Úni

Stap voor stap. Heel erg voorzichtig. Hoeven raakten de harde bevroren grond en lieten deze keer geen enkele afdruk achter. Vaak zag je de sporen in het zand, maar nu niet meer. De winter was al een tijd bezig en alles lag vol met sneeuw of ijs. De bevroren grond onder haar hoeven was steenhard. Ze voelde het dan ook enorm goed hoe hard het was en daarom liep ze heel voorzichtig. Ze had gevoelige hoeven en wilde haar zeker geen pijn doen. De bonte merrie briesde en voelde de warmte rondom haar snuit. Dat voelde even goed. Ze schudde met haar manen en stopte even met lopen. Ze was in het minanter gebied. Hier had je een bos en een klein riviertje. Daar zou ze heengaan. Ze keek omhoog en merkte op dat je even op wat rotsen kon klimmen en daarna kwam je in het bos terecht. Een kleine zucht verliet haar keel terwijl ze op de gladde rotsen begon te klimmen. Af en toe schoot ze even terug, maar met genoeg geduld en voorzichtigheid lukte het haar om boven te geraken. Ze sprong het laatste stuk naar boven en kwam in het bos terecht. Ze zeiden altijd dat er hier genoeg leven was, maar nu helemaal niet. De dieren deden hun winterslaap of waren vertrokken naar een warmer gebied. Af en toe zag je nog wat herten die de laatste boomschors opaten. Meer was er niet te eten en ook niet voor de paarden van Blue Moon Horses. Ze was vermagerd in die tijd en zocht steeds vaker naar voedsel. Ze zuchtte nogmaals en sloeg met haar staart heen en weer om haar achterhand iets meer op te warmen. Het was fris, maar gelukkig had ze toch een wintervacht. Ze snoof de geuren even op en liep weer verder. Ze stapte tussen de bomen door en zag nog een paar eikels liggen. Vast en zeker opgegraven en vergeten door de eekhoorns die nu opnieuw sliepen. Kon ze dat ook maar. Lekker de hele koude winter slapen en je voedsel verstoppen om tijdens die slaap te eten. Je had geen last van de koude tenminste. Oké, nu ook niet natuurlijk, maar ze hield van de warmte en de bloemen. Niet van de koude en de ijsspegels. Úni liep stevig door om haar spieren te kunnen opwarmen en ze verplaatste haar tot aan de rivier. Verder zou ze niet lopen. Ze merkte op dat de rivier bevroren was. Ze snoof zacht en begon met haar voorste hoef op het ijs te trappen. Luid gekraak klonk en een barst ontstond in het ijs. Úni duwde met haar neus tegen het losse deel en begon te drinken van het water. Ze genoot ervan, maar het voelde ook koud aan en dat was minder fijn. Ze sloot haar ogen even en zodra ze klaar was met drinken bekeek ze haar spiegelbeeld. Ze was echt vermagerd. Je kon bijna haar ribben tellen. En binnenkort zou het blauwe maan worden en kreeg de merrie het vast nog moeilijker. Ze schudde haar hoofd om de gedachte weg te jagen. Nee, hier wilde ze niet aan denken. Het lot zou vanzelf wel komen. Al begon de merrie toch licht in paniek te raken. Ze richtte haar ogen op het water en het ijs. Haar maanoog blonk in het licht. Ze zwiepte nog een keer met haar staart en even later draaide haar ene oor opzij. Ze hoorde wat. Het klonk als gekraak van de sneeuw. Wie was daar?