Vechters Verzamelen!

Gast **Profile**

rank 4. 'cause you cannot love the sun

In zijn lange leven waren er veel dingen geweest om trots en minder trots op te zijn, sommige kwamen voort uit onzekerheden en andere werden verkregen uit liefde. Eén van de dingen waar hij trots op was, was zijn vermogen om te overleven. Het leek simpelweg datgene te zijn waar hij voor geboren was: al vanaf het allereerste moment dat hij kon lopen, had hij geleerd om altijd maar door te gaan – echter zonder zichzelf compleet uit het oog te verliezen. Hij had geleerd om nachten lang te lopen en dagen zonder eten te kunnen. Het kostte hem inmiddels geen enkele moeite meer om een dag in de slopende hitte van de woestijn te draven met een lege maag en een even droge mond. Ooit, toen hij nog jong was, had hij geklaagd, in de eerste maanden. Maar het respect en doorzettingsvermogen waren letterlijk in hem geslagen en vanaf dat moment had hij zich een bijzonder snelle leerling getoond: hij leefde, soms letterlijk, op zijn doorzettingsvermogen.

Hij zou er als vechter ongetwijfeld niet het meeste uitspringen: hij was klein en enigszins rank gebouwd. Maar wie beter keek, zou zien dat hij allerminst onervaren was: zijn spieren waren dan subtiel, ze waren even hard als staalkabels en de vier littekens aan weerszijden van zijn schouders, toonden aan dat hij wist hoe hij moest vechten – vermoedelijk met beesten die veel meer gemaakt waren om te jagen dan hij. En wie zou proberen om zijn geest en technieken te doorgronden, zou snel leren dat zijn verstand mogelijk dodelijker was dan welke fysieke kracht dan ook: hij was snel en hij wist waar de vitale organen van wezens zaten. Enkele, snel geplaatste rake klappen konden meer schade aanrichten dan welke grote, maar onbeheerste bulldozer dan ook. Vladimir wist dat en hij zou die kennis met eender wie delen, als hij daarmee de veiligheid van de kudde kon waarborgen.

Dat was echter niet de hoofdreden dat hij nu de vechters bij elkaar geroepen had. De hoofdreden was dat ze aan de vooravond van de blauwe maan stonden en dat het noodzakelijk was dat hij snel een goed beeld van zijn teamgenoten zou krijgen. Hij moest weten met wie hij werkte, zou dat hij ze op de juiste manier kon indelen. De gevolgen zouden niet te overzien zijn, wanneer hij van een bepaalde zwakte niet op de hoogte was en de schimmen daar misbruik van zouden maken. Als hij de tijd had gehad, zou hij die genomen hebben om de paarden een voor een te leren kennen. Feit bleef echter dat die tijd er niet was en dus zouden ze zichzelf onder ogen moeten komen – en hem in alle eerlijkheid vertellen wanneer ze een gevaar voor zichzelf zouden vormen.

Hij somde de drie namen voor zich op: Rayo, Xariv en Vanille. Twee hengsten en één merrie. Nu Diablo gepromoveerd was tot leider, was het groepje over gebleven vechters maar klein, maar met de aangestelde leiders zou het groot genoeg moeten zijn. Momenteel stond hij vooral in dubio hoe de groep verdeeld diende te worden. In zijn ogen sprak het voor zich dat de derde en vierde rang geen extra bescherming nodig hadden, dus bleven de eerste twee rangen over. Hoewel hij de paarden het liefst twee bij twee verdeelde, besefte hij ook dat de tweede rang aanzienlijk kleiner was – en daar kwam bij dat Lerav daar leider was. Dit samen genomen had hij besloten om één van de paarden aan de tweede rang toe te wijzen, terwijl hij met de andere twee zou helpen de eerste rang te bewaken. Het enige waar hij nu nog op wachtte, was tot de rest van de vechters zich hier verzameld had, zodat hij definitieve beslissingen kon gaan nemen.

