De afgelopen blauwe maan was rustig verlopen en Diablo had nergens last van gehad. De schimmen leken niet veel zin in spelletjes te hebben. De shire had daardoor niet minder, maar net meer kopzorgen gekregen. Waren ze een groter, smeriger plan aan het uitdokteren? Hadden ze zich nog meer teruggetrokken om daarna net nog harder en gruwelijker toe te slaan? Dagen had hij erover gepiekerd, maar het had hem niet wakker gehouden. Diablo kon een klik in zijn hoofd maken die hem van eeuwige storm naar zalige rust kon brengen en daar was hij erg gelukkig mee. Het maakte alle zware lasten wat makkelijker om mee te slepen.

Sneeuw was iets wat Diablo niet zo lief had. Hij was zwaar en lomp en trok vaak lange groeven achter zich wanneer hij zich verplaatste: ongemerkt ergens geraken was voor hem nog moeilijker dan het gemiddelde paard. Je kon weten waar hij was geweest, gewoon aan de manier van de afdrukken. De kou, daar had hij echter geen problemen mee. Hij was wat vet en goed gespierd en zijn lange vacht en sokken hielden hem warm. In de winter kreeg de hengst zelfs een soort van sik onder zijn kin, en ook het haar op zijn nek werd zienderogen langer. De beste beschrijving die hij zichzelf nu kon toezeggen was 'teddybeer'. En honger? Met de vetreserves die hij steeds weer opsloeg in de zomer, kwam hij prima de winter door met minder groen.

Het leed van sommige andere paarden deed de shire minder deugd: enkelen hadden wel meer eten nodig nu, aangezien ze ranker en kleiner waren. De hengst kon niet meer doen dan zoeken voor hen en hen de plekken aanwijzen die hij vond, hij was geen God (meer) en dat speet hem soms.

De witte merrie in de verte, een gestalte die Diablo bijna had gemist. Buiten haar zwarte neus leek ze volledig te versmelten met de omgeving, iets wat een complete tegenstrijdigheid was met Diablos gestalte. De zwarte, logge shire viel al van mijlenver op. Zijn witte bles tekende in deze tijden dan ook fel af tegen de rest van zijn lichaam, en ook zijn lange witte sokken sprongen hevig naar buiten. In dit kale winterzonnetje leek alles wat wit was pijn te doen aan je ogen.

De witte merrie leek verloren, een beetje uitgeput. Maar ze leek nog te kunnen overleven dus zag Diablo niet meteen een reden om haar te gaan helpen. De winter maakte je hard, leerde je overleven, en dat was iets wat velen vergaten. Diablo zou altijd te hulp schieten wanneer zaken te drastisch werden, maar deze verschijning leek nog prima verder te kunnen gaan. Het zou enkel maar een kwestie van tijd zijn voordat de witte merrie Diablo zag, want zoals eerder gezegd, hij was hier als 'zwart op wit'.

Dit begon Diablo te vervelen. Ze had hem overduidelijk gezien maar liep maar een beetje hopeloos te trippelen van her naar der. En alhoewel ze er duidelijk verdwaald uitzag, leek ze het te vertikken om hulp te gaan vragen. Wat was dat toch met die paarden tegenwoordig? Een lange, gepikeerde zucht rolde van Diablos lippen en je kon zijn lichaam duidelijk dikker en terug smaller zien worden door de hoeveelheid lucht die hij in- en uitademde: iets wat de uitdrukking van zijn lichte irritatie versterkte. Twijfel was een demon die je moest leren verjagen, maar het was eentje die nog diep in sommigen gebeiteld zat. Wat had je te verliezen met iemand aan te spreken?

Dus, om de beschamend duffe sfeer te verbreken die er nu hing, zette de Shire hengst zijn lichaam in een zware, logge draf de heuvel op. Hij draafde rakelings langs de merrie heen en maakte ondertussen een hoofdgebaar dat net zoveel wou zeggen als 'Volg me en je zoekt wat je vindt', om vervolgens aan de andere kant de heuvel weer af te draven. Voor de rest sprak hij niet, hij wist dat als hij nu zomaar als eerste het woord zou nemen, zijn woorden grof zouden zijn om wille van de irritatie die er een paar seconden geleden heerste. En wat dan nog? Diablo was nooit een hengst van woorden geweest. Na een paar meter blikte de shire achterom om te kijken of het jonge ding volgde.

Haar houding bevestigde meteen Diablos vermoedens: ze was wat onzeker. Je moet voor jezelf opkomen, vulde zijn hese stem plots de witte leegte. Diablos stem was altijd zwaar en hees, maar door dit koude weer werd hij alleen maar heser. Het kwam prima overeen met zijn gestalte. Zeker niet op deze plek, hij wist dat de merrie geen idee had van de Blauwe Maan of diens gevolgen, dus gaf hij haar alvast een hint. Het was geen verwijt, het was een ruwe vaststelling. Maar zo was Diablo wel, hij wond er geen doekjes om en was rechtuit. Niet verbitterd of kwaad. Hij hield van 'recht voor de raap' en 'recht door zee' en liet dit maar al te graag blijken.

Haar dankbetuiging liet de hengst kort maar gemeend glimlachen. De koude is fijner samen dan alleen, antwoordde hij. Het was niet direct een 'geen dank', maar het kwam er wel een beetje op neer. De hengst voelde nog steeds de terughoudendheid van de merrie, hij zag Diablo als een bedreiging. Dat was echter niet hetgeen waar Diablo voor stond: hij was de rots die nooit week en waar ieder wel achter kon gaan staan. Het zette Diablo aan het denken, was hij misschien dreigender dan hij werkelijk was? Had hij onvrijwillig een masker gemaakt om te dragen, zodat anderen niet dichter bij hem konden komen dan nodig was?

Maar het denken werd ruw onderbroken wanneer de witte merrie zichzelf voorstelt als Abyss. Haar naam ging in tegen alles waar ze voor stond. Abyss, of Abyssos, kwam uit de griekse mythologie en stond voor de onderwereld. Deze merrie was alles behalve duister. Diablo daarin tegen was zijn naam wel ooit waardig geweest. Hij was ooit een duivel en genoot ervan om alles van binnenuit kapot te maken. Of van buitenuit. Diablo, stelde de hengst zichzelf dus zo droog mogelijk voor, met als doel de gedachten die er in zijn hoofd speelden te verbergen. En dit lukte hem zoals gewoonlijk prima, hij was iemand die rust kon maken en vinden in de meest woeste plaatsen, en vooral in zijn eigen hoofd.

Hoe ze zijn naam herhaalde liet de hengst even kort grijnzen. Ergens mocht ze blij zijn dat Diablo was wie hij nu was. Het was een tijd anders geweest, hij had een tijd duisternis gekend en had zoveel macht gekend dat het hem leven opat. Het is geen fabeltje wat ze zeggen: macht maakt een persoon ziek. Je gaat verlangen naar meer. Maar Diablo was slimmer geweest en had het allemaal opgegeven, al bleef het verlangen om bij water te zijn even sterk, of zelfs sterker. Hij verlangde terug naar de tijd dat hij het water nog kon beheersen zoals een klein kind naar zijn teddybeer verlangt, de eerste weken dat het alleen moet slapen. En alsof dat nog niet het ergste was, leek het alsof de honger bleef groeien.

En daar mag je blij om zijn, bromde de hengst bij haar woorden. Hij leek inderdaad niet op een duivel. Niet meer. Haar volgende woorden doen Diablo goedkeurend knikken. Je bent dus op de hoogte van de plek waar je bent, mooi. Ik begon al te denken dat je een verloren hoopje onzekerheid was, opnieuw botte woorden die eigenlijk niet meer waren dan een uitspraak van zijn gedachten. Weet echter dat je niet zal kunnen helpen binnen de kudde. Tijdens de Blauwe Maan moet je jezelf verschuilen en in het ergste geval verdedigen, maar knoop het goed in je oren: probeer nooit de held uit te hangen. Een schim is zoveel keren krachtiger... En daar stopte Diablo met spreken. Hij wou in eerste instantie zgegen 'krachtiger dan jou,' maar dat zou misschien té grof zijn. Dus zweeg hij, lippen stijf op elkaar. Maar je bent altijd welkom in de kudde van Morax en Treasure. En misschien zie ik je ooit zelfs in mijn kudde, de hengst knipoogde kort. Het was geen ticket dat ze reeds welkom was in zijn rang, het was een soort succeswens. Haar moed inblazen.

En tja, waar gingen ze heen? In ieder geval naar een kudde. Niet in deze leegte. We gaan anderen opzoeken. Op een plek waar veel paarden zijn, is ook meer warmte. Het is niet veel, maar het is genoeg om het te voelen. Je oren vriezen daar een pak trager af dan hier, het laatste kwam er wat plagend uit en hij knipoogde opnieuw.

Verstoppen klonk een stuk zieliger dan het woord 'verschuilen'. Het had in principe dezelfde betekenis, maar het woord 'verstoppen' klonk zwak terwijl 'verschuilen' dan weer listiger klonk. Maar hoe je het ook draaide of keerde, het was altijd een teken van zwakte. En dat was in dit geval geen schande: we waren zwakker dan de schimmen. Enkel een dwaas zou dat ontkennen. Wat brengt jou trouwens hier? Je kent zo te horen de legende, alleen een idioot zou dan nog zomaar naar hier komen, twijfelend blikte de shire opzij, misschien was hij te snel geweest. Misschien had de merrie net een hele goede reden om naar hier te komen en had Diablo haar nu een idioot genoemd om niks.

Wanneer het gekke ding plots begind te galopperen blijft Diablo koppig draven. En hoe denk jij een gesprek te voeren als we lopen te rennen als geken? schreeuwde hij haar lachend achterna. Haar woorden, die zwakker werden door de afstand, bereikten nog maar net Diablos oren. We zullen nog wel zien of je mijn rang waard bent! schreeuwde hij zijn longen uit zijn lichaam om haar toch nog te bereiken, en hij lachte even kort hardop. Gekke merrie, mompelde hij er vervolgens zacht achterna, niet hoorbaar voor de witte vlek voor hem.

Haar woorden bevestigden Diablos vermoeden en zijn gelaat vertrok in een spijtige houding. Sorry om dat te horen, vulde hij zijn uitdrukking droogjes aan, niet wetend hoe je op zoiets moet reageren. Hij was sociaal niet zo bevoordeeld als sommige anderen en dat was vaak ook te merken aan de droge klank in zijn stem. Haar enthousiasme, en de bevestiging ervan, laten hem glimlachen. Dat hebben we wel nodig ja, iemand met enthousiasme. Vele hier zijn bitterder dan de zure grijze lucht.

Haar woorden die wijs zouden moeten klinken, waren woorden die Diablo hier vaker hoorde. Vele zeiden het maar slechts weinigen handelden ernaar. Ze wouden het wel, maar ze konden het niet. Tijd zal uitwijzen of je weet hoe je die uitspraak moet toepassen, doelde hij op het feit dat haar woorden net zo goed inhoudsloos konden zijn. Het was een mooie verbloeming om jezelf voor te stellen, en Diablo was benieuwd of de merrie ook werkelijk naar die uitdrukking leefde.

Wat ik hier doe? de lompe schouders van de shire gingen even de lucht in en hij vestigde zijn blik op de horizon. Rust zoeken. En inderdaad, verdwaalde hoopjes onzekerheid helpen, het kwam er zo serieus uit dat het wel een grapje móest zijn. Ach, de derde rang is mooi, en af en toe is er actie, maar ik heb niet veel paarden in mijn kudde en er zijn niet veel paarden die proberen te komen, dus nu ik rust heb moet ik daarvan genieten.

Denken... mompelde Diablo tussen haar woorden door. Zolang je een goede denker bent, is denken ok. Maar je hebt van die zielen die 'denken' een nieuwe betekenis geven. Als in: 'ik sleur mezelf de grond op, ik ben waardeloos, ik haat mezelf'-denkers. Ik kan zulke paarden niet uitstaan. Het kwam wat verbitterd en bot over Diablos lippen, maar Diablo had deze keer wel een gegronde reden. Hij was vroeger zo'n denker. Nuja, eerst dacht hij helemaal niet, toen werd hij een doemdenker, maar daar had hij zich weer uit gesleurd. Van de ene dag op de andere had hij een klik gemaakt en gezegd 'zo wil ik niet meer leven', en dat heeft hem duidelijk goed gedaan.

Diablo twijfelde kort bij haar vraag. Hij raakte snel verveeld en was geen prater, het was nooit een goed idee om lang bij hetzelfde paard te zijn. Daarnaast was hij een zwijgzame massa rust, en een ander paard kon die rust snel verstoren. En daarbij kwam ook nog: des te minder paarden je te vriend had, des te minder stress je had bij de blauwe maan. Wat je niet had kon je niet verliezen. Hangt ervan af hoe snel je me gaat vervelen, antwoorde hij haar dus rechtuit.

