Na al die jaren vergeet je noch steeds niet welke schoonheid dit gebied heeft, na al die jaren vergeet je niet welke herinneringen er hier rondlopen en na al die jaren vergeet je niet welke pijn de morgen brengt. Enkel de volharde paarden hielden het langer dan een jaar uit en daar was Axis één van. Hij leefde sinds de eerste dag van zijn leven op BMH en hij was zeker nog niet vergeten welke offers hij gebracht had voor zijn leven veilig te houden. Hij had steeds volhard gevochten, volhard al wat lief was beschermd maar uiteindelijk moest hij het allemaal laten gaan en kon hij niet langer zijn wie hij ooit was. Verbitterd door de pijn en het verdriet bleef Axis alleen over terwijl de rest vluchtte van de blauwe maan. Enkel de beste bleven, hij en enkele lege zeldzame zielen kozen om aan zijn kant te strijden tegen het vervloekte ... de schimmen.

Zijn lichaam stond geschut onder een gigantisch grote denneboom. Zijn wortels kronkelde onder de aarde verder en volstrekte zich van moeder natuurs energie. Zijn taken waren dik en reikten verder dan mogelijk was. De vele dennenaaldjes gaven een aangename geur weer door zijn omgeving. Hier en daar viel er een druppel, resterend van de regen die die nacht gevallen was maar dat had Axis geen last van gehad want de boom beschermde hem. Zijn gigantisch zwarte lichaam doezelde en genoot van het zwakke zonlicht dat de boom doorliet. De grote en krachtigheid van zijn lichaam had hij zeker van zijn vader, het meeste had hij van zijn vader. Enkel de blik in zijn ogen, het ene paarse oog dat nijdig door zijn oogkas rolde verried zijn ware aard. De hengst had veel verloren, ook zichzelf en hij had het noch steeds niets teruggevonden.

Hij had een deel van zijn hart aan zijn ware liefde gegeven en nu ... hij kon haar nergens vinden en die verscheurende gedachten knaagde aan zijn ziel. Niemand zou het merken, geen vreemde zou zich afvragen waarvan die bitterheid kwam in zijn gedragingen. Maar ze zouden wel allemaal hetzelfde vragen, waarom had hij de gelijkenis in ogen met een moordenaar, een schim. Axis schudde zijn brede hals tot zijn maantop zijn blik verduisterd. Langzaam kwam zijn grote lichaam in stap en verscheen hij in de ochtendglorie. Het verlichtte zijn zwarte vacht, een lang litteken van zijn wang tot zijn schouder stak af in dat licht.

Terwijl hij zich door Ferelden, zijn gebied, voortbewoog dacht hij na. Nee, hij wou niet denken maar toch gebeurde het altijd weer. Hij kon zijn geest niet leegmaken want hij had teveel verantwoordelijkheden hier. Hij was trots met wat hij bereikt had, leider rang vier worden en daar had hij zijn vader om te danken. Avareth was in zijn eerste levensjaren nooit zijn idool geweest maar doorloops de weken had hij respect gekregen. Hun paden liepen samen, ze hadden veel gemeen en veel gedaan waar ze later misschien spijt zouden van kunnen krijgen.

Zonder zelf besef te hebben van zijn passen blijft hij staan aan een klein kabbelend riviertje. Zijn oren gaan de omgeving rond en uiteindelijk volgen ze de weg van zijn ogen, naar het water. Hij duwt zijn neus er tegen en voelt de huivering door zijn lichaam gaan door de onverwachtse frisheid. Drie slokken en hij bleef stil, hij hoorde maar al te goed de zware passen onder de grond en hij wist ook van wie ze afkomstig waren maar toch kon hij het niet laten een verbitterde blik op te werpen en zijn oren kort plat te leggen. Het is een attidude die hij gecreerd had uit verdriet en eenzaamheid, iets wat je niet zo snel zou kunnen wegwerken. De hengst die tevoorschijn kwam was niets meer dan een kuddepaard, niet zijn rang dan nog wel. Axis gaf hem geen waardige blik, hij was iets te ijdel geworden, niet zo heel goed. Maar hij kende de hengst wel, hij was een veulen geweest toen Devantium heerste, en Axis vergat nooit een paard. Daar was hij te vast van overtuigd...

Axis vond het wel leuk, dat de hengst voor hem niet wist wie hier als leider stond. Hijzelf wist, hij verplichtte zichzelf er toe, elk veulen te kennen en te kunnen identificeren. Hij had zichzelf, met dank aan Alvaro weliswaar, ertoe verplicht de hele boel grondig te observeren. Zo wist hij perfect wat er gaande was, niemand kon ontsnappen aan zijn waakzame blik. Maar velen waren ook bang van hem, want zijn ene paarse oog werd vaak gelinkt aan de leider schim Avanti. Avanti, Alvaro, wat maakte het uit, hij was wie hij was en daar kon hij helaas niets aan veranderen. Devantium was onderdanig en Axis hief zijn hoofd in een kort gebaar wat hoger. Keek vanuit de hoogte neer.

Vroeger zou hij nooit zoiets doen, zou hij er niet aan denken om zo uit de lucht te doen tegen een paard. Maar de recente gebeurtenissen hadden hem veranderd, kouder gemaakt, killer, zoals zijn nonkel Alvaro. Er waren weinigen die daar iets aan konden veranderen. De woorden deden Axis langzaam glimlachen, leek hij zo hard op zijn vader? Ze hadden dezelfde bouw, al was hij half fries, half Shire en was Avareth een volle Shire. Devantium bleef raden en Axis wachtte geamuseerd.

