the secret of happiness is freedom

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

Dagenlang had ze geploeterd voor haar leven. Dagenlang had ze niks anders dan zand en zon gezien. Ze had gevreesd op het einde. Ze was bang geweest, erg bang. Zo'n angst had de jonge merrie nog nooit in haar korte leven gezien. Maar ze kwam erbovenop. Ze was een vechter, een doorzetter. Ze gaf niet zomaar op. Ze ging nooit een uitdaging aan zonder te vechten. En weer had ze zichzelf bewezen toen de merrie eindelijk weer gras onder haar voeten voelde. Eindelijk weer bergen in zicht had gekregen en die opnieuw had getrotseerd. Ze had al het stof van zich af gewassen, en zich voorbereid op een nieuw leven. Al de herinneringen van vroeger in een kast gestopt en de sleutel kwijtgeraakt. Niemand kon de trots die ze nu uitstraalde van haar afnemen. Ze had het weer geflikt. Ze was over haar uitersten gegaan en van de wereld gewonnen die haar opnieuw probeerde klein te krijgen. Maar ze was groot gebleven.

Toen de merrie de wind in haar manen weer voelde, was het gevoel van vrijheid naar drie jaar eindelijk aanwezig. Niemand die haar zei wat ze moest en niet moest. Ze kon eindelijk haar eigen leven bepalen, haar eigen richting uit gaan. En man wat was ze gelukkig. De verbanning uit haar oude kudde, was het beste wat ze haar ooit hadden aangedaan. Ze moesten een wisten. Hufters.
De hoeven van Piper gleden soepeltjes over het rotsachtige gebied heen. Nadat ze een paar uur had uitgerust, haar krachten weer had verzameld en haar dorst had gelest. Ze dwaalde rond om nieuwe avonturen en ervaringen tegemoet te gaan. Een waterige middagzon streelde haar vacht en verlichte haar pad. Een pad dat ze nog nooit bewandeld had. Haar hazelnootkleurige ogen bespeurden het gebied af. Haar manen vielen sierlijk over haar hals en bewogen mee in haar rustige tred. Ze had geen haast, geen doel voor ogen. Een glimlach stond op haar gezicht. Voor een buitenstaander niet wetend wat er in haar hoofd omging, waarom ze lachte. Wel was de trots van haar af te lezen. Je kon het in haar twinkelde ogen zien.

Zo vervolgde de merrie haar pad. Ze had niks voor ogen. Ze dwaalde al tijden alleen rond, dus dat was ze al gewend. Ze kon zich gemakkelijk zelf vermaken in haar eeuwige tocht op zoek naar avontuur. Ze was van plan de wereld te verkennen, de geheimen te ontdekken. Maar op het moment hoefde ze even niks. Ze wilde zich nergens druk om maken. Ze hoefde nergens heen, geen pad dat ze zocht. Niks. Helemaal niks. Ze maakte haar hoofd leeg. Weg van het dagelijkse gepieker hoe ze verder moest. Ze wist dat ze verder moest, en ze wist nu eindelijk hoe het moest. Ze vergezelde nu een nieuwe kudde, een nieuw begin. Niemand in die kudde wist van haar vroeger. Ze kende niemand. En voor haar part hoefde ze ook geen vrienden meer. Ze kon zich prima alleen redden. Al was ze altijd in voor een praatje. Niks zou ze prijs geven aan de nieuwsgierige blikken. Als ze eens wisten. Maar dat wisten ze niet, en ze zouden het ook nooit weten.
Wat haar wel enige zorgen op het hart drukte, waren de monsters van de blauwe maan. Ze hoorde de verhalen. Ze geloofde in die verhalen, ze had slachtoffers gezien. Maar angstig was ze niet. Ze maakte zich zorgen. Maar ze wist dat ze een vechter was. Ze kon zich wel redden. Hoopte ze.

Het gezang van krekels dreunde in haar oren toen ze bij een majestueuze rivier was aangekomen. Ze spitste haar fijne oortjes en hield stand bij de oever, waardoor het geluid van het regelmatige gedreun van haar hoeven ook was opgehouden. Ze liet haar fijne hoofd zakken naar het glasheldere water, waardoor haar voorpluk over haar ogen viel. Haar zwarte lippen bereikten het koude water. Ze tankte haar watervoorraad weer vol. Ze hief haar hoofd weer overeind en snoof de geur op van het gras. Je kon zien dat herfst er weer aan zat te komen. De lucht werd grauwer en regen zat eraan te komen. Maar vandaag was zo'n heerlijk droog dagje met een beetje zon en witte, donzige wolkjes aan de hemel. Ze was in tijden weer echt blij. Ze was blij dat ze eindelijk weer vrijheid bezat, en zelf alles kon bepalen.

[Open voor iedereen]

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{In een rustige looppas wandelde Tarquando door het gebied. Hij had geen eind doel zoo zich en liep gewoon maar een kant op. De natuur had zich al redelijk goed herstelt van de brand die de schimmen hadden aangericht. Toen hadden hij en Legolas er een in levende lijven gezien. Hij dacht nog vaak terug aan dat afgrijselijke monster. Bah. Hij zuchtte diep en een rook wolkje kwam zijn neus uit. Het begon al af te koelen en een regen bui zat eraan te komen. Hij hief zijn hoofd en keek nu naar de lucht die grijs begon te kleuren, hij kon maar beter ergens onderdak gaan zoeken want het zag er niet naar uit dat het alleen op regen aan zat te komen. De morgen was het best lekker weer geweest en droog. Hij deed zijn hoofd weer naar beneden en stapte verder met zijn gespierde lichaam. Een Zwaluw schoot nu voor hem uit en een 2de volgde niet veel later. Zij vlogen nu laag omdat de muggen laag vliegen bij regen op komst, nu was het dus meer dan zeker. Hij draafde nu aan op zoek naar onderdak...

Hij kwam nu aan bij een rivier en wist dat als hij deze rivier stroomopwaarts volgde hij bij een kleine grot zou aankomen. Hij draaide zijn lichaam en begon de rivier stroomopwaarts te volgen tot hij een merrie bij de rivier zag staan. Hij verlaagde zijn pas stap en liep naar de merrie toe. Een druppel viel al op zijn rug. "Hallo"Sprak hij met zijn warme charmante stem. "Ik zou maar alvast onderdak gaan zoeken, het zal niet lang meer duren voordat die wolf zijn tranen laat vallen."Sprak hij en keek de merrie aan met zijn warme blik. Hij stopte nu met lopen en stond stil. Hij glimlachte vriendelijk en keek haar aan met zijn bruine ogen.}

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

De blauwe lucht werd zo langzamerhand grijs. Haar oortjes draaiden wat in het rond. Ze liet haar hoofd tot borsthoogte zakken. Ze keek eens bedenkelijk in het rond. Ze stond nu in een open gebied, en ze had geen zin om nat te worden. Ze moest dus een schuilplaats gaan zoeken. Haar ogen vielen eens op de imposante bergen. Daar moest vast een grot of iets in die richting zijn. Maar het was ver lopen. Echter had ze weinig zin om nog een grote afstand te overbruggen.
Haar ogen vielen naar haar eigen spiegelbeeld in het water. Ze kon haar voskleurige, fijne hoofd beschouwen waar haar voorpluk elegant overheen viel. Echter deed haar eigen schoonheid haar niks. Ze was niets bijzonders of anders dan al de andere paarden hier. Ze was een ordinair paard, verstopt achter de belangrijke en bekende paarden die in dit grote gebied in overvloed waren. Ze was niks meer dan een groen blad aan een enorme eik.
Een regendruppel deed haar reflectie in het water vervagen, waardoor ze ook weer opkeek uit het water. Ze staarde naar het gras aan de overkant van de rivier, dat ritmisch in de wind mee waaide. Ze voelde nu ook enkele dikke regendruppels op haar rug. Eigenlijk moest ze maar weer verdergaan. Ze zuchtte eens.
Maar toen ze juist afstand wilde doen van de rivier, hoorde ze het charmante stemgeluid van een ander paard. Ze wendde haar hoofd naar het geluid, en stond toen oog in oog met een zwarte hengst.

De drang om eens met haar ogen in haar kassen te rollen was groot, na het horen van het toontje van de hengst. Hengsten.. Ze grinnikte eens, maar spitste haar oren toen vriendelijk naar de hengst. Een glimlach ontstond op haar lippen.
‘Hee,’ begroette ze de hengst toen vriendelijk. Ze schudde eens een beetje met haar hoofd, zodat ze haar voorpluk uit haar ogen streek, en misschien wat directer kon overkomen naar de hengst. "Ik zou maar alvast onderdak gaan zoeken, het zal niet lang meer duren voordat die wolf zijn tranen laat vallen." Ze maakte een soort frons in haar gezicht. ‘Huh?’ Even was ze verward door de rijke woordenschat van de hengst. Erg intelligent was ze vast niet overgekomen door haar uiterst onnozele kreet.. Ze moest onderdak omdat een of andere wolf zou gaan huilen? Toen voelde ze de regendruppels weer plagend op haar rug tikken. Ze snapte wat de hengst bedoelde. Echter dat de hengst een vergelijking maakte tussen wolven en regen, vond ze een tikje vreemd.
Ze knikte naar de hengst dat ze ermee instemde. ‘Klopt,’ zei ze rustig, zich een beetje inhoudend. Dat weet ik zelf ook wel oen.. Even glom er een vurige twinkeling in haar ogen, die al snel weer verdween. Daarna keerde haar hazelnoot gekleurde ogen naar zijn diepbruine. Ze keek en tikje ondeugend naar de zwarte hengst. ‘Jij dan? Jij hebt zeker ook een plekje nodig om te schuilen?’ vroeg ze toen op een quasi-onschuldig toontje aan de hengst. Ze keek even weg van de hengst. Kort dacht ze na.
‘Weet jij misschien een goed plekje om te schuilen hier niet ver vandaan? Kijk in ben nieuw, en misschien kun jij me de weg wijzen..?’ Ze vroeg het dit keer oprecht vriendelijk aan de hengst. Ze was niet altijd degene die om hulp zocht en vroeg. Ze wilde het zelf wel uitzoeken. Maar ze wist dat ze snel moesten zijn, want intussen was het steeds harder begonnen te regenen. En het zou nog veel erger kunnen worden, zover ze de lucht zag kon ze dat gemakkelijk concluderen. En ze had geen zin om zelf te gaan zoeken en drijfnat te worden, dan had ze net zo goed hier kunnen blijven staan.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{Zijn vriendelijke ogen keken de merrie aan. ‘Hee,’Zei de merrie vriendelijk en schudde een lokte haar voor haar ogen weg. Weer druppelde een paar druppels op zijn rug en daar zou het echt niet bij blijven. ‘Huh?’Had de merrie gezegd naar dat hij 'Ik zou maar alvast onderdak gaan zoeken, het zal niet lang meer duren voordat die wolf zijn tranen laat vallen.' had gezegd. Wat?? Hij hij nu echt Wolf gezegd in plaats van Wolk? Hij had natuurlijk wolk willen zeggen maar dacht terug aan de aanval van die ene zwarte wolf, stomme hij. "Ooh nee ik bedoelde wolk.... Ik was een beetje in gedachten."Zuchtte hij. Wat stom nu weer, echt weer iets voor hem om verkeert te doen. Ze gaf toch toe dat het een goed idee was om te schuilen en zei ‘Klopt,’
Ze keek hem ondeugend aan. ‘Jij dan? Jij hebt zeker ook een plekje nodig om te schuilen?’Vroeg ze. "Ja ik was juist net op weg naar een schuilplaats maar toen stond er een merrie in mijn weg."Sprak hij met zijn warme stem. ‘Weet jij misschien een goed plekje om te schuilen hier niet ver vandaan? Kijk in ben nieuw, en misschien kun jij me de weg wijzen..?’Vroeg ze nu heel vriendelijk. Hij knipoogde naar haar en liep lang haar, weer de weg die hij volgde om bij de grotten te komen. "Hierheen"Sprak hij en keek even naar achteren om te zien of ze volgde.}

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

Oké, ze moest toegeven. Zo ernstig was deze hengst niet. In tegenstelling met de gedrochten die ze had ontmoet in haar 'vorige' leven. En ze vergaf ze niet. Stuk voor stuk waren het de hengsten die haar pijn hadden gedaan. Maar ach, ook al kende ze deze hengst nog maar enkele minuten... Ze kon niet oordelen, eerst leken ze allemaal lief en aardig, maar ze wist dat dat lang niet altijd zo was. Maar gut, ze was jong. Ze had nog zoveel in haar leven niet gezien. Ze wist dat ze haar tijd niet hoefde te verspillen aan anderen, terwijl ze andere, mooiere dingen in haar leven had kunnen doen. En nu had ze alle tijd om die dingen te doen die ze werkelijk wilde doen.
Maar eerlijk was eerlijk. Je kon niet zien in deze hengst dat hij kwade bedoelingen had. En daarom schonk hij hem haar glimlach.

"Ooh nee ik bedoelde wolk.... Ik was een beetje in gedachten." had hij gezucht. Ze lachte hardop. Vandaar dat ze het niet snapte, het was niet één of ander raar spreekwoord wat ze niet kende. Niet dat ze veel spreekwoorden kende. Ze grinnikte even naar de hengst. Ze keek hem een beetje speels aan. ‘Het maakt niet uit hoor,’ lachte ze nog wat na. Ze keek hem.. vrolijk aan. Ja, dat was het juiste woord. Ze was echt gewoon blij. Oprecht blij. Het was vreemd om die vrijheid weer eens te voelen.
Ze keek de hengst aan, haar ogen zijn contouren volgend. Ze kantelde haar hoofd een tikje schuin. Ze keek de hengst even onderzoekend aan. Hij was er niet bij met zijn gedachten, waar zou hij dan wel zijn? Ze schoof die gedachte al snel weg in een donker hoekje in haar brein. Wat maakte het ook uit. Ze hoefde zich niet in zijn leven te verdiepen. Iedereen had wel een klein beetje geschiedenis dat hij liever voor zich hield.
"Ja ik was juist net op weg naar een schuilplaats maar toen stond er een merrie in mijn weg,"
klonk zijn warme stem. Ze wist meteen dat zíj die merrie was. Ze grinnikte even en keek de hengst met een vrolijke glimlach aan. ‘Oh gut, sorry dat ik je ophoud,’[/b] zei ze quasi-verontschuldigend. Hij was immers degene die tegen haar was gaan praten. Ze grinnikte nog eens na. Haar oortjes draaiden eens in het rond en ze brieste eens zachtjes.
De hengst luisterde naar haar woorden. Ze zag hoe de hengst knipoogde, en ze glimlachte breed terug. Hij kwam in beweging en liep langs haar. Ze volgde met haar ogen zijn bewegingen en draaide haar hoofd mee naar achteren. "Hierheen" Alsof ze dat nog niet doorhad. Kort rolde ze weer met haar ogen door haar kassen. Doch voelde ze zich een beetje vereerd dat hij haar schuilplaats met haar wilde delen.

Ze draafde een paar passen en draaide zich naar de hengst toe. Ze maakte pas een overgang naar stap tot ze naast de hengst liep. ‘Ik ben trouwens Piper,’ zei ze toen, terwijl ze al stappend naast de hengst liep. Ze keek de hengst aan, toen keek ze weer voor zich uit. Ze liepen langs de oever van de rivier. Ze keek van de hengst, naar het prachtige gebied om zich heen. Ze vroeg zich af wat voor wonderen en geheimen dit gebied wel niet met zich meedroeg. Waarschijnlijk waren er honderden verstopte, prachtige plekjes. Misschien leidde de hengst haar zelfs naar één van die wonderbaarlijke plekken.
‘Is het ver weg?’ vroeg ze toen aan de hengst terwijl ze hem aankeek. Ze had door dat de er steeds meer druppels uit de lucht vielen en haar manen werden al zodanig vochtig dat ze aan haar hals begonnen te plakken en dat kietelde erg. Zelf begon ze de snelheid een klein beetje te verhogen. Ze strekte haar hals naar boven en zag de onheilspellende, donkere lucht. Haar oren draaiden wat naar achteren en ze keek toen voor zich uit.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{De merrie had een mooie glimlach dat moest hij nageven. ‘Het maakt niet uit hoor,’Sprak ze tegen hem na dat hij zijn domme fout over het in plaats van wolk wolf zeggen had verteld. Hij voelde zich nu echt dom want een wolf had niets met een wolk of regen te maken. Het kwam waarschijnlijk door die aanvaring die hij laatst had met die jonge, zwarte wolf die er werkelijk alles aan deed hem te doden, het beest moest uiteindelijk opgeven maar nog steeds had hij het gevoel nog gevolgd te worden door het dier. De wolf had zich niet natuurlijk gedragen. Hij schudde die gedachte weer weg en richtte zich weer helemaal op de mooie dame voor zijn ogen. Hij glimlachte warm naar de merrie. ‘Oh gut, sorry dat ik je ophoud,’Zei ze nu quasi-verontschuldigend. Hij grijnsde naar haar.

Ze draafde achter hem aan en toen ze naast hem terecht kwam begon ze te stappen. Zijn stevige zwarte benen stapten over de zachte bodem naast de rivier. Bij elke stap die hij zette zakte hij een beetje de bodem in. Hij had een zwaar lichaam en dat niet omdat hij te veel at maar hij was een grote spierbundel. Hij had duidelijk het lichaam van zijn vader, het sterke, warme en gespierde lichaam. Toch was hij er niet trots op, zijn vader was de schoft die zijn moeder had vermoord. ‘Ik ben trouwens Piper,’Sprak de merrie en keek hem aan. Tarquando glimlachte lief naar haar met zijn donkere ogen. "Prachtige naam..... Mijn naam is Tarquando."Sprak hij met een warme vriendelijke stem en keek haar diep in haar ogen. De regen werd als maar harder. De regendruppels gleden over hij gespierde hals richting zijn borst en zijn natte manen klampten zich vast aan zijn nek. De grotten waren niet ver meer, gelukkig. ‘Is het ver weg?’Vroeg ze hem. "Nee voorbij die bocht en we zijn er."Sprak hij en draaide zijn hoofd naar voren en keek naar die bocht in de rivier. Door de bomen die over de rivier heen hingen kon je niet zien wat er achter de bocht plaats vond maar hij wist dat daar grotten lagen, niet echt grote grotten maar groot genoeg om in de schuilen. Een felle flits ging door de lucht heen. Hij knipperde even met zijn ogen en keek toen naar Piper. Hij keek haar aan met een blik die zei 'rennen'. Hij ging langzaam over van stap naar draf en van draf naar galop. de bocht was niet lang en de grotten lagen niet ver na de bocht dus in galop waren ze er zo. Hij keek af en toe achterom om te zien of ze volgde...}

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

Het weer sloeg in deze tijd extreem snel om. Zojuist was de lucht nog blauw meet een paar zacht uitziende, witte wolkjes. Nu waren grijze, dikke wolken samengetrokken op de hemel en begon het te regenen. En misschien wel te stormen. Ze was niet blij met het opkomende weer. Om eerlijk te zijn was ze door heel veel dingen niet echt blij, en was ze sneller geïrriteerd dan opgevrolijkt.
Toen ze zichzelf had voorgesteld aan de hengst had de hengst op een warme, misschien een beetje eigenaardige manier, naar haar geglimlacht. Het enige wat in haar opkwam was om terig te glimlachen. Hij complimenteerde haar met haar naam, die hij als 'prachtig' beschreef. Ze lachte even. ‘Ik zal het aan mijn moeder vertellen die mijn naam heeft uitgekozen,’ grapte ze daarna. Haar stemgeluid was zuiver, doch klonk het een beetje gebroken toen ze het woord 'moeder' had uitgesproken. Snel schudde ze die gedachte weg. Het begrip moeder was voor haar vergeten. Moeder bestond niet meer voor haar. Vervolgens stelde hij zich voor. Ze keek naar zijn gezicht. Even keek ze niet in zijn mogen, maar langs zijn kaaklijn en oren. Toen werd haar blik gegrepen door zijn bruine ogen, die haar deden denken aan een mannelijk hert met een gracieus gewei dat ze ooit had gezien.
Zijn naam was Tarquando, wat ze een chique klank vond hebben. ‘Tarquando..’ prevelde ze toen zachtjes in zichzelf. Daarna keek ze hem met een oprechte glimlach aan. ‘Jouw naam is anders ook erg mooi!’ zei ze toen op een enthousiaste toon tegen de hengst. Ze keek hem nog even aan. Na de uitstekende plukjes in zijn voorpluk, aan staarde toen naar de oever van de rivier.
Een kleine rilling schoot over haar rug toen een paar dikke druppels op haar gevoelige plekje net onder haar schoft terecht kwamen. "Nee voorbij die bocht en we zijn er." had hij op haar vraag geantwoord. Ze keek naar de bocht. Een paar bomen belemmerde het zich erachter, waardoor ze zijn zogenaamde grot niet kon zien.

Plots ging een oorverdovend kabaal door de lucht heen, gevolgd door een witte lichtflits. Ze kneep haar ogen even dicht, en ze zag vlekken voor haar ogen. Haar oren waren instinctief naar achteren gegaan. Toen keek ze naar de hengst, die haar ook met een beetje geschokte blik aankeek. Een blik die haar vertelde om te rennen. Al snel volgde ze zijn voorbeeld om te gaan galopperen, en kwam ze met kleine, lichtvoetige passen vooruit. Ze verruimde haar passen en galoppeerde toen achter de hengst aan. Het begon steeds harder te regenen, en binnen no time was ze vrijwel helemaal nat. De hengst keek even achterom. Haar neusgaten waren wijder open gaan staan en ze snoof eens. Ze liet zich leidden door de hengst, naar de grotten die hij kende, en waar hij wist waar ze lagen, en het enige wat ze kon doen was hem blind volgen.
Opnieuw ging een knallend geluid door de hemel, en een lichtflits leek de hemel door midden te splijten. Ze keek er niet naar. Het was ook oogde ook meteen een stuk donkerder buiten, terwijl het nog middag was. Ze waren al snel bij de bocht van de rivier aangekomen, en ze galoppeerden erlangs. Hij voorop, zij die erachteraan galoppeerde. Toen zag ze een rotspartij, waar een paar spleten in zaten, groot genoeg dat er een paard doorheen kon gaan. De hengst ging in één van die spleten naar binnen, en ze volgde hem rustig. Ze draaide haar oren naar hem toe. Opeens was het pikkedonker in die grotten, en het enige wat ze kon volgen was de geur van de hengst, en het luide hoefgetrappel op de rotsen. Ze maakte een overgang naar draf. Al snel waren haar ogen aan het donkere licht gewend en kon ze weer een silhouet van de zwarte hengst voor haar zien. Snel kwamen ze bij een soort van 'open ruimte' uit, waar ze gemakkelijk konden staan. Het was dan ook geen diepe grot. Ze hield halt en brieste eens. Ze was van top tot teen nat geworden van de regen. Ze liet haar hoofd op borsthoogte hangen en maakte zichzelf klein, om warmte te zoeken. De regen tikte onophoudend door op het 'dak' van de grot. Ze keek de hengst aan. ‘Nou, daar zijn we dan,’ deelde ze een beetje droog mee. Ze nestelde zich een beetje tegen de rotswanden aan, hopend om daar ook een beetje warmte in te vinden. Haar wintervacht was nog niet echt ver ontwikkeld. Ook al sijpelde het water van haar af, alsnog had ze het koud. Maar ze wilde het niet laten merken en maakte zich weer wat groter.
Het was een knus grotje, groot genoeg voor de twee paarden, maar veel afstand was er niet. ‘Nog bedankt dat je me..-’ Haar woorden werden rug onderbroken door nog een hels kabaal van een donder. Ze wachtte totdat het geluid was weggeëbd. ‘- dat je met mij deze schuilplaats met me wilt delen,’ zij ze toen, oprecht dankbaar, tegen de hengst. Ze toverde een glimlach tevoorschijn en keek hem even in zijn ogen aan. Toen keek ze weer van hem weg en brieste zachtjes.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{‘Tarquando..’Sprak ze heel zachtjes. Hij keek haar in de ogen aan en knikte. Ze keek hem met een glimlach aan en hij kon niets anders dan terug glimlachen. ‘Jouw naam is anders ook erg mooi!’Zei ze daarnaar erg enthousiast. Hij had geen idee waarom ze nu ineens zo enthousiast klonk maar vroeg niet door, hij keek haar enkel een beetje vragend aan en ook dat was maar heet kort. Hij nu weer vooruit met zijn ogen op het pad gericht en grinnikte kort en zachtjes na over haar enorm enthousiaste antwoord. Stiekem was hij best blij dat hij haar tegen was gekomen, anders had hij helemaal alleen in die grot gezeten zonder gezelschap. Het was altijd leuker om gezelschap te hebben, tenminste wel van een normaal aardig paard en niet door een schim of iets in die beurt, dan zat hij toch wel liever alleen. Piper lag er alleen niet uit als een schim of iets in die beurt. Ze was aardig en ook nog gezellig. Hij liet zijn hoofd wat naar beneden hangen voor zijn borst en keek eventje opzij naar Piper met zijn donkerbruine ogen.

Een felle flist scheen toen door de lucht gevolgd door een harde donder. Hij knipperde even met zijn ogen en keek toen naar Piper die er geschrokken uitzag, zo zou hij er waarschijnlijk ook hebben uitgezien. Hij ging langzaam over naar galop en leidde haar naar de grotten. De regen goot letterlijk naar beneden en tikte hard op zijn rug. Gelukkig maar dat het niet ver meer was want zo'n bui was niet fijn. Piper rende gelukkig mee achter hem aan toen hij naar achter keek. Toen hij weer vooruit keek zag hij de ingang van de grot al voor zich en maakte zich lichtelijk zorgen over of hij er wel door paste. Toen hij eenmaal dichterbij was zag hij dat het nog wel moest passen, hoopte hij dan. Hij zette af met zijn krachtige achterbenen en sprong door de gleuf heen. Door het donker viel hij bijna omdat het na de gleuf iets lager was dan de bodem buiten de grot. Op tijd had hij zijn balans weer terug en draafde door naar een plek waar het breder was en ze makkelijker konden staan. Hij stopte hier en draaide zich om naar Piper. Zijn ogen moesten nog steeds flink wennen aan het donker en met moeite zag hij haar. ‘Nou, daar zijn we dan,’Zei ze droog. "Jep dit is het. Het is hier niet echt groot maar tenminste.."Sprak hij en werd onderbroken doordat hij zijn hoofd omhoog deed en zijn hoofd stootte aan het plafon. Er klonk een harde 'pok' tegen het plafon van de grot. "Auw"Zeg hij en daarnaar begon hij zachtjes te lachen. Typisch voor hem om zijn eigen grootte te onderschatten en dus zijn hoofd te stoten. Hij vergat zijn zin af te maken maar vond dat ook niet echt nodig, dat wist ze vast zelf ook al. ‘Nog bedankt dat je me..-’Begon zij nu en voordat ze haar zin af kon maken was er een hele harde donder te horen. Ze wachtte tot de donder uit gedonderd was en ging toen verder. ‘- dat je met mij deze schuilplaats met me wilt delen,’Maakte ze af. Hij glimlachte naar haar, wat waarschijnlijk niet nodig was omdat ze het toch niet zo heel erg goed kon zien. "Ik kon je toch niet buiten laten staan en je nat laten regenen?"Sprak hij warm tegen haar. "En jij nog bedankt dat je me gezelschap wilt houden."Zei hij toen. Hij hoorde haar ademhaling trillen, dat betekende dat ze het koud had. Hij zou haar best warm willen houden maar wist niet zeker of ze dat zou goedkeuren. Hij zette een stap dichter naar haar toe en raakte zachtjes met zijn neus haar voorhoofd aan waarnaar hij zijn hoofd weer terugtrok. "Je bent ijskoud."Zei hij toen voorzichtig tegen haar met een warme stem. Zij had haar hoofd laag hangen en had zich klein gemaakt, nog een teken van dat ze het koud had, dat soort dingen had hij altijd snel door. Hij liet zijn hoofd nu op dezelfde hoogte hangen als die van haar en probeerde in het donker goede oogcontact te maken en keek haar bezorg en vragend aan. Zijn gespierde lichaam gaf veel warmte af die zij goed kon gebruiken om het weer warm te krijgen. Hij had alleen maar een goedkeuring van haar nodig om haar te kunnen opwarmen.}

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

De hengst had haar snel naar een grot geleid. Ze vond het erg vriendelijk van hem om haar hierheen te brengen. En ze wist heus wel dat hij nu niet evil plannetjes had om haar.. wist zij veel wat er in die kopjes van sommige dieren rond gingen.
Ze keek even naar de ogen van de hengst terwijl ze nog in een hoekje een beetje zat te bibberen. Haar adem trilde een beetje, maar ze probeerde het geluid te onderdrukken. Ze was een vechter, ze wilde haar niet zwak tonen tegen Jan en alleman. En dan zeker niet tegen hengsten. Ze blies haar voorpluk uit haar ogen en staarde toen naar de puntjes van haar hoeven.
"Jep dit is het. Het is hier niet echt groot maar tenminste.." Ze keek hem aan en knikte toen. Ze snapte wel wat hij bedoelde. Het was erg knus, en ze stonden dan ook dicht op elkaar. Maar genoeg plek voor hen samen om rustig te staan. Het was een beetje een lage grot, maar zij was dan ook niet gewoon een groot paard. Tarquando daarin tegen had een veel hogere stokmaat dan zij. Niet kort nadat hij zijn 'halve' zin had uitgesproken hoorde ze een luid 'pok'. Daardoor werd zijn zin onderbroken. Ze lachte toen ze zag dat hij zijn hoofd had gestoten tegen het plafon van de grot. Hij kreunde een beetje en kermde het woordje "auw" uit, maar daarna moest hij ook alweer lachen. Erg zeer had hij zich dus niet gedaan, en ze lachte vrolijk mee. Misschien was ze wel een héél klein beetje een sadist. Ze grinnikte nog even in zichzelf.
Al snel had de hengst weer gereageerd op haar bedankje, alsof hij het weg wilde wimpelen. Ze keek hem aan. "Ik kon je toch niet buiten laten staan en je nat laten regenen?" Ze lachte even. In principe, theoretisch gezien kon het wel. Maar ze snapte zijn gebaar. Hij was een echte goedzak. Ze glimlachte toen naar hem en brieste eens zachtjes. "En jij nog bedankt dat je me gezelschap wilt houden." Ze lachte even warm naar hem. ‘Kleine moeite,’ antwoordde ze nuchter, en gaf hem een klein, vriendschappelijk zetje tegen zijn schouder met haar neus.
Opeens kwam de hengst wat dichterbij. Zenuwachtig keek ze hem even aan. Ze snoof eens onbewust. Toen voelde ze zijn neus op haar voorhoofd. Haar ogen flitsen naar de zijne. Wantrouwig draaide ze haar oren iets naar achteren. Maar ze wist dat hij haar niks kwaad zou en wilde doen, toch voelde het nog niet honderd procent. "Je bent ijskoud." Kort rolde ze met haar ogen. Nee joh. Toen liet de hengst zijn hoofd zakken, waardoor ze hem recht aan kon kijken. Ze keek even weg naar beneden. Ze zuchtte eens. Ze wist dat hij het goed bedoelde. En ze wist ook dat ze het wel wilde. So why not? Toen zette ze een stapje dichterbij het lichaam van de hengst, totdat ze bijna naast hem stond. Ze draaide haar ogen even naar hem toe. Toen ging ze zo dicht bij hem staan dat haar natte lichaam op een haar na zijne aanraakte. Ze brieste even en genoot toen van zijn lichaam dat uitnodigend warmte af straalde. Ze sloot rustig haar ogen en keek toen naar de zwarte hengst. ‘Weet jij meer van die schimmen?’ vroeg ze toen uit het niets. Ze had een paar vage verhalen gehoord dat ze bestonden, meer wist ze niet. Ze keek de hengst toen eens aan. ‘Ze zijn gevaarlijk, toch?’ vroeg ze wat onzeker. Toen liet ze haar hoofd hangen. Waarom had ze het hier opeens over, het klopte van geen kant met het plaatje. Toch wilde ze een gespreksonderwerp hebben, maar waarschijnlijk had ze een totaal verkeerd onderwerp uitgekozen. Ze brieste eens zachtjes en richtte haar hoofd weer een beetje op.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{‘Kleine moeite,’Zei ze naardat hij haar had bedankt voor haar gezelschap. Hij glimlachte naar maar zag toen ook dat ze het koud had. Haar ademhaling trilde een beetje. Tarquando had goede oren en hoorde heel goed dat ze het koud had. Zijn gezicht veranderde meteen en nu keek hij haar bezorgd aan. Hij had een stap dichterbij gezet. Piper was duidelijk zenuwachtig en snoof. Toen hij zijn hoofd tegen haar koude voorhoofd had gezet keek ze hem aan. Rustig had hij zijn hoofd weer terug getrokken en op haar hoogte gehangen. Zo keek hij haar aan. Zijn ogen die vroegen om goedkeuring haar te opwarmen. Hij vroeg zich af wat ze zou doen, ze zou een stap terug kunnen zetten en hem giftig aankijken of ze zou het goedkeuren en tegen hem aan komen staan. Ze keek weg naar beneden en twijfelde, maar ze had tenminste wel zijn boodschap ontvangen, dacht hij.

Toen zette ze een stap dichter naar hem toe en keek hem even aan. Hij had een kleine glimlach op haar gezicht staan die gewoon alleen uitdrukte dat ze een goede keus had gemaakt. Anders had ze het echt heel koud gehad terwijl het niet had gehoeven. Zijn lichaam was erg gespierd en die spieren gaven veel warmte. Zoizo hadden hengsten meer bloed in hun lichaam waardoor ze over het algemeen warmer waren. Nog een stapje zette ze dichterbij maar raakte nog net zijn lichaam niet. Ze brieste uit genot. Nu leunde hij een beetje naar haar toe waardoor zijn lichaam die van haar wel raakte. Hij voelde haar koude en natte vacht tegen de zijne aan die warm was en niet zo heel erg nat. ‘Weet jij meer van die schimmen?’Vroeg ze toen ineens heel onverwachts. Hij schrok een beetje van die vraag en keek haar toen geschrokken aan. Wat moest hij nu antwoorden? Ze mocht blij zijn dat ze daar nog niets van wist en dat ze nog geen was tegen gekomen. Ze keek hem aan. ‘Ze zijn gevaarlijk, toch?’Vroeg ze toen. Hij keek haar nog steeds een beetje geschokt aan. "Nou ja, helaas klopt dat."Zei hij toen zuchtend. Hij slikte even kijk toen even weg van haar ogen. "Ik hoop dat jij er geen zult tegen gaan komen, maar ik ben bang.... Ze zijn er elke blauwe maan en komen dan paarden vermoorden."Sprak hij met moeite. Dit deed hem terugdenken aan toen hij daar stond met Legolas naast het brandende bos. Hij had Legolas zijn leven gered van de brand en toen ze op een veilige plek even aan het praten waren kwam dat monster Kratos hun gesprek onderbreken. Ja hij had al eens een schim in levende lijven gezien en ja hij wist meer van ze. Hij keek haar nu weer in haar ogen aan, misschien wel een beetje ernstig. "Geloof me Piper, je wilt ze niet tegenkomen."Zei hij tegen haar en keek haar diep in de ogen aan...}

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

Magnum schreef:

Toen ze dichterbij Tarquando was gekomen, keek hij haar vriendelijk met een glimlach aan. Ze glimlachte maar terug naar de hengst, dat was de enige optie die ze kon bedenken in deze positie. Ze zuchtte eens diep en staarde toen maar naar de grond, die bijzonder oninteressante was. De details kon je sowieso niet zien in deze grot, aangezien ze samen waren gehuld in de duisternis. Vooral Tarquando was nu niet meer dan een silhouet vanwege zijn donkere kleur. Als hij dichtbij was kon ze de uitdrukkingen op zijn gezicht net zien.
Opeens kwam de hengst toen met zijn warme, wat vochtige, lichaam tegen hem aan. Hij was natuurlijk ook nat geregend, maar op één of andere manier leek hij een stuk minder nat te zijn. Maar ze schonk verder geen aandacht aan dat ze nu heel knus tegen elkaar aan stonden. Ze kreeg het nu weer lekker warm, en volgens haar deed hij dat ook met alle plezier. Ergens was het wel een beetje ironisch het plaatje. Ze wist niks van deze Tarquando, slechts zijn naam. En toch stonden ze tegen elkaar, in een heel knus grotje.

Na haar vraag keek hij een beetje geschrokken. Jup, dat was een verkeerde vraag Piper.. Ze keek even weg van zijn blik. Maar al snel keek ze hem weer aan toen hij antwoordde. Ze beet op haar lip, ze gaf haar gelijk. Ze waren gevaarlijk. Ook na de vage verhalen die ze had gehoord. Hij keek weg, hij vond het moeilijk om haar te antwoorden. "Ik hoop dat jij er geen zult tegen gaan komen, maar ik ben bang.... Ze zijn er elke blauwe maan en komen dan paarden vermoorden." Ze keek hem aan. Ze geloofde hem, omdat hij recht sprak en niet een vaag verhaal eromheen bedacht.
Waarom zouden ze dat doen? Waarom in godensnaam wilden ze door een monster schim worden gemaakt..? Maar ach, zij mochten best weten of ze dat wilden doen. Moesten zij weten dat hun leven werd verpest en nooit meer iets konden voelen. Ze moesten het helemaal zelf weten dat ze door alles en iedereen gehaat werden. Ze zochten het zelf maar uit.
Opeens keek de hengst haar weer heel ernstig aan. Een klein tikje kantelde ze haar hoofd. "Geloof me Piper, je wilt ze niet tegenkomen." Ze knikte maar om met hem in te stemmen. Toen keek ze weer naar de grond.
‘Weet je, ik dacht altijd dat zulk soort dingen niet konden bestaan. Jeweetwel, magie...’ ze keek hem weer eens aan. Hoe moest ze dit beschrijven. ‘Magische dingen die men niet uit kan leggen of verklaren, stelde ik als onmogelijk voor en die niet konden bestaan..’ Ze keek Tarquando niet meer aan, ze staarde in de duisternis van de grot. ‘Die schimmen, dat is magie,’ zei ze leeg. ‘Nu weet ik dat ik niet meer zo naïef kan zijn.’
De storm raasde door terwijl ze in de grot stonden te schuilen. Steeds hoorde je weer het harde gerommel van de donder. Ze schudde toen met haar hoofd. Ze keek het silhouet van Tarquando weer aan.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

vanth

"Vive la mort, vive la guerre,
vive le sacre mercenaire."

Vanth draafde met grote passen door de bossen van Minanater; haar hoeven waren kapot en afgebrokkeld. Haar ijzige ogen die een witte kleur hadden keken in het niets rond. Ze draafde al een tijdje rond op zoek naar een prooi voor de volgende blauwe maan. Stukken huid ontbraken uit haar lichaam, soms waren stukken vlees te zien en op andere plekken was het enige wat je kon zien, gewoon bot. Langs één kant van haar hoofd leek ze helemaal verminkt. Dat was gekomen toen ze in gevecht kwam met één van de andere schimmen, maar ze was er wel trots op. het kon haar alleen maar nog angstaanjagender maken.

De blauwe maan kwam aan de hemel te staan. Haar ogen kleurde van roetzwart, in plaats van wit. Haar hoektanden groeide tot echte scherp en zagen er suikerwit uit. Een grinnik verliet haar lippen als ze zich nog verder van vyrantium weg begaf en nu echt op jacht kon gaan. Ze liet haar tong eens langs haar lippen gaan als ze in de verte een stel paarden ruikt. Haar geklitte en vuile manen bleven hangen aan een tak, maar ze rukte zich gewoon los. Een pluk manen bleef aan de tak hangen, maar daar trok ze zich niks van aan. Ze was blij met haar lelijke en gehavende lichaam. De brand van ene tijd geleden had ook een brandwond op haar flank gezet toen ze op zoek was naar Xariv en X'aryon. het jonge veulen van de alpha van rang 3 had ze niet gevonden, maar Xariv, de witte arabier die voor niets meer lefde, was ze wel tegen het lijf gelopen.

Ze ging achter een boom staan en gluurde naar de frieze hengst en naar de vosse merrie. Ze luisterde naar hun woorden en kwam van achter de boom vandaan om onschuldig naar de paarden te kijken. "Wie willen jullie niet ontmoeten?" Zei ze met daarna grinnikte ze vuil naar de twee paarden.

"Long live death, long live war,
long live the cursed mercenary."

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{De merrie vond het niet erg dat hij tegen haar aan was komen staan, nou ja ze liet het tenminste niet merken, misschien vond ze het in haar hoofd echt vreselijk onbeschoft van hem. Hij bedoelde het goed zoals hij meestal deed. Hij wist wat zijn vader vroeger voor slechts deed en wou hem totaal niet nadoen, hij had dan dus ook zijn liefdadigheid aan zijn vader's slechte gedrag te danken, hij wou zijn vader gewoon niet zijn. Hij was geschokken toen de merrie de vraag over de schim had gevraagd. Hij had het haar dan ook liever niet verteld maar ze had de informatie wel nodig in de dit land waar die vervloekte dingen leefden. Hij herinnerde nog die kop van Kratos voor zich, vreselijk ding. Hij was via via er al achtergekomen dat die schim Kratos had geheten. Netjes beantwoorde hij al haar vragen die ze had over de schimmen. En had een nadruk gelegd op "Geloof me Piper, je wilt ze niet tegenkomen." Want dat was gewoon stom weg de waarheid, je wilt ze niet tegenkomen. ‘Weet je, ik dacht altijd dat zulk soort dingen niet konden bestaan. Jeweetwel, magie...’Sprak ze toen en hij zocht haar mooie ogen weer op. Er was al een tijdje geen onweer meer geweest en de regen was ook zachter geworden, het tikte nu niet meer zo hard op de grot waarin ze stonden. Hij knikte langzaam en dacht erover na. Als de schimmen magie zouden hebben was het zwarte magie, zeker geen goede. ‘Die schimmen, dat is magie,’Zei ze daarnaar. Hij slikte nog even. "Dan wel zwarte magie"Zei hij heel erg zacht, bijna niet te horen. ‘Nu weet ik dat ik niet meer zo naïef kan zijn.’Zei ze en niet veel later kwam er toch nog weer een donder maar deze keer niet zo enorm hard. De regen ging ook iets langzamer naar beneden. Toen ging er weer een schokje door zijn lichaam die hem ergens voor waarschuwde. Opeens realiseerde hij dat het volle maan was, of eigenlijk blauwe maan. Hij week af van Piper haar gezichtje en zijn ogen werden groot.

"Uh...... Piper is ga even kijken of het nog veilig is daarbuiten"Sprak hij zenuwachtig. Hij voelde weer een rilling over zijn rug gaan, bij blauwe maan kwamen de schimmen en voelde een aanwezigheid van een monster met de naam schim. Hij keek haar nog even aan met zijn donkere ogen. En stapte toen richting de uitgang van de grot, hij ging alleen even kijken of zijn gevoel klopte. Hij probeerde niet een hard klik geluid te maken met zijn hoeven en liep heel langzaam. zijn hoofd deed hij een beetje omlaag en legde zijn oren in zijn nek. Langzaam strekte hij zijn nek uit en keek voorzichtig door de uitgang van de grot zoekend naar een schim. De bomen gaven hem geen perfect uitzicht en kom dus niet heel goed zien wat er schuil hield. Zijn ogen flitsten door het gebied buiten de grot. Plots kwam er een zwarte gedaante vanachter een boom vandaan met een verminkte kop en met plekken waar ze bot zag. Hij kneep even zijn ogen dicht door de afschuw van het dier. Ach bah er waren dus ergere schimmen dan Kratos, voor een schim zag Kratos er veel beter uit dan haar, ook een monster maar zonder die botten. Toen hij zijn ogen weer open deed vroeg de schim iets. "Wie willen jullie niet ontmoeten?"Vroeg ze en zette toen een vieze grijns op haar gezicht. Hij deed zelf een stap naar achter en verstopte zich achter de wand. "Piper, blijf daar!"Zei hij hard genoeg voor haar om te horen. Hij kneep weer even zijn ogen dicht en toen hij ze open deed ging hij dreigend in de grot opening staan. Die schim mocht niet binnen komen en Piper vermoorden, dat mocht niet! Hij liet de angst wegvoeren en probeerde moed zijn lichaam binnen te krijgen. Hij keek de schim giftig aan. "We wouden jou niet ontmoeten."Sprak hij maar wist diep van binnen dat dat niets zou opleveren, het enige wat hij van hij zou kunnen krijgen was een vies schimmen gesprek of zelfs de dood. Hij zou er niet onderuit komen littekens te krijgen. Hij had al een plan bedacht, een gevaarlijk plan maar dat kon misschien hun leven redden. Nu had hij nog de moed nodig om het uit te voeren..}

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

Ze had gemerkt dat de onweer was beginnen te liggen, en de regen werd alsmaar minder. Ze wist dat ze dan bijna deze krappe grot konden verlaten om een schuilplaats voor de nacht te vinden die fatsoenlijk en bovenal warmer was - al was ze al behoorlijk opgewarmd door de warme aanraking van de hengst. Maar toch vond ze deze knusse grot met deze hengst bijzonder gezellig, en wuifde ze het voorstel om weg te gaan maar weg in haar gedachten.
Toen ze met hem had gepraat over de magie had hij geantwoord dat het zwarte magie was. Ze knikte langzaam om het even tot haar door te laten dringen. ‘Maar waar blijft dan die goede magie?’ vroeg ze zich hardop af. Waarom was de zwarte magie wel van toepassing in dit land, en de goede magie was weg. Weggejaagd, weggevaagd. Het was gewoon weg en in geen velden of wegen te bekennen. Haar gedachten werden daarna weer ruw onderbroken door een zachte donder die snel weer wegebde door de lucht.

Opeens was de houding van de hengst helemaal veranderd. Hij werd zenuwachtig, het was in zijn gezicht en houding te zien. Zijn spieren spanden zich aan, wat ze voelde aangezien hij nog tegen haar aan stond. Ze keek de hengst vragend aan, zijn ogen waren van haar gezicht weggedraaid.
"Uh...... Piper is ga even kijken of het nog veilig is daarbuiten" Zijn stem was niet meer als van tevoren. Opeens keek hij helemaal geschokt. Ze keek hem in zijn ogen waar ze een mengeling van angst in dacht te lezen. Hij stapte weg, richting de ingang van de grot. Ze was niet van plan alleen achter te blijven en zijn hoefgetrappel te horen weg te ebben op de harde grond. Maar haar lichtte passen stapte ze zelfverzekerd achter Tarquando aan. De hengst nam een vijandige houding aan, zijn oren waren in zijn nek gelegd en zijn hoofd laag. Zij daarin tegen had haar hoofd hoog om over de gedaante van de hengst heen te kunnen kijken, haar oren waren zenuwachtig naar achteren gericht. De hengst was opeens niet meer zo vriendelijk.
Hij stopte bij de ingang, zijn hoofd naar buiten om te kijken wat er te zien was. Het was donker en ze zag in de duisternis een lichtje. De opkomende blauwe maan...
Direct probeerde ze alle gedachten op een rijtje te zetten. Daarom was Tarquando opeens zo van streek. De blauwe maan. Had hij een schim opgemerkt. Ergens in haar broeide de interesse in die monsters. Wat waren ze precies, wat deden ze precies. Angstig, ze voelde wel een beetje angst. Maar eerder interesse, en ze was benieuwd of ze echt bestonden.
"Wie willen jullie niet ontmoeten?" Ze hoorde een paard vervolgens grinniken. De hengst stond met zijn lichaam voor haar zicht, dus ze kon de gedaante niet zien wie die zin had uitgesproken. Maar ze wist dat het niet Tarquando was, dus het moest een ander paard zijn. Al klonk het paard niet heel aardig. Ze rolde met haar ogen. De lul had hun af staan luisteren. Jeetje, hoe diep kon je zinken.
In het zwakke maanlicht kon ze toen toch een silhouet van een donker paard zien. En het oplichtten van een paar gore botten in haar lichaam, haar hoofd was kompleet verminkt. Ze kneep haar ogen dicht en wendde haar kop van het beest af terwijl ze haar tong walgend naar buiten stak.
De hengst stapte direct achteruit zodat zijn lichaam op haar stuitte. ‘Piper, blijf daar!’ waarschuwde hij haar. Ze zette een paar achteruit, waarbij haar hoeven hard tegen de grond aan klonken. Ze kon niet langs de hengst, en ze wist zeker dat hij haar wilde beschermen en zich er ook niet langs zou laten. Ze draaide haar oren naar achteren. Ze was geen zwak hulpeloos beest. Ze snoof eens duidelijk. Ze was sterker dan ze eruit zag. Maar gut, als híj zijn leven voor haar wilde opgeven, moest hij dat zelf weten. De hengst stelde zich groter en dreigender op. "We wouden jou niet ontmoeten." hoorde ze de stem van Tarquando zeggen. Maar zij had nergens iets over te zeggen.

**Profile**

» Treasure • Small mistakes, bring happiness.
» Alvaro • Can you bring me to the path of happiness again?
» Happiness is a direction, not a destination ~OPEN
» The boring hell of freedom • Flight
» The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N

the secret of happiness is freedom

the secret of happiness is freedom

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen