Kratos had de laatste blauwe maan als een stille toeschouwer meegemaakt. Hij was nog te vers om deel te nemen, hij wist niets van deze plek. Hij kende de paarden niet, wist niet wat ze deden of laten. Het waren de verhalen die hem naar hier hadden gebracht, de eeuwige duisternis had hem aangetrokken. De dreiging had 's nachts met zijn ruwe tong aan zijn dromen gelikt en hij had de verleiding niet kunnen weerstaan. Zijn tocht was lang en zwaar geweest, maar hij had BMH uiteindelijk gehaald en zijn inspanning werd dan ook beloond: na iets wat ook maar amper een gesprek te noemen was geweest, was hij benoemd tot schim. Nieuw, onoverwinnelijk leven was in zijn aderen geblazen.

Kratos' had dus voorgenomen nog even te observeren voordat hij zich mengde bij zijn nieuwe kudde en alhoewel het sneeuwlandschap parelmoer wit scheen in de felle zon, viel de witte merrie hem direct in het oog. Je moest ergens beginnen, en dit leek hem een mooie start. Direct zag hij hoe ze in gedachten verzonken was. Ze trok een zwak pijnlijk gezicht, haar gedachten waren dus niet vrolijk. Ze had afgezien. Pijn geleden. Zulke paarden voedden Kratos' dorst naar 'oorlog', naar vermaak.

Kratos had de merrie al even gevolgd en hij was vermaakt toen ze zich onwetend tussen de bomen had begeven. En nu het begon te schemeren kon het plaatje bijna niet mooier gemaakt worden, de merrie leek zich niet in haar element te voelen terwijl Kratos zich zo prima voelde, in de schaduwen, bij de schemering.

De merrie mocht dan nieuw zijn, de Fries zag zijn kans mooi. Zij wist niet wie hij was, wat de legende van deze plek was. Kratos zelf had ook niet echt een zuiver beeld ervan, maar hij zag zijn kans mooi om zichzelf voor te stellen als een eerlijke, liefdevolle hengst. Zonder pardon en zonder twijfel stapte hij dus tussen de bomen uit om zichzelf te onthullen. Zich gezicht vertrok in een vriendelijke, warme glimlach en hij knikte kort en kordaat naar haar. Goedenavond, vulde zijn stem de leegte. Kratos was een erg goede acteur en het was dan ook geen verrassing dat zijn stem van harte klonk. Zijn ogen waren gevuld met honger, het soort honger dat je niet meteen kon thuisbrengen: honger naar liefde of honger naar wraak? Enkel honger. Een blik die je vasthield en je liet verlangen naar meer.

Met een trage maar resolute pas naderde hij de merrie en hij zette zich op een niet zo acceptabele afstand van haar stil. Zijn warme adem raakte de huid van de merrie voor hem en Kratos kon niet anders dan even grinniken. Opnieuw die doordringende, vasthoudende blik.

Kratos vond de agressieve reactie van de merrie amusant en alhoewel hij graag had willen grijnzen uit vermaak, onderdrukte hij die grijns en toverde een oprechte, geschrokken blik op zijn gezicht. Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om... hij maakte echter zijn zin niet af en blikte even in de richting waar ze naar keek. Mijn naam is Kratos, sprak de hengst vervolgens op een neutrale toon tussen de vragen van de merrie door. Haar voorstel liet de fries even glimlachen en hij knikte vervolgens instemmend. Natuurlijk zal ik je vertellen over het gebied, zal ik je dan maar richting de kudde brengen? Non chalant, een beetje dribbelend, zette de hengst zijn lichaam in stap en ging alvast voor op de merrie, die ongetwijfeld zou volgen. Ze wilde meer weten en dat kon Kratos haar zonder problemen vertellen.

Je bent hier aan de rand van Blue Moon Horses, een niet zo vredige kudde. Zijn woorden klonken bezorgd en afkeurend, alsof hij diep triest was dat de merrie zich hier had begeven. Daarbij moet je weten dat je hier nooit alleen moet rondlopen, dag of nacht. Dat mag je nooit vergeten, Kratos besloot verder niets meer te zeggen, hij hoopte dat hij de nieuwsgierigheid van de merrie naast hem genoeg had gewekt om haar zelf vragen te laten stellen, die hij met veel ongeduld zou beantwoorden.

*even terzijde, ik overdrijf niks :p ik doe gwn mijn verhaal dus het zou handig zijn als je niet te veel 'overdoet' met het feit dat het opvalt. Kratos doet best normaal.

Geirriteerd legde Kratos zijn oren in zijn nek maar hij negeerde de woorden van de merrie alsof het vogelgefluit was. Na haar hele verhaal over hoe kut ze hem nu al vond beet hij op haar onderlip en draaide zich om. Eerst vraag je me te vertellen over het gebied, dan wil ik je ook nog de weg wijzen naar het leven hier, en dan zit je op me te kloten alsof ik niemand ben? Meisje alsjeblieft, als je wil kan ik je nu ook al voor dood achterlaten, de rest zal zich vanzelf wel uitwijzen, natuurlijk was Kratos niet echt kwaad, Kratos was nooit écht kwaad te krijgen. De arrogante stem van de merrie klonk enkel als een tandartsboor in zijn oren en ze werd met het woord vervelender. Van alle paarden die Kratos hier kon uitkiezen, kiest hij degene met een air tot in een ander continent. Geweldig gewoon.

Voor de rest negeerde Kratos de arrogantie in haar stem, en hij gaat onverstoord verder. Bij de blauwe maan komen de schimmen het bos uit om paarden te vermoorden, vertelde hij nu langs zijn neus door en hij schraapte kort even zijn keel. Maar dat blijkt jou dus blijkbaar niets te boeien aangezien je het blijkbaar wel allemaal weet, nu was het Kratos zijn beurt om even arrogant over te komen, maar tussendoor keek hij toch met een plagende grijns opzij.

*Weet ik, ik kijk op dat moment echt alleen naar de woorden die er staan/die hij zegt (: in Nirvs ogen zijn dingen nogal snel overdreven. Zal toch iets minderen! (Wat sowieso al het geval is, aangezien Kratos iets meer ballen toont nu :')

Nieuwsgierig luisterde ze naar zijn toespraak, en al na een paar woorden verscheen er een grijns. Dit was al een stuk beter dan eerder. Nu sprak er iemand tegen wie ze kon práten, iemand die nog enig verstand leek te hebben. "Het spijt me, je hebt gelijk. Vertel verder," glimlachte ze, en ze kwam weer in beweging. Toch was het ook wel een béétje je eigen schuld. Dit keer zou ze de hengst de leiding laten nemen, mocht hij die weer pakken; hij wist immers de weg. "Bij de blauwe maan komen de schimmen het bos uit om paarden te vermoorden," vertelde Kratos. Kort schudde de merrie haar hoofd, waarna ze de hengst verward aan keek. Voordat ze vragen kon stellen, sprak de hengst echter alweer verder. Weer verscheen er een grijns, breder dan daarnet. "Als ik het wist, zou ik het niet vragen." Zo simpel is het. "De blauwe maan? Wanneer is dat, hoe komt het? Wat zijn schimmen?" Ondanks alles was ze toch écht nieuwsgierig geworden, hoewel een deel van haar twijfelde aan de waarheid van het verhaal. Ze geloofde normaal niet zo in bovennatuurlijke dingen. En toch... Onbewust keek ze omhoog, maar daar waren natuurlijk alleen maar bladeren en takken te zien. Ze lachte zichzelf uit. Sukkel. Ze richtte haar blik weer op de hengst naast haar. Om hen heen begon het langzaam aan donkerder te worden, wat nu zelfs passend leek voor dit spookverhaal. Vreemd genoeg voelde ze zich na Kratos 'uitbarsting' toch wat meer op haar gemak. Het leek wat meer op de hengst die hij wás, hoewel ze dat nooit met zekerheid zou kunnen zeggen.

* Sorry als het trouwens wat grof overkwam :d het was laat op de avond en mijn humeur is de laatste tijd niet meer 100%

Kratos moest even kort glimlachen bij haar verontschuldiging. Haar vragen waren terecht, blijkbaar wist de sarcastische merrie toch niet zoveel dan dat ze eerst liet blijken. De blauwe maan komt telkens wanneer het volle maan is, één keer per maand dus, ging de Fries ongestoord verder. Schimmen zijn wezens die dood zijn, maar echter toch levend zijn. Wandelende lijken. Je kan ze herkennen door de geur van wanhoop en rotting die ze met zich meedragen. Kratos had hier echter het voordeel, hij was nog maar amper écht schim en de geur van dode lijken was bij hem nog maar aan het opkomen.

Hij zette zijn toch voort doorheen de bossen. Hij wou haar natuurlijk nog niet echt bij de kudde brengen zolang hij aan het praten was met haar. Andere kuddeleden zouden meteen merken dat Kratos geen écht paard meer was. Door zijn aderen stroomde geen bloed meer en het leek alsof de paarden dat hier vanaf een afstand konden merken. Waarom ben je eigenlijk hierheen gekomen? vroeg de hengst nu ongegeneerd en hij blikte even twijfelend opzij.

* Kwam niet zo grof over, geeft niks (:

Hoe ruikt wanhoop? vroeg ze zich als eerste af, en al snel daarna kwamen er nog een tiental andere vragen in haar op. Wat doen die paarden als het géén blauwe maan is? Wanneer is de eerstvolgende blauwe maan? Zijn ze even sterk of zwak als een levende versie? Hebben ze een leider? Wordt een paard als schim geboren? Hoe kiezen ze hun slachtoffers uit? De merrie had echter geen zin om met zó veel vragen aan te komen. Ze knikte, ten teken dat ze hem gehoord had; haar gezicht stond peinzend. Kratos gaf haar veel stof om over na te denken. Voor nu wist ze genoeg, ze zou nu niet door gaan vragen over de schimmen. Ze wilde het wel weten, maar het kon ook een andere keer. Voor nu was het goed zo. Ze snoof, en voerde hun staptempo iets op. Naarmate het donkerder werd, werd het kouder; hun adem waren witte wolkjes in de lucht, en het zou er niet warmer op worden. Nirvana verlangde naar een beschutte, veilige plaats, het liefst in de buurt van de kudde. Dan zou ze er morgen wel mee kennis gaan maken. Ze begon ook al te zoeken naar een niet onbeschofte manier om Kratos weg te jagen. Ze had er absoluut geen zin om de nacht in zijn bijzijn door te brengen. "Waarom ben je eigenlijk hierheen gekomen?" onderbrak de hengst haar gedachten. Vreemd kijkend draaide ze haar hoofd naar hem toe, en zag hem twijfelend terugkijken. Nirvana glimlachte, maar schudde haar hoofd. Dat gaat je niks aan. "Ik had zo mijn redenen om te willen vertrekken uit mijn oude gebied. Ik was nooit op weg naar hiér," antwoordde ze, waarna ze een vage hoofdbeweging maakte. Zij was hier ook maar per toeval terecht gekomen. Ze grijnsde. "Noem het maar het lot." Veel meer zou ze er niet van maken. Die tijden waren voorbij, en het had gewoon geen zin meer daar energie aan te besteden. Wat ze had meegemaakt zou ze altijd bij zich dragen, maar het zou haar niet belemmeren. Misschien was ze bereid het ooit te vertellen, aan een nieuwe vriend. Nu niet, en vooral niet aan hém. Hoewel ze zich wat minder ergerde aan de hengst naast haar, hád de hengst iets wat haar aan zijn bedoelingen deed twijfelen. Wat het precies was kon ze niet verwoorden, en daarom zou ze er ook niet (meer) naar handelen. "Wanneer zijn we in de buurt van de kudde?" vroeg ze toen het gesprek even stilviel. Ze was toe aan rust en even wat tijd alleen om alles wat ze gehoord en gezien had, te kunnen verwerken en erover na te kunnen denken. Bovendien werd het hier verdómde koud.