mare, rank 1 Zoals altijd had Darlica zich apart van de kudde voortbewogen, in een boog erlangs, maar nooit er ver vanaf. de ontmoeting die ze met Zircon had gehad, had haar laten schrikken en liet haar nog elke dag nadenken over de keuzes die ze in haar leven maakte, want, zo had ze gezien, het kon zó voorbij zijn. ookal had de schimmenhengst haar laten gaan, zijn kille ogen toonden wat hij werkelijk was, een schim, een monster, iets wat zó kon doden, met een vingerknip je leven kon nemen. Hoe ze haar veulen had achtergelaten, hoe ze E'vesdar had verleid, hoe ze haar kudde uitgetrapt was. dat alles ging meermaals per dag door haar hoofd, liet haar denken, denken aan een toekomst, denken aan manieren om het goed te maken. maar wat ze ook bedacht, alles leek nutteloos. Ze brieste kwaad, liet haar lenige lichaam overgaan in een galop die de grond liet daveren en haar manen en staart liet wapperen, en deed haar ogen half dicht, genietend van de pure, schone lucht om haar heen, vrij van gedachten. de wind was aangewakkerd en waaide rond haar, haar gedachten en oren nog verder afsluitend, haar kleine oortjes haar nek rakend. de lucht was grijs, een naderende regenbui hing in de lucht. hoe klein, rank en sierlijk de merrie normaal was, zo groot en gevaarlijk leek ze nu, kwaad galopperend, haar gedachten op nul, ogen half gesloten. Overgaand in een rustige stap, weer afgekoeld van haar kwade gedachten, kwam ze bij de rivier uit, waar ze zacht brieste, haar ogen nog altijd kwaad maar de gedachten weer afgekoeld en nu bij haar belangrijkste behoeftes, drinken en eten. ze stapte naar de waterkant en liet haar ranke neus het water raken, gulzig dronk ze enkele slokken waarna ze verschrikt haar hoofd de lucht in gooide toen de lucht van een ander paard rook. -open voor iedereen!

mare, rank 1 haar neus had haar niet bedrogen. ze had het meteen geroken, en haar gedachten werden bevestigd toen ze de lichte hengst met de donkere manen in haar blikveld kreeg. het was de hengst die zich Rimero liet noemen. even gingen haar gedachten terug naar toen. Ze had een nachtmerrie gehad, had gedroomd over haar vorige kudde en hoe ze er uit gejaagd werd. paniek over hoe ze bezig was, haar bolle buik het bewijs van haar foute gedrag tegenover E'vesdar, het litteken onder haar manenbos het bewijs van haar foute gedrag tegenover een leider in een vorige kudde, die paniek had haar overstroomd. haar leven was haar niets meer waard. niemand mocht haar, alles wat ze deed was fout. zo was ze, in Orlais, op de kliffen afgestormd, klaar om zich dood te laten vallen in het zoute water eronder. tot Rimero er aan kwam, en haar er van overtuigde het niet te doen. hij had haar gered. nog altijd had ze er spijt van dat ze hem daarna had verlaten, er zomaar van door was gegaan, alleen maar omdat ze voelde dat dat moest, dat haar veulen er aan kwam en dat hij daar niks mee te maken had. hij had haar leven gered en zij ging er vandoor zonder hem écht te bedanken.. haar ogen waren vochtig van de tranen die er in opwelden, maar ze glimlachte toch oprecht. ze was blij hem te zien. haar zachte, charmante en hoge stem weerklonk tussen hen in. 'Rimero..' ze deed een paar passen in zijn richting en kuchte even, schudde haar hoofd om de gedachten weer vrolijk te maken. 'Dat is lang geleden.' haar glimlach liet haar knappe gelaat stralen, maar diep van binnen voelde ze zich toch rot, omdat deze hengst haar alleen maar herinnerde aan vroeger, terwijl ze juist zo druk bezig was om een toekomst te maken. een toekomst waarin ze geen rotmerrie was, waarin ze niet haar veulen dumpte, waarin ze géen hengsten verleidde, waarin ze niet de leider kwaad maakte, en waarin ze geen paard haar rug zou toekeren die net haar leven had gered.

Hij zag hoe zijn woorden haar beroerden. Darlica's tranen rolden over haar neus en even stond Rimero machteloos te kijken. Langzaam begon ze meer en meer te snikken en hij snelde naar haar toe om zijn neus zacht tegen de hare te drukken. Meteen had hij al spijt van zijn vraag, hij wou haar niet aan het huilen maken, dat zeker nooit. Darlica schudde haar hoofd en Rimero keek in haar blauwe, rood door lopen ogen. Ze brieste zacht en keek hem verontschuldigend aan. 'Ik.. ik heb mijn veulen naar E'vesdar gebracht..' Even stond de wereld stil voor Rimero. Hij haatte die zwarte hengst met zijn gouden ogen. Vanaf het begin mocht hij hem al niet en hij weet nu waarom. Hij drukte zijn neus weer stevig tegen de hare. 'Stil maar.. Niet huilen..' zei hij sussend terwijl hij een traan van haar neus oplikte. Hij wist niet wat hij moest doen, moest hij kwaad op haar zijn, op E'vesdar, of op zichzelf? Nee, nu moest hij er zijn voor Darlica, ze had hem nodig en hij kon het niet over zijn kleine hart krijgen om haar nu alleen achter te laten in deze wrede wereld.