Triumph kijkt om zich heen, er moet toch ergens een paard te vinden zijn? Hij heeft een dringende behoefte aan gezelschap, natuurlijk zou het het mooiste zijn als dat een merrie zou zijn, maarja zo mooi zou het natuurlijk nooit kunnen. Voor hem is er een heel mooi, verlaten, zelfs door de bomen, waarvan sommig nog een poging doen om te blijven staan, pad, alleen. Hij zal zijn weg naar de kudde zelf maar moeten vinden. Hij kan nog steeds niet weg met zichzelf, hij haat zichzelf, wensde dat hij dood zou zijn. Maar daar is het nu te laat voor, had hij dat maar eerder beslist, maar nee, hij moest zichzelf maar redden, en haar verraden. Hij wil haar alles uitleggen, alles. Hij wil haar zwarte manen strelen met zijn neus, haar becomplimenteren met haar vacht, en haar lichtere vlekken op haar buik, die juist geen contrast hebben. En dat maakt haar bijzonder, alles aan haar is bijzonder, haar ogen, haar oren. Zij is bijzonder. Triumph mist haar. En hij mist zijn oude hem, glanzend trots, maar vooral gelukkig. Genietend van mijn zalige leven. Toen, toen was mooi, nu is er geen lente meer die het lekkerste gras voor hem maakt, geen zomer die appeltjes op zijn vacht tekent. Niets meer, behalve ongeluk, verdriet, doodse stilten. Hij snakt naar gezelschap, maar ook weer niet. Hij kijkt achterom, een gapende wond begroet hem. Het prikt bij elke rukwind, bij de volgende krimt hij in een. Dan draait hij zijn hoofd wat verder, naar zijn eens zo mooie volle glanzende manen, ze zijn dof en glijden mee op de stormachtige wind. Dan draait hij zich weer wat minder ver, achter die verdomde wond. Daar zit zijn staart, in dezelfde staat als dat de manen dat zijn, er zitten happen in. Hij schrikt op van een vogeltje wat wegvliegt uit de bomen, het ritselt wat. Meer had hij de afgelopen weken? Jaren? niet echt gehoord, hij weet niet of hij nog een stem heeft, en hoe hij überhaupt klinkt. Hij zucht eens en kijkt nog eens om zich heen of er misschien een paard aan de horizon verschijnt.

Triumph is blij als hij een paard in zijn buurt ziet. Niet dat je dat vanaf buiten ooit zal zien, maar diep vanbinnen is het blije gevoel aanwezig, het verspreid zich lichtjes als een warm gevoel, een klein straaltje dan, maar het is er. Dat heeft hij al heel lang niet meer gevoeld, na haar. Hij kijkt een heel klein beetje nieuwsgierig naar de merrie toe, ze is vrolijk en ze zet haar hoeven elke stap weer vloeiend neer. Als ze rondjes om hem gaat draaien word hij een tikkeltje zenuwachtig. Hij slaat met zijn staart een lastige, vroege vlieg in deze eindelijk opkomende lente. Een zonneschijn laat hem zien hoe de merrie er precies uit ziet, hij ziet haar arabische contouren en haar abnormale lange, dansende manen. Als ze wat tegen hem zegt schrikt hij iets, zo iets hards had hij in tijden niet gehoord. Bij haar harde opmerking kijkt hij weg, hij weet even niet wat hij zou moeten zeggen. Maar met haar vraag weet hij wel raad. Hij probeert wat te zeggen, maar zijn keel staat het niet toe, uiteindelijk krijgt hij er met veel moeite en een schorre klank 'Mijn moeder is ooit bij de naam Triumph gekomen'. In de stem zit een harde onder klank die boven de stilte uit priemt. Daarna zegt hij kort 'En de jouwe?'.

Na een korte stilte weet hij 'Wat doet zo een mooie merrie hier in het donkere bos? Hoort die niet mooie hengsten te trekken in de kudde?' uit zijn keel te krijgen. Hij heeft er meteen spijt van, maar ook weer niet, hij heeft toch niets meer te verliezen, denkt hij triest. De vliegen zijn nu alweer een plaaggeest, wanhopig slaat hij er een paar weg. Hij ziet in zijn ooghoek een klein haasje door het gras springen, het zou vroeger zijn hart laten smelten. Hij vind de merrie die rond hem draait wel iets hebben, hij vind haar mooi, ook al heeft ze krassen op haar buik, maar dat zal hij haar nog wel vragen. Hij wacht op haar antwoord en hij weet niet hoe ze zal reageren op zijn vraag, dus is hij geduldig.

Thriumph kijkt geïnteresseerd naar de merrie en voor het eerst dacht hij even niet aan die ene merrie. Hij bekijkt haar nog eens aandachtig, ze heeft het duidelijk naar haar zin, is blij en zorgeloos. Hij niet echt, eigenlijk totaal niet, maarja hij zal die ene merrie toch nooit tegen komen dus waarom in het verleden blijven hangen. Stiekem vind hij het heerlijk dat hij zo lekker direct kan zijn, hij heeft toch niets te verliezen, dus waarom niet? Hij grinnikt bij haar opmerking 'vind je?' antwoord hij spottend. Hij kijkt naar de mooie, want ja, zo mag hij het wel noemen, merrie. Ze heet Yacira. 'Wat een aparte naam, wel mooi hoor' weet hij te zeggen, zijn stem heeft ondertussen al zijn ouwe vorm terug gekregen. De stem is weer luid, maar niet hard, dat deed hij altijd, dat werd hem geleerd. Hij betrapt zich erop dat hij weer verder wegdwaald in zijn gedachten, hij schrikt eruit op als een windvlaag zijn wond laat prikken. Hij merkt dat ze zich ongemakkelijk voelt bij de korte stilte, hij vond het zelf niet heel erg maarja, wat had hij te vertellen in dit leven. Hij grinnikt weer bij haar opmerking, hij weet er wel raad mee. Hij draait zijn hoofd om zich heen en kijkt uitdrukkelijk goed om zich heen. 'Waar dan, ik zie hem niet' zegt hij grinnikend terwijl hij met zijn hoofd zijn lichaam inspecteert, overal zitten wondjes en die gapende wond maakt hem er ook niet beter op.

En weer was daar die stilte, die Yacira niet fijn lijkt te vinden, Thriumph vind het wel grappig en pest haar een beetje door verder extra lang niets te zeggen. Dan zegt hij weer iets wat erg direct is, maar het lijkt tot nu toe te werken en waarom niet? 'Vanwaar die krassen over je buik?' zegt hij zorgzaam. Hij is uiterst secuur over welke tonen en volumes stem hij gebruikt, dat heeft hij trouwens ook allemaal geleerd maar dat is een van de weinige dingen waar hij profijt van heeft en heeft gehad. Weer een windvlaag, maar deze lijkt steeds minder te worden, misschien voelt hij zich beter, nu hij contact heeft met Yacira, misschien word het echt minder. Hij zal het nooit weten, maar hij ziet nu opeens dat de zon opeens feller schijnt. Zal dat normaal zijn? Of is hij verlieft, nee toch? Of wel? Maar hoe dan ook, die harde, droge, koude wind lijkt nu een warm briesje te zijn geworden.

Triumph kijk nog eens naar de merrie, daarna glijden zijn ogen verder over de horizon, die zachtroze begint te worden, de feloranje tinten verschijnen langzaam aan het 'einde' van de wereld. Het feller wordende blauw van de lente tinten worden lichtblauw en gaan lichtjes over naar het gele. De zonsondergang heeft voor Thriumph altijd een bijzondere rol gespeeld in zijn leven, hij heeft het altijd prachtig gevonden en het hielp hem om de zware nachten door te komen. Hij hoort het geritsel van de bomen van ver weg niet meer, hij vind het heerlijk, het maakte hem gek, elke dag, elke minuut, hoorde hij alles. Van haasjes tot vossen tot de insecten die rondkropen over de kille grond. Zijn wond heeft verkoeling nodig, hij moest een koelende werking hebben op zijn gapende wond met die rotvliegen erin, maar het moest het ook reinigen. Aan die sloot waar hij eerder langs was gekomen had hij niets gehad, het was zo donkerbruin dat het onmogelijk schoon kon zijn. Er valt een kleine teleurstelling bij de hengst als hij haar ietwat ontwijkende reactie aanhoort. Hij blijft er niet bij stilstaan en zinkt weer iets in de gedachte. Hij dacht heel even nog aan het trainingskamp, hij wilt het snel weer vergeten, en het achter zich laten, maar het lukt gewoonweg niet. Hij schrikt van het neusje op zijn hals. Maar na zijn geschrokken reactie vult er iets in hem, een warm gevoel verspreid zich in zijn ziel. Is hij nou echt verliefd? Kan dat wel na Kayleigh en zal hij haar ooit terugvinden. Maar als hij dan verliefd is op Yacira, en hij vind Kayleigh, en dan? Dan zal zij hem natuurlijk nog erger een verrader vinden, en dat wil hij niet. Zijn innerlijke vlam licht op, voor twee merrie's en nu? Weer betrapt hij zich erop dat hij weg zinkt in die vreselijke gedachten die hem gek maken. Hij kijkt op naar Yacira en begrijpt haar subtiele hint. Hij laat zijn hals zakken als teken van overgave en begint te kauwen gevolgd door er tussendoor te likken. Hij ziet zijn hoeven voor zijn ogen vooruit bewegen en dat gevolgd door het neerzetten waarbij hij weer een halve meter is opgeschoven. Hij strekt zijn benen eens een voor een en zet zichzelf een een heel klein dribbel drafje. Wat hem tot verbazing ook echt lukt. Dat is hem al heel lang niet gelukt. Zijn oren en ogen draaien naar Yacira en hij doet exact hetzelfde wat Yacira bij hem deed. Hij vraagt zich af wat er gebeurt maar deze keer krijgt hij het voor elkaar om zijn gedachten eens los te laten. Zo, en daar staat hij dan, met zijn neus in de hals van die speciale, mooie merrie die haar geschiedenis niet vrijgeeft. Maar dat spelletje kan hij ook spelen, zij geeft niks los van haar geschiedenis, dan doe ik dat ook niet, denkt hij. Hij blaast zijn warme lucht wat uit zijn longen komt in de hals van Yacira. Hij blijft even zo staan en geniet van de stilte.

Hij kijkt op vanuit de hals van de merrie, zijn ogen glijden naar de horizon waar een riviertje verschijnt, zijn zicht is altijd goed gebleven, dat komt nu echt van pas want hij ziet dat het water blauw lijkt. Hij verheft zijn keel om iets uit te spreken, "zullen we naar dat riviertje?" zijn zijn woorden. Rustig wacht hij af op haar antwoord terwijl zijn blik op oneindig staat.

Triumph kijkt liefdevol naar zijn mooie merrie. Hij zet zijn lichaam spoedig maar stijfjes in beweging en maakt zelfs een paar sprongetjes, het is dan wel nauwelijks galop te noemen, maar dat laat hij maar achterwege. Eenmaal aangekomen worden zijn ogen een slagje groter, een prachtig riviertje die tussen een paar bomen onthult word. Het water schittert en laat de felrode en oranje tinten verschijnen. Het word nu heel snel donker, had hij al gemerkt, maar hij moest zijn nog gapende wond nog verzorgen. Hij stapt langzaam met zijn hoeven het water in, het verkoelende water heeft zijn werking al op zijn enkels. Ook zijn achterhoeven volgen nu met een stijve trek omdat het water nog niet iets te koud is. Hij merkt dat het riviertje een hele gladde bodem heeft. Na eenig aftasten met zijn hoeven legt hij zichzelf neer in het koude water. Hij verstijft als het water zijn buik bereikt en als het zijn wond bereikt. Het opent zich en word verschoont, hij rekt een keer naar links en daarna naar rechts. Dat herhaald hij nog een stuk of zes terwijl hij elke keer net iets verder komt. Na een tijdje lukt het Thriumph om bij zijn rug/kont te komen, eigenlijk ertussen, maar dat maakt niets uit. Hij begint te likken, en het doet hem zichtbaar pijn. Na een paar pijnlijke likken rolt hij nog eens om en staat daarna op. Naar Yacira toe gericht, maar dan worden zijn ogen weer een slagje groter. Maar dit keer van angst. Hij staat oog in oog met de volle, blauwe maan. Het blauwe licht schijnt fel op zijn donkerbruine vacht. De blauwe gloed over zijn vacht begint bijna licht te geven en te gloeien. Ook zijn witte aftekeningen geven bijna licht, het geeft veel contrast op de donkere vacht. Thriumph kijkt naar de grijs, zacht, paarsige ogen van Yacira, niet die diepe, heldere kleur van die monsters, die zich schimmen noemen. Maar die ogen, van mijn bijzondere merrie, ze fonkelen lichtjes op naar iets feller paars, het grijzige verdwijnt deels uit haar ogen en de het fonkelende paard komt naar voren. 'Weet je wel dat je bijzonder mooie ogen hebt?' zegt Thruimph liefdevol tegen Yacira. Hij kijkt nog eens in het felle, blauwe maanlicht en beseft dat het echt helemaal volle maan is deze 4 dagen. De dagen van afzien, beschermen want hij wil het niet nog eens meemaken dat hij zijn merrie kwijtraakt. 'We moeten weg, weg van deze open vlakten, en we moeten de grotten op gaan zoeken in dit Minantergebied'. Thriumph laat zijn hoofd zakken en stapt weg, stiekem moet hij toch even omkijken of ze wel volgt. Hij kijkt om en zegt 'laat mij jou beschermen', bezorgt, om de komende nachten. Hij heft zijn hoog en neemt een vechtershouding aan, wat hem vroeger is geleerd, in zijn training die vreselijk was, maar nu wel handig, hij zal er alles aan doen om Yacira te beschermen. Hij zet zijn lichaam in een sterke beweging en begint met een klein galopje, in zijn ooghoek ziet hij dat zij volgt. Maar zijn stijfheid slibt eruit, zijn kleine, stijve galop word een machtige galop, sterk, alsof hij alles aankan. Zijn kleine sprongen worden groots en sterk, zijn hoeven stampen op de droge grond terwijl hij steeds harder gaat. Yacira volgt mij gemakkelijk zo te zien. Eenmaal bij een donkere, verborgen grot gaat hij over in een vloeiende, machtige draf. Zijn hoeven zijn weer vrij en strekken zich bij elke stap, sommige overstrekken zelfs. Hij voelt zich goed, warm en erg, ja verliefd. Maar de angst voor die monsters dringt aan. Hij duwt wat takken opzij en kijkt om. 'Kom je?' vraagt hij bezorgd. Met een beetje geluk zal de schim hun niet vinden, anders wel, dan zal hij ervoor springen en hoe dan ook zijn merrie te beschermen. Als hij de grot in stapt, klinken zijn hoeven dof op de stenen grond. Zijn ogen ontdekken een bedje van blaadje, er hebben hier waarschijnlijk meerdere paarden geschuild, hij ziet geen bloed, dat is een goed teken, hoopt hij. Hij gaat tegen Yacira staan en drukt zijn neus tegen haar schoft. Met enig inspanning laat ze zich draaien, hij draait zich zo dat hij voor de ingang staat, want je weet maar nooit. En zo verdwijnen ze in het duister die de grot ons geeft.

Triumph waakt over Yacira, hij moest en zal haar beschermen. Hij zal voor haar springen als zij aangevallen word. Als er een schim iemand zou willen vermoorden en zo 'aardig' zou zijn dat we mochten kiezen. Dan zal hij zich opofferen en zijn lot ondergaan, ookal zal Yacira hem smeken om dat niet te doen, hij zal er alles voor doen zodat Yacira blijft leven. Als het voor zou komen, dan zal hij het maar moeten ondergaan, want anders, dan zou hij weer zo'n laffe zwans zijn. Hij zal die fout nooit meer maken, nooit meer. Hij is sterker geworden en als de schim haar iets aan zou doen, dan zal hij zichzelf de dag erna doden omdat hij laf was geweest. Zijn oren staan gespitst en draaien naar de uitgang van de grot als hij de gruwelijke kreten hoort van de paarden die het niet hebben gehaald, die aangevallen zijn. Of de monsters nou dichterbij zijn of niet, dat kan hij niet uit het geluid halen. Hij hoopt natuurlijk dat ze mijlenver weg zijn, maar hij denkt dat ze toch iets dichterbij zijn. Hij hoopt mijn heel zijn hoofd dat zijn vermoedens niet waar blijken te zijn. Zijn vorige ervaring met de schim was ook niet echt prettig, en dan had hij zelfs geluk gehad. De littekens ervan zou hem altijd bij blijven, en zouden ze wegtrekken, dan staat het nog steeds in zijn hoofd. Hij draait zijn hoofd naar Yacira en zegt liefdevol maar zachtjes [b]'We komen er wel uit Yacira, ik zal je voor altijd beschermen, ook al word het mijn dood'[b/]. In zijn stem klinkt een schrijntje angst, maar bestaat vooral uit liefde en heel veel moed. De stem draagt ver in de grot en weerkaatst verschillende keren. Thriumph drukt zijn neus dit keer tegen zijn hals en draait zijn achterhand tegen de hare. Hij geeft haar zoveel warmte. De blauwe maan geeft toch best een schitterend effect over de kale vlaktes, waar ze op uit kijken, gelukkig is de grot wel in het bos. Dan hebben ze net iets meer schuilplaats. De blauwe maan is op zijn helft, en de hoop word steeds groter, alhoewel er nog een volle kans bestaat op de aanval. Die, hoopt hij, nooit meer zal komen.