Kyali
Profile
Number of posts : 628
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Something I love and hate at the same time. wo 4 jul 2012 - 20:37 | |
| |
Luna was nu al een lange tijd bij de kudde. Ze heeft zoveel lieve vrienden ontmoet. Ze heeft zelfs haar zusje gevonden, Vanth. Ze is nog steeds een deel van haar geheugen kwijt, maar haar zusje kan ze nog wel herinneren en daar is ze heel dankbaar voor. Ook heeft ze haar redder E'vesdar ontmoet en de vriendelijke en grappig hengst Vladimir.
Ze ligt onder een regenboom bij het water. Dit is haar plekje, niemand mag er komen behalve zij. Hier heeft ze zich altijd schuil gehouden toen ze geen kudde had. Ze keek naar de weerspiegeling van de ondergaande zon in het water. Het water werd steeds rustiger. Ze verdwaalde in haar gedachte maar schoot wakker toen er in haar opkwam dat het de tijd van de volle maan was. Altijd heeft ze zich gebonden gevoeld met de maan, maar ze kon het nooit goed plaatsen. Ze heeft tegenstrijdige gevoelens over de maan. De maan is mysterieus en kalm, maar het brengt ook onrust en angst met zich mee. Deze periode heeft ze zo gehaat.
Het was tijd om terug te keren naar de kudde. Ze stond op en haar lange manen vielen over haar zwarte lichaam. Haar lenige zwarte lichaam bewoog zich langs de lange slierten van de bomen. het begon te schemeren en angst schoot haar te binnen. Ze wilde nu zo graag iemand bij zich hebben. Ze maakte zich zo snel uit de benen als ze kon. Haar zilveren hoefjes verpletterde elk bloemetje dat ze eerst zo bewonderd had.
|
|
|
Pip
Editor
Profile
Number of posts : 2407
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: Something I love and hate at the same time. wo 4 jul 2012 - 21:16 | |
| MINNNEEEEE, DON'T TOUCH <333 |
|
Kyali
Profile
Number of posts : 628
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: Something I love and hate at the same time. do 5 jul 2012 - 21:10 | |
| haha  |
|
Pip
Editor
Profile
Number of posts : 2407
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: Something I love and hate at the same time. ma 9 jul 2012 - 17:07 | |
| Ik was te jong, te naïef bezig. Maar wat had ik ook? Enkel een moeder die er slecht aan toe was in de bosjes van Ferelden. Verder niets... Mijn moeder werd alles voor me. Tijden had lichte woede gestroomd door mijn gespierde lichaam voor de hengst die het haar had aangedaan , mijn vader. Maar of haar verhalen waar waren of niet. Of ze negatief of positief waren, ze maakte ons stuk. Al zag ik hem niet. Met de dag werden we verder uit elkaar gedreven. Door het feit dat hij zijn vertrouwen niet kon winnen bij me. Door het feit dat ik elke dag aanzag hoe mijn moeder er aan toe was. Maar toen ik eindelijk het moed had mijn vader, mijn langverwachte vader op te zoeken was het te laat. Volledig uit elkaar gedreven. Niet door de verhalen, maar door het lange niet zien. Zijn negatieve gevoel. En mijn vaderloze gevoel. Nog elke dag voel ik de pijn in mijn hart. De pijn dat ik niet één keer een vader heb gehad die me een knuffel gaf. En boos, dat ik niet eerder hem had opgezocht. Niet eerder had gezegd pap, ik hou van je. En nu was hij weg. Als stof verdwenen uit Blue Moon Horses. Zonder enkel woord zijn plaats achter gelaten. Het was als een gat in zijn hart. Ik voelde schaamte dat ik niet bij hem was. Niet met hem mee kon gaan, of over kon halen om te blijven.
Langzaam trok ik mijn hoeven die zo zwaar wogen als lood achter mijn lichaam aan. Klikkend op de bevroren ondergrond. Mijn ogen uitgezoomd. Wazig. Het enige wat ik zag waren de sneeuwvlokjes die een gordijn vormde. Volkomen negerend aan de kou liep ik stug door. De sneeuw had een deken gevormd over mijn onderkoelde lichaam heen. Maar geen haar op mijn bevroren lichaam dat daar aan dacht. Mijn vacht was dik genoeg, ik redde me wel. Wanneer het witte laken verdween en ze een koude schaduw over zich heen voelde vallen verliet ik opgelucht een zucht. Het bos was altijd warmer in de winter. Mijn ogen priemen door de meterslange bomen. Langzaam schudde ik mijn bespierde lichaam door elkaar om het deken gevormd door de koude sneeuw van me af te gooien. Mijn strompelende passen werden vergroot naar krachtige, nijdige passen. Mijn hoeven plette de kristallen bloemetjes vol genot. Het kraken van het ijs klonk hem goed in de oren. Een rookwolkje verscheen uit zijn neusvleugels.
Zijn oren draaien nerveus rond. Elk geluid ving hij op in zijn oren. Elke geur, behalve die van water, ijs en kou nam hij in zich op. Alert en waakzaam bracht ik mijn bespierde lichaam voort. Niet omdat me bedreigd voelde, of aanwezigheid voelde van een ander paard. Maar alert zijn was mijn manier om zijn gedachtes uit mijn hoofd te zetten. Het was de concentratie op iets anders dat werkte. Niet de geluiden, de geuren of het zicht. Het was zijn manier om zijn gedachtes in de hand te houden. Wanneer het kraken van een tak in mijn oorschelp dringt draai ik me met een ruk om. Mijn ogen glijden door de hoge bomen. Geen enkel detail ontglipte me. Mijn ogen bleven hangen op het lichaam van een ranke arabier die zich met vlugge passen door het bos voortbewoog. Elk deel van de merrie nam ik in me op. Geen enkel detail bleef ook hier buiten het oog. Bewonderend keek hij hoe de merrie zich vol souplesse voortbewoog. Naar haar prachtig ingeweven bloemen in haar manen. Naar haar ogen zo helder als de maan in de sterrenhemel. En haar vacht zo donker als de nacht. Het verbaasde me sterk dat ik haar nog nooit eerder had gezien. Hoe had ik haar nou kunnen missen. Met mijn dagelijkse wandelingen verzonken in gedachtes.
Even twijfel ik... Omdraaien om een gesprek te mijden. Of naar haar toe lopen om beleefd te zijn. Ik was niet een paard van veel woorden. Gesprekken mijdde ik dan ook het liefst. Maar dat hield niet in dat ik geen behoefte had aan gezelschap of respectloos was. Enkel hengst van weinig woorden. Maar wat deed ik niets? Staren naar de merrie en verder niets. Hoeven in de grond geboord. Geen woord die uit mijn mond kwam. Ik wachtte enkel af. Ik zag wel wat er zou gebeuren toch?
Kayleigh <3 |
|
|
Kyali
Profile
Number of posts : 628
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: Something I love and hate at the same time. di 10 jul 2012 - 21:28 | |
| |
Haar zwarte benen bewogen zich snel heen en weer. Ze bewoog zich lenig door het bos en haar lange witte manen wapperende in de koude winter wind. Ik negeerde de kou. Ik wilde zo snel mogelijk uit het bos zijn om naar mijn kudde terug te keren. Ik was immers niet goed beschermd in de winter. Mijn donkere vacht was niet echt een goede camouflage voor in de sneeuw. En mijn vacht is immers ook niet dik en waterdicht genoeg om mezelf lang genoeg warm te houden. Ik was buiten adem en stopte even om bij te komen. haar ademhaling was zwaar en mijn borstkas bewoog zich hevig op en neer. Wolkjes vormde rond haar neus. Ik keek om me heen en merkte op dat ik hier al eerder was geweest. Ik wilde niet toegeven dat ik was verdwaald en ging weer koppig verder. Nog steeds herkende ik de omgeving niet en ik voelde wat paniek omhoog komen. Ik had geen oog voor de omgeving en alles ging langs me heen.
Ik wilde echt geen schim tegen komen. Één keer ben ik een schim tegen gekomen, lang geleden met mijn zusje, Vanth. De schim deed zich voor als iemand anders en ik en mijn zusje vertrouwde haar. De schim maakte gebruik van onze verdriet die we hadden om het verlies van onze ouders. Uiteindelijk kwam ik erachter dat het niet een gewoon paard was maar een schim. Een woord dat ik toen vaak gehoord had maar nog nooit gezien. Ik wens het ook niemand toe om een schim tegen te komen. Die dode blik blijft mij nog lang na. De schim gaf niets om mij of mijn zusje, ze gaf alleen om zichzelf. Ze wilde ons alleen maar gebruiken om hogerop te komen. Gelukkig zijn wij er beide levend uit gekomen. Maar ik hoop dat dat de laatste keer was dat ik een schim tegenkwam.
Normaal heb ik geen enkele moeite om de weg terug te vinden, maar nu de winter is gekomen ziet het bos er anders uit. En ik was misschien te haastig geweest waardoor ik wat details miste. Enkele sneeuwvlokjes wisten de bomen te ontsnappen en belande op haar dunne vacht. De kou deed een rilling ontstaan over haar lichaam. De inmiddels bevroren bloemen die haar lange manen bij elkaar houden begonnen los te laten, maar Luna bleef doorrennen. Haar manen gleden voor haar heldere ogen. Ze struikelde over haar lange manen en belande tegen een boom aan. De knal tegen de boom zorgde ervoor dat er een sneeuwpakket naar beneden viel bovenop de merrie. Een klein hinnikje ontsnapte haar keel.
|
|
|
Gesponsorde inhoud
Profile
Contact
| | Onderwerp: Re: Something I love and hate at the same time. | |
| |
|