Hij haalde zijn oren uit zijn nek bij de laatste vraag, wie ben je. Hij vroeg die vraag vaak aan zichzelf maar er kwam nooit echt een antwoord. 'Je herinnerd me niet meer ... lijk ik zo hard op mijn vader?' Hij zweeg en glimlachte zwakjes. Hij schudde zijn hoofd omdat hij geen antwoord op de vraag wou. 'Toen jij heerste Devantium was is slechts een veulen aan de zijde van een schim en kijk nu. Nu ben ik een leider.' Hij zweeg en wou zijn mond meer opendoen voor meer maar hield hem dan gesloten voor hij verdere schade zou gaan aanrichten op zijn repurtatie. 'Axis?' Hij schudde zijn hoofd en staarde met zowel zijn paarse als zwarte oog naar de hengst. 'Avareth is mijn vader, Black Proud mijn moeder. Het is logisch dat je me misschien niet herinnerd want ik werd opgevoed bij de schimmen.' Dat laatste woord met veel afkeur ...

Axis was altijd verre van tevreden geweest over zijn afkomst. hij had liever twee ouders gehad die liefdevol met elkaar omgingen en altijd voor hem hadden gezorgd. Langs zijn vaders kant was dat zo. Avareth had hem drie jaar in de steek gelaten en pas dan nam hij verantwoordelijkheid over zijn zoon. Tot de dag van vandaag gaf Avareth hem altijd goed raad en stond hem bij in de keuzes van het leven. Zijn moeder was al even erg als de rest van haar familie, de paarsogen waren verschrikkelijk. Enkel hij was enige sterk genoeg om de drang naar bloed te negeren, hij vocht in alle macht. Zijn moeder zocht hengsten op voor het plezier, speelde een gevaarlijk spelletje wat haar uiteindelijk ook het leven gekost had. Dus moest Axis maar drie jaar met Alvaro, zijn nonkel en schim optrekken.

De woorden van Devantium deden hem minachtig snuiven. Een trotse leider was hij en hij straalde het een beetje te negatief uit. Maar alle lieve woordjes waren er teveel aan, hij gooide zijn oren kort plat maar hield ze daar niet lang. De vraag, hoe het met hem ging deed hem kort vals glimlachen, duister en gevaarlijk. 'Ik leef nog.' Was zijn simpele antwoord. Zijn blik ging kort naar het beekje voor hij dat helemaal achter zich liet en zijn blik ergens anders op liet rusten. Devantium kon niet weten hoe Axis al die tijd had geheerst, liefdevol en wijs dus hij wist ook niets anders te kennen dan de botte en valse Axis voor zijn neus. 'Jij bent weggelopen, kon je de druk en verantwoordelijkheid niet aan?' Vroeg hij met een vaag spottende onderklank. Hij zou zichzelf er wel voor vermoorden, waarom was hij nou zo ...

Hij was te jong?? Axis was zelf op zijn vier leider, leider van rang 2 maar hij had wel enkele sterke argumenten om die rang te bekleden. Ten eerste hij was al heel zelfstandig, hij had geen mama en papa die hem konden helpen en zijn handje konden vasthouden. Zijn nonkel was altijd bezig met het beraadslagen van plannetjes en het oefenen van enkele goed overwogen moordtechnieken. En als hij dat niet deed dan stond hij aan de bosrand toe te kijken naar de kudde. En bij dit alles volgde Axis en leerde hij geruisloos. Zijn leidersplaats stelde hem in staat om te observeren naar de andere kant. Hij was opgevoedt tussen de schimmen dus hij wist echt alles, hoe ze te werk gingen en wat ze deden om te overleven. Dat Devantium te jong was had Axis toen al gezien. En het was niet dom om te denken dat het een slecht exuus was. 'Ik begrijp het. Ieder zijn tijd komt op een verschillend moment. Bij de één al wat vroeger dan bij de andere.' Antwoordde hij in een wijsheid waarmee hij al dagen niet meer gesproken had.

Hij keek de hengst in enkele seconden in stilte aan en glimlachte dan zwak, te zwak om goed te zijn. De vraag die volgde deed Axis kort opkijken. Hij schudde zijn hoofd zodat zijn maantop over zijn paarse oog lag. Hij had niet graag meer dat iedereen hem beoordeelde vanwege zijn afkomst. 'Vechten.' Antwoordde hij simpel. Hij had gevochten van de dag sinds hij geboren was tot nu en hij bleef vechten. 'Het klinkt onlogisch, opgevoedt zijn bij de schimmen en leider worden maar als je goed denkt ...' Hij zweeg even zodat Devantium erover kon nadenken. 'Mij in het kamp van de goede, ik weet alles van hen.' Bij dat laatste wendde hij zijn hoofd en keek in het hartje van het bos daar waar ze leefden. 'Ik heb weliswaar wat hulp gehad om hier te komen. Van mijn vader en Iris.' Zijn stem veranderde even bij haar naam maar in zijn blik verried hij niet hoe hart hij die merrie mistte. Hij wenste dat hij haar kon zoeken, kon zeggen hoeveel hij van haar hield. 'En jij? Ben je al wat beter geworden sinds je vertrek?' Vroeg hij met een vage nieuwschierigheid ...