Mimi, laten we een zoekertjes topic oprichten XD hahha!

Whahahaha good ideaa x3

Ik had gehoopt op een reactie op mijn verhaal van Yrdaice xD

Dat verhaal stiekem gelezen x3
Hoe lang ._.
en saaad D=

Pip, hoe emotioneel :3 Nu gaat Leravje zijn koppigheid breken :3

Al was zijn frustratie wel terecht xD

Jah xD Assie moet toch wat liever worden :333

STORY YRDAICE

Toen ik geboren werd, was ik het nieuwe leven. Voor dat nieuwe leven, heeft een andere het leven gelaten. Zo gaat dat, het leven is één vicieuze cirkel. Als er iemand sterft, wordt er op dat moment, ergens op de aardbol, een nieuw iemand in jouw plaats geboren. En zo is dat gebeurd met mij en mijn moeder. Iets tijdens de geboorte is fout gegaan, waardoor ze te veel bloed verloor, en uiteindelijk het leven liet. Ikzelf ben me nooit van iets bewust geweest, al heb ik nooit echte moedermelk, of moederliefde gekend. Zelfs van mijn vader heb ik nooit echt liefde gekregen, hij aanzag me als de kwaaddoener, de moordenaar van zijn enige, dierbaarste merrie. Toch zag ik de schuld duidelijk zichtbaar in zijn ogen, wat duidelijk maakte dat hij het daadwerkelijk probeerde. Maar het was allemaal te geforceerd. Je kan nu eenmaal niet van iemand houden, omdat het moet, of omdat het je dochter is. Als iets niet spontaan gebeurt, heeft het ook geen zin tegen je tegenstrijdige gevoelens in te gaan.

Na verloop van tijd leek mijn vader het voorval wat te kunnen vergeten, hij pikte te draad weer op, en leerde bovendien een nieuwe merrie kennen. Ik mocht haar meteen, zag haar eigenlijk een beetje als een moeder die ik nooit zelf had gehad. Op een dag vernam ik dat ze drachtig was. Ergens voelde ik me schuldig in mijn vaders plaats, tegenover mijn moeder. Anderzijds probeerde ik de feiten te aanvaarden zoals ze waren. Tijden veranderen nu eenmaal, en het heeft geen zin je er tegen te verzetten. Wat gebeurt, gebeurt. Daarom heb ik me er ook nooit tegen verzet. Wanneer uiteindelijk Nachtschade geboren werd, nam ik me kwalijk dat ik al die tijd in twijfel had geleefd. Ze was een schat van een veulen, en er was niemand waarmee ik meer lol beleefde, dan met haar. Maar ook zij kreeg het recht niet om van ongelukken gespaard te blijven; ook haar moeder overleed bij haar geboorte, en bovendien verloor zij het zicht op eenjarige leeftijd. Dat wil dus ook zeggen dat ik op slag mijn tweede moeder verloor. Volgens mij werd het mij gewoon niet gegund, en is de dood iets wat je gewoon moet aanvaarden. Het lacht je toe, en alles wat jij kan doen is teruglachen.

Dat haar moeder ook stief, probeerde ik ook optimistisch te bekijken. De band die we vanaf de eerste seconden dat ze geboren was al hadden, werd alleen maar versterkt omdat we een ietwat gelijklopend verhaal hadden. Allebei kenden we noch moeder- noch vaderliefde. Toch was dat niet vaak het onderwerp van onze gesprekken, over onze schuldgevoelens werd zelden of nooit gesproken. Ook ons vader slaagde er ondanks alles in om ons op een goede manier groot te brengen, en ervoor te zorgen dat ons niets overkwam. Hij was een moedig iemand, en dat is iets dat ik pas later echt toe durfde geven, nadat we hem verloren in een hevige storm. Niemand van ons had het aan zien komen, en zonder we het zelf goed en wel beseften, bleven we alleen achter. We hebben hem dagen daarna nog gezocht, schreeuwden zijn naam tot vervelens toe, maar kregen nooit een antwoord. Pas dan beseften we allebei welke leegte hij bij ons achterliet, een leegte die geen enkel ander wezen ooit weer op zou kunnen vullen. Ik herinner me nog hoe Nachtschade veranderde. Het verlies van ons vader leek voor haar veel harder aan te komen dan voor mij. Ze klapte dicht, leek op de een of andere manier geen vertrouwen meer in me te hebben, en sprak haast geen woord meer. Ik verwerkte mijn verdriet op een andere manier, wat niet wilde zeggen dat ik me daarom niet ongelukkig voelde.

De tegenstellingen tussen ons hoopten zich op. Aan Nachtschade had ik niet veel meer, omdat ze gewoon geen woord meer met me wilde wisselen. Als ik haar iets vroeg, was haar antwoord zo kort mogelijk. En uit eigen initiatief sprak ze niet. Alles kwam dus zowat uit mijn richting, waardoor haar aanwezigheid eigenlijk geen nut meer had. Ze was er, maar aan de andere kant ook weer niet. Op een bepaald moment zijn onze wegen ook gescheiden, en geen van ons die moeite deed om elkaar terug te zoeken. Elk creëerden we vanaf dat moment ons eigen leven, ons eigen persoonlijkheid. Iedere dag nog denk ik terug aan mijn zusje, wiens kwetsbare lichaampje ik beschermde met mijn leven. Ik voelde me als haar beste vriendin, en misschien ook een tikkeltje als haar vervangende moeder. Nog steeds hoop ik vurig op het terugzien, al denk ik ergens diep vanbinnen dat die kans te miniem is, om werkelijk tot uiting te kunnen komen.

Vele jaren zwerfde ik rond van plaats naar plaats, zonder enig doel voor ogen. Ik zorgde steeds voor voedsel en probeerde mezelf wat spieren bij te brengen voor in het geval ik ze nodig zou hebben. Het woord 'liefde', dat kende ik niet. Deels omdat ik het nooit zelf gekregen had, deels omdat het me gewoonweg niet boeide. Maar lang heeft het niet geduurd vooraleer mijn hart in vuur en vlam stond voor die ene bijzondere hengst. Een zwarte rabicano, spierwitte slierten in zijn zwarte manen, mooie amberkleurige ogen waar ik zelfs met tegenstribbelen in verdronk. Ik was sindsdien niet meer van hem weg te slaan, ik durfde hem niet alleen te laten uit vrees dat een andere merrie hem van me af zou nemen. Toch wilde ik niet bezitterig zijn, en gaf hem af en toe een momentje voor zichzelf. Want daar had ik ook nood aan, ik had soms even de tijd nodig om de dingen op een rijtje te zetten en mezelf af te vragen wat ik in hemelsnaam aan het doen was. Ik had me sinds het verlies van mijn moeder, vader én halfzusje steeds voorgenomen nooit nog iemand lief te hebben, en nu leek ik aan de zijde van E'vesdar vast te kleven. Vastgekleefd, onverbreekbaar. Zijn verafschuwende blik trok me meer naar hem toe, dan dat het me wegjaagde. Opeens maakte hij een eind aan ons samenzijn. Ik bleef alleen achter, maar ik was gewend om alleen te zijn en besloot hem de tijd te geven om alles op een rijtje te zetten.

Op een bepaald moment kwam hij terug. Ik wachtte niet langer, en verklaarde hem mijn diepe gevoelens. Gevoelens die ik al zo lang diep vanbinnen met me meegedragen had. Gevoelens die nog niemand anders van me had gekregen. Voor mij was zijn terugkeer een teken van liefde. Eerst verleidde hij me. Nog nooit had ik hem zo liefdevol naar me zien kijken. Maar het was allemaal schijn, want hij leek me nog meer te verafschuwen dan voordien. Toch verloor hij zichzelf uiteindelijk in mijn beeldschone lichaam. E'vesdar dekte me, maar ik voelde dat het niet voortvloeide uit liefde, eerder uit wraak voor wat ik hem had aangedaan. Wat had ik hem aangedaan? Dat ik hem liefhad? Het duurde geen minuut voor hij uit het zicht verdween, mij achterlatend met zijn veulen en ongelofelijk veel verdriet. Waarom was ik zo verdomd naïef geweest in zijn verleiding te trappen, waarom had ik me zo ten prooi gegeven aan zo'n achterbakse hengst?

Mijn veulen werd 8 maanden later geboren. Een maand te vroeg, maar dat was er niet aan te zien. Een hengstje, die ik met alle trots en liefde E'rayhon heette. Nog nooit had ik zo'n prachtig figuur gezien, zo verfijnd en zo egaal palominokleurig. Ik besliste al mijn liefde aan hem te geven, de liefde die een veulen verdient. Na nog een jaar besefte ik dat ik geen hoop meer hoefde te hebben. Een tweede terugkeer moest ik duidelijk niet van E’vesdar verwachten. Meneer had zijn beslissing gemaakt, en ik probeerde me daar bij neer te leggen. Ik besliste met mijn zoon naar een gebied te reizen waar ik al veel over had horen zeggen: het zogeheten BMH. En zo ben ik hier gekomen, vastberaden hier rust te vinden, samen met mijn zoon, E'rayhon.

HET IS AFFFFF <33

Nu eerst antwoorden, dan plotdiscje openen. (:

Ik houd van mijn antwoord op Astracan!

Nu lezen :333

Veel plezier :3

amber wil jij het eerste bericht niet maken? ik suck daar echt in :c

Entre qui? Katar en E'rayhonnie?

Met Diablo en ja... nou maakt niet echt uit :p kweet niet of je Diablo een beetje kent, maar je mag erbij steken wie je wil hehe

By the way, een vraagje. Hoe doe je dat om iets in een 'spoiler' te zetten? (:

Amber gwn [spoiler]

Ow.. Met Diablo.. Hmm.. Ken Diablo eigenlijk niet zo xD Ik weet dat hij iets met Maya te maken heeft, maar verder niets x_X

Owh, okaay. Dankje pipsel (muhaha, wat een naam )

[spoiler*][/spoiler*] :3

EDIT: nevermind :'D

Ik krijg veel namen xD pipsie, pippel, pipsel :33

Erhm...
Diablo is een mak, niet veel pratend, grote vriendelijke reus die verslaafd is aan de zee en dingen overdenken. Maar daar sta je niet veel verder mee he :d

Neeee, patriot is de grote vriendelijke reus!

ja wat wil je nou datk daar op zeg :d

Dan zijn er nu 2 grote vriendelijke reuzen hé xD (Maar Hanne, ik dacht dat je disc Katar x E'rayhon wou? )