Libertad • My hoofs in the yours

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Moeiteloos bracht hij zijn lichaam vooruit. Zijn hoeven raakte zachtjes de grond terwijl zijn spieren ze al weer af zette. In een rustig tempo bracht hij zich langs de duinen. Zijn staart die vrolijk heen en weer deinsde. Zijn soepele, en arabische lichaam had veel nadelen, maar ook zo zijn voordelen. Hij was sneller dan andere paarden, behendiger. Maar ja, hoe hard hij ook trainde, hij zou nooit zo sterk worden als zo’n hengst als E’vesdar. Maar dat was dan ook de bouw. E’vesdar was een reusachtige andalusiër, hij een ranke arabier. Zijn hoeven veerde weg in het mulle zand. Het zag er dan wel zo soepeltjes uit, maar in het mulle zand was spierwerk noodzakelijk. Deze zette bij elke seconde zijn lichaam weer omhoog.

Vanaf de duin keek hij uit over de eindeloze zee. Vlaktes waar niemand wist waar het stopte. Bij een ander strand, als deze. Zijn ogen gleden over het strand. Wat had hij een zin om in een lekkere galop zijn hoeven erop te laten denderen. Zijn ogen vielen op hoef afdrukken. Na elke dertig centimeter een nieuwe er schuin voor. Langzaam gleden zijn ogen het spoor af. Het stopte bij het lijf van een paard. Nieuwsgierig bestudeerde hij het lichaam. Hij zag een cremello hengst met een blauwe cirkel om zijn oog en wat veren in zijn manen. Een lichte glimlach gleed over zijn gezicht. Waar kende hij dat lijf van. Aangezien hij zijn nare geschiedenis uit zijn hoofd had gewisd was het lastig om het weer naar boven te halen. Langzaam volgde hij het paard terwijl hij naar beneden afdaalde.

Hij parkeerde zijn hoeven in zijn hoef afdrukken. De van hem waren een stuk groter. Maar de hengst was inderdaad wat groter. Langzaam volgde hij de hengst terwijl hij zijn hoeven in de afdrukken zette. Plof, plof, plof, plof, hoorde hij de hoeven van de hengst in het zand neer komen. Een fris briesje gleed door de manen. ”Wat heb jij een grote hoeven zeg!” Grijnsde hij . Oeps, verdorie vergeten dat hij hem stiekem aan het volgen was.

Zijn ogen duwde zich in die van hem. Waar kende hij ze van. Die helder blauwe ogen met de cirkel erom heen. Zijn oren hingen rustig naar achter en een waterig glimlachje gleed over zijn gezicht. ”Nee kijk dan.” Sprak hij bij het rare gezicht van de hengst uit. ”Die van mij. Die van jou” Vergeleek hij ze.

Gast **Profile**

Het was een turbulente tijd voor Libertad geweest, een korte periode was hij de leider van de derde rang geweest, om later weer ingezet te worden voor de tweede rang. Uiteindelijk had hij zijn taken opgegeven, misschien lichtjes onder dwang maar dat deed er nu niet meer toe. Hij was blij zijn rustige leven weer op te pakken, ondanks dat hij het wel voelde kriebelen om over de kudde te waken. Waarschijnlijk zou zijn tijd ooit nog komen, misschien wel in een land ver weg. Misschien was hij er wel helemaal niet klaar voor om zo een belangrijke taak op zich te nemen, de laatste jaren had hij in zo veel verschillende dingen gefaald dat het ook onmogelijk had geleken om het goed te doen als leider. Maar nu was hem ter oren gekomen dat een andere hengst zich bij de leiders had gevoegd, een hengst die hoorde tot de nieuwe garde, een naam die hij maar al te goed kende.

Volledig in gedachtes afgedwaald blijft hij rond lopen, zijn lichte manen in de wind, de veren en blauwe kralen kletterend tegen elkaar. Een zucht ontglipt zijn lippen wanneer hij het strand van Orlais bereikt, Treasure kon niet ver zijn als het de Treasure was die Libertad kende.

Hoe gesmoord en zacht de woorden ook hadden geklonken in de wind, het stemgeluid prikte nog na in zijn oren. Kalm en beheerst draait Libertad zijn lichaam, zijn hoofd statig en sterk gedragen boven zijn lichaam maar zijn ogen hoopvol zoekend naar de hengst. En daar stond Treasure. Een wrange lach glijd over zijn lippen en hij heft zijn hoofd om de hengst beter te aanschouwen. 'Treasure' zijn stem is kalm en krachtig, zoals deze altijd al was geweest, Libertad had altijd discipline gekend, al vanaf jongs af aan toen zijn ouders hem achter lieten, en de kracht van die discipline is nu nog steeds hoorbaar in zijn stem. Alsof hij nog steeds jonge paarden moest trainen om hen weg te sturen naar hun dood. Het hele voorgeval jaren geleden staat nog op zijn netvlies gebrand, na al die jaren kon hij het levenloze mishandelde lichaam van zijn jonge dochter nog steeds niet vergeten. Minuten, uren waren voorbij gestreken en hij was er zeker van geweest dat ze weer zou op staan, weg zou rennen van alle agressie in het vreselijk woud. Maar dat deed ze niet ze bleef daar liggen, roerloos met haar ogen wijd open.

Jenna was zijn eerste dochter geweest, en de eerste waar hij zijn hart aan had verloren. Ze was een slimme zelfstandige merrie geweest, wijs voor haar leeftijd en met de eigenschap om zich totaal aan te passen aan haar omgeving, de kleinste dingen op te merken die een ander ontgaan zou zijn gegaan. Jenna was de merrie geweest die er voor had gezorgd dat Libertad zijn verleden kon afsluiten, kon beginnen aan zijn nieuwe leven. Maar alles werd ruw uit zijn handen getrokken toen zij werd uitgekozen, toen zij werd weg gezonden, in angst had hij toegekeken, elke handeling volgend. Een zucht ontgaat zijn lippen en hij stapt voorwaarts richting Treasure, welke hem totaal niet lijkt te herkennen.

Libertad • My hoofs in the yours Libbytekst

Jenna, Brisa, Serano <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Mijn gedrag was de laatste tijd nog al wisselvallig geweesd. De ene keer was ik de harde, koude hengst. De andere keer de optimist, of het jonge veulen. Maar andere momenten was ik weer de wijze hengst. Alsof ik me met de minuut in een ander paard wilde veranderde. Mijn masker verwisselde. Af halen deed ik echter niet graag. Het feit dat je jezelf bloot stelt liet hem een rilling over zijn rug lopen. Zijn ware karakter... Ik wist het zelf bijna niet meer. Ik herinner me als bescheiden, soms wat gevoelig, maar zo onverschillig. Nee, het was niet het droom karakter , hij hield het graag bij zijn masker. Ondanks dat liet hij zijn positieve trekken wel door zijn masker glijden. Strijdlust en rechtvaardigheid, dat was iets wat hij wel mee nam.

Wanneer hij de stem in zijn oren hoorde dringen schoten zijn oren een moment in zijn nek. Hij verplaatste zijn gewicht naar achter. Alsof hij elk moment om zou draaien. In zijn wil dat die gedachte ook. Maar zijn hoeven bleven stevig op de grond. De stem, de rustige stem, met het koude randje. Het was een stem die ik uit duizende herkende. Zijn korte woorden zou zijn stem haast bot maken. Ondanks dat wist Treasure wel beter. Hij vroeg zich enkel af of het deze keer wel koud en kortaf aan moest komen. Aangezien de laatste keer... Nouja, niet erg prettig was. Nog steeds zie ik niet in waarom hij het zo letterlijk nam. Waarom hij zich zo druk maakte om zijn vlugge woorden. Treasure had geen besef van de liefde. Misschien dat dat een rede was waarom hij het zo erg vond.

Zijn ogen hingen op het lichaam van Libertad. Zijn oude vriend. Hij had de laatste tijd al meer rond gespookt door zijn hoofd. Misschien wegens zijn vertrek als Beta bij de tweede rang. Roddels gingen maar al te veel rond in een groot gemeenschap. Treasure had zich er niet van aangetrokken. Maar de naam van zijn oude vriend was niet zomaar uit zijn hoofd te zetten.

Hij had de laatste tijd ook steeds meer besef van zijn fouten die hij had gemaakt. Wat waarschijnlijk ook een grote reden was voor zijn karakter wisselingen. Wilde hij kortaf zijn om geen dierbaren te krijgen en niet meer iemand te kunnen kwetsen. Of wilde hij beleefd zijn dat alle paarden hem mochten en er geen nare roddels over hem verspreid werd, en nare gedachtes. Elk moment dat hij zich door de kudde baande had hij weer het idee gehad dat paarden hem afkeurend bekeken. Alsof ze wisten van zijn fouten. Maar sinds hij was uitgekozen als nieuwe leider had hij het gevoel dat hij niet een zwakkeling was. Blijkbaar hadden paarden hem dus niet zo negatief bekeken. Anders was hij nooit uitgekozen. Het had hem een goed gevoel gegeven. Maar zijn masker af doen, geen denken aan. Misschien dat de nare roddels en verhalen dan pas verspreidt werden.

Langzaam breng ik mijn oren naar voren. Mijn ogen rustend in die van hem. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Waarschijnlijk omdat ik niet weet hoe hij nu over me denkt. Hij zou er alles aan doen als het mogelijk was om nu zijn gedachtes te kunnen bekijken. ”Libertad...” Volgde hij zijn voorbeeld. Zijn stem was krachtig, maar een warmte was er in te horen. Hij knikte bij zijn naam om de kracht nog eens te onderdrukken. ”- Lang niet gezien “ Volgde hij zijn woorden voorzichtig. Zijn tanden werden lichtjes ontbloot bij een zwakke glimlach.

Gast **Profile**

Hij begreep niet waarom Treasure hem niet direct had herkend, het was pas enkele jaren geleden dat ze uit elkaar waren gegaan en zo snel was het niet mogelijk om iemand werkelijk te vergeten. Althans in Libertad zijn ogen dan, maar Libertad was dan ook een hengst die de meest kleine en zinloze details onthield om deze later weer op te halen en zich af te vragen waarom hij ooit moeite heeft gedaan het te onthouden. Het was nu dus ook niet moeilijk voor hem om terug te keren naar die allerlaatste dag dat hij Treasure had gezien, hij was siedend geweest, misschien wel de enige keer dat hij werkelijk uit zijn vel was gesprongen. Hij had niet begrepen hoe treasure tussen neus en lippen had kunnen zeggen dat liefde niet al te serieus genomen moest worden, dat merrie's komen en gaan en enkele een langere tijd bleven. Misschien had Libertad zichzelf nader moeten uitleggen die dag in plaats van weg te zijn gelopen. Misschien dat ze dan nog vrienden waren geweest, misschien dat ze dan wel verder hadden gereisd en beide niet waren gestrand in dit onheilspellende gebied. Het was echter onnozel om na te denken over wat gebeurt zou kunnen hebben, immers leefde we in het nu, en nu stond Libertad oog in oog met Treasure.

De hengst die hem flink op zijn tenen had getrapt enkele jaren geleden. Treasure had waarschijnlijk niet geweten wat hem was overkomen maar er lag een diepere betekenis achter, één die hij niet graag deelde. En daarom had hij het ook ontweken, hij wilde zijn verleden niet onder ogen komen. Hij wilde niet denken aan zijn lieve merrie en zijn geweldige dochter, hij wilde niet terug denken aan hun levenloze ogen koude huid. Hij was er nog niet klaar voor om hun los te laten en vrij te zetten, hij wilde ze nog even koesteren dicht bij zijn hart. Hij had van hen gehouden met heel zijn hart, en het berouwde hem nog steeds dat ze hem beide waren afgenomen.

De stem van Treasure onderbreekt zijn gedachtengang en dankbaar voor de afleiding heft hij zijn hoofd richt zijn koele blauwe ogen in die van Treasure. 'Inderdaad lang niet gezien, en misschien was het ook beter geweest als dat zo was gebleven' Zijn stem is een mengeling van warmte en vertrouwen, maar eveneens de kilte en frustratie die nog steeds in zijn binnenste broeide.

Jenna, Brisa <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Het verbaasde hem zichzelf dat hij hem niet direct had herkent. Waarschijnlijk omdat hij zijn verleden zo had uitgesloten van zijn gedachtes. Weggedrukt. Misschien niet de juiste oplossing maar we zijn oplossing. Veel paarden spraken wij uit dat je het moest laten gaan en niet weg moest drukken, maar als het erop neer kwam deden ze het zelf ook niet. Dat verbaasde hem zo, hoe paarden wijs gingen doen maar vervolgens zelf de fout in gingen.

De ruzie met Libertad, het was eigenlijk onnodig geweesd. Misschien zelfs wel gewoon kinderachtig. Ik heb nooit begrepen waarom hij zo boos was geweest om een simpele opmerking. Nee, hij kende geen liefde. En misschien zat hij fout in die opmerking, maar ondanks dat had hij nooit begrepen dat hij zo boos was geworden. Op dat moment was hij zo boos geweest op Libertad. Hij was te trots geweest om achter hem aan te lopen. Hij had dagen gewacht tot Libertad zijn excuses kwam aanbieden. Maar ook maar één enkel spoor van Libertad bleef uit. Wanneer Treasure de moed bij elkaar had geraapt en hem op wilde zoeken was hij weg. Nooit meer had Treasure hem gezien. Tot op de dag van vandaag.

Wanneer de hengst enkele woorden uitsprak gooide ik mijn oren kort in mijn nek. De woorden waren misschien niet de fijnste woorden, maar toch deed het hem goed de vertrouwde stem weer eens te horen. Libertad was één van de weinige geweest die ik vertrouwde. Ik kijk de cremmello hengst was zwakjes en lichtjes schamend aan dat hij hem had gevolgd, dat hij hem aan had gesproken. Hij was er immers duidelijk niet van gediend, zoals hij zelf zei. ”Sorry...” Zijn stem was zwakjes, maar een lichte koude stem war er in hoorbaar. Hij schudde zijn manen door elkaar zodat zijn ogen nu beide uitkijken op Libertad, in plaats van manen. ”Dat ik er nu ben, voor de ruzie, en voor het feit dat we nu geen vrienden meer zijn...” Sprak ik na een korte stilte voorzichtig uit.

Hoopvol keek ik hem in zijn helderblauwe ogen. De ogen die hij uit duizenden had kunnen onderscheiden. Maar toch had hij het niet gedaan, hij zag niet meteen, dat is mijn oude vriend, Taddy.

**Profile**

» Libertad
» Walking In To A New Life -> Libertad
» When the past is hunting you. [Libertad]
» Libertad |We can't plan life. All we can do is be available for it.

Libertad • My hoofs in the yours

Libertad • My hoofs in the yours

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen