De zachte regendruppels vielen uit de hemel, zochten zich een weg tussen de grassprieten om zich dan te verenigen met de aarde. Moeder natuur zorgde voor de meest prachtigste fenomenen van deze wereldbol. De sneeuw was nu bijna allemaal gesmolten, de temperaturen kwamen aardig over nul en zelf de eerste bloemetjes begonnen te groeien. Het leek zo simpel, hoe het leven verder ging, hoe het ene seizoen naar het andere overvloeide. Hier, op BMH, was moeder natuur niet de enige die leven bracht, hier heerste ook kwaad. Een blauwe maan die iedere maand zorgde dat alles wat ze voor zorgde uit zijn evenwicht kwam. Plots leek veulentjes krijgen niet meer zo leuk, plots leek nieuw zijn een hel. De duivel vocht voor een plaats die ontoereikend was maar dat loste hij dan weer op door wat hulp van binnenuit. De schimmen heerste statig onder de blauwe maan en de duivel ... had enkele wensen te voldoen om zijn onderdanen tevreden te houden. Hij moest voldoen aan de wensen van Avanti en voor eens de schimmenleider iets vroeg ... voor die ene keer moest hij het geven.

Op één van de grote kliffen stond hij. Hij keek uit over de zee zo wild en vrij als die was. Zijn paarse ogen keken met een blik die moeilijk te beschrijven was. Als je hem zo zag zou je zeggen dat het Avanti was, twee druppels water, zijn geur, zijn grootte, zijn kleur, zijn gedragingen. Allemaal Avanti maar niets was minder waar. Alvaro liet zijn hals een klein beetje zakken en staarde rustig verder. Rixan had hem zijn taken voorgelegd, had hem geprobeerd op rails terug te krijgen wat niet gemakkelijk was. Alvaro was geestelijk niet meer zo dezelfde, hij kende sommige paarden niet meer zo goed en was herinneren vergeten. Wat zou je ook willen, hij was terug van de dood. Maar aan zijn karakter en gedragingen was helaas weinig veranderd, hij was nog steeds die achterbakse hengst die soms ... heel soms lief uit de hoek kwam ...

Terwijl de wind hem er nogmaals van probeerde te overtuigen dat hij daadwerkelijk terug was op BMH probeerde Alvaro om zijn leventje terug op rails te krijgen. Rixan had hem terug op zijn geestelijke vier benen gekregen. Veel paarden kende hij niet meer, laat staat dat hij nog namen wist. Gedurende zijn tijd in hel had hij maar twee namen steenvast in zijn geheugen gehouden. De naam van zijn broer die voor eeuwig en altijd in zijn hoofd zou blijven branden en de naam van zijn beste vriend, Rixan. Alle andere dingen had hij laten gaan omdat hij wist dat het enkel nog meer pijn zou gaan doen als de duivel zijn vlammen het zouden bereiken. Maar hij had gebrand met die twee namen en hij was enkel met die twee namen opgestaan in het gras zo'n week geleden.

Aan zijn karakter was niets veranderd en toen hij iets hoorde schoten zijn oren dan ook meteen weer plat in zijn hals. Hij keek kort naar de woeste golven, hij zou zo weer dood kunnen gaan maar dat wou hij Rixan niet aandoen. De hengst had het niet met zoveel woorden gezegd maar hij was blij geweest Alvaro terug te hebben. Samen zouden ze als Partners In Crime de boel weer veroveren. Hij keek over zijn schouder toen hij een zwarte merrie zag sprinten, hij fronste zijn blik en zou zich bijna klaar maken voor een aanval. Maar de merrie voor hem was zo blij hem te zien dat hij het niet kon opmaken een gevecht aan te gaan. Wie was ze? Zijn valse blik kreeg een doodse en neutrale uitdrukking terwijl hij het paard onderzoekend opnam. 'Wie ben je?' Vroeg hij haar eerdere haperende vraag negerend. Hij knikte dan kort, als bevestiging dat hij Alvaro, de eens zo machtige en gevreesde hengst was ...

Je kon het hem niet kwalijk nemen, hij was terug van hel en dat liet zijn nodige sporen achter maar dat kon Glow niet weten. Ze was verblind door liefde, ze wist waarschijnlijk niet eens dat hij dood was geweest maar nu weer tot leven was geroepen door zijn allerliefste broertje. Het gedacht alleen deed hem walgen, hij en Avanti hadden nog een verre weg te gaan samen. Toen ze haar naam zei en hij de duidelijke verwarring, angst en verdriet zag kantelde hij zijn hoofd kort. 'Glow Love.' Herhaalde hij langzaam. Hij ging terug in zijn herinneringen en glimlachte zwak toen hij de zwarte merrie voor zijn geest zag verschijnen. Ze had van hem gehouden maar hij nooit echt volledig van haar, hij was vals en nooit te betrouwen geweest. 'Ik kan je herinneren.' Sprak hij kortjes. 'Ik heb een lange doodse tijd achter de rug dus neem me mijn kwalijk.' Hij glimlachte vals en blikte kort naar de zee. Een lange doodse tijd was het inderdaad ...

Alvaro glimlachte zwak. Had ze wel het recht om blij te zijn dat hij terug was? Mocht je wel blij zijn? Hij was niet terug zonder reden. Avanti had hem opdrachten gegeven die hij zou moeten opvolgen. Anders zouden er doden vallen, niet alleen langs zijn kans maar ook langs de kant van Rixan en dat wou hij zijn beste vriend niet aandoen. Dus hij wist niet of hij wel moest liefhebben wat hij ooit lief had gehad. Hij zou zich beter op de achtergrond houden, zijn taken volbrengen en dan in het duister weer verdwijnen. Maar hij was blij terug te zijn en blijkbaar waren andere dat ook. Zijn paarse ogen bleven kort op Glow Love gericht en heel kort zette hij zijn neus tegen de hare voor hij zich weer naar de zee richten die wild heen en weer bewoog. 'Hopelijk weer beter.' Herhaalde hij haar woorden waarna hij zijn hoofd kort schudde. 'Ik ben hier niet zonder reden dus oordeel niet te snel over mij.' Sprak hij zachtjes, met een vage dreiging ergens achter zijn woorden slepend...