De natuur onderging een transformatie, een transformatie die ieder paard met ogen open bewonderd maar niet Alvaro ... nooit Alvaro. Hij gaf geen zier om wat moeder natuur deed, hij gaf geen zier om het leven. Als hij zou sterven, wel hij zou het met twee hoeven grijpen. Zijn onbenullige leven op deze aarde was meer maar eens verwoest door het heersende. Het feit dat broertje lief hem uit de dood had teruggehaald voor dingen waar hij niet langer mee te maken wou hebben maakte hem nog steeds nijdig. Hij was gestorven, hij had zich erbij neergelegd en nu liep hij weer rond op de vervloekte aardbol. Maar hij moest er maar mee leven, hij zou liever de eerste beste leider vragen hem af te maken maar wat zou dat brengen? Meer ruzie en meer haat dan er al was? Nee, hij kon maar liever wegkwijnen in dit vervloekte wereldje.

Slenterend bewoog zijn zwarte friezenlichaam langs de kudde heen. Mooi rond, er nooit echt doorheen. Hij vermeed contact. Teveel zielen kende hem en teveel zielen haatte hem om wat hij in het verleden had gedaan. Maar hij wou niets meer. Hij had niet langer een behoefte om te luisteren en knikken. Hij wat onpartijdig, koos niet voor de schimmen, noch voor de leiders. Zijn paarse ogen met hun vervloekte blik keken naar het wiegende jonge gras voor hem terwijl hij het onbekommerd achter zich liet. Naar waar liep hij nu? Nergens en overal? Zijn oren schoten heen en weer maar uit oude instincten gingen ze weer plat in zijn hals. Diep in gedachten verzonken slenterde hij verder tot een vrolijk veulen zijn weg versperde. Hij gooide zijn oren meteen plat maar ontspande uiteindelijk toen hij zag hoe het veulen vrolijk rond hem heen huppelde. Zelf had hij er velen onder zijn hoede genomen en allen had hij ze in de steek gelaten. De moeder van het veulen kwam angstig langs, rukte haar veulen mee en gaf Alvaro een vuile blik. 'Juist ja ...' Mompelde hij met een deelse haat. Hij snoof en zette zijn tocht eenzaam verder. Bevooroordeeld worden was één slecht wezen op deze aarde en er was niemand die het niet deed ...

En om het hele verhaal compleet te maken was Alvaro een groot deel van zijn kostbare herinneringen kwijt. Rixan had hij zoveel mogelijk terug op de rails proberen krijgen tog was hij veel details vergeten. De herinneringen die hij wou houden daar vocht hij voor. De duivel had hem martelende pijn bezorgd om al dat goed uit zijn lichaam weg te nemen maar Alvaro was soms ontzettend koppig en gaf niets af wat hij niet wou. Zo bleven de herinneringen van sommige paarden intakt in zijn hersenpan rusten. Voornamelijk familie maar ook merries als Aaricia, Kendra en het speciale geval katar ookal was dat ergens heel diep weggeslonken. Maar het was er nog, wat goed was want het betekende dat de naam hem iets van gevoel bezorgde, dat het hem hoop gaf.

En het sluipende roofdier dat hij vroeger was was hem nu al lang ontglipt dus de geluiden uit de omgeving, hoe zacht ze ook waren hoorde hij niet meer. Met dat vage mankende been slenterde hij verder, diep in de gedachten van zijn eigen leed. De plotste zachte stem achter hem deden hem dan ook enorm schrikken. Zijn oren gingen plat, zijn lichaam draaide met een enorm ruk en zijn tanden schoten naar voor maar net op tijd klapten ze voor haar toe. Hij keek de merrie met een vage verbazing aan en gooide uiteindelijk weer zijn oren humeurig plat en stapte verder. 'Hallo voor jou ook.' Was zijn enige antwoordt. Oke, hij was blij haar te zien, dat kleine vlammetje hoop in zijn lichaam wakkerde even op ...

Het vrolijke bijzijn van Katar maakte zijn humeur er niet veel beter op. Hoelang was het al geleden dat hij nog eens gewoon een gesprek had gehad? Het was al zo lang geleden dat hij waarschijnlijk niet meer wist hoe hij zich moest gaan gedragen in zo'n situatie dus verviel hij in zijn oude gewoontes. De gewoontes waar hij met zijn oren plat, kille en lege blik voor zich uit keek. Katar was altijd degene geweest die hem wat op het rechte pad hield, die hem wat stuurde en kneedde in de juiste vorm. Ze was meer dan goed voor hem. Maar Alvaro wou haar hier niet om één reden ... Als Avanti dit te weten zou komen was zijn werkloze carriere meteen gedaan want Katar zou de hefboom zijn om hem te doen werken. En om eerlijk te zien zag Alvaro liever niemand meer lijden.

Bij haar vraag keek hij opzij, er kwam een zwakke glimlach op zijn lippen. 'Op deze zielige aardbol valt niemand te missen Katar.' Meldde hij wat loompjes. Hij was al zo oud, klaar om zijn grafkist in te stappen, had hij al eerder gedaan was ook eerder weer mislukt. 'Als hij weet dat je hier bent dan ben je in gevaar. Ik kan je niet beschermen.' Meldde hij dan wat verontrust. Hij keek opzij, een bezorgde, oprecht bezorgde blik in zijn ogen. Hij wou niet dat Avanti haar te pakken kreeg, geen enkele schim trouwens. 'Dus pas goed op jezelf.' Vervolgde hij haast bekommerend ...

Hij keek over zijn schouder toen ze niet langer meer naast hem liep te huppelen. Haar woorden werden nog net opgevangen in zijn oren maar hij ging er niet op in. Het was tog waar! Waarom iemand gaan missen als niemand jou echte miste. Hij kon zich geen paard voor de geest halen buiten zijn broer die hem zou gaan missen. En zelf Avanti was te trots om te zeggen dat hij zijn broer miste, laat staan nodig had. Toen ze zei dat ze zou buigen mocht hij haar zou afmaken liet hij zijn mond kort open vallen. 'Wat? Jij ontarmt dood alsof het de leukste activiteit is op deze aardbol.' Mompelde hij afkeurend. Oke, hij moest toegeven dat hij het ook graag zou willen enkel om van de miserie af te zijn.

De woordenstroom die volgt slaat hij wat in de wind. Tegenwoordig sloeg hij alles in de wind want wat konden woorden tegenwoordig nog betekenen. Voor hem was er niets meer om voor te leven, te vechten of voor te praten dus waarom zou hij geven om andere. Op dat vlak was hij een enorme koppige egoiest. 'Ik ben dood geweest en ik kan je verzekeren, ik was behoorlijk dood hier beneden.' Mompelde hij bijna nijdig. Hij was zich wel bewust gebleven van zijn tijd in hel, misschien had ze wel gelijk. Bij haar vraag bleef hij staan en wachtte tot ze weer naast hem kwam lopen. 'Ik ben alles kwijt. Alles is me afgepakt op de dag dat ik ben gestorven die ene keer. Alleen kostbare dingen, kostbare namen hield ik vasten daar zat jouw naam bij.' Hij zweeg even en stapte dan kordaat verder, het maakte het manken heviger. 'Ik weet dat ik je moet beschermen, je op de één of andere manier moet liefhebben. Ik ken flarden van gesprekken tussen ons maar geen volledige conversatie.' Hij zweeg en haalde diep adem voor hij hard en kordaat de laatste zin uit sprak. 'Dus leer ermee leven dat ik niet meer wordt wie ik was.' ...

Bij haar vraag rolde hij met zijn paarse kille ogen. En als hij haar filosofie zou volgen dan zou hij ook weten dat hij niet hoefde te antwoorden met "tuurlijk weet ik wie ik was" want dan zou ze antwoorden met iets als, de herinneringen die je gehad hebt maken wie je bent dus als je die kwijt bent dan ben je niet meer wie je geacht was te zijn. Die gedachten tolden even door zijn hoofd voor hij gefrustreerd brieste. Het effect begon er in ieder geval al te komen, hij redeneerde mee met Katar ookal wist ze dan niet. Hij had al lange tijd niet meer geredeneerd, laat staan gedacht. Het was een hoopje ellende op een hoopje ellendige wereld. Dus hield hij het bij de simpele 'Ik weet het niet meer, soms herken ik me nog maar dan soms weer niet meer.' Dat moest tenminste tog volstaan.

'Ik ken je wel!' Zei hij meteen protesterend. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en draafde kort terplaatse voor hij terug viel in zijn onregelmatige slenterende stap. 'Maar niet meer zo goed.' Bekende hij uiteindelijk. Hij spiste zijn oren naar de bossen en bleef krampachtig staan. Misschien als je heel goed keer zag je de angst in zijn paarse ogen. Niet zozeer voor het bos maar meer voor wie er in het bos zat. 'Ik hield van het bos.' Corrigeerde hij haar een beetje. 'Ik was graag in het bos.' Antwoordde hij haar tweede vraag. Hij snoof kort en liet zijn paarse ogen langs de bosrand gaan. Daar stond een ex-schim verbannen van de kudde voor een bos bang om erin te gaan omdat hij broertje lief zou tegen komen en Katar misschien het onderspit zou mogen delven. Maar naderhand bekeken was ze helemaal niet bang om te sterven en had Avanti niet zo'n heel zware macht over hem ... ofwel? 'Waar maak ik me nou zorgen over.' Mompelde hij bruut. Hij gooide zijn oren plat en stapte zelfzeker het bos in. 'Jij gaat tog buigen als je hem ziet en hij je wil doden en mij wil hij niet doden dus ja, ik ben graag in het bos.' Vervolgde hij met een vage grijns ...

Tuurlijk nam hij buigen heel letterlijk. Avanti nam het soms ook behoorlijk letterlijk. Zo één keer in de maand kwam Avanti hem wel eens opzoeken. Om er zeker van te zijn dat alles met zijn broertjelief nog in orde was. En meestal had hij de één of andere mee als troepenmacht. Alsof hij dacht dat Alvaro mank hem een pak rammel zou verkopen. Vechten was al lang niet meer voor Alvaro, misschien zou hij nog één keer vechten maar dat zou onheroepelijk zijn dood worden, zeker tegen een schim. Maar over het buigen, hij had paarden zien buigen voor de schimmen, hoe mismakend het ook was. 'Spreek maar niet te luid want de eerstvolgende keer dat je voor hem staat vraagt hij je te buigen.' Kende ze Avanti eigenlijk we. Hij moest heel, maar echt heel hard denken om nog te herinneren of Katar er nog was toen Avanti aan de macht kwam. 'Ken je mijn broer eigenlijk?' Vroeg hij uiteindelijk nieuwschierig aangezien hij het zich niet meer kon herinneren.

Bij blikte naar haar witte actieve lichaam dan heen en weer tussen de bomen ging en knikte zachtjes op haar vraag. 'De wolf.' Een hardnekkige gedachten die hem nooit had gelost, zelf de duivel had er zijn grip niet opgekregen ookal vocht Alvaro niet voor die herinneringen. Was het omdat Aurora een wolf was? Dat ze een roofdier was en zijn gedachten met haar klauwen innam? 'Ze was geweldig.' Zei hij zachtjes. Hij blikte opzij naar haar maar bleef op een mooie rechte lijn lopen, hier en daar een boom ontwijkend...

Alvaro had het gevoeld, die enkele seconde na zijn waarschuwing dat haar hart een klein beetje sneller ging slaan. Dat betekende dat ze erover nadacht en er misschien iets in hoorde of zag dat niet correct was. En hij was blij dat ze voor even dat lastige gevoel kreeg, al was het maar een zwakke huivering omdat zijn woorden zo hard waren gesproken. Als Avanti haar zou vinden dan zou hij gegarandeerd dingen doen die ze niet wou dat hij deed. 'Je vreest de dood niet, hoe zit het met pijn?' Vroeg Alvaro bijna te koelbloedig. De schimmen doodde nooit direct, er was altijd pijn voorafgaand en meestal was dat het knopje dat je in twee brak. Dat je ging smeken voor je leven, of net voor je dood. Ze had Avanti nog in een kort moment gezien, veel verschil tussen de twee was er niet, ze waren tenslotte een tweeling.

Aurora, hij kon haar nog zo goed herinneren als de dag van gisteren. Een herinnering die weigerde hem te lossen, zou het een betekenis hebben. Hij blikte zijn paarse ogen kort naar de grond voor hij weer naar de witte merrie opkeek bij haar vraag. 'Geen idee.' Sprak hij zonder er echt over na te denken. 'Misschien zijn ze op plekken waar wij ze niet kunnen raken of zijn ze net al ergens zo duidelijk dat we het daags zien.' Wat een doorbreker in zijn oude leventje, hij dacht na. 'Je zegt dat iedereen terug komt als een ander wezen of plant? Dan zou Aurora tog ook moeten terugkomen? Niet?' Hij keek haar afwachtend aan ...

Een paard dat geen pijn kende was mismaakt, zo was het en zo zou het blijven. Alvaro had tijdens zijn dode dagen genoeg van de wereld gezien, van onder de aarde of van er net boven. Het vond het evenwicht, of wat er althans gezegd werd niet zo goed omschreven als wat hij had meegemaakt. De ene moment was hij boven aarde, waar ze het hemel noemde en de andere moment onder maar steeds voelde hij de ondragelijke pijn van de duivel, dus hij was niet in de hemel terrecht gekomen. 'Je kunt pijn niet beheersen. Als schim wel maar daarbuiten niet.' Zei hij zacht maar toonvast.

Ze geloofde niet in Hemel en Hel, wel daar wou hij wel eens met in discussie gaan. Hij kende de duivel, hij wist van hel en wat het met je deed. Maar hij zweeg, wou Katar niet in een discussie brengen waar hij zo hevig zijn gelijk in wou. Als er zo een oordeler bestond dan zou Alvaro er nooit in geloven, puur om wat hem was overkomen. 'Over mijn dood werd snel gehandeld, rechtstreeks naar de duivel heen.' Mijmerde hij tussen neus en lippen door. Eigenlijk was het een simpele opmerking voor hem waarvan hij liever niet gehad had dat Katar hem zou horen. 'Als wat zou ze terugkomen?' Vroeg Alvaro uiteindelijk nieuwschierig ...

Hij lachte bruut en hard bij haar woorden. Nee, pijn kon je misschien wat verzachten maar de omgeving, degene die je pijn gaf maakte dat je door die laag van zelfleugens heen brak. Bij hem bestond er niets iets als, vechten tegen pijn. Het was ondenkbaar. Alvaro had al veel pijn geleden, fysiek als mentaal en hij vond, de dag van vandaag, dat aan die pijn nog niets veranderd was. Dus het was een leugen, pijn kon je niet milimaliseren of verzachten, er zou een punt komen waarbij die definitie brak maar dan kon je waarschijnlijk enkel hebben bij echte pijn en die had Katar waarschijnlijk nog niet gekend.

Toen ze zei dat Aurora niet moest terugkomen als een wolf keek hij wat verbaast opzij. Zijn paarse ogen schenen kill en argwaan op in het duister. 'Waarom niet? Het is altijd haar keuze geweest om dat soort leven te leiden.' Meldde hij voor hij zijn hoofd omhoog stak en de geur van het bos in zich opnam. Hij bleef staan en spitste zijn oren. Er was onheil op komst, dat voelde hij gewoon in het diepste van zijn bomen. Zo'n zesde zintuig had Alvaro wel, als je daar ook maar in geloofde. 'Geloof je in zesde zintuigen Katar?' Vroeg hij behoedzaam. Hij stapte niet verder maar bleef gewoon staan. 'Want voor de moment voel ik iets dat ik liever niet voel.' Siste hij kortaf ...