Het was elke keer weer verbazingwekkend welke transformaties de natuur onderging. Hoe de sneeuw zich liet weg tillen om het gras weer bloot te stellen. Hoe de kale takken zich inwisselde voor prachtige groene bladeren. Ik was gek op de lente. De frisse geur. De bloesem op de bladeren. En niet te vergeten de vrolijke veulens. Bij die gedachte gleden mijn ogen naar mijn buik in de weerspiegeling van het beekje dat rustig kabbelde. Er was nog niets zichtbaar, maar ze wist het wel. Het proces dat in haar lichaam afspeelde. Ze was blij met Theron, ze was blij dat ze op hem kon rekenen. Het gevoel dat ze er niet alleen voor stond om het kleine hummeltje op te voeden.

Haar hoeven plaatste zich in het vochtige gras van de nacht. De tempratuur was nog niet erg hoog, maar de zon liet zich wel zien wat veel scheelde. Ze boog zich voorover om wat slokken van het water te nemen. Het heerlijke koele water dat door mijn keel gleed liet een rilling over mijn rug lopen. Door mijn wimpers keek ik naar de punten van mijn manen die op het wateroppervlak dreven. Wanneer de weerspiegeling van mijn –nog- slanke lichaam werd onderbroken door dat van een ander paard kijk ik verrast op. Mijn ogen stonden beleefd naar de merrie. ”Fijn hé, de lente op komst” Sprak ik vrolijk. Eigenlijk geen enkel idee wat ik moet zeggen. Ik nam rustig nog een slok van het koele water.