grey sky, grey thoughts.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

mare, rank 1

Zoals altijd had Darlica zich apart van de kudde voortbewogen, in een boog erlangs, maar nooit er ver vanaf. de ontmoeting die ze met Zircon had gehad, had haar laten schrikken en liet haar nog elke dag nadenken over de keuzes die ze in haar leven maakte, want, zo had ze gezien, het kon zó voorbij zijn. ookal had de schimmenhengst haar laten gaan, zijn kille ogen toonden wat hij werkelijk was, een schim, een monster, iets wat zó kon doden, met een vingerknip je leven kon nemen.

Hoe ze haar veulen had achtergelaten, hoe ze E'vesdar had verleid, hoe ze haar kudde uitgetrapt was. dat alles ging meermaals per dag door haar hoofd, liet haar denken, denken aan een toekomst, denken aan manieren om het goed te maken. maar wat ze ook bedacht, alles leek nutteloos.

Ze brieste kwaad, liet haar lenige lichaam overgaan in een galop die de grond liet daveren en haar manen en staart liet wapperen, en deed haar ogen half dicht, genietend van de pure, schone lucht om haar heen, vrij van gedachten. de wind was aangewakkerd en waaide rond haar, haar gedachten en oren nog verder afsluitend, haar kleine oortjes haar nek rakend. de lucht was grijs, een naderende regenbui hing in de lucht. hoe klein, rank en sierlijk de merrie normaal was, zo groot en gevaarlijk leek ze nu, kwaad galopperend, haar gedachten op nul, ogen half gesloten.

Overgaand in een rustige stap, weer afgekoeld van haar kwade gedachten, kwam ze bij de rivier uit, waar ze zacht brieste, haar ogen nog altijd kwaad maar de gedachten weer afgekoeld en nu bij haar belangrijkste behoeftes, drinken en eten. ze stapte naar de waterkant en liet haar ranke neus het water raken, gulzig dronk ze enkele slokken waarna ze verschrikt haar hoofd de lucht in gooide toen de lucht van een ander paard rook.

-open voor iedereen!

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Het leven van Rimero was saai geworden, nooit had hij iets spannends meegemaakt of gedaan. Of hij veel paarden kende? Niet echt. Alleen toen hij er net was Darlica, daarna Mayalynde, E'vesdar die hem niet mocht en Vanth. Andere zag hij niet staan of negeerde hij..

Chaggrijnig draafde hij verder, af en toe happend naar een paard die nog maar even te dicht kwam. Hij was liever weg van hier, maar iets hield hem tegen, iets wat hij niet kon omschrijven of zeggen. Rimero schudde zijn hoofd en gooide het hoog in de lucht toen hij een bekende geur rook, was dat.. kon dat.. maar zij was toch.. Terwijl hij afging op de geur zag hij haar staan, Darlica. Ze was nog niks verandert, alleen dat haar buik minder bol was dan voorheen.

Een zachte, lage hinnik verliet zijn keel, wachtend tot ze zich zou omdraaien.

*flutpostje (:

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

mare, rank 1

haar neus had haar niet bedrogen. ze had het meteen geroken, en haar gedachten werden bevestigd toen ze de lichte hengst met de donkere manen in haar blikveld kreeg. het was de hengst die zich Rimero liet noemen. even gingen haar gedachten terug naar toen.

Ze had een nachtmerrie gehad, had gedroomd over haar vorige kudde en hoe ze er uit gejaagd werd. paniek over hoe ze bezig was, haar bolle buik het bewijs van haar foute gedrag tegenover E'vesdar, het litteken onder haar manenbos het bewijs van haar foute gedrag tegenover een leider in een vorige kudde, die paniek had haar overstroomd. haar leven was haar niets meer waard. niemand mocht haar, alles wat ze deed was fout. zo was ze, in Orlais, op de kliffen afgestormd, klaar om zich dood te laten vallen in het zoute water eronder.

tot Rimero er aan kwam, en haar er van overtuigde het niet te doen. hij had haar gered. nog altijd had ze er spijt van dat ze hem daarna had verlaten, er zomaar van door was gegaan, alleen maar omdat ze voelde dat dat moest, dat haar veulen er aan kwam en dat hij daar niks mee te maken had. hij had haar leven gered en zij ging er vandoor zonder hem écht te bedanken..

haar ogen waren vochtig van de tranen die er in opwelden, maar ze glimlachte toch oprecht. ze was blij hem te zien. haar zachte, charmante en hoge stem weerklonk tussen hen in. 'Rimero..' ze deed een paar passen in zijn richting en kuchte even, schudde haar hoofd om de gedachten weer vrolijk te maken. 'Dat is lang geleden.'

haar glimlach liet haar knappe gelaat stralen, maar diep van binnen voelde ze zich toch rot, omdat deze hengst haar alleen maar herinnerde aan vroeger, terwijl ze juist zo druk bezig was om een toekomst te maken. een toekomst waarin ze geen rotmerrie was, waarin ze niet haar veulen dumpte, waarin ze géen hengsten verleidde, waarin ze niet de leider kwaad maakte, en waarin ze geen paard haar rug zou toekeren die net haar leven had gered.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Een glimlach sierde zijn puurwitte lippen. Alles ging terug naar de eerste keer toen hij haar ontmoette. Ze was net nieuw, bang en stond op het punt van een klif te springen. Na die ochtend waren ze nog even bij elkaar gebleven maar op eens was ze weg. Rimero had gezocht en gezocht, maar kon haar nergens vinden. Hoe meer hij zocht, hoe meer het voelde dat hij achtergelaten werd. Ondertussen was hij eroverheen, maar nu hij hier zo zag, duidelijk al lang bevallen van een onbekend veulen slikte hij toch even.

Het liefste zou hij zijn neus tegen haar aanwrijven, bij haar liggen zoals de nacht dat ze elkaar ontmoetten. Maar was Rimero daar wel klaar voor? Was hij klaar om zijn verleden helemaal achter zich te laten, was hij klaar om zijn vroegere merrie los te laten?

Hij zag dat haar ogen vochtig waren en zelf kreeg hij ook een kleine brok in z’n keel. De glimlach op haar lippen vertederde hem. Ze had duidelijk iets meegemaakt of zelf iets gedaan waar ze nogsteeds niet goed van was. Maar toch, glimlachte ze..

‘Rimero..’ klonk haar zachte charmante stem terwijl ze een paar stappen naar zijn kant deed en even kuchte. ‘Dat is lang geleden.’ Nogsteeds had ze die glimlach op haar lippen die haar gezicht deed stralen zoals de zon. 'Dat is het inderdaad..Darlica..’ zei hij nogsteeds met een brok die hij tevergeefs probeerde weg te werken.

Rimero had het niet meer, hij moest weten wat er gebeurd was. Haar ogen spraken boekdelen voor hem en hij zei bijna onhoorbaar…’Wat is er gebeurd.. Waar wás je..’

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

zijn vraag liet haar rillen, ze sloot haar ogen en liet haar hoofd hangen, haar blauwe ogen overstromend van tranen, die langzaam langs haar neus op de grond drupten. haar donkere, lange manen hingen voor haar ogen, het dikke, rafelige litteken in haar nek nu duidelijk zichtbaar en het roze een duidelijk contrast met haar eigen vachtkleur. ze snikte nu zonder schaamte, haar prachtige ogen bloeddoorlopen van de tranen. ze haatte dit zo, huilen. het liet haar zwak lijken, maar ze kon er niks aan doen. iedereen veroordeelde haar meteen als ze hoorde wat er tussen haar en E'vesdar was gebeurd.

Langzaam liet ze haar ranke hoofd weer omhoog komen, schudde even met haar hoofd, de tranen alle kanten op vliegend, en opende toen haar ogen. haar wimpers plakten aan elkaar van de tranen, haar prachtige blauwe ogen rood door lopen. ze brieste, keek hem verontschuldigend aan. 'ik .. ik heb mijn veulen naar E'vesdar gebracht..' haar stem was onvast, doorweven met snikken en verontschuldigend. ze wist dat het fout was, maar wist ook dat ze er goed aan had gedaan omdat zij zelf niet klaar was voor een veulen, en vooral niet voor een veulen wat zó op zijn vader leek en haar daarom elke keer dat ze naar hem keek deed herinneren aan haar fouten.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Hij zag hoe zijn woorden haar beroerden. Darlica's tranen rolden over haar neus en even stond Rimero machteloos te kijken. Langzaam begon ze meer en meer te snikken en hij snelde naar haar toe om zijn neus zacht tegen de hare te drukken.

Meteen had hij al spijt van zijn vraag, hij wou haar niet aan het huilen maken, dat zeker nooit. Darlica schudde haar hoofd en Rimero keek in haar blauwe, rood door lopen ogen. Ze brieste zacht en keek hem verontschuldigend aan. 'Ik.. ik heb mijn veulen naar E'vesdar gebracht..' Even stond de wereld stil voor Rimero. Hij haatte die zwarte hengst met zijn gouden ogen. Vanaf het begin mocht hij hem al niet en hij weet nu waarom. Hij drukte zijn neus weer stevig tegen de hare. 'Stil maar.. Niet huilen..' zei hij sussend terwijl hij een traan van haar neus oplikte.

Hij wist niet wat hij moest doen, moest hij kwaad op haar zijn, op E'vesdar, of op zichzelf? Nee, nu moest hij er zijn voor Darlica, ze had hem nodig en hij kon het niet over zijn kleine hart krijgen om haar nu alleen achter te laten in deze wrede wereld.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

het voelde heerlijk om gewoon even haar gevoelens te laten lopen, de tranen langs haar wangen, en niemand die het vreemd vond. Rimero was een van de weinigen die haar niet had veroordeelt vanwege haar fouten, vanwege haar spelletje met E'vesdar wat was geeindigd met de geboorte van haar zoontje Roque. aan de ene kant hield ze van Rimero daarom, aan de andere kant, die laatste schop onder haar kont, dat was net wat Darlica nodig had om er ook mee op te houden, en niet, zoals ze nu met Zircon en Cupidos deed, gewoon opnieuw haar spelletjes te starten.

ze zuchtte, sloot even haar ogen en opende ze toen weer, dit maal droog, de tranen weg van de oppervlakte. gretig beantwoordde ze Rimero's aanraking en duwde ze haar fluwelen neus ook stevig tegen die van hem. ze was enorm blij dat hij er was, dat ze niet alleen was met haar gedachten, anders zou de eerste ontmoeting met de witte hengst en zijn zwarte manen, toen ze wilde springen van de klif, waarschijnlijk op dit moment opnieuw te gebeuren staan.

Ze glimlachte waterig naar haar, haar ogen nog rood maar nu totaal opgedroogd. 'Dankje.' ze meende het, ze was hem dankbaar, niet alleen voor het redden van haar leven, maar ook omdat hij haar niet veroordeelde, en er nu voor haar was. ze drukte haar neus even onder zijn manen kam, waar ze hem even kriebelde, waarna ze weer een pas achteruit zette. 'En wat heb jij allemaal uitgespookt?' veranderde ze behendig van onderwerp.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Rimero voelde hoe de tranen van Darlica langs zijn nek omlaag liepen. Hij was opgelucht dat hij zich niet meer alleen voelde na de dood van Germafi die zich van die ene klif gestort had na hun veulen geboren, op dat moment duwde hij dat kleine ding achter haar aan. Als zijn merrie niet meer leefde, moest hij ook geen klein onderkruipsel aan zijn hoeven hangen hebben. Hij haatte veulens, ze doen alleen maar hun moeder pijn of vermoorden ze..

En wat als Darlica terug een veulen wou? Hoe zou hij dan reageren? Ze wist zijn verleden niet.. Maar het was geen kans dat ze dat zou willen, ze waren immers gewoon.. vrienden. En haatte hij de stem in zijn hoofd en hart die wat anders zeiden.. Verliefd op Darlica? Het kon wel, maar dit zou niet wederzijds zijn, zo was het nooit.

Darlica zuchtte, sloot haar ogen en opende ze dan weer wat Rimero een glimlach rond zijn lippen bracht. Als antwoord op zijn aanraking drukte ze ook haar neus tegen de zijne. Een zachte niet onaangename rilling gleed over zijn witte rug. Yup boy, je bent verliefd.. ‘Dankje’ Darlica’s woorden haalden hem uit gedachten en meteen zag hij een waterige glimlach bij haar verschijnen. ’je hoeft me niet te bedanken.’ zei hij zacht. Hij zou het zowiezo toch gedaan hebben, hij zou er altijd voor haar zijn, in goede en slechte tijden.

Rimero lachtte omdat Darlica hem kriebelde onder zijn zwarte manen. Daarna zette ze een pas achteruit en keek hem aan. ‘En wat heb jij allemaal uitgespookt?’ waren haar woorden. Hij dacht even na, wat had hij allemaal gedaan.. hmm.. ’Alleszinds geen merries van een klif gered.’ grapte hij om haar toch een beetje op te fleuren. ’Grapje hoor, ik heb niks uitgespookt, een beetje rondgedwaald door de saaie, koude vlakten.. En over koud gesproken, ik denk dat er een sneeuwstorm aan komt..’ zei hij met een kleine onrust in zijn stem, zijn warme blik richtend naar de steeds grijzer en kouder wordende lucht.

♥ DARLICA

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

haar heldere, hoge lach klonk toen hij uitgesproken was. ze was trots op zichzelf dat ze haar eigen domme gedachten van toen al zo ver achter zich had gelaten dat ze er nu om kon lachen. toen gingen haar ogen naar boven, en zag ook zij de donkere, grijze lucht boven hen samenpakken. pas nu viel de kou haar op, en ookal was haar wintervacht dik en lang genoeg, toch rilde ze even. ze brieste. 'komop, weg hier.' ze zette lenig haar slanke lichaam in beweging en draafde over de half bevroren wintergrond langs de rivier, naar een grot een stuk verderop waar ze veilig zouden zijn voor de sneeuw en de wind.

daar aangekomen dwarrelen de vlokken al naar beneden, haar gevlekte vacht nu nog meer wit dan eerst dankzij de dikke witte sneeuwvlokken die in haar vacht blijven plakken. ze schud zichzelf uit en stapt de bescherming van de grot in. het was hier koud, schemerig en harde grond, maar alles beter dan de ijzige sneeuwstorm buiten.

**Profile**

» grey skies above *Aeron*
» Just the beating of hearts, like two drums in the grey
» The breaking of thoughts
» Our life is what our thoughts make it.~ open

grey sky, grey thoughts.

grey sky, grey thoughts.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen