? 

Toen moest de zwarte hengst denken aan zijn gezelschap die dag. Toen hij er aan dacht verscheen er een glimlach op zijn zwarte lippen. Calliope was de naam. Een diepe zucht verliet zijn keel als zijn hoofd weer even licht en draaierig werd. Maar algauw schudde hij zijn zelf weer bij elkaar en keek even naar de verte. Door dat daar de voorjaarszon vaak staat., en het plekje achter een grote steen viel groeide er gras. Devantium kon het niet geloven. Hij schudde zijn hoofd, keep zijn ogen tot spleetjes en liet zijn hals zakken zodat hij beter in de verte kon kijken. Was het waar? Was het echt gras? Naar die lange winter? Devantium zette zijn zwaar gebouwd en imposante trotse lichaam in beweging. Hij zag dat er nog niemand hier is geweest. Er stond half lang gras. De eerste voorjaars sprietjes vanaf de herfst.

Devantium liet zijn hoofd zakken, zette zijn tanden over een plukje gras, vouwde zijn zwarte lippen er omheen en trok er even aan. Dat geluid als je het gras afbrak, klonk zo lekker in de oren. Devantium kauwde nu weer sinds drie maanden weer eens op vers gras. Hij kauwde heel lang. Oh wat was het lekker. Oppeens hoorde hij hoefsporen. Hij voelde het onder zijn hoeven naderen. Hij hief zijn hoofd op en luisterde. Er kwam een gedaante aanlopen van een paard. Devantium was bereid het stukje gras te delen. Vol verwachting en nieuwsgierigheid spande devantium zijn spieren aan. Altijd op je hoede blijven. Misschien was het een bekende? En misschien ook niet. Rustig wachtte devantium bij het stukje gras af.  

(Tijdelijk) plaatje

Een sneeuwwitte, pure en slanke gedaante bewoog zich rustig en sierlijk langs het riviertje dat tussen de bergen door liep. Hier was ze dan, na een lange tijd weg van dit gebied te zijn geweest. Het was vreemd om hier weer rond te lopen, het was vreemd om dit gebied opnieuw te verkennen. Ze voelde zich hier niet meer thuis, niet zo thuis als ze zich hier ooit een keer had gevoeld. Oude kennissen vrienden waren weg, haar familie was weg. Zouden hier überhaupt nog paarden zijn die ze wél kende? Nakomelingen van oude vrienden misschien? Ze dacht aan Indezz, die schat van een hengst die ze al tijden niet meer had gezien. Ze had hem zo gemist, hij was háar hengst geweest. Maar bittere tijden waren gekomen, ze had met het feit dat ze Indezz niet meer zou zien moeten accepteren, en dat had ze gedaan. Of Darkness, nóg zo'n geweldige hengst waar ze van gehouden had. Khedija rekende er niet op dat ze één van hen ooit nog terug zou zien, zelfs niet hier in het gebied van de Blauwe Maan.

Khedija stond abrupt stil. Ze hier haar smalle, perfect gevormde hoofdje op en staarde naar een donkere gedaante in de verte. Haar helderblauwe ogen vernauwden zich eventjes. Deze gedaante was duidelijk een hengst. Even bracht ze haar hoofdje nog naar beneden, waardoor de sterke spieren in haar slanke hals goed zichtbaar waren aan de kant waar haar hals niet door haar lange manen bedekt was. Ze doopte haar zachtroze neusje even kort in het heldere riviertje om wat van het frisse water te drinken en berreide zich daarna voor om naar de hengst in de verte toe te lopen. Deze hengst leek op Darkness aan de buitenkant, zeer veel zelfs. Maar haar goede ogen lieten de witte merrie niet in de steek waar haar brein wilde geloven dat deze hengst inderdaad Darkness was. Darkness zou ze waarschijnlijk nooit meer zien.

Devantium stond even naar het water te turen. Hij dacht na over allerlei dingen. Zoals calliope de merrie waar hij een spannende avond mee heeft beleefd met betrekking tot de schimmen. E was een wild gevecht geweest, en eigenlijk waren ze gered door dat e blauwe maan afnam, en zo ook de krachten van de schimmen. Devantium zijn aandenken stond op zijn achterhand. Hij dacht aan Axis. Vroeger zown klein lief veulentje, en nu zown nors maar toch een oprechte leider met veel macht. Devantium vond het eigenlijk wel goed zo. Een kudde paard is zo slecht nog niet. 

Devantium keek in het water en zag het water iets schommelen. Hij keek even vooruit en zag aan de andere kant een witte merrie staan. Ze zag er erg fijn en elegant uit. Devantium keek nog eens beter en herkende deze witte merrie. Had hij die laatst gezien? Nee dat kon niet. Hij was nog geen wit paard tegen gekomen, dus moest het van vroeger wezen. Devantium stapte imposant op de merrie af en hield even stil. Nee haar vergeet hij niet. Het was kedhija. Devantium zag een twijfel in haar ogen. Een twijfel van zoeken in geheugen. Devantium zette zijn hoofdje iets schuin. " khedjia? " vroeg hij met een vriendelijke stem. Ja devantium leek heel veel op zijn broer, die nu overleden is aan ouderdom. Het leek wel of darkness , devantium zijn leven had overgenomen. Althans leek zo. Devantium was gewoon zich zelf, en is ook een tijd weg geweest. Het is een lang verhaal. Maar hij besloot eerst contact met haar te zoeken.

Devantium werd even overdonders door haar neusje, maar waarna devantium vriendelijk even warme lucht uitblies. Toen de merrie verwarrend darkness tegen hem zei schudde devantium zijn hoofd. " nee, ik ben darkness niet, dat is mijn broer. Ik ben Devantium " sprak de grote vriendelijke hengst. Ja want in het begin van bmh was hij totaal niet zo. Hij was meer norser en veel te jong om leider van rang 3 te wezen. Da was zijn reden om bmh te verlaten en eerst zich zelf eens beter leren kennen. Maar daar door was hij veel meer op darkness gaan lijken. Meer dan Devantium eigenlijk lief had. Want moest Devantium er blij om wezen?

Devantium zijn ogen gleden even over de witte merrie. De was heel speciaal. Een speciale kleur en een speciale naam. Devantium kende haar via darkness. Maar moest hij het haar vertellen? " kedhjia, darkness is er niet meer. " sprak Devantium toen en keek haar aan in haar mooie blauw kleurige ogen. Vriendelijk als hij was, had hij zijn oortjes alert omhoog en zijn vriendelijke bruine ogen op haar gericht. " maar hoe is het met jou ? " vroeg devantium. Hij had haar, net zoals de andere al heel lang niet gezien. En hij was blij elke keer weer een bekend gezicht te zien op bmh. Devantium brieste even en voelde ook de kille wind opkomen. De wind sneed door de dikke zwarte wintervacht. Maar zijn manen en staart waren ten opzichte van de merrie veel te zwaar voor de wind. Alleen de puntjes bewogen. Devantium wist even niet wat hij moest zeggen. Hoe zal ze reageren op het nieuwtje dat darkness er niet meer is? Hun tweeën waren dikke vrienden en meer. 

Devantium keek naar de witte merrie die zwijgend met haar hoofdje schudde. Devantium liet zijn hoofd even schuinhangen en keek haar aan. " je hoeft je daavoor niet te verontschuldigen. Jij kunt er niks aan doen. Het is de natuur. Het zet je op de wereld met een doel. Zodra je het bereikt hebt, eist het je leven weer terug " sprak devantium toen en keek de merrie aan in haar blauwe ogen. Die in eens omhoog keken. Devantium volgde haar blik en keek ook even naar de lucht. De kleur veranderde in blauw naar rood roze. Een kleur voor dat de avond valt. Devantium zuchtte. Weer een dag voorbij. Hij baalde er van. Maar aan de andere kant, een begin van een nieuwe dag vol met verassingen.

" hoe gaat het verder met jou ? " herhaalde hij zijn vraag en wachtte weer geduldig af.

Devantium luisterde naar de witte merrie. En knikte. " dat is fijn dat het goed met je gaat, ja met mij gaat het heel goed. " sprak hij uit terwijl hij even zijn brede hals schudde waarna hij de merrie aankeek. Devantium keek weer even naar de zon die plaats maakte voor de maan. Doordat ze nu vlak bij de evenaar zaten was de zon erg groot onder aan. Hij was prachtig om te zien. Devantium keek even in de blauwe ogen van de merrie die schitterde in de zon. Devantim slikte eventjes waarna hij zijn gedachtes en zijn verstand er weer bij schudde. Toen hij weer het fijne zachte neusje van haar tegen hem als begroeting aanvoelde glimlachte hij warm. Ze was vriendelijk en erg open vond Devantium. 

Kedhija vroeg een devantium of hij zin had met haar een rondje te wandelen en zien waar ze uitkwamen. Devantium knikte. " lijkt me een heel leuk idee " sprak de zwarte hengst uit die zijn lichaam in beweging bracht. Devantium zag er altijd erg imposant uit. Hij was breed, en zijn spieren rolde mooi onder zijn huid. Ondanks zijn wintervacht zag je het er ondervandaan. Ja devantium was best wel goed om te zien. Charmant keek hij de merrie aan. " zullen we maar " vroeg hij toen met een vriendelijke glimlach op zijn zwarte lippen gesierd. Zijn manen hingen golvend als een gordijn langs zijn brede hals. Hij had zeker zin om met deze merrie eindeloos re gaan wandelen. En even lekker bij kletsen over de verloren jaren op bmh.

Devantium zag hoe de fijne witte merrie in beweging kwam en hoe alles aan haar klopte. Ja deze merrie was er zeker een uit duizende. Ook devantium had even de gedachten over eigenlijk totaal twee verschillende soorten paarden. Khedjia was rank, wit en sierlijk, terwijl devantium maar breed,zwart en toch wel een beetje lomp was. Maar wat wou je met zo veel gewicht? Ook devantium pakte hier en daar een gras sprietje waar hij dan even op knabbelde. Naar zo lange tijd geen gras te hebben gegeten door die koude strenge winter, respecteer je het voedsel weer beter. Het is noodzaak om er zuinig mee om te gaan. Devantium luisterde toen de merrie vroeg waar devantium had uitgehangen. Devantium keek haar aan en zuchtte even diep. " tja, dat is een heel lang verhaal " sprak devantium toen en keek even voorzich uit. Denkend hoe hij dit zo kort mogelijk kon uitleggen. Waarna hij zich weer op de merrie richtte, en af en toe eens voor zich uit keek waar hij liep. " toen ik dus de leiderschap had overgenomen van mijn broer darkness, kreeg ik erg veel macht in een keer. Want ja, rang drie is best hoog, en vraagt veel verantwoordelijkheid. Ik was zelf nog maar net drie jaar oud, en wist totaal niks van leiderschap. Toen ik dus iedereen begon te moorden, en merries begon te verkrachten, kende ik mezelf niet meer, en ben ik dus eigenlijk uit bescherming voor me zelf en de kudde toen verdwenen en heb de leiderschap aan een ander gegeven. Ik was er nog niet aan toe, hoe vervelend k het ook vond. " vertelde Devantium rustig en kalm. Maar toch een ondertoon van kwaadheid, dat devantim vroeger zo was. Nu zal hij dat nooit doen. 

" maar toen ben ik een tijdje op me zelf de wereld gaan verkennen, ben ik mijn eigen levenservaring wezen opzoeken en creëren. En dat heeft tot mijn ware ik geleid, dus hoe ik nu ben " sprak devantium toen er nog even kort achteraan. Waarna hij even een diepe zucht van opluchting deed. Dat was er uit. Toen keek de zwarte hengst richting de witte merrie. " en vertel, wat heb jij allemaal gedaan die jaren? " vroeg devantium vriendelijk en warm. Hopend dat zijn verleden snel weer vergeten was door de merrie, a, betwijfelde hij dat. Want deze merrie zag er zeker slimmer uit. En was niet van de dag van gisteen.

Devantium vond het fijn dat de witte merrie zijn verhaal begreep. Misschien was het toch wel beter. Hij knikte toen khedjia zei dat de meeste hengsten doorgingen en daar door de kudde en zich zelf naar de knoppen hielp. Ja devantium was toch wel trots op zijn keuze, en genoot zo als kudde paard, zonder enige reden en heerlijk de gang gaan die je als leider niet kon doen. Ook devantium merkte dat het pad steeds kaler werd maar wek steiler. Het was nog wel makkelijk te doen, maar de berg top naderde snel. Hij richtte zijn donkere ogen even op de witte merrie die haar ranke lichaam in een gallopje zetten. Een glimlach kwam op zijn zwarte lippen als hij de merrie zag stralen van geluk. Devantium krulde ook even imposant zijn brede nek en zette zijn lichaam in een vlotte stevige draf, waarna hij zijn lichaam in een klein gallopje zetten. Khedjia was rank en had mooie slanke benen met fijne hoefjes er onder, die makkelijk hier de grip kon krijgen. Maar devantium zijn brede hoeven leken wel steeds groter te worden op de rotsen en stenen die steeds kleiner leken te worden hoe meer ze maar boven gingen.

Devantium hoorde het verhaal van de merrie, over dat haar dochter aar verbannen had uit dr leven. Wat erg! Hij kon er met zijn gedachtes niet bij, waarom zal je dat doen. Devantim wist natuurlijk niet dat het een schim was. Maar goed. Hij keek even haar aan niet wetend wat hij moest zeggen. Normaal heeft ie altijd wel zijn woordje klaar, maar dit verhaal deed hem zwijgen. Maar toch besloot hij wat te zeggen. " wat erg voor je! " sprak hij toen met een beetje medelijden in zijn toon, terwijl hij nu ook zijn grote zwarte neus troostend tegen haar witte ranke nekje drukte en blies warme lucht door haar vacht heen. Hopend dat ze het goed opvatte.

Devantium keek de witte merrie aan in haar blauwe ogen en zag dat ze genoot van waar ze waren. Boven op een grote berg, waar je op je adem moet letten en wat niet geheel veilig was. Maar devantium vond het heerlijk en eindelijk een merrie die dat ook aan durfde, vroeg of kaat besloot hij calliope hier ook maar eens mee heen te brengen zodat ze hier ook van kon genieten. Devantium keek ook even naar beneden en keek daarna khedjia weer aan. " nou, hier wil je niet naar beneden springen denk ik " sprak hij toen vriendelijk met een speelse glimlach op zijn zwrtae lippen wAarna hij omzich heen keek. 

Hier en daar een boompje. Maar nog erger, de zon ging weer onder. Ze moesten wel weer berg afwaarts. In het donker kon je niet de kleine details zien wat uiteindelijk een misstap tot je dood kan worden. Devantium liet de witte merrie eerst maar even genieten van het uitczicht. " geniet je er van meis? " vroeg hij vriendelijk en richtte zijn vriendelijke donkere ogen op de merrie