**Profile** Number of posts : 128 Status : Absent

- Vanille // Rank 1

Haar poten draafden zachtjes over de zompige mosgrond, terwijl haar ogen het gebied afzochten. Ze wist van de oproep, had hem gehoord, gevoelt. Wat je het ook mocht noemen, ze wist dat ze gevraagt was. Vaak had ze hier over getwijfelt, het gesprek nog vele keren doorgelopen in haar hoofd, alle belangrijke beslissingen afgewogen, maar uiteindelijk was het op hetzelfde neer gekomen als ze eerst was begonnen. En de beslissing had ze toen genomen, zonder verder discussie met iemand. Vanille had niemand van haar plannen ingelicht, bang voor hun woorden. Aan de ene kant wist ze dat ze dit ging kunnen, maar een kleine kant van haar bleef angst hebben. Ze wist dat het ergens een zeer gevaarlijke opdracht zou worden, maar wie was zij om aan zichzelf te twijfelen? Dat deden anderen al genoeg voor haar, dus ze moest hier nu mee ophouden. Zachtjes briesde ze, en de wolkjes verdwenen in de lichte mist die samen met de dauw wachtte op de opkomende zon. Ze was vroeg wakker, of juist zeer laat, dat hing er maar vanaf hoe je het wou zien. Slapen had vannacht geen nut gehad, ze had het toch niet kunnen volhouden, haar ogen sluiten, en dan de anderen voor zich te zien. Neen Vanille, daar niet aan denken, niet nu.

Haar poten kwamen terug sierlijk in beweging, naar de plek waar ze wist dat ze nu moest zijn. Ze was nu een vechter, zou het opnemen tegen de Schimmen, en de kudde's tegen hen beschermen. Wat voor tactieken ze precies moesten aanpakken wist ze nog altijd niet, maar ze had al een paar plannen in haar achterhoofd, en ze zou ook met de anderen erover kunnen praten. Natuurlijk was ze niet alleen, en op het moment putte ze daar hoop uit. Ze konden dit, als ze maar voldoende team spirit zouden hebben, en niet alleen zouden werken. Wie alleen werkte, had meer kans om ingesloten te worden, en zou zich al snel bij de andere lijsten vol met slachtoffers voegen. Zij waren er om dat te voorkomen, en hoewel zij geen goden waren, moesten ze toch alles doen wat ze konden, en niet opgeven. Geen optie om terug te gaan, enkel vooruit, recht in hun armen, om het letterlijk uit te drukken.

Haar ogen scanden nog een keer het gebied, terwijl ze langzaam de plek bereikte waar Dimitri al stond te wachten. Het enigsinds kleinere bruine paard stond al te wachten, en ze wachtte eerst wat schuw aan de zijkant. Toen er geen beweging te zien was, kwam ze tevoorschijn, en liep met kleine passen naar hem toe. Nog steeds vroeg ze zich af wie hij nu werkelijk was, want ze kon niet echt een indruk van hem krijgen. Iets wat haar nogal dwars zat, gezien haar nieuwsgierigheid. Maar als ze nog met haar Captain moest gaan samenwerken, zou dat er niet echt meer toe doen, ze leerde hem wel kennen. “Rustige nacht nog, niet?” Merkte ze op. Blauwe maan, ze vroeg zich af wat er dan zou gebeuren. Natuurlijk kwamen de schimmen los, maar nog nooit had ze ze echt van dichtbij gezien, was tot nu toe gespaard gebleven. Hopelijk bleven haar dierbaren dat ook, daarom stond ze ten slotte hier.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Rayo kon vannacht niet in slaap komen. De volle maan zorgde voor zijn innerlijke onrust. Rayo en de andere vechters werden bijeen geroepen, dat voelde hij. Hij rende zo snel hij kon naar het afgesproken gebied toe. Hij mocht geen enkele seconde verliezen. Zijn rode manen wapperde woest op en neer. Zijn krachtige benen zetten zich snel voort. Hij is sterk, slim en snel. Eigenschappen dat je nodig hebt als vechter. Schimmen waren weliswaar sterker en groter, maar slim en snel waren ze niet. Het schemerde en de lucht was koel waardoor zijn lichaam werd gekoeld. Hij zag de paarden al staan en stopte zodra hij voor hun was. Een stofwolk dat zijn hoeven vormde verspreide zich.

Hij was niet bang gezien te worden, maar hij hoopte wel dat andere bang waren hem te zien. Dat idee was ook niet zo raar, zijn verschijnsel zorgde ook voor een rilling. Zijn manen rood, een donker bruine vacht, gouden hoeven en zijn blinde oog zorgde voor enige angst. Maar als je goed keek zag je dat zijn ogen warmte uitstraalde.

Hij bekeek de paarden. Een kleine hengst dat hem enigszins verraste. Maar hij zag in een opslag dat hij veel meer was dan dat. De bruine hengst moest wel Vladimir zijn. ' Vladimir.' toen richtte hij zijn blik op de lieve merrie, weer enigszins verrast. Deze paarden leken zo gewoon, maar hebben hun leven over voor anderen. Net zoals hij, niet dat hij zo normaal was, maar hij zou ook zijn leven voor anderen wagen. 'en Vanille.' begroette hij de twee paarden vriendelijk.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Xariv`s glanzende witte lichaam had zich in Orlais gevestigd nadat hij door Libertad was toegelaten tot de 2e rang. de ranke hengst voelde zich hier een stuk beter. Hij miste de prachtige zwarte Omniel verschrikkelijk en had bijna iedere nacht nachtmerries waarin zij in de problemen zat en hij niet op tijd kwam om haar te redden. toch was het beter zo. ze konden nu alle 2 groeien. zij kon helen van het moeilijke verleden wat ze had gehad en hij kon òpgroeien. een volwassen hengst worden, klaar voor een echte relatie. hij hoopte alleen dat als ze allebei zo ver waren, dat ze dan nog samen konden zijn. hij vreesde dat de tijd haar verdriet zou veranderen in kwaadheid, en dat ze hem niet meer zou willen zien.

pas geleden had hij zich aan mogen melden als Vechter, en hij was uitgekozen. hij wist dat er een zware taak op hem wachtte, éen die hem misschien wel het leven zou gaan kosten. hij wist het zeker, niemand van hen, noch de opgeleidde vechters, noch de leiders, kon het winnen van éen van de schimmen. hun vermogen, hun lichamen.. ze waren onvoorstelbaar. toch wist hij ook, dat wat hij bezat, zijn witte, ranke maar bespierde lichaam, hem de kansen gaf om beter te worden. én, het hield zijn gedachten tenminste even bezig, waardoor ze niet afdwaalden naar Omniel. elke ochtend, als de dauw nog op het gras lag, en de temperatuur zijn lichaam liet rillen, was hij Orlais verlaten, en was via Minanter in Seheron beland, waar hij trainde tot de zon zijn lichaam liet zweten alsof het een rivier was, en hij zich terug moest haasten om verkoeling te zoeken.

De tijd was gekomen, hij moest opzoek naar zijn mede vechters, hun leider Vladimir, de merrie Vanille en de hengst Rayo. geen van allen kende hij, hij wist alleen hun namen. zijn ranke lichaam ging in een soepele galop, zijn krachtige spieren onder zijn vacht zichtbaar en zin lange benen moeiteloos bewegend. al snel zag hij de rest en ging over in een rustige draf, om dan voor hen te stoppen. hij was net op tijd om de donkere hengst met vuurrode manen te horen spreken. mooi, dan wist hij wie wie was. de bruine hengst, ietwat klein maar zeker krachtig te noemen, was dus Vladimir, de merrie Vanille was dus niet moeilijk te herkennen, en de ietwat afschrikwekkende hengst was Rayo.

hij brieste zacht, keek de paarden voor hem éen voor éen vriendelijk maar vastberaden aan en liet toen zijn charmante, diepe stem klinken. 'Hallo.' een ietwat onzekere glimlach speelde over zijn lippen. hij was niet bang, dat zeker niet, maar het was toch een nieuwe, spannende ervaring. 'Ik ben Xariv.' nogmaals keek hij rond, waarna hij zijn ogen op Vladimir richtte, benieuwd naar wat hij te zeggen had.

rank two

* Neem aan dat deze nog beantwoord moest worden?

**Profile**

» Aanwerving Vechters
» Vechters, wel of niet?
» Verdeling Vechters

Vechters Verzamelen!

Vechters Verzamelen!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen