Libertad |We can't plan life. All we can do is be available for it.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Met overweldigende stralen zonlicht stijgt de zon langzaam op in wat dan wel het oosten moet zijn. Mijn amberkleurige ogen lichten op door de reflectie van de zon in mijn ogen. Een glimlach begint langzaam mijn lippen te sieren. Als ik namelijk ergens een fascinatie voor heb, is het wel de natuur en zijn verschijnselen. Mijn lichaam staat als een standbeeld in de richting van de opkomende zon, en daar blijft deze staan tot de zon al redelijk hoog aan de hemel staat. Ik heb vandaag de uitkijk gedaan voor de kudde aangezien de alfa andere zaken aan zijn hoofd had. Mijn ogen glijden speurend langs de bosranden maar daar is geen enkel paard te zien. Een opgeluchte zucht ontsnapt door mijn lippen. De schimmen zijn echt nergens meer te bekennen sinds dat de blauwe maan verdwenen is. Maar, aan de ene kant wist ik de identiteit ook nog niet van ze allemaal. Ze zien er tenslotte uit als hele normale kuddepaarden, maar niets is minder waar. De glimlach gaat langzaam over in een dunne streep wanneer ik terugdenk aan het beeld wat voor eeuwig op mijn netvlies staat gebrand. Paarden me slachttanden van wel tien centimeter boren hun tanden in jonge veulens en hulpeloze merries. Een vuile grimas staat bij hun op het gezicht. Ze genoten ervan. Lichte woede komt in me opvlammen wanneer ik aan de sinistere, helse wezens denk. Toch ben ik niet geheel kwaad op die wezens maar ook op mezelf. Ik ben nu betaleider van de hoogste rang en nog voel ik me compleet nutteloos met betrekking tot de kuddepaarden. Want hoe zeer je het ook wilt en probeert en jezelf in het vuur gooit voor ze.. Er zullen altijd slachtoffers zijn van die slangen.

Peinzend over het onderwerp staar ik naar mijn hoeven en de zon die steeds dichterbij mijn lichaam komt gegleden. Ergens vroeg ik me af of schimmen slecht tegen zonlicht konden, maar dat was vast maar een fabeltje. Een gevoel van warmte verspreid zich langzaam door mijn lichaam wanneer een klein straaltje zon via mijn pezen omhoogglijd. Al snel bereikt het mijn hoofd en is het boven mijn oren uitgegaan. Met de zon op mijn cremellokleurige vacht is mijn bui weer betrekkelijk beter geworden. Wat het weer wel niet met je gevoelstoestand kan doen. Ik grimas lichtjes. Ik weet zeker dat als het was gaan regenen, ik in die negatieve spiraal was gebleven. Misschien had ik mezelf wel compleet nutteloos verklaard en had ik de bijl erbij neergegooid. Misschien was ik wel op rampage gegaan en had ik de leiderschim uitgedaagd tot een gevecht, wat misschien mijn dood betekende.. Pff waarvan de zon me vandaag wel niet weerhouden heeft, bedenk ik me luchtig.

Met stijve passen draai ik me op van mijn uitkijkplaats en begin ik met gracieuze passen de berg af te sloffen. Met mijn hoofd in de wolken, besef ik niet dat er over de vlaktes een paard deze kant op komt gelopen. Vanaf deze afstand had ik geen enkel idee of het paard zijn ogen op mij gericht had, of compleet ergens anders naar keek. Met een oor gespitst en het andere schuin naar achteren staar ik uitgebreid naar het paard. Het had een lichte cremello achtige kleur, en was aardig steveig gebouwd, wat me zegt dat het vast en zeker een hengst is. Nog niet eerder heb ik deze hengst gezien, wat ook logisch is aangezien ik er pas ben. Maar de hengst intrigeerd me meteen, door zijn speciale kleur.. Net als mij. Ik snuif zachtjes en vervolg mijn afdaling naar de vlaktes waar ik tergend langzaam richting de hengst stap. Mijn hoofd heb ik hoog in de lucht gedragen en zelfs mijn staart gaat enkele centimeters de lucht in. Ik zoek zijn hemelsblauwe ogen op en zet mijn ogen er in vast. Ik probeer te peilen wat het voor een paard is en nog belangerijker: wat zijn motivatie is om hier heen te komen, in de buurt van de kudde. Bij een windvlaag achter hem doe ik reflexmatig mijn oren in m'n nek. Niemand is tenslotte echt te vertrouwen.. Met lichte moeite weet ik een kleine glimlach op mijn gezicht te zetten. Ben je ergens naar op zoek? Vraag ik kalmpjes, mijn stem luchtig maar met enige dwang.

Hoe langer ik in zijn diepblauwe ogen staar hoe moeilijker ik het vind om mezelf niet in zijn doolhof te verliezen. Verstandig genoeg weet ik mijn ogen dus op iets anders te richten. Over het algemeen ben ik niet snel overdonderd en al helemaal niet snel bang te krijgen.. Toch beangstigd deze hengst me, misschien omdat hij mij aan mijzelf doet denken. Bovendien bestaat er altijd nog die kans... Nee, dat is haast onmogelijk, dat zou te veel toeval zijn. Toch kan ik mezelf niet overtuigen dat het niet zo is, of dat het helemaal onmogelijk is. De kleur en zijn ogen passen exact bij de beschrijving die mijn ouders me zo lang geleden gegeven hebben. Het is een monster, galmen de woorden in mijn hoofd na. Mijn amberkleurige ogen glijden ietsje statig over zijn lichaam heen, extra nauwkeurig op de plekken waarvan ze zeiden dat hij met ons verschilde. Ondanks mijn zoektocht naar iets wat waarschijnlijk niet te vinden is blijf ik doorzoeken. Hopeloos en voornamelijk bang dat het hem echt zou kunnen zijn. Met moeite dwing ik mijn starende ogen van zijn rug af en weer op zijn gezicht te richten. Een siddering glijd over m'n rug. Het idee om mijn broer te ontmoeten is opeens minder aantrekkelijk geworden... Tenslotte weet ik niet wat ik kan verwachten van diegene, wat voor paard is het geworden.. Als ik zijn beschrijving moet geloven zou hij misschien wel perfect bij de schimmen passen. Een korte glimlach siert mijn lippen, mijn ogen kort en krachtig in de zijne zettend. Er is tenslotte maar een manier om er achter te komen.
For Libertad

Gast **Profile**

LIBERTAD
love me when I'm gone

De laatste tijd had Libertad het moeilijk gehad, hij had zichzelf maar amper een houding weten te geven. Hij was net bezig te wennen aan zijn nieuwe leven zonder leiders positie toen hem een andere rang werd aangeboden, hij had niet lang hoeven na denken en had de kans maar al te graag aangegrepen. Hij hield immers van het gezag, de status die je er mee verkreeg. Maar wat hem nog meer goed deed was het helpen van de kudde, hij voelde zich nutteloos als een simpele kudde hengst, hij had meer willen doen, willen helpen. Een zucht ontglipt zijn lippen en hij richt zijn heldere blauwe ogen op de horizon. De zon stond laag, het was aan het eind van de middag. Het gras wuift zachtjes op de wind en deint als golven van de zee. Dit was niet zijn gebied, maar op de één of andere manier gaf het hem rust om in het woud te zijn. De bomen gaven hem beschutting en de koelte omhelsde hem alsof hij het water instapte.

Libertad hield niet erg van de hitte, het liet zijn lichte huid branden en zorgde er voor dat hij snel geïrriteerd werd. De natuur bedoelde het allemaal goed en wel, maar hij had liever een warme maar bewolkte dag. De blauwe kralen in zijn manen kletteren tegen elkaar aan als de wind hevig opsteekt, en de arendsveren nemen een vlucht op de wind. Heel even sluit hij zijn ogen en laat de geur van het woud op zin in werken. Hij hield van de natuur, dat had hij al van jongs af aan gedaan. Als het woud hem niet had opgenomen na zijn afscheid bij zijn vader dan was hij overleden voor hij een ander gebied had bereikt. Hij hield van de plek, de mooie hoge bomen met hun wuivende bladerdaken. Het zachte kletteren van een waterval speelt zich af op de achtergrond en een lust naar water overmant hem. Hij zet zijn robuuste lichaam in een krachtige draf, de bomen één voor één soepel ontwijkend. Libertad had het voordeel gehad als een andalusiër te zijn geboren, zijn benen waren sterk en breed, zijn lichaam kort en slank en zijn hals elegant maar sterk. Hij bezat de kracht die hij nodig had, maar eveneens had hij de elegantie die maakte dat hij zich kon voortbewegen als een vlinder, dansend op de wind.

Zijn hoeven komen zorgvuldig geplaatst neer, het zachte mos dempt het geluid, en het ritselen van de bladeren zorgt er al helemaal voor dat hij niet te horen is. Het duurt niet lang voordat hij het water heeft bereikt, hij doet zijn ogen tegoed aan het prachtige uitzicht. Dit was zonder twijfel zijn favoriete plek in het woud. Hij laat zijn lichaam in het water dompelen en buigt zijn hals om wat te drinken. Het duurt echter maar een paar seconden voor de rust word verbroken. Het geruis van de wind en het stoppen van het fluiten van de vogels verraad de aanwezigheid van een ander dier. Libertad heft zijn brede hoofd en laat zijn ijzige blauwe ogen over de omgeving gaan. Verderop verplaatst zich een lichte vlek, welke later te identificeren is als een perlino hengst. Als Libertad niet beter had geweten dan had hij gedacht zijn evenbeeld te zien, maar na goed te hebben gekeken blijkt dat de andere hengst wat donkere manen heeft en meer richting een fries neigt. De hengst komt zijn kant op en Libertad priemt zijn oren naar voren.

Een waterige glimlach speelt rond de lippen van de hengst en Libertad kon het niet laten om licht te grijnzen, hengsten onder elkaar waren niet altijd even gezellig. Niet dat hij wist waar hij het over had, hij had immers helemaal geen contacten, zelfs niet na het hele jaar dat hij hier had gewoond. De stem van de hengst dringt tot hem door en hij herhaalt de vraag in zijn hoofd. 'Enkel naar wat vrede in deze tijd van onrust' De rode schrammen op zijn vacht tonen de nablijfselen van de schimmen aan, hij had immers net zo hard gevochten als elke andere leider.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Licht zenuwachtig voor de identiteit die de hengst voor me draagt, kan ik mijn ogen niet op zijn gelaat houden. Slecht. Ik ben verdomme een onderleider en nog durf ik mijn eigen verleden en familieconnecties niet onder ogen te zien. Misschien ben ik het wel helemaal niet waard om deze positie te hebben en is het beter als ik een gewoon kuddepaard werd, me overleverde aan de schimmen en daar een gepaste dood kreeg. Ik glimlach lichtjes bij de gedachte van de schimmen die plots een onderleider hun bossen in zagen treden. Met de vraag of ze hem eventjes wilden omleggen. Ik schud mijn hoofd lichtjes, nauwelijks opmerkbaar. Nee, nu nog niet.. Dit soort gedachtes zorgen er juist voor dat er schimmen geboren worden op deze aarde. Paarden die helemaal niets om hun leven geven en zomaar het houtje erbij neer leggen. Mijn ogen glijden nog eenmaal over mijn spiegelbeeld heen voor ze definitief zijn vacht verlaten.

Mijn vraag word snel beantwoord, zonder enige twijfel in de stem van de hengst spreekt hij waarom hij hier is. Althans, het is meer een raadseltje als een duidelijk antwoord. Toch knik ik, begrijpend wat hij bedoeld. In Ferelden was in tegenstelling tot de andere gebieden rustig, en kalm. Er heerste hier geen chaos en dat komt niet alleen door het gebrek aan paarden in rang 4, maar ook omdat de paarden die hier gaan komen totaal geen zorgen hebben om de schimmen. Ze zijn onaantastbaar en hoeven niet te vrezen voor eventuele aanvallen.. Ze hebben echt het perfecte leventje. Nee, dat zou geen leven voor mij zijn geweest. Ik ben een hengst die een spannned en avontuurlijk leven wilt hebben, niet een waarbij het enige waar je je zorgen over moet maken is dat je niet te dik word van het groene sappige gras. Een ietwat waterige glimlach staat op de hengst zijn lippen, iets waardoor ik een soort van warmte van zijn lichaam af voel stralen. Deze hengst kan niet op iets slechts uit zijn, tenslotte zeggen al mijn zintuigen dat de hengst goede bedoelingen heeft. Enkel rust hé? Dat is tegenwoordig moeilijk te vinden, maar ik geloof dat je dan in Ferelden op de goede plek zit. Zeg ik met een kleine glimlach op mijn lippen tegen hem.

Mijn ogen glijden weer langs zijn satijnen vacht tot dat ze een onderbreking aantreffen. Daar waar normaal vacht hoort te zitten, loopt nu een straaltje bloed. Mijn amberkleurige ogen schieten omhoog naar de zijne en een vragende blik staat op mijn gelaat. Je bent gewond. Concludeer ik simplistisch, alsof hij dat zelf nog niet zou weten. Schimmen? Vraag ik dan maar, om eigenlijk daarmee al een antwoord te geven op mijn eigen vraag. Dan dringt het pas tot me door dat de hengst voor me net als mij waarschijnlijk een leider of onderleider is. Ik had wel vaker paarden me horen aanspreken met de titel van een andere rang. Ze hadden zich vergist in uiterlijk, waarschijnlijk omdat we zo veel op elkaar lijken. Jij bent ook een leider of onderleider toch? Besluit ik dan maar gewoon te vragen. Vaak is de meest simpele manier om het antwoord te vinden, het gewoon te vragen aan die persoon tegenover je. Oh, verhipt waar zijn mijn manieren gebleven? Ik nodig hem wel uit om alles open en bloot te leggen over wie hij is, maar zelf doe ik alsof ik een groot mysterie ben waar niemand iets van mag weten. Ragnarok onderleider van rang 4, stel ik me dan met een simpele glimlach voor. Maar iedereen noemt me Ragnar. Besluit ik er dan maar achteraan te gooien. Ik had de naam Ragnarok nooit toepasselijk gevonden op mij. Het was een mythe dat de goden de uiteindelijke vernietiging van de aarde hadden veroorzaakt in een gevecht met het slechte. Nee, voor zo'n naam hadden ze toch iemand meer moeten vragen. Iemand meer dan mij.

Ik ontmoet nogmaals de waterige glimlach op het gezicht van de cremello gekleurde hengs voor me. Nee, hij zou het monster niet kunnen zijn wat mijn ouders met angst hadden beschreven. Hij geeft warmte af en dan voornamelijk een gevoel van rust en kalmte. Ik glimlach kort om mijn eigen vergissing, het kon die hengst die de naam Libertad droeg niet zijn. Toch..? Een nieuw gevoel van angst bekruipt me, het gevoel dat dit paard wel eens mijn broer kon zijn, en dan tevens dat monster.. Ongelofelijk.

**Profile**

» Walking In To A New Life -> Libertad
» Libertad
» Libertad • My hoofs in the yours
» When the past is hunting you. [Libertad]
» You can never plan the future by the past. ~ Casharell

Libertad |We can't plan life. All we can do is be available for it.

Libertad |We can't plan life. All we can do is be available for it.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen