"Weetje, misschien zouden we maar eens naar Minanter moeten gaan. Het is bijna blauwe maan. En ik wil graag levend eruit komen, zonder verscheurt te worden door schimmen. Hoe denk jij erover?" vroeg hij ietwat voorzichtig. Hij liet zijn blauwe ogen naar de zwarte merrie glijden. Ze beantwoordde zijn vraag met een korte knik. "Lijkt me inderdaad een goed idee." De merrie zette een drafje in. Dylan zette zijn krachtige spieren in beweging. Op een rustig tempo volgde hij Sunset. Zijn oren hingen ontspannen opzij. Als ze eenmaal veilig in kudde gebied waren, kon hem niks meer overkomen. "Nee..." mompelde Sunset geluidloos. Nou bijna geluidloos dan, anders had de grijze hengst haar woord niet opgepikt. Ze bracht haar hoofd in zijn richting. Dylan keek haar verbaasd aan. Ging het wel helemaal goed met die merrie? Hij schudde verward met zijn hoofd. Na een tijdje kwamen ze dicht in de buurt van de zee. Sunset begon te stappen, zo volgde de hengst haar voorbeeld.
Na een half uur kwamen ze aan in Minanter. In de verte was de kudde al zichtbaar. De twee paarden waren bijna bij hun eindbestemming. "We zijn er. Zullen we even stoppen om iets te eten?" vroeg de hengst kalm.

-Kort en laat-