Ze voelde zich niet helemaal op haar gemak zo alleen en haar licht roze manen dansde op de wind. Ze was niet de grootste, kleiner als haar zuster zelfs maar toch voelde ze zich wel goed. Haar licht creme kleurige vacht glimde in het zonlicht en Serah sloot haar ogen. Zo alleen maakte af en toe ook niet uit. Het voelde wel goed zo af en toe. Toen ze haar hemelsblauwe ogen echter opende vond ze zichzelf aan de bosrand. Ze staarde uit over de immense vlaktes. Vroeger in hun oude kudde was alles droog geweest. Hadden ze moeten vechten voor een beetje gras.

De gedachte aan haar oude kudde deed haar zuchten en ze liet haar neus over het kleine hangertje rond haar hals glijden. Snow.. Ze slikte en knipperde een enkele traan weg. Daar was het nu geen tijd voor. Daar moest ze nu niet aan denken. Niet aan hem, niet aan zijn vader. Niet aan Vanille, Fang of Hope. Ze moest overleven samen met haar zus. Haar zus had voor hen gekozen en was samen met haar gevlucht. Al kon Serah enkel innig hopen dat Vanille en Fang hetzelfde hadden gedaan. Of Hope was ontkomen durfde ze niet eens te bedenken. Te bang dat hij het niet gehaald had. Het teken dat op haar voorbeen stond was net zoals dat hangertje een enkele herinnering aan vroeger. Een teken waarmee ze geboren was. Wat haar kudde had eigen had gemaakt. Elk paard van hun kudde had zo'n teken gehad. Fang op haar rechtervoorbeen. Vanille op haar achterwerk. Hope vlak bij zijn rechterhoef en Light op haar borst. Snow had hem midden op zijn been gehad.. Het was altijd grappig geweest om die reus te zien. Ze had zich veilig met hem gevoeld en nu.. Nu wist ze niet eens of hij eigenlijk ooit wel te vertrouwen was geweest.

Opnieuw zuchtte Serah, zat ze nou toch weer terug te denken? Snel schudde ze haar hoofd en werkte ze een lach rond haar lippen. Ze wist zeker dat ze nog moesten leven. Anders zou ze het zelf toch wel weten? Ze draafde langzaam rond en ze hief haar hoofd langzaam op. Dit was nog een gebied waar ze niet was geweest. Ze hinnikte laag en lang zoekend naar iemand. Snow.. Hope.. Fang.. Vanille.. Het maakte niet uit ze wou gewoon iemand in haar buurt. Ze brak langzaam af in haar eentje. Normaal was ze nooit alleen. Normaal had ze altijd iemand bij zich.. Maar nu voelde ze zich zo vergeten alleen in dit gebied waar geen einde aan leek te komen. Ze sloot haar ogen verdrietig en schudde haar hoofd Wellicht was ze gewoon te groot geworden om zich vast te houden aan kinderdromen.. Misschien moest ze zich over haar dromen heen zetten.. Haar wensen vergeten en de harde realiteit onder ogen komen..
Ze stond er alleen voor..

Serah wist dat het tijd was om haar krachten te verzamelen. Toch had ze tot nu toe nooit haar kracht willen gebruiken. Hoewel haar helende kracht sterk was en absoluut nuttig. Ze kon het gewoon weg niet. Net als haar zuster met haar engelenvleugels. Hetgeen wat Serah nog trotser op haar maakte. Maar ze hielt haar mond. Net zoals haar zus haar echte naam. Light en zij waren speciaal. Dankzij hun ouders wellicht. Maar toch zouden ze enkel in nood hun kracht gebruiken. Met een zuchtje staarde ze even op naar de hemel en alsof ze op de duivel zn staart had getrapt zag ze iets wat op het eerste gezicht leek op een vogel aan de hemel. Maar Serah wist wel beter. "CLAIRE!" Riep ze geschrokken uit zodra ze zag hoe haar zuster de controle verloor en naar beneden storte. Serah stoof naar voren. Zodra ze haar zuster echter weer in beeld zag zag Serah hoe de merrie alweer op haar vier benen stond. Ze sprong naar voren en duwde haar neus direct tegen haar zus. "Gaat het?" Waren haar woorden meteen snel en ze keek haar zus recht aan. Tot haar oog op een wond vlak boven Light's been gleed. "Oh Lightning!" Riep ze geschrokken uit terwijl ze er even naar keek. Voor een keer was zij niet degene die de ongelukken veroorzaakte.