Hou je van de zee? vroeg Diablo plots uit het niets. Hij had eerder wel gezegd om paarden op te zoeken, maar toen hij plots weer aan de zee dacht kon dat idee hem gestolen worden. Het mocht dan wel vriezen dat het kraakte, de zee, daar lag zijn hart. Daar wou hij nu wel heen. Dus het zou snel besloten zijn of ze elkaar nog gezelschap zouden houden.

Een korte knik bevestigde dat Diablo er vrijwel hetzelfde over dacht als de merrie naast hem. Hij zei echter niet veel, als ze verder op het onderwerp in zouden gaan, zou het uiteindelijk over het verleden gaan, en Diablo hield andere paarden liefst zo ver mogelijk van zijn verleden weg. Wanneer Abyss haar neus tegen zijn hals drukt, verstrakken Diablos halsspieren en schieten zijn ogen even schichtig haar kant uit. De laatste die hem had aangeraakt was Mayalynde en dat was ook alweer eeuwen geleden. De zwarte danseres was net zo snel weer verdwenen als dat ze was gekomen. En ze had Diablos liefdesvuur meegenomen. Het deed Diablo nu niet meer zoveel, ze was gekomen en gegaan zoals ze dat altijd had gedaan, maar hij verdroeg geen aanrakingen meer.

Diablo werd verdronken in haar enthousiasme, en dat enthousiasme sprong direct over op de hengst. Ik ben een hengst van de zee, ja, beantwoordde hij haar woordenzee. Ze moest eens weten hoeveel Diablo van de zee hield. Niet van het strand, het strand kon hem gestolen worden. Hij hield van het woeste water, van de zoute geur en de hoog opspattende golven. Maar de merrie had gelijk, het water zou gevaarlijk koud zijn. Diablo kon hier beter tegen dan anderen, dit had hij over gehouden aan de vroegere gebeurtenissen in zijn leven, maar hij was er zeker van dat het water toch te koud zou zijn voor de merrie. Maar dat sloeg hem niet van zijn paard (haha, woordspeling van de dag!). Blind van enthousiasme schoot hij in galop richting de kustlijn. WIE HET LAATST IS, IS EEN ZIELIG HOOPJE NIETS schreeuwde hij nog naar achteren voordat hij zijn kolossale lichaam nog sneller liet denderen.

Diablo had minder moeite met recht blijven of niet uit te glijden, hij was groter, breder, en des te groter de oppervlakte van je hoeven was, des te meer grip je had. Zijn zware lichaam leek plots als een speer vooruit te gaan en ieder wie nu voor zijn voeten liep zou ongenadig overhoop gelopen worden. Spieren die voorheen niet zichtbaar waren door zijn lange vacht en vetlaag, rolden nu zichtbaar over zijn schouders en heupen.

Maar de pret werd snel bedroven, het zielige hoopje niets deed zich pijn en dat viel Diablo al snel op. Het gedender achter zich werd onregelmatig en stopte uiteindelijk dus keerde de shire zich in een vloeiende boog om en draafde vervolgens terug. Doe je goed prinses, spotte de hengst lichtjes grinnikend. Maar mocht het een troost zijn, het is nog even voor de volgende blauwe maan, dat is al lang genezen tegen dan. En roofdieren... Ach, er zijn kuddeleden genoeg die je zullen beschermen, no worries.

De hengst stopte even met praten en richtte zijn ogen, neus en oren richting de zee. Het is niet meer zo ver, stapvoets zullen we er ook wel spoedig zijn, en met die woorden zette hij zijn lichaam wederom in stap. Van pijn wordt je hard, glimlachte hij er vervolgens droogjes achteraan.

Diablo trok cynisch een wenkbrauw op wanneer de witte merrie haar klaagzang begint te doen en schraapte kort zijn keel. Ik heb op geen enkele manier een van die namen als een scheldwoord gebruikt, het zou fijn zijn als je woede in het vervolg gegrond is. Met die woorden keerde de hengst zich om en zette een flinke en resolute pas in. Als de merrie toch zo'n vechter was - met overduidelijk een kort lontje - dan zou ze Diablo ook wel gewoon kunnen volgen.

De rest van de toch verliep zwijgzaam en Diablo keek niet één keer achterom. Het korte lontje zou wel volgen, als de doorzetter die ze blijkbaar was. Eenmaal daar waar de sneeuw zich mengde met zand, bleef de shire kort staan. De zoute lucht vulde zijn longen en kort sloot hij zijn ogen om diep in te ademen. Thuis, verliet op een gelukzalige toon zijn lippen. Bijna meteen daarna zette hij wederom zijn lichaam in stap, richting de waterlijn.

Het was duidelijk dat Diablo niet om kon met onstabiele paarden, paarden met te veel gevoelens die nergens voor nodig waren. Hij zocht vastheid in iemand, zekerheid. Je mocht je nog zo hopeloos voelen als maar zijn kon, je moest sterk zijn. De kudde kon niets aanvangen met nog een gebroken ziel. Wat was er gebeurd met alle blije paarden van vroeger? Hij had zich er vroeger zo aan geërgerd, maar moest Diablo nu nog steeds slecht zijn geweest, had hij zelfs niets om zich aan te ergeren. Iedereen was hier toch rete onstabiel.

Wanneer de merrie begint te galopperen schudde Diablo zijn hoofd. Het was goed om pijn te verbijten, maar galopperen was dom en zou de pijn enkel erger maken. Misschien niet vandaag, maar wel morgen. En haar koppigheid deerde hem nog minder. Het was zoals Diablo had gezegd: wanneer ze hem begon te vervelen, was het snel afgelopen. Aldus zette de shire zijn lichaam in beweging, een eindje van de merrie weg. Hij liep het water in en bleef daar gewoon staan, rustig. Hij sloot zijn ogen en begon dieper in en uit te ademen en het leek alsof niets hem nu nog kon deren. En dat was ook zo, eenmaal in het water kon er naast hem een bom ontploffen: het waren zijn zorgen niet meer. Ook de koude deed hem amper wat, hij had het nu wel frisjes - iets wat hij in de andere seizoenen nooit had - maar echt koud vond hij het niet.

Na daar zo even gestaan te hebben, god mag weten hoe lang, opende de hengst opnieuw zijn ogen. De golven beukten in op zijn borst en dat was een strijd die ze wederom zouden verliezen. Diablo was zoals ze zeiden 'een echte rots in de branding'. De hengst merkte de aanwezigheid van de witte merrie nog steeds, aldus draaide hij zijn hoofd in haar richting. Hoe ze dartelde bleek weer wat voor een complete tegenstrijdigheid deze merrie was tegenover hem. De zee was voor Diablo een plaats van rust en vrede, en zij leek de grootste zandbak ooit gevonden te hebben. Graven, ploeteren, gooien, ... Heel even vertrok Diablos gezicht alsof hij iets zag wat buitengewoon was, zijn wenkbrauwen lichtjes omlaag geduwd, hoofd schuin, en mond een beetje open. Wat was dat rare ding aan het doen?

Diablo had geen idee wat hij ervan moest vinden en had ook helemaal geen behoefte om zich zoals haar te gedragen. Hij was gewoon niet zo. Hij vond plezier in anderen dingen, wat voor Abyss leek als volslagen saai of idioot, was voor Diablo net het fijnste ter wereld. Nou je gaat je gang maar, was het enige wat hij zei op haar woorden. 'Wat tussen ons gebeurd, blijft tussen ons'. Er ging helemaal niets gebeuren tussen hen. Niet op de manier van praten, niet op de manier van 'spelen', niet op geen enkele manier. Daarbij was Diablo altijd wie hij was, hij was niet wild of speels of ruw. Hij was mak, tam en een beetje kieskeurig.

De merrie moest eens weten hoe hij ooit met de zee had gespeeld. Hij had het 'spelen' een nieuwe betekenis gegeven. Hij had draaikolken gemaakt, muren, grotten van water, hij heeft over de zeebodem gelopen en kon tegelijkertijd ademen, hij kon dagen overleven in het water zonder boven te komen. En het was allemaal kapot. Hij had veel meer met het water gedaan dan erin ploeteren. Een zucht rolde van zijn inmiddels licht bevroren lippen en hij blikte wederom naar Abyss. Ik voel me jong door hier te staan. Daarvoor moet ik niet rennen of springen.