De laatste maanden leken als een droom voorbij te vliegen. Het voelde als de dag van gister dat ik naast hem stond, mijn neus in zijn manen, de warme ondergaande zon op onze rug. En nu een aantal maanden later was ik zo rond als een dik varken. Ik geloof er heilig in dat als ik een duwtje zal krijgen dat ik zo de helling af zou rollen. Ik kan me lastig herinneren dat ik zo dik was toen ik drachtig was van Astracan. Maar er zijn al jaren overheen gekomen en alles is anders nu dus misschien dat ik me gewoon vergis.

Maar toch voelde ik me beter dan bij mijn vorige dracht. Ik weet nu hoe het is en wat ik kan verwachten. Daarnaast waren de jaren met Astracan de fijnste van mijn leven, al zaten ze vol met tegenslagen. Ook had ik grote hoop op de steun van Theron. Ik was niet weer bang dat ik er alleen voor zou staan. Het was gewoon allemaal veel veiliger dan eerder.

Een pijnscheut gaat door mijn lichaam wanneer ik me vlot voortbeweeg door de kudde van Orlais, mijn ogen zoekend naar Theron. Stug klem ik mijn lippen op elkaar. De pijn was met de uren erger geworden. Ik was bang, bang dat het snel zou komen, bang dat ik mijn verstand weer zou verliezen, en bang dat ik het fout deed omdat ik niet helder kon denken. Wanneer een harde, onverdraaglijke klap door mijn buik gaat zak ik onder een boom door mijn knieën. Mijn lichaam stond opgespannen om de pijn te kunnen negeren. De pijn die nog nooit zo erg was geweest.

Wat daarna gebeurde weet ik niet eens goed meer. Ik was verdoofd, door de pijn die grens bereikte. Het ging vanzelf. Ik voelde het gebeuren. En opeens wat het er. Een klein, kwetsbaar , merrie veulen , helemaal doorweekt lag naast me. De diepe bruine ogen van haar vader. Maar de meest speciale vachtkleur die ik ooit gezien heb. De pijn die nog door ging was volledig naar de achtergrond verplaatst. Een hinnik verlaat mijn keel, met de hoop dat Theron het hoort. Haar ogen gleden vlug over paarden die stonden te grazen. Voorzichtig begon ik haar af te likken. Ik kneep mijn ogen dicht wanneer de pijn nog door ging.

**Theron & Aleydis, en andere die graag willen :}

Een traan hing aan mijn ooghoeken. Het beeld van Astracan als jong veulen hing nog aan mijn netvlies. Dit moment was één van de mooiste momenten in mijn leven. Eén die je nóóit mag vergeten. Een glimlach sierde mijn lippen wanneer het perfect gevormde hoofdje van het kleine veulen verward om zich heen keek. De perfectie van het veulen was iets dat me ergens verbaasde. Haar hoofd was fijn en klein. Haar lichaam was smal maar toch was zichtbaar dat ze niet een merrie was op té hoge benen. En haar vachtkleur... Zo speciaal. 

Wanneer ik mijn neus tegen haar aan duw gaat een pijnscheut door mijn lichaam. Een zachte kreun verlaat mijn lippen. Wanneer ik de stem van Theron hoor kijk ik verast op. Trots glimlach ik naar hem. Mijn ogen twinkelde enthousiast. Ondanks de pijn die haast onverdraaglijk leek. "Ja... Ze is pra.." een kreun stopte mijn zin. Ik kneep mijn ogen samen. Waarom was het nog zo pijnlijk? Het kon niet! Ik was al klaar! Opeens werd ik bang, bang dat er wat mis ging in mijn lichaam. Mijn ogen werden groot " Theron... Wat is er met me?" vroeg ik angstig. Maar nog voordat ik antwoord kreeg voelde ik het gebeuren. Ik zocht troost voor de pijn bij het kleine veulen. Door naar haar te kijken. Ik snapte het niet... Maar het gebeurde. Een paar seconde later lag ze er... Een donker veulen . Ook een merrie... 

In een ruk stond ik op. Ik stond letterlijk te trillen op mijn benen. Ik deed twee veulens in één keer... Versuft keek ik naar het prachtige veulen dat in  gevecht was met het netvlies dat strak om haar heen zat. Voorzichtig hielp ik haar. Mijn aanraking liet het veulen schrikken. Een schok leek door het lichaam te gaan. Vlug trok ik mijn neus terug waarna ik het opnieuw probeerde. Wanneer het veulen bevrijd was gaf ik haar een duwtje naar haar zusje toe. Met een verwarde blik keek ik naar Theron die er net zo versuft bij stond als ik.

Ik nam afstand om ook het andere veulen in me op te nemen. De diep bruine ogen van haar vader, enkel zat er een amberkleurig waasje over. De vacht leek donker bruin tot grullo achtig. En haar aftekeningen... Het was kortom: speciaal. "Ze zijn prachtig" bracht ik versuft uit.

Ongelooflijk schudde ik mijn manen door elkaar. De vreselijke buik, de pijnlijke bevalling, twee keer. Het was het waard. Mijn ogen gleden trots over de meest prachtige veulens die ik ooit had gezien, sorry Astracan, het is de waarheid. Ze stonden gelijk aan de betekenis van perfectie. Misschien was het dat ik verblind was door moederliefde, of misschien was het de ware schoonheid. Maar voor mij , de trotse moeder van de tweeling, waren dit de meest prachtige veulens. 

Ik kijk naar de twee jonge veulens. De lichtere leek verbaasd, nieuwsgierig en vooral leergierig. Ze leek nu al een rondje om de wereld te willen rennen. Ik merkte dat ik spontaan mijn mondhoeken omhoog trok. En die ander... Ze leek de wereld een beetje te zien tegenvallen. Ze wilde liever terug de veilig ruimte in met haar zusje. Maar achter de onzekerheid was toch een sterke, harde merrie zichtbaar. Ze leek minder wijs dan de lichtere. Meer op een paard dat niet driemaal nadacht voordat die iets deed. En de lichtere... Ze leek gewoon verstandig, slim...

Aanmoedigend geef ik het donkere veulen een duwtje om het voorbeeld te volgen van het lichte veulen dat al een poging waagde op zijn benen te gaan staan. Mijn ogen gleden naar Theron die zijn ogen lastig van het prachtige tafereel af kon houden. Wanneer ik zijn neus voel krullen mijn mondhoeken omhoog. Ik had alles. Alles wat een merrie wil hebben in haar leven. Wij zijn vraag stopte mijn fantasie droom over de sterke merrie's... Tja... Daar vroeg hij me wat... Hoe gaan we ze noemen. "Nou... Eigenlijk..." begon ik voorzichtig. "Eigenlijk had ik verwacht op één veulen... Aleydis leek me een leuke naam... Maar we hebben er nog een" sprak ik langzaam uit. Ik deed mijn best bedachtzaam te klinken, maar waar was eerlijk gezegd niet in de stemming diep na de denken.