Een klein engelachtig meisje schudde haar lange, zwarte haar over haar schouders en draaide zich
om. Ze bewoog zich zo snel en gemakkelijk door de kamer dat het meer leek alsof ze zweefde dan
dat ze werkelijk liep. Het was een elegantie waarvan hij wist dat ze er mee geboren was.
Met een gil – Nim! – trok ze zijn aandacht: ze stoof op hem af en slechts dankzij zijn snelle
reactievermogen kon hij haar opvangen. Lachend, aangestoken door haar uitmuntende humeur,
zwierde hij haar in de rondte. Het meisje greep zichzelf met haar kleine knuistjes vast in zijn haar
en gierde het uit. Het was de typerende lach van een kind: oorverdovend en alles behalve elegant. In
niks kon het zich meten met de manier waarop ze zich bewoog wanneer ze door de kamer rende,
maar tegelijk was het zo net zo typerend voor haar.
'Waar is mama?' Voorzichtig zette hij haar op de grond, hurkte voor haar neer om het contact met
haar donkere, intense ogen niet te verliezen.
'Bij papa,' het koste hem moeite om zijn mond niet te laten verkrampen om dat ene woord, 'ze
komt zo.' Geen ander kind zou het leed in zijn ogen gelezen kunnen hebben, maar zijn dochter had
allang bewezen dat ze niet was zoals andere kinderen: de volwassen besluiteloosheid schitterde op
haar jonge gezichtje.
Uiteindelijk knikte ze op zeer kordate wijze: alsof ze zojuist een besluit genomen had. 'Ze moet
helpen met de kerstboom versieren.' Over haar hoofd keek hij richting de kerstboom: groot en wit
stak hij af tegen de donkere muur. Het was echt iets voor zijn kleine Myou geweest om hem van top
tot teen te bespuiten met zilveren glimmers en plakkerige witte sneeuw en hem vervolgens uit te
roepen tot Prinsenboom van de Winter.
Met een milde glimlach tilde hij het meisje opnieuw op. 'Wat voor kerstversiering had je in
gedachten?'
Het antwoord volgde onmiddellijk en zonder enige twijfel: 'Blauw.' Uiteraard. Het meisje had
een fascinatie voor de kleur blauw; het had hem eigenlijk moeten verbazen dat ze de boom niet
blauw had gespoten.
Al zou ze vast kunnen beargumenteren waarom ze dat niet gedaan had.
'Blauw met zilver. Misschien wordt het dan wel de Koningenboom van de Winter.' Puzzelend
keek ze achterom, richting de grote witte boom.
Hij wist niet goed of hij moest lachen om deze uiting, of dat hij nieuwsgierig moest zijn naar de
verdere gedachten die omgingen in dat kleine hoofdje van d'r. Uit eigen ervaring wist hij dat
uitingen van kind, die in de oren van een volwassene volslagen belachelijk konden klinken, soms
dichterbij een grotere waarheid lagen dan een oudere – en wijzere – luisteraar ooit zou kunnen
vermoeden.
'Mag een witte boom geen Koningenboom zijn, dan?' Haar donkere, wijze, ogen flitsten
onmiddellijk terug naar hem. Ze maakte een berispend geluid met haar tong: wees hem er zo zonder
woorden op dat hij het niet begreep – sterker nog: dat hij hoogstwaarschijnlijk een zeer domme
conclusie getrokken had.
'Een koning heeft geen kleur.' Ze worstelde zich los uit zijn armen, landde behendig op handen
en voeten en sprintte de kamer door naar de dozen met kerstversiering. 'Een koning draagt mooie
sieraden', ze haalde verschillende ballen uit de doos en legde deze naast zich neer, 'en bijzondere
kleding', er belandde wat slingers naast de ballen, 'en, misschien wel het belangrijkst, hij draagt een
kroon.' Heel voorzichtig haalde ze de piek tevoorschijn en toonde die aan hem: neergelegd in haar
kleine handjes glinsterde hij hem te gemoed. 'Wat draagt een prins?'
Als hij al een antwoord geweten mocht hebben, wat niet het geval was, dan gaf ze hem
überhaupt niet de kans om te antwoorden: 'Hij kan hetzelfde dragen als de koning.' Ze draaide de
piek in haar handen, duwde hem beschermend tegen haar borstkas. 'Een prins wordt geen koning
door zijn kroon, of zijn kleren. Hij wordt koning door zijn wijsheid.'
Ze maakte een hand vrij om naar de boom te kunnen wijzen. 'Kerstbomen zijn de prinsen onder
de bomen, want ooit heeft iemand beslist dat ze bijzonder zijn. Ze worden versierd met slingers en
ballen, tot ze glinsteren in het donker, zelfs zonder lampjes.' Ze schudde haar hoofd, fel zoals alleen
een kind dat kan. 'Maar de Koningenbomen zijn anders: zij verspreiden hun pracht en praal met hun
wortels en voeden de anderen bomen met hun wijsheid zodat zij ook zo mooi kunnen glinsteren.
Zodat ze misschien ook Koningenboom kunnen worden.'
Langzaam liep ze op hem af, vouwde met haar vrije hand zijn vingers open en plaatste de piek
voorzichtig in zijn hand; sloot zijn vingers er omheen. 'Een Prinsenboom zonder versiering kan
nooit een Koning worden, omdat hij zijn schoonheid niet kan verspreiden, maar een Koning met
versiering zal nooit een Koning zijn als hij dat allemaal voor zichzelf houdt.'
Moest hij een kind erop wijzen dat bomen niet instaat waren om andere bomen te versieren? Kon
hij dit kind daarop wijzen? Kon hij haar daarop wijzen en dat menen? Haar donkere ogen, diepe
poelen gevuld met een intelligentie die niet bij haar jeugdige leeftijd paste, glommen hem te
gemoed. Boden hem slechts meer vragen in plaats van antwoorden.
'Myou,' hij zakte opnieuw neer op haar ooghoogte – die zelfs gering was voor een kind van haar
leeftijd, 'mijn allerliefste lieveling, kan jij mij uitleggen hoe bomen hun eigen kerstversiering
kunnen verspreiden?'
Ze beantwoordde hem zoals alleen zij dat kon: door lachend met haar hoofd te schudden
waardoor haar lange zwarte haren in het rondvlogen en hem speels aantikten. 'Heb je een
babyboom?'
'Een babyboom? In de hal beneden moeten nog wat kleine bomen staan...' Zijn stem stierf weg
toen zij hem halverwege zijn antwoord de kamer uit begon te duwen.
'Halen.'
Het had geen zin om haar erop te wijzen dat ze best hele zinnen kon maken en dat ze het ook
gewoon vriendelijk kon vragen: ze zou niet luisteren. Dus maakte hij een instemmend geluid, liet
haar beloven dat ze in deze kamer zou wachten en verliet op een drafje de ruimte.
Bij zijn terugkomst – met mini-kerstboom – had ze geen centimeter bewogen. 'Zet hem daar
neer,' commandeerde ze hem. Dus deed hij dat. Zoals hij altijd deed wat zij hem vroeg. 'En nu moet
je mij helpen.' En, in één adem door: 'Waar is mama?'
Alsof ze gewacht had op die vraag, klonk haar stem door de ruimte: 'Hier ben ik, schat.' Als
oudere weerspiegeling van haar dochter stond ze daar in de deuropening: ze was klein en smal, deed
hem nog altijd meer denken aan een elfje dan aan een mens.
Hoewel hij het liefst op haar wilde af sprinten en haar op wilde tillen, was hun dochter hem voor:
ze stoof hem voorbij en klemde zich vast aan haar moeders been. Vol liefde verborg ze haar gezicht
in de zachte stof van haar rok en snoof haar geur op. Een geur die zelfs hij, meters bij haar vandaan,
kon ruiken, een zachte en zoete weerspiegeling van haar naam: Jasmine.
Ze streelde zachtjes met haar vingers door het haar van haar dochter voordat ze haar vingers
losmaakte uit haar rok en liefdevol haar hand pakte. 'Kom, Myou, laat mij eens zien hoe we de
boom gaan versieren.'
Het meisje trok haar mee door de kamer. 'Nim heeft de babyboom gehaald om te zien of de
Prinsenboom misschien een Koningenboom is.' Als Jasmine al van haar stuk gebracht was door
deze uitspraak dan liet ze dat niet blijken: ze glimlachte en knikte haar dochter vol liefde toe.
'We zullen zien, liefje.'
Samen begonnen ze de grote boom op te tuigen, en met Myou haar aandacht gefocust op iets
anders dan hen, durfde hij het eindelijk aan om de vrouw een vraag te stellen: 'Hoe was het bij
Duke?' Slechts een lichte hapering in haar handelingen verried het ongemak dat ze voelde bij het
horen van die naam. Hij liet zich er niet door van zijn stuk brengen: 'Kunnen we een vredig
kerstfeest vieren?'
Langzaam hing ze de slinger op die ze op dat moment in haar handen had. 'We mogen blij zijn
met iedere dag die we in vrede kunnen doorbrengen. Hij is de laatste tijd', ze twijfelde over het
woord, bleef even stil staan, maar ging toen weer verder, 'wispelturig,' besloot ze.
Ook hij werd een moment bevangen door twijfel, maar stapte toen vastberaden op haar af:
omsloot haar met zijn armen. 'We kunnen de toekomst niet veranderen.' Zijn woorden streelden
langs haar oorschelp, verwarmde haar huid. 'We kunnen enkel genieten van wat we nu hebben... en
alleen God weet hoelang we dat nog mogen koesteren.'
Hun blikken richtten zich allebei op het meisje dat de laatste hand legde aan de boom: in trots
glinsterende ze net zo erg als het versierde ding naast haar. 'Kijk.' Ze dook langs hen heen, wees
naar de kleine boom die naast de deur stond: leeg, groen en klein in vergelijking met de grote, witte
boom achter hen. 'Kijk,' benadrukte ze.
Dus keken ze.
En ze knipperden met hun ogen omdat ze niet konden geloven wat ze zagen: voor hun
ongelovige blikken vulde de kleine boom zich met slingers en ballen, met lichtjes en een piek.
Triomfantelijk draaide het meisje zich naar hen om. 'Het is een Koningenboom, want Koningen
delen hun licht en gratie en schitterende sterren.'
En hij, de Ziener, kon zich slechts omdraaien om te constateren dat deze boom, de
Koningenboom, inderdaad minder versierd was dan daarvoor: het groen brak opnieuw door het wit
en glinsterde hem bijna pesterig te gemoed. Alsof de boom hem wilde vertellen 'luister naar je
dochter, want zij is van jouw bloed en brengt magie in een wereld van magielozen'.
Het meisje zelf was alweer weg gestoven: leunde nu met haar handen op het raamkozijn, had
haar neusje tegen het glas gedrukt. 'Ik hoop dat het gaat sneeuwen, want sneeuw doet jonge
Prinsenbomen goed groeien en dan worden het volgend jaar misschien ook wel Koningenbomen.'
Triomfantelijk draaide ze zich naar haar ouders om. 'Mag ik mijn Koningenboom-in-wording
houden?'
Haar moeder lachte, liet hem los om haar op te tillen en te omhelzen. 'Natuurlijk, mijn
allerliefste, allermooiste kind.'
Hij sloot zijn armen om hen heen, besefte opnieuw dat dat de grootste gift van allemaal was: hun
aanwezigheid en hun liefde. 'Op een heel, heel gelukkig kerstfeest.'