Gelukt....?

Naam: Iris
Geslacht: Merrie
Karakter: Iris kan je makkelijk omschrijven als de puurste merrie die je ooit al in je leven ontmoet hebt. Haar stem kan je vergelijken met de zang van een nachtegaal maar nog zuiverder en zachter. Haar ogen spreken samen met de woorden die ze steeds uitbrengt. Haar warme en zachte karakter past volledig bij deze merrie haar uiterlijk, ze is zo wit als sneeuw , en straalt innerlijk net zoals haar vacht dit doet in felle zon. Iris heeft zelf al heel wat meegemaakt maar steeds heeft ze zichzelf kunnen behouden, geen enkele situatie heeft haar ware aard ooit kunnen veranderen. Ze is enkel sterker geworden en minder naïver dan als ze vroeger was. Ze is een verstandige merrie die wijze beslissingen weet te nemen. Nooit zal je naar haar toe kunnen stappen en weg gaan zonder een glimlach op je gezicht te hebben, ze heeft gewoon die gave om andere gelukkig te willen maken, al zou zij haar leven ervoor moeten geven zolang jij maar gelukkig bent. Zo is Iris. Puur als een dauwdruppel op vers heidegras...

Verleden:

Iris is geboren in een doodnormale kudde zou je kunnen zeggen, nu is het zo dat die kudde niet zo normaal is. Men heeft contacten met de goden, de griekse goden. In haar kudde geloven ze dan ook dat alles onstaan is dankzij de goden. Het bloed in haar aderen is koninklijk want haar familie behoort toe aan de griekse goden. Ieder waardig kuddelid krijgt een naam met betekenis, ieder lid die volledig koninklijk is krijgt een naam van een griekse god. Zo stamt Iris voort van de leider van de kudde en oudste merrie. Haar vader hete Zeus en haar moeder aphrodite. Omdat Iris
geboren is bij een volkleurige regenboog hebben ze haar naar de godin van de regenboog genoemd'Iris' dus.

Echter had ze ook een oudere broer 'Hades' die zijn naam niet gestolen had.
Bij de geboorte van Iris wekte hij een soort jaloezie op voor d'r omdat ze steeds het 'zoetekindje' was van hun ouders en zij steeds voorrang kreeg, wat Iris soms heel erg ergerde want ze mocht zelfs niet weg van de kudde zonder een lijfwacht, nuja echt erg was het niet want ook al hate ze het in begin om die stoere macho hengst rondom d'r te hebben het bleek een geweldige hengst te zijn met een prachtig persoonlijkheid, zijn naam was Uranus wat 'hemel' betekende .En dat was eigenlijk wel wat hij betekende voor haar de hemel. Ze voelde zich niet echt gevangen als hij bij haar was. Ze groeiden steeds dichterbij elkaar. En uiteindelijk werden ze verliefd.

Iris liep op wolken, bijna letterlijk. Maar het geluk was van korte duur. Haar vader overleed en het leek alsof Iris' wereld zou instorten, gelukkig was Uranus er voor haar en haar moeder ze was niets voor niets de god van de liefde, zo gezegd dan, maar het leek wel waar te zijn. Nu Zeus dood was moest Hades de kudde overnemen. En dit was het ergste wat de kudde kon overkomen en nog erger voor Iris. De wet vertelde dat een koninklijk paard en een kuddelid niet verbonden mogen worden, haar vader had het door de
vingers gezien maar Hades niet, hij wou niets liever dan zijn zus treiteren. Zo dus verbande hij Uranus uit de kudde. Het leek wel of Iris' hart uit haar borstkas werd gerukt. De tranen droogden nooit op de pijn zal nooit vervagen, de enige die haar hart bezitte was hij.

Zo leefde ze 2 lange jaren zonder haar geliefde, bijna vermoord van de pijn die ze moest dragen. Haar moeder kon het niet meer aanzien haar dochter zo te zien lijden en hielp haar ontsnappen. Iris wou dat ze mee met d'r ging maar haar moeder was te oud om nog lange afstanden af te leggen, en ze voelde zich verantwoordelijk voor de kudde waarvan zij de enige was waarvan de leden nog de steun hadden. Iris rende weg met als doel haar ware liefde terug te vinden, niet wetende wat er met hem gebeurt is, of hij nog leefde, ofwaar hij is, één ding wist ze zeker, ze zou een heel nieuw leven beginnen en op een dag zal ze hem terug vinden en gelukkig zijn, want de hemel is de plek waar ze elkaar ooit zullen ontmoeten dat is wat ze elkaar beloofd hebben bij hun afscheid.

De zoektocht.

Haar zoektocht naar Uranus bracht haar op verschillende gebieden maar geen enkel gebied was zo apart dan BMH. Voor haar aankomst daar was ze al op meerdere gebieden geweest, had ze verschillende paarden ontmoet maar was er nooit lang gebleven, ook omdat Uranus er niet was natuurlijk dit was namelijk haar doel , hem vinden. Maar wanneer ze haar hoeven op het gebied BMH had gezet wist haar onderbewust zijn dat dit een ander gebied was , iets aan deze kudde trok haar aan. De eerste dagen had ze zelfs nog geen enkel paard ontmoet maar toch bleef ze. Ze had een stil vermoeden dat Uranus aanwezig was, of was het iets anders? Haar eerste ontmoeting vond plaats in het bos, waar Iris vaak vertoefde, ook hier in dit gebied had ze al snel het bos gevonden. Zonder enige weet van de gevaren die hier dreigden natuurlijk. Iris had er geen besef van in wat voor gebied ze was terecht gekomen, enkel dat het haar enorm aansprak.

Nu ja haar eerste ontmoeting. Het was een zwart robuuste hengst kruising met Shire en Fries, heel wat centimeters groter dan de tengere Arabieren bouw van Iris. Ze had hem al van een afstandje in de gaten gehouden en had hem in haar gedachten al een naam gegeven, “erebus”. Dit betekende donker. Want dat was ook wat ze zag, een donkere schim verscholen achter een boom. Al snel kwamen ze aan de babbelen, en liet Iris de wonderen van de natuur ontdekken en hij gaf tegelijk zijn eeuwige bescherming over haar. Ze leken wel elkaar aan te vullen op momenten. Ze voelde haar geweldig wanneer ze bij hem was. Zijn echte naam was Axis. Hij was toen gekend als de leider van rang 2 van het gebied BMH. Maar voor Iris gelde die rangen niet echt. Ze groeiden met ieder gesprek dichter en dichter naar elkaar toe. En leerden van elkaar. Iris kwam al snel te weten in wat voor gebied ze was terecht gekomen en wat Erebus er met te maken had. Ookal had hij een zwaar verleden ze bleef hem steunen wat er ook gebeuren mocht.

Veranderingen.

Op een dag kwamen ze een veulen tegen. Het was een heel aparte ontmoeting. Het veulen was nog heel jong en zou het eigenlijk niet overleefd hebben moesten Erebus en Iris hem niet gevonden hebben. Hij kon niet praten, maar iris wist dat dit geen dood gewoon veulen was. Want bij hun eerste aanraking gaf hij haar beelden door, schokkende beelden van draken en vechtende paarden. Naarmate hij opgroeide bleven de woorden van de kleine Aeolus op hen wachten. Iris had zijn naam bedacht als betekenis ‘bewaarder van de wind’. Ze had hem deze naam gegeven omdat hij gekomen was als de wind. Echter na enkele maanden was hij eventjes uit Iris oog verdwenen en bij zijn terugkeer praatte hij. Naast hem stond een klein mythisch wezentje wat een draak bleek te zijn. Aeolus was voorbestemd voor grotere doelen dan iris en erebus ooit hadden kunnen verwachten. Hun adoptiezoon was namelijk een drakenrijder. De laatste van hun soort.

Ja iris leven is een en al avontuur zou je kunnen zeggen. Maar het leven in BMH was niet altijd zo gemakkelijk. Iris heeft veel moeten doorstaan om bij Erebus te kunnen blijven. Op momenten leek het beter weg te gaan zodat de schimmen die BMH teisterden Iris geen kwaad zouden doen en zo ook Erebus geen pijn zouden doen. Maar iris was koppig ze moest en ze zou bij Erebus blijven. Ze hield van hem en ze wist dat als ze hem achter zou laten ze er beiden niet beter zouden uitkomen.


Maar iris’ koppigheid leidde tot een tragisch voorval. Avanti de leider had haar beet. Ze was op dat moment hengstig en hij zou haar niet zomaar laten gaan. Hij wist als hij haar zou pijn doen , hij ook Erebus zou pijn doen. Zo dus verkrachtte hij haar. Iris was helemaal over haar toeren en wist niet wat ze moest doen. Wanneer erebus het hoorde leek hij helemaal om te slaan en wist te vertellen dat hij het veulen dat ze droeg nooit zou kunnen accepteren. Haar wereld stortte in, en ze besloot te vertrekken. Het leek alsof ze een deel van haar hart had achtergelaten bij Erebus, want de pijn was ondragelijk. Maar alsnog heeft ze doorgezet en een gezond hengstenveulen op de wereld gebracht.

Zo heeft ze 2jaar van BMH weg geweest en heeft ze een leven op Cherry oak doorgebracht. Xenos haar veulen had niet meteen het uiterlijk van eens schimveulen maar ze wist dat hij een gebrek zou hebben. Al bij al viel zijn gebrek mee, hij had een hele hoge pijngrens, of eigenlijk geen pijngrens. Hij kon niets voelen, aanrakingen voelde hij niet diepe wonden ook niet. Na 2 jaar vertrok hij om zijn eigen weg te gaan. Iris had het er even moeilijk mee maar ze vond dat ze hem niets in de weg mocht staan en liet hem gaan. Nu er haar niets meer in dat gebied hield vertrok ze met een dubbel gevoel terug naar BMH. Na 2 jaar was er nog niet zoveel veranderd. Maar ze was bang wat er met Erebus was gebeurt…

Haar terugkeer.

Na lang zoeken had ze hem gevonden. Maar niet in de staat die ze hem wou zien. Hij was veranderd, verbitterd en gebroken. Het leek of de wederhelft van haar hart stilaan aftakelde. Wat had ze gedaan? Na lange gesprekken te hebben gevoerd ging het stilaan weer beter met elkaar. En ze voelde meer dan ooit dat ze enkel bij hem thuis was. Haar tweede helft van haar hart lag bij hem en dat zou nooit veranderen. Dit was namelijk anders dan haar jeugdliefde Uranus. Diep vanbinnen dacht ze dat het dankzij Uranus is dat ze Erebus gevonden heeft. Dat hij haar naar Erebus heeft geleid. Ook al hadden ze al heel wat tegenslagen gekend, steeds weer wisten ze elkaar terug te vinden , en wist Iris haar ontbrekende helft bij hem te vinden.

Een nieuw leven:
Voor Iris is haar leven nog lang niet gedaan integendeel. Ze is begonnen aan een nieuw leven. Ondanks alle leed die ze de laatste jaren had meegemaakt en gezien staat ze nu nog sterker in het leven dan ooit. En dit met een reden. Erebus. Ja haar wederhelft waarmee ze haar leven deelt en altijd zal delen tot zelfs na de dood, heeft haar een nieuw leven gegeven. Samen staan we sterk. Dit is niet alleen een gezegde maar ook de waarheid. Als je alleen in het leven staat gaat het er vaak moeilijker aan toe dan dat je de lasten samen kunt dragen. Iris is gelukkig. En dat geluk zal ze zeker met iedereen willen delen. Want Iris is nog steeds diegen die andere ter hulp zal schieten. De littekens van het verleden zullen altijd blijven hangen maar de toekomst staat voor dit moment te lachen naar Iris. Want ze heeft zin in wat dit leven nog meer te brengen heeft

Mijn naam is Xenos. Gegeven door mijn moeder Iris en neen niet met de instemming van mijn vader aangezien ik deze nooit heb gekend of gezien. Het is mij tot de dag van vandaag nog altijd een vraag hoe deze hengst eruit ziet en of hij een weet van mij heeft. Ik weet niet echt veel af van de tijd voor mijn geboorte. Wat ik wel weet is dat ik verwekt ben in het gebied BMH en geboren ben in een ander gebied waar ik tot mijn 2 jaar heb samengeleefd bij haar en dan vertrokken ben. Het leven als nomade ligt mij dan ook meer dan het leven in een vaste kudde. Volgens mij kwam dit ook wel doordat ik meer wou te weten komen over mijn afkomst. Het is niet altijd makkelijk dat je de andere helft van je leven niet kent omdat sommige trekjes van je lichaam of karakter je niet kan plaatsen, ik bedoel kijk naar mijn ogen 1 daarvan heeft een lichte paarse tint. Mijn moeder heeft dat niet dus dat wil zeggen dat het te maken heeft met mijn vader. Ook heb ik totaal geen gevoel, ieder takje dat tegen mij aanschuurt een wonde of iets anders ik voel het gewoon niet. Zou dit normaal zijn? ik veronderstel van niet. Maar nooit heeft mijn moeder willen vertellen over mijn vader ze zei steeds dat het belangrijkste was dat ik gezond en wel op de wereld beland ben. Het leek in haar ogen niet belangrijk maar voor mij was het dat wel. Soms had ik het gevoel dat ze bang was dat ik iets verkeerds zou doen ofzo. Nu ik kan het allemaal nog niet goed plaatsen maar niet weten vanwaar je andere kant komt is gewoon frustrerend. En daarom ben ik vertrokken. Ik ben niet boos op mijn moeder integendeel ze is het belangrijkste in mijn leven het enige waar ze niet aan mogen komen.

Ik heb mijn reis meteen doorgezet naar dat gebied BMH ik moest meer zien te weten te komen. Het was niet meteen wat ik in gedachte had. Bij mijn aankomst kwam ik in contact met een gekke hengst die later verwant leek te zijn met mij, hij bleek dus mijn halfbroer te zijn! Ik zat allesinds al op het goede spoor maar het leek niet echt zo postief te zijn. Op dat moment besefte ik waarom mijn moeder het geheim hield... Ja ik was bang, maar ook zo woedend te horen waarvan mijn andere helft afkomstig is. Hades, mijn halfbroer kon niet echt veel goeds over hem kwijt maar door al dat gebrabbeld tegen zichzelf kon ik soms moeilijk verstaan waar hij heen wilde. Maar ik had al genoeg gehoord voor die dag. Het bleek dus een monster te zijn. Of ik dat allemaal moest geloven wist ik niet zeker het was er allemaal nogal over vond ik. Maar dat wilde niet zeggen dat het niet in mijn hoofd speelde ik hield al die woorden in mijn achterhoofd. Het leek in mijn ogen beter om misschien toch verder te trekken en mezelf eerst sterker te laten worden want op dat moment wou ik één ding. Die hengst kapot maken. Hij had mijn moeder pijn gedaan en als er iets is waar ik niet tegen kan dan is het wel dat ze iets met mijn moeder doen wat verkeerd is.

Ja dat was toen. De tijd toen ik nog zo een onwetend hengstje was en jong vooral dat. Tijden veranderen zo ben ik ook veranderd. Toen ik dat allemaal te horen had gekregen ben ik uiteindelijk terug vertrokken. Ik heb vele plaatsen gezien en bezocht hierdoor heb ik op jonge leeftijd veel geleerd en vooral veel geleerd over hoe sommige personen in elkaar zitten. Het leven in kudde leek mij inderdaad niet echt te liggen totdat ik belande bij een hengstekudde. Dit leek me wel iets. Mijn doel was namelijk sterker worden en weten hoe te vechten. Er stond een leider aan het hoofd er hoeven geen namen genoemd te worden. Hij leek in mij wel iets te zien en ik leek wel iets in zijn speciale kudde iets te zien. Ja ik leerde er wel mijn mannetje te staan. In het begin was het alleen maar wat vechten met elkaar zo leek het inderdaad wel nog leuk. Maar naarmate de tijd voorbij ging en ik er langer bleef zag ik wat de kudde eigenlijk was. Het was een soort van gladiatoren kudde. Men ging opzoek naar nieuwe leden trainde die en gooide die in een soort van ring en moest dan vechten tegen de 'kampioen'. Het was een verslaving. Niet alleen voor mij maar iedereen ging er op in.

Dus de laatste 3 jaar ben ik dan toch op dezelfde plaats gebleven. Maar niet zonder een schrammetje. Ik was hun kampioen. Dit had te maken met mijn pijngrens, die had ik namelijk niet dus kon ik doorgaan. Ik weet niet hoeveel botten ik al gebroken heb ondertussen maar het zijn er wel een paar. De littekens op mijn lichaam duidde op mijn vele overwinningen. Dus doordat ik zoveel won lag ik heel goed in de kudde daar en dat was leuk. Leuk totdat ik bij de leider werd geroepen. Hij vertelde mij te verliezen. Iets wat onmogelijk in mijn ogen was! wat vroeg die nu maar ik knikte en probeerde mijn trots aan de kant te zetten. Dus daar stond ik dan in de ring met die zwarte hengst voor mij. Ik snapte niet waarom ik moest verliezen. Wat vroeg hij wel? wat dacht hij wel? De adrenaline in mij borrelde meer op dan anders mijn gevecht ging er ook harder aan toe dan anders. Het leek wel alsof er een monster in mij naar boven kwam. Nog nooit eerder had ik dit gedaan. Mijn tanden grepen de keel van de zwarte hengst en voor ik het wist lag hij op de grond... dood... en ik had een mond besmeurt mt bloed. Ik was in een soort van extase. Het moest slecht voelen want ik had ten eerste mijn leider tegengesproken en ten tweede ik had iemand vermoord tot die dag had ik enkel nog maar hengsten knock out geslagen maar nog nooit echt vermoord. Die blik zal ik nooit vergeten dat de leider naar mij had toegeworpen. Ik wis niet wie ik voor mij had maar het bleek de volle broer van hem te zijn. Ik had de broer van de leider vermoord...

Het lijkt laf maar ik ben meteen weggerend. Hij had het op mij gemunt, hij zal blijven zoeken totdat ik ook hetzelfde zal ondergaan als wat ik met zijn broer heb gedaan. Maar ik leek veranderd er was een bepaalde drang in mij naarboven gekomen een drang naar bloed. Wat was er mis met mij? Mijn benen leken te willen blijven rennen. Ik wist niet waarheen ik naartoe kon. Maar dan bedacht ik me weer dat gebied BMH... ik wist dat ik er nu wel voor klaar was om naar daar te gaan en mezelf te confronteren met de waarheiden zelfs met de blik van mijn vader. Maar ik moest blijven opletten die hengst waarvan ik liever de naam niet noem zal blijven zoeken totdat ik dood ben, maar ook ik zal klaar staan om mezelf te verdedigen. Ik voelde me dan ook eigenlijk beter dan ooit die adrenaline stoot had me een goed gevoel gegeven heel raar... maar o zo goed...