De ijzige wind speelde met de sneeuwvlokjes die langzaam naar beneden dwarrelde tussen de heerlijk ruikende dennenbomen en de grond met een witte laag bekleedde. De wind sneed in haar ogen en deed haast pijn, haar benen brachten zich langzaam voort, alle kracht die ze in zich had gebruikte ze om tegen de wind in te kunnen. Ze bromde eventjes wat, ze had helemaal geen problemen met sneeuw, maar dít, hier had ze wel problemen mee. Ze moest daar naar boven toe komen om over het gebied uit te kijken en de rest van het landschap te verkennen, maar zo schoot ze geen ene donder op. Uiteindelijk kwam het zelfs zo ver dat ze zich met de nodige tegenzin omdraaide en maar het pad af liep, door de wind die nu plots hard tegen haar kont waaide liep ze veel sneller, té snel. Omdat ze vergeten was achterover te leunen terwijl ze het pad af liep, mét de wind mee, tuimelde ze voorover, verschrikkelijk ondamesachtig vloekte ze hardop en krabbelde overeind ze liep door, nu wel achterover leunend natuurlijk. Als een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen stootte, dan zij al helemaal niet! Het geklapwiek van vleugels was snel achter elkaar te horen, Yew richtte haar blik naar boven en zag een vogel die tevergeefs tegen de wind in probeerde te vliegen. Het kwam geen centimeter vooruit en uiteindelijk was het dier zo uitgeput dat het naar beneden tuimelde en op de ijskoude grond viel. Yew keek naar het kleine vogeltje. ,,Arm beest.'' Mompelde ze hoofdschuddend waarna ze in een rustige draf verder de helling af ging. De wind ging liggen en gelijk draaide Yew zich om, ze had het natuurlijk kunnen weten, want gelijk toen ze zich omdraaide waaide de wind weer op, alsof het een brullend en woest beest was kwam het tot leven en lieten haar manen en staart dansen, ze kneep haar ogen dicht tegen de harde wind. Met een diepe zucht draaide ze zich om en vervolgde haar weg naar beneden maar weer, uiteindelijk sprong ze aan in een rustige galop, wat behoorlijk onverstandig was. Ze gleed uit, belande op haar kont en gleed de helling af naar beneden, tevergeefs probeerde ze zichzelf af te remmen. Ze zag hoe de rivier gevaarlijk dichtbij kwam en vreesde het ergste, er lag een dun laagje ijs op, niet dik genoeg om op te staan, zeker niet. Pas op het ijs stopte ze met glijden, ze hoorde het ijs kraken alsof ze op een bed geploft was. Snel sprong ze overeind, wat voor die ene klap zorgde die het ijs nodig had, met een luid gekraak brak het, Yew die op dat moment door de lucht vloog zuchtte eens. Met een harde klap knalde ze op de dunne laag sneeuw die er lag. Nu, nu zou ze ertegen in gaan op een andere manier, maar eerst... Eerst... Ze fronste haar wenkbrauwen, eerst wat? Eerst moest ze drinken, dat was het. Ze draaide zich om en haar neus schoot naar het water toe, alsof het een eigen leven leidde, met één grote teug genoot ze van het water, de teug die er na kwam was niet te genieten, het water was simpel weg te koud. Ze spuugde het uit en draaide zich om, ze keek naar boven. Nu zou ze erop komen ook, maar voordat ze ook maar een meter gelopen had stootte ze zich aan een steen. Gáwd, dat had zij weer hoor, ze was hier nog geen dag en ze had pech, ze had bijna nooit pech, misschien voorspelde dit wel een ongelukkig bestaan in het gebied...


En zo begon ze aan de lange tocht naar boven, al mopperend.

out of character; Hij is een beetje flut, maar moet ff inkomen~ Alleen Furian dus!

Ze bromde eventjes wat toen een schim op haar af kwam galopperen, ook dát nog. Een of ander paard had blijkbaar besloten dat ze wel wat gezelschap kon gebruiken en als klap op de vuurpijl had hij waarschijnlijk ook nog eens alles gezien van het glijden tot op het ijs tot de steen. Zelfs van hier zag ze hem lachen toen ze tegen een steen stootte, tenminste ze veronderstelde dat het dier moest lachen en ze kon er niets aan doen, maar ze had nu al een grote afschuw voor de hengst, ondanks dat ze wist dat ze geen vooroordelen mocht hebben tegen andere paarden. Ze deed net of ze het paard niet gezien had en keek rustig rond, her en der staken goudkleurige blaadjes onder de sneeuw vandaan. Blaadjes die van ver weg meegenomen waren door de wind en hierheen gebracht had. In de herfst speelde de wind altijd met de blaadjes en in de winter vergingen ze zodat er in de lente weer genoeg ruimte was voor andere plantjes om te groeien. Op de dennentakken lag een, nu nog, dunne laag sneeuw en op de varens onder de reusachtige dennenbomen lag ook een laag sneeuw, minder dan op het pad. Her en der staken boomtakken uit over het pad, de boomtoppen waaide zachtjes in de wind. De harmonie van de natuur was ten volste op het moment, tot het vreselijke gekrijs van de wind tot haar door drong ze brieste eventjes. Kleine wolkjes blies ze uit doordat haar adem zo warm was vergeleken met de koude buitenlucht. Yew schatte het rond een graad of -10, ijzig koud dus. Haar blauwige ogen keken de hengst voor haar strak aan, zelfverzekerd en kalm. De hengst was groter dan haar 1.54 en het was duidelijk te zien? De hengst had een karamel kleurige vacht, met roodbruine manen, hij had een soort snebje dat uitgroeide tot het midden van zijn hoofd waar een klein bijna niet te zien deukje zich vormde. Haar staart waaide wat heen en weer en ze sloeg enkele keren tegen haar flanken, ondanks dat dit helemaal niet nodig was. Toen de hengst begon te praten werd haar afkeur, als dat kon, nog groter, hij was het type paard dat iedere merrie te hulp schoot. Hij kon er niets aan doen natuurlijk, maar ze had een aangeboren afkeer voor dat soort paarden en zeker als ze aan haar vroegen of ze moesten helpen! Zag ze er soms uit alsof ze hulp nodig had? Ja, zojuist wel, maar nu was ze weer zelfverzekerd en kalm. Geen enkele emotie lag op haar gezicht, enkel de norsheid die er altijd was. ,,Zie ik eruit alsof ik hulp nodig heb? Nee dus, ik kan het heus zelf wel af.'' Sprak ze nors. Ze ergerde zich aan de keiharde wind en doordat haar humeur al zo slecht was en de hengst de eerste die ze tegenkwam was moest ze zich gewoon eventjes op hem af reageren. De hengst draaide zich om en begon de heuvel op te stappen. Yew aarzelde eventjes ze kon nog altijd zeggen dat ze de heuvel niet op moest, maar het was maar al te duidelijk dat ze dat wel moest. Met de nodige tegenzin volgde ze de hengst maar de heuvel op, ze draafde eventjes aan en ging naast hem lopen, ze gingen niet erg vlot met maar het moest maar. Yew was geen opgever, ze kwam die heuvel op hoe dan ook! "Mijn naam is trouwens Furian, ik denk dat we allebei nieuw zijn en op zoek naar de kudde van Morax. Of niet soms?" Ze keek de hengst van opzij aan, haar hoofd naar hem gericht. Haar oren leunde een beetje naar achteren, nog steeds keek ze nors. ,,Yew is de naam, ja ik ben ook op zoek naar Morax.'' Ze zag het al helemaal voor zich, de hengst die eventjes leuk bedacht dat ze wel samen konden gaan zoeken, ze schudde haar hoofd eventjes. Ach, eigenlijk kon ze wat gezelschap wel gebruiken in dit barre winterse landschap. Ze hield haar mond maar, eigenlijk wou ze vragen of hij wist waar ze waren, maar de hengst had net nog heel droog gezegd dat hij nieuw was, dus hij zou het wel niet weten allemaal.