Met slenterende passen draafde Shylar terug naar het midden van de kudde. Minanter was haar thuis, op een ander gebied zou de bruine arabische merrie het niet overleven. Dit was de plek waar zij en Gazardiel dolverliefd op elkaar waren geweest. Dit was de plek waar ze bevallen was van haar eerste dochter. De plek waar ze was bevallen van de zoon van een loner. Maar ondanks alles, bleef ze van haar kleine hengst houden en zou beide beschermen tot ze zelf dood ging.

Even werden haar goudkleurige ogen getrokken tot een kleine merrie die door de kudde wandelde en een paar paarden begroette. In al de tijd dat ze hier was had ze haar nog niet gezien. Na enkele twijfel stapte Shylar langzaam dichter. 'Hoi!' klonk haar vriendelijke stem en bekeek alles even goed. Ze had lange, melkwitte manen die net niet over de grond sleepten, ijsblauwe ogen waarin geheimen zich diep verscholden.

*sorry voor de kortheid c:

Even zag Shylar hoe de merrie even schrok en een kleine glimlach verscheen op haar lippen. 'Hallo. Wie ben jij?' vroeg ze beleefd-achtig. 'Shylar, jij?' Haar vriendelijke glimlach verspreed zich verder tot in haar ogen. Even kon ze een gesprek met iemand voeren zonder dat er meteen gezegd werd 'Hoe is het met je kleinzoon? En je dochter? Mis je Gazardiel nog?' Zat werd ze van die vragen. Natúúrlijk miste ze haar grote liefde. Nogsteeds was het beeld van hem die verscheurd werd door de schimmen niet uit haar hoofd verdwenen. Even was Shylar weer weg van de wereld en maakte ze alles opnieuw mee. Haar jeugd, de verdwijning van haar twee zusjes. Gazardiel, hoe het licht uit zijn prachtige ogen verdween. De geboorte van haar kleine meid Siberia, de ontmoeting met een loner, de geboorte van haar tweede veulen Allen, haar korte loner-bestaan, haar terug-acceptering tot haar eerste kleinzoon die langzaam bedolven werd met het schimmengif.

Zacht schudde Shylar haar hoofd om alle gedachten van haar weg te werken. Ze was hier en nu, ze moest in het nu blijven leven anders zou ze er 100% terugzakken en dat was wel het laatste wat ze wou.. Haar goudkleurige ogen keken de merrie voor zich aan. 'Net nieuw hier schat ik?' zei ze zacht en herinnerde zich de eerste keer dat ze zelf net hier nieuw was. Toen werd ze goed opgevangen door E'vesdar, maar waarheen hij nu is.. mocht joost weten...