The night is dark and full of terrors

Only in their last moments
one shows his true nature

Koud was de nacht..

Kouder dan welke nacht dan ook leek het wel. Maar dit leek ook wel hetgene te zijn wat hij altijd dacht. Het leek een eindeloze sleur te zijn die hij elke dag weer doorbracht. Wachtend op twee dingen. haar en een blauwe maan. In beide gevallen zou hij zijn spieren weer aan kunnen spannen. Weer opnieuw bloed laten vloeien en weer een worden met het monster in hem. Elke maand opnieuw leek het langer te duren dan de maanden daarvoor. Hij wou meer. Meer verdriet, meer pijn en vooral meer voelen.

Het leek eeuwen geleden dat hij voor het laatste echt gevoeld had. Kon nauwelijks meer beschrijven wat het was. Geven om iets. Hij gaf om haar maar of het nog liefde kon zijn wat zijn hart eens verwarmd had of pure lust naar haar lichaam. Het kon allemaal maar hij kon het niet meer bepalen.

De jaren hadden hem veranderd. Harder gemaakt. Kouder gemaakt. En boven alles. Zijn onschuldigheid en ziel vernietigd. Hij was een wapen geworden voor de duivel. En de duivel kon alles met hem doen wat hij wou. Hij kon enkel luisteren. Normalitair maakte dit hem niet zo veel uit. Genoot hij er van als hij los gelaten zou worden als wilde hond. Maar als zij weer de aarde bewandelde was hij anders. Voelde hij zich meer vrij. Wou hij meer vrij zijn. Vocht hij tegen de ketting die om zijn nek hing om bij haar te zijn.

Echter stief ze altijd weer veel te vroeg en keerde hij terug naar deze staat. Waakzaam en loyaal aan zijn meester. Hoewel de hond een dag wellicht zijn baas zou willen omver halen. Een dag overheersen. De nieuwe rechterhand van de duivel zijn inplaats van een marionet. Maar dit lag in een verre toekomst. In zijn plannen om haar een van hen te maken. Wat zijn meester nu ook niet zou accepteren.

Hij was geen ondankbare slaaf aan de blauwe maan. Maar als zij leefde bloeide de haat wel weer opnieuw op. Misschien was het maar beter dat hij haar al verloren was in deze eeuw. Kon hij zich opnieuw focussen op betere dingen. Belangrijkere dingen. Kon hij opnieuw loyaal zijn en niets meer wensen. Het kon toch niet zo moeilijk zijn om zo door te gaan?

-bit rusty maar open

The night is dark and full of terrors Avanti_kader

[u]119 … 120 … 121 … zoveel dagen telde het sinds de kudde hen voor het laatste hadden gezien, sinds iemand hen had gezien. Hij had ze uiteen gedreven, als een kudde zielige schapen die hun herder niet meer vonden. Ze waren gevlucht, verspreid, kwamen niet meer terug. Hij had ze verdreven, zij hadden ze verdreven en ze kwamen niet meer terug. In al die dagen was er niets gebeurd, in al die tijd waanden de weinige resterende paarden zich in veiligheid. 122 … 123 … 124 dagen voor BMH zijn natuurlijke aantrekkingskracht weer terug kreeg, voor paarden en kuddes terug keerden, voor schaapjes weer geteld konden worden door de herder … of de jager in dit geval. Een overmoedige hengst zou het duister instappen om te zien wat waar was van die geruchten. Om te kijken of ze wel daadwerkelijk weg waren, maar de mismakende geur joeg hem alweer weg voor hij daadwerkelijk op de bron van alles kwam. 125 … 126 … 127 dagen voor het eerste gefluister door de nieuw gevormde kudde gleed. “Ik zag hem.” … “Dat kan niet ze zijn vertrokken.” … Waarom zou hij dat doen?

Het was niets als je niet oplette, het was maar een zwarte vlek tegen nog meer zwart die gevormd werd door de nacht. Maar die ene hengst kon het niet van zich afschudden, kon het gevoel van bekeken te worden niet negeren. En hij vond waar hij naar zocht, hij vond de bebloede hoeven tegen de bosrand … de littekens over de gitzwarte vacht, de samengeklitte manen, de twee hoektanden die over zijn lippen doken en dan die ogen. Hun blikken kruisten, de bruine ogen zette zich vast in die dodelijke paarse blik van hem en er kwam een langzame grijns bij Avanti naar boven, de humor lichtte op toen hij de angst, het besef zag opdagen in die bruine ogen. Avanti bleef hem aanstaren, zijn oren plat in zijn hals, zijn lichaam zo rustig als altijd. Maar vanbinnen zat die honger, die allesoverheersende macht. Hij was te lang stil geweest, ze hadden zich te lang koest gehouden, 127 dagen en nu was er genoeg om voor tot leven te komen. De hengst draaide zijn lichaam en in die twee seconden was Avanti al half de afstand voorbij. Zijn hoeven vonden moeiteloos houvast in de smeltende sneeuw. Hij had maar vijf seconden nodig om de hengst in te halen alvorens zijn scherpe hoektanden zich vast beten in diens hals. De hengst struikelde, ging tegen de vlakte en Avanti zette zijn hoef tegen diens hals. ‘Ik ga je niet opeten, je bent veel te waardevol daarvoor.’ Je kon de humor, het genot in zijn stem horen nazinderen. ‘Je bent mijn boodschapper en de boodschapper vermoord je niet.’ Hij liet zijn blik naar het bloed gaan, zijn paarse ogen kregen iets hongerig alvorens hij zijn hoofd lager bracht en toe keek naar de pure angst. ‘Vertel hen dat ik nooit weg ben geweest, vertel hen dat ik volgende blauwe maan mijn prijs kom ophalen.’ Hij haalde zijn hoef weg en stapte achteruit, keek met die lege blik van hem toe hoe de hengst weer op zijn benen kwam. ‘Je bent mijn boodschapper, niet vergeten, je levert de boodschap en ik spaar je een leven.’ Hij wachtte, wachtte tot de hengst er vandoor galoppeerde, totale chaos en onregelmatigheid. Avanti keek hem na, grijnzend. Zou hij dat nu geloofd hebben?

Vyranthium was alles wat hij wilde, het was er akelig stil toen zijn hoeven over de krakkende botten wandelde naar de kleine grotformatie. Er was enkel maar die stilte, die stank, dat duister. Avanti hoefde zijn ogen niet op te richten om hem te zien staan. ‘Je staat op mijn plek.’ Beet Avanti hem toe. Achilles mocht dan wel twee keer zo groot zijn, winnen zou hij nooit. Avanti keek hem aan, twee seconden, drie seconden, oren plat en die paarse ogen vol met macht, ja, hij had er geen moeite mee op zijn schimmen te behandelen als hij bij de kudde deed. De helft van hun littekens waren waarschijnlijk door hem gezet. ‘Achilles, je ziet er hongerig uit.’ Hij zei het bijna grappend. Een observatie waar hij zelf om moest grijnzen. Loyaliteit testte je niet door hen iets te laten doen, dat testte je door hen te laten wachten, in honger, in ongeduld, tot ze misschien op het punt zouden staan ongehoorzaam te worden …

Only in their last moments
one shows his true nature

De stilte werdt doorbroken. De enorme gestalte leek zich te ontwaken terwijl zijn ogen opende. Hoewel die net zo goed gesloten hadden kunnen blijven. Er was niets te zien in de lege zwarte kijkers die hem de bijnaam Shark hadden gegunt. Hoewel hij nooit een haai had gezien bleek het dus volgens kudde paardjes zo te zijn dat haaien zielloze zwarte ogen hadden. En nog eens de perfecte moordenaars van de zee waren. Hij zou maar wat graag er een keer op uit gaan. Om zo’n beest te vinden en zien wat er werkelijk waar was van al die beloftes.

Het was een soort nieuwsgierigheid, wellicht hetzelfde soort als de onschuldige kudde paardjes voelde nu ze toch opnieuw terug gekeerd waren. Of hoopte ze op veiligheid? Vergeving van het land. Vernietiging van hen Schimmen.

Stervelijke wezens waren nooit te pijlen. Ze dienden slechts voor een ding. Voedsel.

En in de verte. Meters, misschien wel kilometers ver, viel het bos stil. Achilles wist het. Avanti had gekozen. Hij hoefde er niet eens bij te zijn om het arme beest te zien wiens leven voorgoed anders zou worden na deze ontmoeting. Hij hoefde het niet te horen. Om te weten, en te voelen, dat het wachten er bijna op zat.

Binnen seconden stond de diep zwarte leider van hun armzalige groepje voor zijn neus. Blafte Achilles af. En al wat Ach kon doen was grijnzen en twee passen opzij zetten voor de plaats. “Hielt het enkel warm voor tere hoefjes.” Hij kon het niet laten om een halve grijns te tonen voor zijn blik weer serieus werdt en in de verte staarde. “Nou ik moet zeggen dat ik een heel paard op kan vreten.” Opnieuw kroop er een twinkeling in zijn ogen. “Hier hoeven we niet lang meer op te wachten mertke ik?” Zijn kop draaide zich langzaam weer bij. De zwarte hengst inderdaad hongerig aanstarend. Z’n hele lichaam leek te trillen van verlangen. Hij wou losgelaten worden en hij wou alles uitmoorden op zijn pad. Het bloed op z’n lichaam was al te oud en droog geworden. Hoog tijd om het aan te vullen.

De honger van al die dagen, maanden niets te eten woog amper op hem door. Na al die jaren dit leven te leiden was er maar weinig waar hij noch echt om gaf. Zijn lichaam zag er fysiek niet van af maar het gevoel was er wel. Avanti dacht altijd aan het grotere geheel, het zou zoveel leuker worden om een hele kudde te bestormen dan een paar enkelingen die zelf stonden te vergaan van de honger. Alles lag onder een dik wit tapijt, wit was zijn favoriete kleur, het liet zoveel kunst achter eens iemand er bloed in verloor. Nu ook staarde hij de hengst na waarna zijn blik naar de sneeuw gleed waarin het bloed een vreemd rode gloed achter liet. Dit zou vast wel iemand alarmeren en was het dit niet dan was het de hengst zelf, hij was tenslotte degene die aan Avanti’s dodelijk tanden had gehangen. Dit was zo’n mooi spel om te spelen, hij kon haast hun paniek al horen en dat idee alleen bracht hem al in een hele goede bui. Fascinerende dieren die paarden … maar zo ontzettend dom.

Terug komen in Vyranthium zorgde dat de koud bleef hangen voor dat drukkende gevoel dat het donkere gebied met zich mee bracht. Iedereen zou het hier op een vreemde manier moeilijk ademen vinden maar voor Avanti en zijn onderdanen was het een gemak. Eén van die onderdanen, zijn enige eigenlijk, stond op zijn plaats in het diepste hart van dat donkere gebied. Avanti moest een stukje omhoog kijken, in zoveel vormen was Achilles de grootste bedreiging voor hem maar alsnog was Avanti het minst geïntimideerd door dit stuk vlees. Bij de woorden kon Achilles het nooit laten, Avanti keek hem met die onverschilligheid aan voor hij antwoord gaf. ‘Dan kun je maar beter blijven staan.’ Kaatste hij de woorden gelijk terug. Nee, niemand stond op zijn plaats, de plaats waarop hij alles kon horen, alles kon ruiken, alles kon voelen. Hij nam zijn plaats in en liet zijn aandacht naar de omgeving gaan, sloot zijn paarse ogen en zocht naar de hengst, de hengst die zijn boodschapper was geworden sinds … nouja, enkele minuten.

De stem van Achilles immers onderbrak zijn genot om de meningen en reacties van anderen te horen. Zijn oren lagen al standaard in zijn nek dus schonk hij de schim naast zich enkel een korte norse blik. Bij de vraag immers kwam weer iets van dat irritante kantje van hem naar boven. ‘Misschien deed ik het enkel voor mezelf, misschien,’ hij keek de imposante schim aan en greens weer haast geamuseerd. ‘misschien moet jij nog net een beetje langer wachten.’ Besloot hij af te werken. Hij kantelde zijn oor een stukje, probeerde fragmenten van gesprekken op te vangen en het gaf hem een zelfvoldaan gevoel om te horen hoeveel angst één daad kon voort brengen. ‘Dat zou wel erg gemeen zijn van me, je zo laten wachten na al die maanden.’ Hij snoof zijn koude adem naar buiten en liet zijn “goede” humeur zijn gangetje gaan. ‘We hebben informatie nodig, roddels, dingen om bij te watertanden.’ De humor bij dat laatste deed zijn paarse ogen kort sparkelen. Ze hadden iemand als Nirvana nodig, iemand die informatie van de kudde uit naar hem bracht, iemand die hij kon gebruiken, iemand die hij langzaamaan kon verwoesten …

Only in their last moments
one shows his true nature

Het was een lange tijd geweest sinds de hengst op ook maar een minimale manier gevoelens had gehad. Kleine dingen die het leven leuker hadden gemaakt. Zoals het genoemd werd. Vreugde voor een nieuw leven. Verdriet voor een veloren leven.

Had hij verdried gevoeld bij de eerste keer dat hij haar vernietigde? Mogelijk. Mogelijk ook niet. Het leek allemaal te ver weg. Het leek ook allemaal onmogelijk dat zij werkelijk nu al 7 keer terug gekomen was. En 7 maal opnieuw gestorven. Aan zijn hand of aan die van lot. Zijn plan had nog altijd gestaan dat hij haar ooit kon laten transformeren tot Schim. Zodat hij haar altijd bij haar zou kunnen hebben. Maar tot nu toe leek het toch altijd leuker te zijn geweest om haar lichaam uit elkaar te scheuren inplaats van voor te dragen.

En met elke keer leek hij minder en minder te voelen. Alsof het allemaal nieteens meer uitmaakte. Zijn eerste doel om zichzelf op te offeren tot dit eeuwig durende lot leek weg te vallen met elke maan die verstreek.

Kort keerde zijn kop zich opnieuw bij starend naar Avanti met lege ogen. Dezelfde lege ogen die al honderden doden gezien hadden. Het was niets meer. Achilles was enkel nog een huls. Als er al iets van leven ooit in hem had gezeten.

Misschien was hij wel verdoemd geweest vanaf zijn geboorte.

"Dat zou inderdaad uiterst gemeen zijn." Zijn stem was zwaar en koud terwijl hij zijn kop weer wegdraaide en zijn lippen even likte waardoor de flijmscherpe punten van zijn hoektanden zichtbaar waren. "127 dagen." Hij rekte zijn enorme lichaam langzaam uit waardoor botten leken te kraken en over elkaar schoven. "Al 127 dagen heb ik enkel mijn eigen bloed geproeft in verveling. Ik denk dat ik niet meer eekhoorns uit bomen kan sleuren voor ik ze allemaal uitgeroeid heb." Bijna schaapachtig grinnikte hij zijn oren draaiend naar een stapel rottende lijkjes. "Ze smaken niet zo goed als paard. En hun staarten zijn veel te harig." Droog richtte hij zijn hoofd weer op avanti. "Maar ik neem aan dat je een groots plan hebt bedacht om te laten zien dat wij er nog altijd zijn? Hoewel met minder dan voorheen."

Tja, ze waren Xariv en Thriumph kwijt. Maar de kudde zelf was ook kleiner dan 127 dagen geleden. En het zou vast niet lang duren voor nieuwe zieltjes zich naar de duistere kant getrokken zouden voelen. Hoeveel zouden een gesprek durven aangaan met Avanti? En hoeveel daarvan zouden ook maar de kans krijgen?

Hij kon wel bijna een deuntje fluiten vandaag, zo goed ging de dag vandaag voor Avanti. Hij had de kudde gewaarschuwd en Achilles stond op zijn plaats waardoor hij weer onnodig arrogant en bazig uit de hoek kon komen. Dus het liep bijna op rolletjes vandaag, moest je je eens de grijns voorstellen op zijn lippen terwijl hij daar op zijn plekje in Vyranthium ging staan. Hij hoorde de kudde al bijna panikeren bij het idee van een naderende blauwe maan. De honger die hij voelde leek een beetje weg te glijden bij het plezier dat hij momenteel had met alles. Zijn gehoor bleven die ene hengst volgen … terwijl zijn paarse ogen op de gigantische schim naast hem bleven rusten. Waar Ayana was wist hij niet … oke, hij wist het wel maar hij negeerde haar afwezigheid hier.

Ze hadden allemaal zorgvuldig de dagen geteld, in honger … verveling waarschijnlijk. Avanti had zichzelf behoorlijk goed binnen de grenzen kunnen horen, hij werkte zijn verveling dan misschien wel uit op de twee schimmen die hij hier had maar meer dan eens had hij het heel lang kunnen volhouden. Grotendeels had hij hier gestaan, luisterend, zijn aandacht op alle gespreken in de kudde en de activiteiten van zijn schimmen. In Ayana had hij heel veel vertrouw, Achilles … minder. Bij de woorden van Achilles rukte hij zijn “oren” kort los van de kudde en richtte zijn aandacht op de hengst naast zich. ‘Ik ben uiterst gemeen Achilles, geef me geen aanleiding je dat te bewijzen.’ Zei hij met een schalkse glimlach. Hij zag er niet uit alsof hij het meende maar hij deed het wel. Hij had Achilles nog niet veel op zijn plaats moeten zetten maar hij zou het zonder enige aarzeling doen als het nodig was. Hij was niet bang om hem een paar ledematen of dergelijke te ontnemen, tenslotte was hij de baas, hij kon beslissen wat Achilles kon missen in zijn leven.

En toen begon Achilles over eekhoorns en zijn eigen bloed. Hij had niets gegeten, ondanks dat hij uitgehongerd was zag hij er nog steeds in proportie dezelfde uit. ‘Eekhoorns.’ Herhaalde Avanti bedenkelijk, zijn ogen gleden langzaam naar de bomen. ‘Jij …’ hij zweeg en keek weer opzij naar Achilles. ‘bent snel genoeg om dat te pakken te krijgen?’ En daar was weer die lichte spot. Van Ayana kon hij zoiets wel verwachten maar Achilles … die moest echt honger hebben. Hij zag Achilles al bezig, het grinnikte bij het idee. Maar over harige staarten ging het niet verder, wel over grootste plannen. Ze waren met minder … hij hoopte dat één van die twee idioten hier ooit nog terug zouden komen want daar had hij wel grootste plannen mee. ‘Hen het idee geven dat we terug zijn is al net genoeg, het is dan enkel nog een kwestie van timing, impact en mijn hongerige wolven hier. Er is een reden waarom ik jullie uithonger.’ Glimlachte hij donker. Hoeveel meer bloeddorst zat er achter een wezen dat je na 127 dagen los liet op zijn voedsel?

Only in their last moments
one shows his true nature

Hij had geen liefde voor Avanti. Echter ook geen haat. Het was een emotieloze werkverhouding die hij had met de duivel zelve. Avanti had hem geboden wat hij destijds het meest nodig had gehad. Een oneindig leven. Als betaling daarvoor was Achilles zijn eeuwig durende slaaf.

De hengst leek geamuseerd te zijn met Achilles' honger. Natuurlijk zou Ayana haar mond houden. Nog meer zelfs dan dat Achilles deed. En hij vond van zichzelf al dat hij veel kon slikken. Maar ja. Zij was niet voor niets zijn favoriete meisje. Niet dat Ach dat wou zijn. Hij had het niet zo op het idee van vrouwelijk zijn. Bovendien zou hij met zijn lichaamsbouw er dan wel heel vreemd van uit zien.

"Tja." Begon de hengst rustig, zijn dikke witte manen uitschudend voor hij zichzelf nog een maal oprekte. "Ze waren niet snel genoeg blijkt maar weer." Zijn oren keerde zich terug naar de zwarte leider voor zijn brede hoofd langzaam mee bewoog. "En de aankomende maan gaan wij los alsof we met een leger zijn?" Dit idee beviel hem wel. Langzaam grijnsde hij zijn scherpe hoektanden bloot. "Dus, hoeveel staan er op het lijstje om af te maken?" Hij snoof even terwijl zijn oren richting de kudde schoten. "Er zitten er wel een paar bij.. Die te hoog van zichzelf denken." Hij kon het niet meer laten om hongerig te grijnzen. Oh hij wou los gaan. Hij hielt zichzelf al te lang stil. Hij wou meer en meer. En snel.

**Profile**

» The night is dark and full of terrors [&SPECTRE]
» For the night is dark and full of terrors || Zehlia
» [ENG] Full of pain
» night owl, day dreamer
» Little sparkles in the dark

The night is dark and full of terrors

The night is dark and full of terrors

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen