De omhelzing voelt zo oprecht en liefdevol dat E'vesdar zijn ogen sluit en geniet van de geur van haar vacht die in zijn neus prikt. Ze rook naar bloemen en de dauw die s'ochtends op het gras lag. Misschien kwam het door de regen dat haar vacht anders rook dan normaal, maar het kon ook zijn dat haar nieuwe instelling had gezorgd voor een nieuwe Lye'et. Hij kon niet ontkennen dat ze er goed uit zag, ze had er altijd goed uitgezien, ze was één van de mooiste merrie's geweest die hij ooit had mogen aanschouwen, en stukje bij beetje zag hij haar terug komen. Hij laat zijn neus glijden door de lange natte manen en blijft even ontspannen tegen haar aan staan, zijn frustratie's en slechte humeur van even hiervoor vergetend. Alles even vergetend.

Haar zachte stem is wat hem terug brengt naar het hier en nu en met tegenzin neemt hij afstand van haar. Zijn amber gekleurde ogen zoeken haar blik op en vinden daar haar diepbruine ogen die lichtjes glimmen wanneer ze praat, een wrang lachje siert zijn lippen en zachtjes duwt hij zijn neus tegen haar hals aan. Een kort moment voor hij weer afstand schept en zijn blik over de omgeving laat gaan. Hij had haar gemist, het viel niet te ontkennen, hij had haar nodig om herinnerd te worden aan de mooie jaren uit zijn jeugd. Hij had haar nodig om te weten dat hij er niet alleen voor stond, ze hadden dit samen meegemaakt en droegen beide de littekens van hun domme actie's.

Versteend blijft hij staan, zijn hoofd laag en zijn ogen gericht op de blanke kronkelende littekens op zijn voorbenen. Een zachte zucht ontglipt hem, maar deze verdwijnt in het geraas van de regen. Zo gebeurt het ook bijna dat haar woorden hem ontgaan, maar het zachte lachje maakt duidelijk wat ze bedoelde. 'Ik ben blij dat je je goed voelt' Hij lacht, een korte wrange lach die zijn gezicht een hard een streng uiterlijk gaf. 'Ik denk dat het dan ook een beter idee is als we dat zou houden' een kleine glimp van een grijns rond zijn lippen '-ik wil je geen longontsteking bezorgen, laten we een droge plek opzoeken' Een jongensachtige grijns siert kort zijn lippen, en voor heel even is een speelse twinkel in zijn ogen te zien.

Hij was blij, tevreden dat het beter ging met Lye'et. Het was een verlichting van de nachtmerrie die hij zijn verleden noemde, het feit dat Lye'et nog leefde en moeite deed om alles weer op te pakken was voor hem een zegen maar eveneens een vloek. Hij wilde haar helpen, hij wilde er voor zorgen dat de fouten die hij destijds had gemaakt weer rechtgetrokken werden en hij opnieuw haar vertrouwen kon winnen om er voor te zorgen dat ze weer iemand had, iemand die haar nooit in de steek zou laten. Hij wist hoe het was om in vergetelheid te raken en opgevreten te worden door eenzaamheid die alles verslond. Hij wilde haar niet hetzelfde lot toe wensen voor zover hij daar nog macht over had. Hij wilde dat ze gelukkig was voor zover ze dat nog kon. Hij wilde dat ze opnieuw een vriend in hem vond die hij vroeger was geweest.

Het verleden had veel aan hem veranderd, van een naieve maar sterke hengst was hij getransformeerd in een bitter en sinister figuur dat eveneens voor slecht als voor goed kon doorgaan, al hield hij er de betere doeleinden op na op dit moment. De zachte lach van Lye'et wekt hem op uit zijn gedachtes en een wrange lach glijd over zijn lippen, hij zou nooit meer de oude zijn, zoals zij nooit meer die speelse en arrogante prinses zou zijn. Het verleden had hun vernietigd en keek nu toe hoe ze hun eigen glazen in gooide terwijl ze tevergeefse pogingen deden om er weer bovenop te komen. Toch vond hij haar moedig, met haar sterkere lichaam en de zwakke lichtjes in haar ogen. Ze was sterk en moedig, ze was een merrie die het verdiende om gelukkig te worden na alles wat ze had meegemaakt. Hij wend zijn ogen op de zachte welving van haar jukbeen, haar grote intelligente ogen. Hij lacht zwakjes en geeft haar een zacht duwtje met zijn neus. 'Laten we maar richting die grot gaan!' Hij knikt met zijn neus richting een donkere spelonk en zet zijn lichaam in een versnelling.