This is all I have

Make my wish come true, let darkness fade to light
Show me there's still hope, show me it's not over
Battles we can win, our struggle lies within
Love will not leave you, hate will not heal you

Nieuw of herboren, de tijden hiervoor waren allemaal snel gegaan. Waar was Lightning? Waar was haar zuster? Ze voelde zich niet helemaal op haar gemak zo alleen en haar licht roze manen dansde op de wind. Ze was niet de grootste, kleiner als haar zuster zelfs maar toch voelde ze zich wel goed. Haar licht creme kleurige vacht glimde in het zonlicht en Serah sloot haar ogen. Zo alleen maakte af en toe ook niet uit. Het voelde wel goed zo af en toe. Toen ze haar hemelsblauwe ogen echter opende vond ze zichzelf aan de bosrand. Ze staarde uit over de immense vlaktes. Vroeger in hun oude kudde was alles droog geweest. Hadden ze moeten vechten voor een beetje gras.

De gedachte aan haar oude kudde deed haar zuchten en ze liet haar neus over het kleine hangertje rond haar hals glijden. Snow.. Ze slikte en knipperde een enkele traan weg. Daar was het nu geen tijd voor. Daar moest ze nu niet aan denken. Niet aan hem, niet aan zijn vader. Niet aan Vanille, Fang of Hope. Ze moest overleven samen met haar zus. Haar zus had voor hen gekozen en was samen met haar gevlucht. Al kon Serah enkel innig hopen dat Vanille en Fang hetzelfde hadden gedaan. Of Hope was ontkomen durfde ze niet eens te bedenken. Te bang dat hij het niet gehaald had. Het teken dat op haar voorbeen stond was net zoals dat hangertje een enkele herinnering aan vroeger. Een teken waarmee ze geboren was. Wat haar kudde had eigen had gemaakt. Elk paard van hun kudde had zo'n teken gehad. Fang op haar rechtervoorbeen. Vanille op haar achterwerk. Hope vlak bij zijn rechterhoef en Light op haar borst. Snow had hem midden op zijn been gehad.. Het was altijd grappig geweest om die reus te zien. Ze had zich veilig met hem gevoeld en nu.. Nu wist ze niet eens of hij eigenlijk ooit wel te vertrouwen was geweest.

Opnieuw zuchtte Serah, zat ze nou toch weer terug te denken? Snel schudde ze haar hoofd en werkte ze een lach rond haar lippen. Ze wist zeker dat ze nog moesten leven. Anders zou ze het zelf toch wel weten? Ze draafde langzaam rond en ze hief haar hoofd langzaam op. Dit was nog een gebied waar hij niet was geweest. Ze hinnikte laag en lang zoekend naar iemand. Snow.. Hope.. Fang.. Maar het liefst Vanille. Ze wou haar weer zien. Ze miste haar vriendin zo veel.. Ze sloot haar ogen verdrietig en schudde haar hoofd met een hoop in haar hoofd dat iemand nu kwam van haar verleden. Iemand wie ze altijd had kunnen vertrouwen, iemand zoals Vanille..

-Vanille

**Profile** Number of posts : 128 Status : Absent

- Vanille // Rank 1

Haar ogen openden zachtjes, en met een verbaasde blik knipperde Vanille zachtjes met haar ogen. De zon scheen recht op haar snuit, logisch dat ze wakker was geworden. Aan zijn lage stand te zien, was hij nog net op, wat betekende dat het nog redelijk vroeg was. Gelukkig maar, want ze hield er niet van om zo laat op te staan. Dan sliep ze een gat in haar dag, en had je er niets meer aan. Verbazend wat je in die vroege uurtjes allemaal voor mekaar kon krijgen, en dan een hele dag bijna niets meer te doen had. Beter, want ze kon moeilijk stil blijven zitten, moest altijd wel iets omhanden hebben, om te doen, zich op concentreren. Anders ging ze zitten nadenken over alles, en dat was wel het laatste wat de jonge merrie nu wilde. Haar gedachten gingen dan automatisch uit naar de anderen, en dat wou ze vermijden. Ze moest niet aan hun denken, ze had Fang al. Fang was haar alles nu, en daar moest ze zichzelf aan vasthouden.

Toch dreven haar gedachten weg, aangezien ze afwezig naar buiten zat te kijken, en zichzelf te vertellen dat ze er niet aan moest denken. Maar het verboden onderwerp bleef in haar hoofd steken, en al gauw had ze allerlei beelden in haar hoofd van Serah, Lightning, Hope, Fang, Snow, en zelfs die oude Caius kwam even in haar op. Niet dat hij zo oud was, maar zo noemde ze hem nu eenmaal in haar hoofd, kon zij het er aandoen? Een vervelende gewoonte om paarden van de eerste keer te kunnen onderscheiden, een bijnaam. En hij had voor haar oud geleken, dus was hij de oude van hen. En zelfs Snow. Even fronste ze, maar herinnerde toen ook betere tijden. Ah, ze snapte er niets meer van, hij had hen allemaal verraden, en het verbaaste haar dat hij nog niet terug was, smekend om de merries terug te krijgen. Ze moest op haar hoedde blijven, want wie weet kwam hij inderdaad wel terug, zelfs naar hier, BHM. Ze had gedacht hier veilig te zijn, maar buiten de Snow-dreiging, was er ook nog de normale gevaren van bhm. Er was maar een oplossing mogelijk geweest, maar ze wist dat ze het niet meer lang geheim kon houden. Ze moest het ooit Fang vertellen, en ergens was ze bang voor haar reactie. Hoewel ze er niets mee te maken had, en ze kon niet terug.

Een laag gehinnik trok haar aandacht, en uit zichzelf gingen haar oren naar voren staan, in hoop meer te verstaan. Het klonk zo bekend, een vage herinnering van vroeger.. Serah. Maar dat kon niet. Het zou te toevallig zijn, om mekaar uitgerekent hier tegen te kunnen komen. Misschien was het Serah wel niet, en was de hoop die ze al stiekem opgebouwd had tevergeefs. Een onbekend paard, dat net zo klonk. Vanille's ogen stonden terug afwezig, terwijl haar poten uit zichzelf in beweging kwamen. Ze had er geen idee van, en voor ze wist draafde ze al sneller en sneller naar de richting van de ander. Ze moest het zeker weten. Was het Serah niet, zou ze alle hoop opgeven, en de herinngen vergeten en bannen uit haar geheugen. Hoewel ze het niet wou toegeven, wist ze dat ze zich nog steeds had vastgegrepen eraan, en die laatste steun stond nu wankel.

Haar poten brachten haar naar onbekend gebied, wat ze nog niet eerder had gezien. Logisch, ze had zichzelf juist bij Rang 1 aangesloten, en had de andere gebieden nog niet ontdekt. Maar het paard dat ze bij de rand vond, was haar dierbaarder dan ze ooit had kunnen voorstellen. Ze brieste luid, en daverde toen in volle galop op Serah af. Dit kon niet, maar ze droomde niet. Daarvoor was het te echt, voelde ze de omgeving. De lichte wind, de zon, het ruisen van het gras om haar heen. “Serah!” Riep ze blij, terwijl ze lichtjes vertraagde om niet op haar af te stormen. “Serah, je bent hier..” Blijschap overspoelde, maar bracht ook angst met zich mee. Als zij zich hier al konden bevinden, wat weerhield anderen ervan om dat ook te doen?

Make my wish come true, let darkness fade to light
Show me there's still hope, show me it's not over
Battles we can win, our struggle lies within
Love will not leave you, hate will not heal you

Vanille hoe ze haar vriendin miste, hoe ze wenste de vrolijke jonge merrie weer te zien wie ze al had gekent sinds haar veulentijd. De wereld had in die tijd nog niet zo groot en eng geklonken. Ze hadden samen genoten van het leven en waren nooit van elkaar gescheiden geweest. Echter was het moeilijk geworden. Hoe ouder ze werden. Hoe meer hun doel in de kudde duidelijk werd. Hoe dichter ze bij die fatale dag kwamen. Ja Serah wist het nog goed. En ze wist ook dat Vanille net als de rest van de kudde dacht dat het verraad vanuit Snow was ontstaan. Enkel zij wist de waarheid dat het zijn vader was geweest. Snow's vader had hun leven verpest. Snow was niet slecht en dat was iets waar Serah zich aan vast wou klampen. En dat was ook de rede waarom Serah niet kon scheiden van wat de hengst haar had gegeven. Het teken dat ze aan hem zou toebehoren. Al zou het nieteens meer geldig zijn. Het was haar teken van haar geloof in hem. en dat geloof zou ze nooit kwijt raken.

“Serah!” De o zo bekende stem haalde haar uit haar gedachtes en met een ruk draaide de creme gele merrie zich om. Haar blauwe ogen werden groter. "Vanille!" Haar naam verliet de lippen van Serah en ze overbrugde net als Vanille de laatste meters tussen hen in. “Serah, je bent hier..” Blijschap overspoelde de merrie met de naam Vanille en dat was duidelijk zichtbaar. Wild schudde Serah haar lange manen uit haar ogen en legde haar neus tegen die van Vanille. "Hoe..Hoe kom je hier?" Stotterde ze te blij om zichzelf goed op te stellen. Haar blauwe ogen onderzoekend in die van Vanille. "Is Fang hier ook?" Sprak ze meteen uit in alle opwinding het niet eens vragend te kunnen laten klinken. Vanille was hier! Hier... In het gebied met de naam BMH waar de duivel waarde. Langzaam slikte Serah en ze keek de jonge merrie aan. Ze liep hier gevaar, net als Light en Serah zelf. Echter bedacht Serah zich meteen een ding. Thuis liepen ze nog veel meer gevaar. Nu terugkeren zou gelijk staan aan hun dood. Snow's vader was definitief een grotere drijging dan de Schimmen. Want hij zou alles uitmoorden wat te maken had met hen. Hope had hij al..

De gedachte aan Hope maakte haar echter wat triester en ze zuchtte even. Claire was te laat geweest. Hij was al weg geweest toen ze hem was gaan zoeken. Hij was dood en zij waren ook dood in de ogen van de kudde. Light had iedereen verraden en was gevlucht met haar. Was dat waarom Vanille hier was? Hen terughalen? Nee! Serah weigerde daar nog een seconde aan te verspillen. Vanille was net als zij en Light hier heen gekomen met haar zus Fang voor vrijheid. "Lightning is hier ook. Jullie kunnen bij ons blijven. Samen met ze vieren." Serah's blik werd warmer terwijl ze Vanille onderzoekend aankeek. Samen waren ze sterker. En de blauwe maan zou hen samen niet te pakken krijgen. Dat was gewoonweg een ding wat ze zeker wist.

Langzaam bewoog Serah even haar hoofd waardoor haar lange roze manen over het hangertje rond haar nek gleden. Proberend dit te beschermen tegen de blik van Vanille. Net als haar zus zou Vanille er ongetwijveld aangeslagen door zijn. Denkend dat Serah niet los kon laten wat er gebeurd was al beweerde ze anders. Ze glimlachte warm en stampte even over de grond met haar witte hoefjes. Opgewonden en vrolijk. Wachtend op reactie van Vanille. Het was gewoon allemaal te mooi om er bij te kunnen met haar hoofd. Vanille was hier. Vanille was veilig en dat was nu al waar ze aan moest blijven denken.

**Profile**