So you dare to talk with me my lovely mare? ~ Liana

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Zo snel als de blauwe maan voorbij was, zo snel was hij weer begonnen en kon Mitch eindelijk weer uit dat vernufte bos. De laatste tijd had hij zo veel gehoord, gezien en meegemaakt dat hij nog chaggrijniger was dan ervoor. Niet alleen had de kleine van Achilles en Zehlia in opdracht van Avanti hem bijna neergehaald, zijn broer was hier, in BMH. Met name in rang twee.. Nooit had hij verwacht om Rimero terug te zien en zeker niet na wat er gebeurt was met Germafi. Wat zijn broer nogsteeds niet weet is dat het verwachte veulen niet van hem, maar van Mitch was geweest en dat ze daarom het leven gelaten had. Ergens voelde hij zich daar wel schuldig over, altans een klein beetje.. een héél klein beetje.

Zijn geheime liefdesleven met Germafi was alleen een troost op Zehlia geweest nadat hij haar niet meer vond. Mitch' eerste blauwe maan ging rustig, een paar paarden bang gemaakt en bij deze zou hij zeker terugkeren. Hij voelde geen liefde of vriendschap meer. Alleen maar woede, honger en haat. Honger naar vlees en bloed, woede naar de mieserige kuddepaardjes die nu nog bibberden van de gure winterkou. Zelf had hij er geen last van met zijn dikke friezenvacht, hij had trouwens nog nooit last gehad in de winter. Het seizoen betekende kou, doodsheid over de vlakten, bevende paarden die netjes bij elkaar stonden. Ja, dit was waar hij thuishoorde.

Een blauwe gloed scheen door Vyrantium, dat was voor alle schimmen het teken om los te gaan en dat was ook wat bijna iedereen deed. Met grote passen draafde hij driftig naar de rand van het bos en een lage, doodse hinnik verliet zijn keel. Zijn doel en taak was duidelijk; angst zaaien over de paarden, vermoorden als ze hem in het verkeelde keelgat schoten, plagen tot ze zelf van een klif springen. Oh, de ironie, was dat niet hetzelfde met Germi? Zijn zwarte lippen krulden tot een gemene binnensmondse lach. Wie zou zijn eerste slachtoffer zijn deze keer?

Een vage merriegeur kwam zijn neusgaten binnen en alweer krulden zijn lippen. 'Kom verder, wie er ook voor me durft staan.' fluisterde hij naar de richting vanwaar de geur kwam. Een kleine pijnscheut vanuit zijn lippen maakte dat hij weer besefte wie hij was. Even opende hij zijn mond en voelde zijn scherpe hoektanden nogsteeds tegen zijn lip duwen. Mitch was nog niet gewend aan ze, maar echt lang zou het niet meer duren voor dat moment wel zou komen..

**Profile** Number of posts : 637 Status : Active

Liana

LIANA
Just play and love youre life

Onrustig draafde de jonge merrie door het bos. Haar bruine ogen gleden over de omgeving heen, maar alles rondom haar was blauw. Het was tijd voor de blauwe maan en de gloed was duidelijk te zien. Ze slikte even toen ze de gloed nu van dichtbij zag. Ze had veel verhalen gehoord over deze periode en ze wist dat ze nu moest gaan opletten. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze stevig doorliep. Haar oren draaiden alle kanten op om de geluiden op te vangen als het moest. Kleine dieren schoten weg zodra ze in de buurt kwam. Een doodse hinnik was vanuit het bos te horen en geschrokken vloog ze naar voren. Met een gespannen houding en vol angst galoppeerde ze meteen weg van het bos. Hier wilde ze niet blijven want dit was gevaarlijk. De hinnik leek een soort waarschuwing te zijn, maar aan de stem te horen was het duidelijk van een schim. De merrie galoppeerde over het strand en zocht naar een uitweg. Waar was ze nu weer beland? Ze slikte en draaide weer om. Ze kwam weer bij het bos. Hoe kon dat nou? Ze was net nog naar een andere kant toe gerend. Ze verstijfde en hoorde een stem. Het was maar een fluistering, maar toch goed te horen. "Kom verder, wie er ook voor me durft staan." Nu leek de stem toch iets beter dan die doodse hinnik. Voorzichtig liep de merrie dichterbij en verderop zag ze een schim staan. Ze richtte één oor naar voren en liep naar het paard toe. "Hallo? Is daar iemand? Wie ben jij?" Alles deed ze rustig en voorzichtig. Haar houding was nog steeds enorm gespannen en het zweet drupte van haar lijf. De blauwe gloed was van hieruit nog harder te zien en het voelde dan ook dat ze helemaal fout zat. Plots voor ze het echt door had stond ze voor een grote zwarte hengst. Ze schrok en sprong naar achteren toen ze zijn vacht voelde. Ze was duidelijk iets té dichtbij gekomen. Liana schudde met haar hoofd en zocht naar de ogen van de hengst. Ze zag zijn blik en meteen kwam de angst door haar lijf heen. "Oh uhm.. Sorry ik ben de verkeerde kant uitgegaan.. Ik denk dat ik weer eens ga.. Ik moet hier.. Weg." Hij. Hij gaf die doodse hinnik en hij was een schim. Hij zou haar vermoorden. Voorzichtig stapte de merrie achteruit met een glimlach, maar de glimlach was zwak en liet al merken dat ze wist wie hij was. Ze slikte even en keek recht in de ogen van de hengst terwijl ze verder probeerde weg te lopen. Ze wilde niet te hard gaan opvallen.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Langzaam stapte de merrie die eerder probeerde weg te rennen van het bos naar hem toe. 'Hallo? Is daar iemand? Wie ben jij?' Mitch glimlachte bij haar gespannen stem en houding. 'Ja hier is iemand, wie ik ben weet je zelf ook wel m'n kleine merrie.' zei hij zacht charmerend en met trage passen stapte hij wat vooruit. Hij stond echter stil toen hij zag dat de bruine merrie wel héél dichtbij kwam en net nu het lente was. 'Oeps, een verkeerde pas lieve schat?' lachtte hij kil toen ze tegen hem kwam gebotst. Al snel sprong de merrie achteruit, wat hij nog vermakelijker vond. Fijn, een paardje die bang is. Daar kon hij wel wat mee..

De merrie schudde zijn hoofd en leek te verstijven door schrik toen ze zijn ogen zag. Ach, zo eng was hij toch niet? Alleen dat zijn ogen net zoals zijn broer helemaal zwart waren met geen puntje licht in te zien – viel hij toch mee? 'Oh uhm.. Sorry ik ben de verkeerde kant uitgegaan.. Ik moet hier.. weg.' hoorde hij haar zeggen. Voorzichtig stapte ze achteruit met een zwakke glimlach, haar ogen in de zijne geklemd voor even terwijl ze tevergeefs probeerde weg te gaan.

Al snel was Mitch weer bij haar. 'Doe geen moeite om weg te lopen lieverd, ik vind je altijd wel, is het niet deze blauwe maan, dan is het de volgende..' fluisterde hij in haar oor. 'Ik vermoord geen prachtige merries.' glimlachte hij ongemerkt gespeeld. Altans, nu nog niet.. ging door zijn gedachten.

Langzaam deed hij zijn zwarte neus over haar wang glijden. 'En hoe mag dit prachtje wel niet heten?' zei hij nogsteeds fluisterend. Een zachte rilling gleed over zijn rug, dit was wat hij voor leefde, de angst, de opwinding, de geur. Niemand zou dit ooit van hem kunnen afpakken.. niemand. En degene die dit wel gingen proberen, zouden persoonlijk onder zijn hoeven sterven.

**Profile** Number of posts : 637 Status : Active

Liana

LIANA
Just play and love youre life

Ze schrok. Hij zei iets. Ze slikte en draaide haar om naar de grote zwarte hengst. Hij was echt eng in het donker en onder die blauwe gloed. ''Ja hier is iemand, wie ik ben weet je zelf ook wel m'n kleine merrie.'' Even zweeg ze en keek ze strak naar voren. Ze probeerde alle moed te verzamelen om hem recht in de ogen te kijken, maar ze voelde haar lijf nog steeds rillen. ''Oeps, een verkeerde pas lieve schat?'' Haar oren legde ze angstig in haar nek en haar staart zat tussen haar benen. Hij lachte enorm eng en praatte ook eng. Opnieuw en nog even onrustig zette ze wat stappen achteruit. Ze hoopte dat hij het niet zag, maar te laat. Hij stond alweer vlak voor haar neus. Liana sprong weg en keek hem angstig aan. ''Doe geen moeite om weg te lopen lieverd, ik vind je altijd wel, is het niet deze blauwe maan, dan is het de volgende..'' ''Ik vermoord geen prachtige merries.'' Ze slikte en draaide haar hoofd weg. De fluistering leek nog steeds door haar hoofd heen te gaan en dat bezorgde haar de rillingen. Toen ze zijn neus over haar wang voelde, sprong ze opnieuw weg. Haar ogen stonden wijd open en haar neusgaten ook. Ze ademde snel en haar spieren stonden opgespannen. ''En hoe mag dit prachtje wel niet heten?'' Ze snoof en schraapte onrustig met haar hoef over de grond. Waarom was ze hierheen gekomen? Ze slikte en keek hem onrustig aan. "Liana.. Maar ik moet écht gaan.. Mijn kudde.. Ik moet erheen!" Paniek. Ze was hen kwijtgeraakt. Ze liepen hier ergens rond met de leiders die hen zouden beschermen, maar ze waren haar vergeten. Dit kon niet waar zijn. Ze zat in de val.

**Profile**

» Liana
» Don't you dare coming closer:.
» Randomless Talk
» Lovely the beach
» Thowra we need to talk!

So you dare to talk with me my lovely mare? ~ Liana

So you dare to talk with me my lovely mare? ~ Liana

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen