Flight met zijn schitterende goudzwarte ogen en zijn schitterende, maar ohzo gevaarlijke temperament. Flight met zijn vele maskers en steeds veranderende doelen. Flight die soms van je hield en je het volgende moment genadeloos de afgrond in duwde. Flight die in al zijn wispelturigheid altijd zijn verraderlijke en veranderlijke zelf was. Die Flight, die tuurde nu uit over de kudde. Niet dat hem dat echt interesseerde - afgezien van één zwarte merrie -, maar het was wat hij verwacht werd te doen ... en voor de verandering deed hij dat. Het gaf hem rust in zijn hoofd om iets doen waar hij zijn voltallige aandacht voor nodig had. Zeven lange jaren had hij elke dag tegen zichzelf gevochten, zichzelf losgelaten en zichzelf weer opgezocht. Nu lukte het in ieder geval om een deel van zijn geest stabiel te houden. Misschien durfde hij zelfs te zeggen dat hij het leuk vond om wat paarden aan te sturen en te zorgen dat de kudde veilig was. Hij zag dingen die niet voor ogen van anderen bestemd waren en die anderen nooit zouden mogen zien en hij vond het niet erg. Het paste thuis in zijn rumoerige en eeuwig wisselvallige geest. Het voelde als een thuis dat hij nooit gehad had: het rondtrekken, het zoeken, het vechten. Het was prettig, het bood voldoening.

Maar er was meer. Iemand was sterker geweest dan de continue storm in zijn hoofd, dan de onrust in zijn bloed. Zij had hem enigszins tot rust gebracht, en alhoewel hij niet wist, kon weten, waar zij nu was, was zij misschien wel de oorzaak van het feit dat hij zich hier en nu bevond. Het idee dat ze hier zou kunnen terug keren, maakte dat hij voor het eerst niet de drang voelde om opzoek te gaan naar vreemde, verre landen. Sterker dan de storm in haar hoofd was de drang om op haar te wachten, om haar gelukkig te maken. Als hij haar ooit terug zou vinden, dan zou dat hier zijn, dus wachtte hij hier. Dat was waarom hij een snauw weg slikte wanneer een jonge hengst een fout maakte en hem slechts met een humeurige blik corrigeerde. Het was prettig om ergens voor te zorgen, om iets op te leiden en anderen om hem heen lessen te leren. De eerste keer dat het kleine hummeltje met de blauwe aftekening op haar rug naar hem toegehuppeld was, was hij geërgerd geweest. Nu was hij trots op de jonge merrie die ze onder zijn zorgen was geworden.
Onder zijn zorgen.
Hij wilde dat deze jonge hengsten onder zijn toeziend oog opgroeiden tot volwassen mannen die in staat waren om datgene te beschermen waar hij van was gaan houden, omdat hij wist dat er een dag zou komen dat de Noorderwind hem zou roepen en hij weer zou verdwijnen naar landen vol uitgestrekte zeeën en onherbergzame landschappen. Geen merrie, geen veulen, geen land, geen taak en geen liefde kon hem uiteindelijk binden: hij was als de wind, met de eeuwige drang om te gaan en staan waar hij wilde. Hoe ver dat in tijd en plaats ook zijn mocht.

Een blik. Een vonk. Een herinnering. De machtige zwarte hengst draaide zijn oren een moment naar achter, deinsde een pas achteruit en bleef toen bewegingsloos staan. Er was iets geweest in de ogen van het dier dat hem naderde. Behalve dat het niet in zijn ogen was geweest, maar slechts in Flights hoofd. Er was iets naar voren gesprongen in zijn hoofd dat normaal overschaduwd werd door storm: een helder moment, een seconde van rust. En even, heel even, waren de zwarte ogen doorspoeld en doorwoven met goud: een vloed van honing die de hengst een intens en passioneel aanzien gaf, vervuld met leven.

Toen was het moment voorbij en was Flight zijn gebruikelijke chaotische zelf wel. Hij was groot, imposant, met een blik waar zo'n beetje elke emotie uit te lezen viel: liefde naast haat, verdriet naast geluk, rust naast onrust en vrede naast oorlog. Maar dat was dan ook Flight en het enige waar je echt een peil uit kon trekken was de kleur van zijn ogen: zwart stond voor woede, goud voor rust en vrede. Doorgaans dan. Maar wanneer Flight op zijn best was, wanneer deze hengst zijn ultieme, verraderlijke zelf was, waren zijn ogen donkergoud, bijna zwart, met heldere, gouden vonken: als hete, nog na gloeiende kolen.

En dat was Flight nu: heet, intens, maar oh zo charmant, nieuwsgierig naar de hengst die hem benaderd had. De hengst die een vlaag van een herinnering terug gebracht had, al was het maar voor even. En alhoewel het dier met de zwarte en witte manen het zelf misschien niet wist – maar waarschijnlijk snel genoeg zou ondervinden – was dat een zeldzaamheid voor de hengst die zich voordeed onder vele namen: hij vergat vrijwel alles, voor altijd en definitief. Toch was het niet werkelijk een herinnering geweest van de hengst zelf wat hem beroerd had: de twee machtig mooie dieren hadden elkaar immers nooit eerder ontmoet, maar het was een zweem van herkenning geweest. Een gelijkenis met iets, of iemand, die Flight wel eerder gezien had. Al was hij dat zelf alweer vergeten.

Uiteindelijk, na wat twee seconden geweest konden zijn, maar ook twee uur, beantwoordde de hengst de hinnik met een felle, doch uitnodigende keelklank. Voor een moment verhief ook hij zich op zijn achterbenen voordat hij zijn krachtige lichaam in beweging zette en de hengst op rasse schreden naderde. Nieuwsgierig, zonder respect te tonen voor datgene wat de meesten de privé-cirkel noemde, kwam hij naderbij, duwde zijn neus kort, maar krachtig tegen diens schoft, ademde zijn geur in. Hoewel de bewegingen van de onderleider bruusk en zelfverzekerd waren, waren ze niet direct onvriendelijk: ze waren niet bedoeld om de nieuwkomer op de proef te stellen, noch om deze op zijn plaats te zetten. Het was gewoon Flight die zich liet leiden door zijn instinct en daarbij behoefte had om de ander aan te raken.

De zwarte hengst voltooide zijn ronde om het paard tot hij weer voor diens neus stil stond, dit keer wel op een respectabele afstand. 'Ogen van verleden, wat dat doe jij hier?'

Flight nam niet eens de moeite om te luisteren naar de reactie van de zwarte hengst: zoals hij vrijwel nooit oprecht luisterde naar een antwoord - en hoe gemeen misschien ook, Flight had ook niet het besef dat degene die zijn vragen beantwoordde het recht had om vragen te stellen over zijn gebrek aan interesse. Zijn donkere oren draaiden naar achteren en nieuwsgierig liet hij zijn blik opnieuw van top tot teen over de donkere hengst gaan. Er was iets, maar hij wist niet wat. Misschien was het de rilling geweest die zich langs zijn lichaam had gedwongen toen de neus van het imposante zwarte paard hem geraakt had. Misschien was het de rode kleur van zijn ogen, of het intense wit in zijn manen wat hem nieuwsgierig maakte. Of het was iets anders, iets groters, misschien iets van zichzelf wat Flight herkende in deze Ogen van Verleden.

Hij had de naam toegekend op een manier die bijna achteloos viel te noemen, behalve dat er waarschijnlijk nooit echt iets achteloos uit Flights mond zou komen. Deze naam was dan ook niet achteloos geweest: het was wat Flight vond dat bij deze hengst pastte, al viel het buiten zijn terrein om dit ook daadwerkelijk aan de hengst uit te leggen - of hem zelfs maar te vertellen dat hij vanaf nu, voor hem, Ogen van Verleden zou heten. Al zou de hengst daar zelf waarschijnlijk snel genoeg achter komen. Hoewel Flight het niet bewust had opgeslagen, had de hengst een zweem van intelligentie over zich: dat was niet iemand waarmee je zou willen vechten. Niet enkel omdat hij groot en sterk - en geoefend was, maar omdat hij slim was: hij zou een tegenstander vermoedelijk snel doorzien.

Zo sloeg Flights onderbewustzijn meer feiten op waarvan hij wel gebruik maakte, maar hij bewust waarschijnlijk nooit op zou kunnen noemen. Hij had het litteken dat even onhuld werd toen de manen omhoog vlogen wel gezien en zijn onderbewuste had er enkele conclusies uit getrokken, maar het hardop uitspreken zou de donkere hengst waarschijnlijk nooit doen. Zo had hij ook gezien aan de manier waarop de nieuwkomer bewoog dat hij een aanzien genoten had, of nog steeds genoot. Hij had een houding die respect af dwong, al was respect voor Flight een tamelijk stoffig begrip: hij maakte er zelden gebruik van.

In een opwelling sprong de hengst weer dichterbij, maar raakte het andere dier dit keer niet aan. Het aanspannen van zijn spieren joeg een trilling over zijn fluweelzachte vacht en de hengst ademde diep in: liet zich overweldigen door de geur die de zwarte hengst met zich meedroeg. Voor één keer probeerde hij iets werkelijk op te slaan, in een vastberaden poging om niet te vergeten. Om redenen die hij niet benoemen kon, wilde hij deze hengst niet vergeten.

Even onverwachts als de sprong naar voren, duwde de hengst nu zijn neus tegen de manenkam; in hoogte deed het paard nauwelijks voor hem onder. 'Je ruikt naar vreemde verre landen en een onrustig verleden,' murmelde hij, zijn stem enigszins hees, maar tegelijkertijd diep en warm en met een aangeboren autoriteit. Langzaam, bijna loom, alsof hij overwelmd was door de geur van de hengst, deed Flight een enkele stap achteruit, verbrak het contact. Daar bleef hij staan, zijn ogen, helder en vloeibaar goud, bleven een moment in die van Ogen van Verleden hangen, peinzend haast, alsof hij zocht naar antwoorden van vragen die hij niet stellen kon. Toen knipperde hij met diezelfde ogen en zijn blik veranderde van goud naar zwart en de alles overheersende chaos was het enige wat achterbleef.

Flight luisterde niet naar wat de hengst te zeggen had: hij had hem niks gevraagd en verwachtte dus ook geen antwoord – en al had hij wel wat gevraagd, dan nog interesseerde het antwoord hem veelal niet. Tenzij hij iets vroeg wat er werkelijk toe deed, natuurlijk, maar dat gebeurde zelden. Zijn hoofd was nog bij de reactie van de hengst. Hoe zijn oren naar achter waren gedraaid toen hij dichterbij was gekomen, de felle reactie bij het aanraken van zijn manenkam. Maar dat was niet de reden dat Flights zijn hoofd nog steeds in het verleden verkeerde. Nee, de reden dat hij nog niet klaar was om naar de hengst te luisteren, was omdat hij zijn aanraking had geaccepteerd. Meer dan dat had hij zijn super ontspannen en de moeite genomen om ook Flights geur in zich op te nemen. De gigantische, zwarte hengst kon de plek nog voelen waar de hengst hem aangeraakt had. Alsof iemand met ijswater een afdruk op zijn huid achter had gelaten, die nu begon op te gloeien om het verschil in temperatuur te compenseren.

Eindelijk nam Flight de moeite om zijn gedachten en handelingen weer op de hengst tegenover hem te richten. In tegenstelling tot deze Ogen van Verleden had de zwarte hengst geen reden om continue op zijn hoede te zijn: hij kende zichzelf goed genoeg om te weten dat hij instaat was om zelfs op een onverwachtse aanval adequaat te reageren. Hij had zijn tijd wel beter te besteden dan continue met aangespannen spieren rond te lopen. Uitvinden waarom deze hengst, die hij nooit eerder gezien, gehoord of geroken had, zoveel met hem deed bijvoorbeeld.

Instinctief draaide hij zijn oren naar achteren toen Ogen van Verleden – hij ergerde zich aan de lengte van deze naam, hij moest snel wat korters verzinnen. Gewoon ogen misschien, of Ver'. Ver', dat klonk goed. Geërgerd drukte Flight zijn oren nog platter in zijn nek: zichzelf verwijtend dat hij nooit ergens werkelijk zijn aandacht bij kon houden. In reactie op Ver's toenadering deed Flight ook een stap naar voren, zo het initiatief van de handeling terugnemend. De stem van de hengst was aangenaam om naar te luisteren; maakte dat de storm in zijn hoofd enigszins bedaarde en de blik in zijn chaotische ogen wat rustiger werd. 'Zeg nog eens wat.' Waarschijnlijk zou voor iedereen dat commando enigszins idioot in de oren klinken, maar voor Flight was het volstrekt normaal: hij wilde meer horen uit de mond van die hengst, wilde die stem opnieuw horen en genieten van het geluid – en uiteraard was de simpelste manier om die stem weer te horen, door de eigenaar te vertellen dat hij nog wat vertellen moest.

Nauwkeurig hield Flight de reactie van Ver' in de gaten, maar die reageerde niet zoals hij wilde dat hij zou reageren: Flight wilde woorden horen, een verhaal. Hij wilde zien hoe de hengst met zijn oren en zijn mond zou bewegen, hoe de spieren onder zijn vacht zich zouden aanspannen, of ontspannen. Hij wilde zien hoe de blik in zijn ogen zou veranderen, of misschien juist hetzelfde zou blijven. Maar toen de hengst eindelijk sprak, leek hij van zijn stuk gebracht, bijna onzeker, alsof hij niet kon geloven wat Flight hem zojuist gevraagd had. Geërgerd wendde Flight zijn diepgouden ogen af, liet zijn blik richting de horizon dwalen. 'Zo hoor je geen verhaal te vertellen,' constateerde hij bot, zonder Ver' aan te kijken.

Toen de hengst naast hem zich groot maakte, wierp Flight hem een langzame, zijdelingse blik toe. Keek met zijn stormachtige ogen in de zijne. Er vormde zich een fijne, geamuseerde glimlach rond zijn mondhoeken. 'Bespaar jezelf de moeite, ik wil je niet dood, of bont en blauw, hebben.' Dit keer was zijn stem een diepe brom, het geluid van een man die iets constateerde over een feit dat hem amuseerde. Hij flitste Ver' een vampierachtige grijns toe: onheilspellend, maar daarom niet minder charmant. 'Had ik dat wel gewild, dan was je dat nu al geweest.' Hij wachtte een moment, gaf allicht de hengst zo de kans om de woorden op zich in te laten werken. 'Al zou je er goed aan doen om me dat later nog eens te vragen. Wat ik nu wil, geeft namelijk geen enkele garantie over wat ik morgen, of zelfs maar zometeen, wil.' Hij schudde zijn hoofd en deed een stap terug richting de zwarte hengst, verkleinde opnieuw de afstand tussen hen. [b]'Wees gewaarschuwd, want ik zou niet willen dat je iets overkwam, E'vesdar.' Alhoewel dat de eerste keer was dat Flight er blijk van gaf dat hij de hengst gehoord had, kwam de naam onnatuurlijk uit zijn mond: een beetje metalig, alsof hij hem niet passend vond.

Hij draaide zich van het dier af, begon langzaam het bloemenveld door te steken. Hij vroeg niet of de hengst hem wilde volgen, maar ging er stilzwijgend vanuit dat hij dat deed. 'Ik zou je graag een naam geven, maar vandaag lijkt er niets te zijn dat past.' Zijn mondhoeken trokken zich terug in een smalle grijns. 'Noem me GeenNaam, als je dat bevalt. Of verzin wat anders, Ogen van Verleden.' Ergens besefte Flight dat de naam van de hengst – E'vesdar – hem alweer begon te ontglippen, maar zoals hij voor Zwarte Regen en de Babbelende Hazelnoot had gedaan, deed hij ook nu een poging om de naam te onthouden. Echter, zoals hij de hengst gewaarschuwd had, bestonden er ook daar geen enkele garanties voor: Flight leefde hier en nu en als hij de hengst morgen de kliffen af zou jagen, zou hij zich daar waarschijnlijk niet eens schuldig over voelen.

Flight wierp een lange, peinzende blik achterom. De zwarte hengst leek zich te ergeren: zijn spieren waren gespannen, zijn oren naar achter gedraaid en hij keek nors de andere kant op. Hij volgde hem echter wel en dat bracht Flight in verwarring. Hij was niet goed in omgaan met andere paarden. Buiten het feit dat hij extreem onafhankelijk was en geen behoefte had aan binding, was hij teveel op zichzelf gericht om werkelijk te beseffen wat anderen dachten en voelden. Hoewel hij een bepaalde aangeboren autoriteit uitstraalde en charmant genoeg kon zijn om anderen te verleiden naar hem te luisteren, bleven de meeste – bij gebrek aan reactie – liever op afstand. Nooit eerder had hij dat een probleem gevonden. De Babbelende Hazelnoot had hem zonder meer geaccepteerd en Regen, tsja.. Zij was anders. Misschien niet voor anderen, maar wel voor hem. Maar nu was er deze hengst. Met die hete, amberkleurige ogen en zelfverzekerde passen. Er was een tijd geweest dat Flight niks van hengsten had moeten heten, maar er waren dingen gebeurd die hem veranderd hadden. En deze hengst, E'vesdar, trok aan hem. Als een magneet.

Alhoewel Flight in veel dingen bijzonder hardleers was, was een les die hij inmiddels wel geleerd had, dat paarden communiceerden door middel van interactie. Ik trek, jij duwt, ik zeg wat, jij reageert, actie, reactie. De hengst was niet geïrriteerd geweest, toen Flight zijn vacht had aangeraakt. De irritatie was later opgekomen, dus, als hij aan de regels van actie-reactie voldeed, was zijn ergernis een reactie op iets wat hij gedaan had. Tot zover ging de redenatie op, maar aangezien Flight nog steeds zijn onstuimige en snel vergetende zelf was, kon hij maar moeilijk bedenken wat hij precies verkeerd had gedaan.

E'vesdar. Hij herhaalde de naam voor zichzelf, keer op keer, om hem niet te vergeten. Sommige dingen waren te belangrijk om te vergeten. Ze waren zeldzaam, maar ze waren er wel. Op dat moment realiseerde Flight zich dat hij de hengst geen enkele naam had gegeven, terwijl voor de meeste paarden namen iets belangrijks waren. Voor hem waren namen ook belangrijk, maar op een andere manier. In gedachten draaide Flight zijn donkere oren heen en weer. 'Ik denk, dat er op deze wereld misschien maar vijf paarden zijn die de naam kennen die mij door mijn ouders gegeven is. Drie daarvan zijn er familie.' Hij haalde een keer diep adem, twijfelde een moment hoe hij verder moest gaan. 'Voor mij weerspiegelt mijn naam het wezen van mijn zijn... Ik ben veranderlijk, E'vesdar, veranderlijk en verraderlijk, daarom draag ik soms deze naam, en soms een andere. Momenteel... probeer', hij benadrukte het laatste woord, 'ik om me hier te vestigen, ik probeer niet te vluchten … of weg te vliegen. Daarom zou het niet gepast zijn om mijn geboortenaam te gebruiken.'

Vrij abrupt bleef de hengst staan en keek Ver' dit keer recht aan, zijn diepgouden ogen leken plotseling op te lichten tot een goud dat bijna zo licht was dat het doorzichtig leek. 'Maar als het werkelijk belangrijk voor je is... Ik heet Flight.' Waarschijnlijk kon en zou geen ander paard zijn naam uitspreken zoals de zwarte hengst dat zojuist gedaan had: elke emotie die te lezen was in zijn ogen, kwam terug in de weerklank van zijn naam, elke diepste vezel van zijn meest wispelturige zijn, viel te horen in dat ene kleine woordje. 'Maar, als je naar me opzoek bent, vraag dan naar Waterval bij Maanlicht, of anders misschien naar Wolf of Masquerade, het zijn de namen die ik meer prefereer.'

Zichzelf kennende wist Flight dat hij wispelturig kon zijn, maar de hengst naast hem scheen ook spontaan vergeten te zijn dat hij eigenlijk geïrriteerd was, want hij luisterde nauwkeurig naar wat hij te zeggen had en nam ook nog de moeite om daarop te reageren. Om een of andere reden amuseerde Flight dat en hij liet een korte, zachte lach horen. 'E'vesdar, E'vesdar.' Hij zong de naam zachtjes voor zich uit in de hoop dat de klank vroeg of laat normaal uit zijn mond zou komen, alsof datgene was wat het beste bij de hengst paste. Helaas voor de hengst, had Flights hoofd al besloten dat de naam Ogen van Verleden veel beter bij de zwarte hengst paste en zou hij die naam er op een onbewaakt moment uitgooien – en feit bleef dat Flight nogal veel van die onbewaakte momenten had.

De hengst met de gouden ogen ademde een keer diep in en snoof de lucht omheen op. Het was koud voor de tijd van het jaar en zelfs hij wist dat dat alles te maken had met de blauwe gloed die de maan op macabere wijze oplichtte. Flight hield niet van deze blauwe maan. Het gaf hem veel verantwoordelijkheid en dat was iets waar hij maar slecht mee om kon gaan. Liever deed en laatte hij wat hij wilde, dan dat hij iemand moest beschermen. Echter, hij zou liegen wanneer hij zou zeggen dat het niet goed voor hem was: het gaf hem een zekere zelfcontrole die hij tot voor kort nooit gehad had. Een controle die, zo had een enkele blik hem verteld, de hengst naast hem zeker wel bezat.

Bijna opende hij zijn mond om te vragen waar E'vesdar vandaan kwam, maar hetzelfde moment besefte hij dat hij het niet wilde weten. Niet echt. Het interesseerde hem niet. Wat belangrijk was, was dat de hengst nu hier was – en als het aan Flight lag zou hij blijven zolang hij zou blijven. Die gedachte bracht opnieuw een vage glimlach op zijn gelaat: alsof hij ooit ergens lang bleef. Alsof hij ooit ergens sporen achterliet. Oh, sporen misschien wel, maar hij herinnerde zich nooit werkelijk waar hij geweest was. Gevoelens en indrukken bleven achter, maar namen, beelden, plaatsen … alles leek te vervagen in de storm in zijn hoofd. 'Heb je kinderen?' De vraag kwam er lukraak uit en Flight wierp de hengst naast hem een bedachtzame blik toe met zijn intense, gouden ogen waarin de rust weer plaats maakte voor storm en chaos.

* Hihi, ik loop gewoon over als ik post met Flight <3

Flight deed zijn best om te luisteren. Echt, maar de vogels leidden hem af. En de kleur van de heide ook. En al die roodroze bloemetjes ook. Eigenlijk was er niks wat hem er niet van probeerde te weerhouden om naar de zwarte hengst te luisteren. Desondanks kwam het wel ergens binnen, bleef het hangen en probeerde het als puzzelstukjes op zijn plaats te vallen. Het duurde dan ook even voordat de hengst zich zelfs maar realiseerde dat E'vesdar hem een vraag gesteld had, vervolgens had hij een minuut nodig om zich te herinneren wat die vraag was – twee voorbij vliegende vlinders deden hem die taak bijna vergeten. Puzzelend minderde de hengst vaart. Het had iets te maken gehad met hem en wat hij gevraagd had. Wat had hij gevraagd? Iets over – hij volgde de twee vlinders met zijn ogen – klein en rondhuppelends. Dat was het.

Blij met zijn conclusie liet Flight een geamuseerde lach horen en richtte zijn helder gouden ogen opnieuw op E'vesdar. 'Zij met Vleugels zegt dat ze een dochter van mij is.' Hij zij het op een toon alsof hij ernstig betwijfelde of dat de waarheid was, maar wie Flight zou vragen waar veulens vandaan kwamen, zou waarschijnlijk tot antwoord krijgen dat ze volgens hem uit de lucht zouden komen vallen … en dat zou hij nog menen ook. Flight was zo chaotisch van geest dat hij een dekking van elf maanden terug niet meer in verband zou kunnen leggen met een klein ding dat plotseling op de wereld stond – uiteraard had hij nog nooit een geboorte van zo'n ding aanschouwd, en had het dus ook uit de lucht kunnen komen vallen. De enige manier waarop hij twee dingen uit een dergelijk lange tijdspanne met elkaar zou kunnen verbinden zou zijn als iemand het hem zou uitleggen en hem vervolgens dag in dag uit zou helpen herinneren dat er een veulen zou komen, tot het veulen geboren zou worden. Wat een openbaring zou dat zijn.. Behalve dat Flight waarschijnlijk nooit iemand zou vinden die hem elf maanden lang dag in dag uit zou kunnen boeien. Misschien voor een dag of wat, maar hij zou vanzelf weer verdwijnen. Zoals hij altijd verdween. Dat nam echter niet weg dat hij Zij met Vleugels best wilde aanvaarden als zijn dochter. Hij had haar immers groot gebracht en verzorgd en dingen geleerd en dat hij nog best goed gedaan ook. Behalve dat hij niet zeker meer wist hoe ze werkelijk heette. Hij fronste zijn voorhoofd en zijn ogen kleurden donker. Wat een problemen allemaal.

Flight was nog met zijn hoofd bij zijn dochter, toen hem opviel dat de ademhaling van de hengst naast hem veranderde. Instinctief schoof hij bij hem vandaan, draaide zijn oren naar achter en maakte zich groot. Aangezien zijn onderbewuste hem geen moment uit het oog verloren had, wist Flight dat E'vesdar zich nog naast hem bevond en daardoor in ieder geval geen nieuw gevaar vormde. Binnen enkele seconden had hij de nabije omgeving volledig gecontroleerd en was hij tot de conclusie gekomen dat er ook geen sprake was van een ander gevaar, wat de oorzaak kon zijn van de plotseling nerveuze ademhaling van de hengst. Dat maakte dat Flight zijn spieren enigszins ontspande en zijn hoog opgerichte hals weer wat liet zakken. Desondanks bleef hij op zijn hoede en zijn donkere ogen namen de hengst naast zich nauwkeurig in zich op tot deze zich weer ontspande.

Het was ongeveer op dat moment dat Ogen van Verleden hem doodleuk vertelde dat hij mooie ogen had. Als hij een merrie was geweest, had hem dat geen moment van zijn stuk gebracht. Maar feit bleef dat E'vesdar in alles – gedrag, uiterlijk, houding en uitstraling – heel erg mannelijk was en dus bracht die opmerking Flight wel van zijn stuk. En misschien wel voor het eerst stond de hengst met zijn mond vol tanden. Argwanend draaide hij zijn oren plat naar achter en bleef abrupt staan. Met zijn donkere, flonkerende ogen staarde hij recht in de amberkleurige van de hengst tegenover hem, zoekend naar de spot achter deze opmerking. Alhoewel de storm in zijn hoofd in kracht toenam – er waren herinneringen die zich naar boven probeerden te vechten – weigerde Flight om zich daarop te concentreren. 'Je hebt geen idee.'

Zonder op reactie te wachten zette Flight zijn krachtige lichaam in beweging: in minder dan een handvol seconden was hij weggeschoten van stilstand naar een stevige galop. Het gevoel van zijn hoeven die contact maakte met de zachte ondergrond van bloemen en gras, het doffe dreunen van diezelfde hoeven, maakte dat zijn hoofd langzaam leger werd. De storm bedaarde en de herinneringen leken in eerste instantie naar de achtergrond te verdwijnen. Niet voor lang echter: al snel rolde de verschillende beelden over elkaar heen. Beelden van een lichtbruine merrie met helblauwe ogen. Het ranke ding wikkelde zich om hem heen, veranderde in een goudkleurige hengst met gifgroene ogen. Een gevoel dat hij niet plaatsen kon verwarmde zijn lichaam en hij kon in het ruizen van de wind de stem horen die bij deze goudvacht had gehoord. 'Je ogen... ze zijn hypnotiserend, betoverend.' Flight verhoogde zijn tempo, maar bleef abrupt staan toen de hengst opnieuw veranderde in de bruine merrie en haar schreeuwende stem zijn ziel doorboorde. De beweging was zo heftig dat zijn achterhand diep onder zijn lichaam zakte en de bloemen in een waaier van zand, gras en blaadjes om hem heen omhoog stoven.

Hij merkte pas hoe nat hij was van het zweet toen de wind langs zijn vacht streek en hem deed rillen. Zenuwachtig, van zijn stuk gebracht, bleef Flight staan, draaide zich om. Met onrustige ogen speurde hij het gebied af, opzoek naar degene die de herinneringen in alle hevigheid had teruggebracht. En hij bleef zoeken tot hij die intense, amberkleurige ogen gevonden had.

Bij het vinden van de amberkleurige ogen, kalmeerde de gigantische zwarte hengst wat. Op de een of andere manier gaf het hem een geruststellend gevoel dat Ogen van Verleden hem gevolgd was. Hetzij op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier. Maar, voor de verandering, was dat niet iets waar Flight zich aan stoorde. Normaal zou hem dat geërgerd hebben, maar nu realiseerde hij zich dat hij respect had voor deze hengst die zijn eigen normen en waarden in acht nam, zijn eigen vrijheid, zonder daarbij af te doen aan Flights wensen en zijn aanwezigheid. De enigszins dominante, stormachtige hengst liet zijn hals wat zakken en draaide zijn oortjes halfhartig naar voren.

Wispelturig als altijd keek hij toe hoe E'vesdar hem dichter naderde en terwijl zijn oren langzaam weer naar achter draaien, laat hij toe hoe deze hengst hem aanraakt. De warme, zachte neus op zijn bezweten, koude vacht deed hem enigszins huiveren en bijna ongemakkelijk spande de hengst zijn spieren nog verder aan. Toen de tanden van de hengst naast hem over zijn schoft trokken, sloeg Flight nijdig met zijn been naar voren en danste een halve pas opzij, om weer als gehypnotiseerd te blijven staan wanneer hij de warme adem van de hengst over zijn manenkam voelde strijken. Hij wist niet, had niet in de verste verte ook maar het kleinste idee, hoe hij met deze hengst moest omgaan. Het leek wel alsof ze als twee magneten naar elkaar toetrokken, waarop een van de twee omdraaide en de andere keihard afstootte … om dan weer terug te draaien wanneer het hele spel van aantrekken en afstoten wanneer opnieuw begon.

Zonder woorden accepteerde de zwarte hengst de stilte: het deed Flight ontspannen. Hoe stormachtiger het in zijn hoofd werd – en op het moment stond de meter op ongeveer windkracht tachtig – hoe meer hij prijs stelde op rust buiten zijn hoofd. Degene die die rust zou verbreken, zo ongetwijfeld te krijgen met Flights instabiele en zeer stormachtige karakter dat van het ene op het andere moment zou omslaan van ontspannen tevredenheid naar ongeëvenaarde woede. Het was iets waar de hengst uitermate goed in was.

Voor een moment tevreden en in evenwicht plaatste de zwarte hengst zijn hoofd op de rug van het even zwarte paard naast hem. Nam even de vrijheid om zijn ogen te sluiten en van de stilte te genieten: voor nu was het mogelijk om de wereld te vergeten en alleen maar hier te zijn, want hij wilde simpelweg nergens anders zijn.

Met de zachte ochtendzon op zijn rug, sloot de grote hengst loom zijn ogen. Terwijl de krachtige geur van de hengst naast hem zijn neusgaten vulde, vormde de hengst zich een beeld van het paard. Een beeld dat ergens gebaseerd was op de werkelijkheid, maar nu een vogelvlucht had genomen op het spoor van fantasie en waarschijnlijk meer grensde aan een droombeeld dan aan de realiteit. Het eerste waar Flight zich op concentreerde waren de ogen. Ogen waren een interessant iets: ze konden elke emotie, elke gedachte van de ander herbergen, of niet meer tonen dan een ijskoud spiegelend meer. Ogen waren veelal aantrekkelijk. Regens purperen ogen waren meer dan betoverend: diep en hypnotiserend van kleur als de donkerste amethist. Zijn aandacht dwaalde af van de hengst op wie hij leunde, naar de merrie met een even zwarte vacht en een even magnetische uitstraling.

Een windvlaag riep hem terug tot de 'werkelijkheid': zich opnieuw ten volle bewust van E'vesdar geur, concentreerde hij zich op zijn ogen. Ogen die diep en een soort oranje goud van kleur waren, als amber. De lichtste lijnen waren bijna zilvergoud, terwijl de donkerste diepten de kleur had van koud vuur: fel oranjerood. Magnetisch, hypnotiserend. Zijn ogen waren spiegelend, bedrieglijk en tegelijkertijd helder en open: in Flights verbeelding deden ze zijn vacht om deze mysterieuze ogen oplichten met een gloed van amberkleurig goud. Een vacht die verder diep en zwart was. In zijn leven had Flight geleerd dat er grofweg twee kleuren zwart bestonden: blauwzwart en bruinzwart. Hij zelf had de laatste variant waardoor zijn vacht goud oplichtte in de zomer als de zon zijn ledematen verwarmde. E'vesdar echter, leek tot noch toe de meer zeldzame blauwe variant te bezitten: het zwart van de meest zuivere soort die nooit week in diepte en kleur. Altijd even donekr als mysterieus.

De grote hengst blies in een diepe zacht zijn adem uit, draaide zijn hals wat zodat hij zijn neus in E'vesdar manen kon steken en snoof nogmaals zijn geur op: warm en enigszins kruidig misschien. Aangenaam en aantrekkelijk zonder meer. Hoewel hij het wit in zijn manen nu niet kon zien, kon hij het wel voelen: als een zachte, koele winterbries op de eerste lentedagen in laat april. Een geur die het beeld opriep van zilver in zijn allerzuiverste en meest lichte vorm: bijna zo wit als sneeuw. In Flights hoofd was deze hengst ongetwijfeld een zeer bijzondere verschijning: eentje om niet meer te vergeten, en hoe stormachtig de hengst ook mocht zijn, hij zou E'vesdar waarschijnlijk ook niet meer vergeten. Daarvoor was de indruk die hij achtergelaten had te onuitwisbaar, zijn aantrekkingskracht te onweerstaanbaar.

Elke keer als hij de donkere hengst aanraakte, raakte deze gespannen, en hoe snel hij ook weer wist te ontspannen, het was niet een reactie die aan Flight voorbij ging. Het vertelde hem dat deze hengst gewend was om te vechten en een pijlsnel reactievermogen had. In een gevecht zou hij ongetwijfeld een geduchte tegenstander zijn. De reactie vertelde Flight echter nog meer: het was iemand die op zijn hoede was, mogelijk op de vlucht voor iets. Er waren dingen die hem onzeker maakte en hij had redenen om op ieder moment in de verdediging te kunnen schieten. Flight was zelf ook een uitstekende vechter en continue op zijn hoede, maar niet op dezelfde manier als E'vesdar: Ogen van Verleden gedroeg zich alsof hij ieder moment vermoord zou kunnen worden, alsof ieder gevecht een gevecht op leven en dood zou kunnen zijn.

Abrupt verbrak Flight het contact. De blik in zijn donkere ogen plots weer stormachtig: zijn ogen zwart met hete gouden vonken. Hij schudde zijn donkere manen, die werden verlicht met enkele heldere gouden strepen, los van zijn even donkere hals en week nog een stap achteruit. Bedachtzaam, maar tegelijkertijd ongefocust nam hij de hengst in zich op. Niet met de zorgvuldigheid van even eerder: hij was opzoek naar iets anders. 'Waar ben je bang voor?' Hij draaide zijn oren plat naar achteren en sprong fel naar voren, zijn tanden schoten op nauwelijks millimeters langs de hals van de hengst. Alhoewel hij op zijn hoede was voor een reactie, was Flight daar niet echt bang voor: hij wist dat hij behoorlijk wat kon incasseren voor hij überhaupt ergens last van kreeg.

Soepel, met de typerende dodelijke elegantie van een jager, danste de hengst weer achteruit: schiep opnieuw afstand. 'Als ik je had willen vermoorden, had ik dat al gedaan.' Hij bleef een moment stil voordat hij een grimmige lach liet horen. 'Denk ik. Of misschien ook wel niet.' Alhoewel de hengst een verwilderde indruk maakte, was hij wel degelijk geconcentreerd: geen enkele spiertrekking, geen enkele beweging, hoe gering ook, ontging hem. Als E'vesdar besloot dat de aanval in dit geval de beste verdediging was, dan zou hij Flight in ieder geval niet te snel af kunnen zijn. De zwarte hengst was echter niet uit op een gevecht, en mocht het zo ver komen, dan zou hij eerder voor weglopen dan eraan toe geven. Hij wist niet precies waar hij wel op uit was: hij zocht in iets naar de hengst, maar hij kon niet benoemen wat datgene precies was. Een reactie, een woord, een verklaring misschien.

Uiteindelijk bleef hij bewegingsloos staan: slechts de wind deed zijn lange manen dansen.

Verwonderd keek de zwarte hengst toe hoe E'vesdar nauwelijks reageerde: hij viel hem niet aan en trok zich evenmin terug. Het enige wat hij deed was zijn persoonlijke ruimte verdedigen om aan te geven dat hij niet zomaar over zich heen zou laten lopen, wie Flight ook zijn mocht. Een vonk van jaloezie lichtte op zijn donkere ogen, toen de hengst zich realiseerde dat dit wezen perfecte controle over zichzelf had: hij mocht misschien boos zijn, hij gaf hier niet aan toe. Misschien omdat zijn verstand hem vertelde dit niet te doen, misschien omdat zijn instinct dit aangaf. Maar Flight realiseerde zich, misschien wel voor het eerst dat hij een dergelijke controle niet had en dat hij dit benijdde in de hengst tegenover hem.

'Je zou een goede leider zijn.' Hij wierp een lange, onderzoekende blik in E'vesdar hete, amberkleurige ogen. Het was moeilijk om te zeggen wat hij daar vond: een uitdaging, een geduchte tegenstander, een mogelijkheid, misschien zelfs een vriendschap. Flights ogen weerspiegelden al die gedachten en meer. Hij zag zichzelf niet als leider, niet echt. Soms in een opwelling misschien, maar hij wist dat hij nooit zo zou kunnen beargumenteren als hij Witvacht had horen doen. Hij had niet het zelfvertrouwen of de drang tot beschermen als de Hoogste Leider, of de kalme autoriteit van Hij met Vleugels. Als hij iets wilde, dan eiste hij het op alsof het zijn geboorterecht was – dat was het voor hem immers ook. Hij beargumenteerde zelden, maar nam gewoon. Hij deed doorgaans het eerste wat in hem opkwam, zonder na te denken over de gevolgen. Dat waren vermoedelijk niet de eerste eigenschappen die men zocht in een leider.

Hij deed een langzame pas achteruit terwijl de radertjes in zijn brein rond tuimelden. Plotseling, zonder een duidelijke waarschuwing deed hij twee felle passen naar voren om de afstand tussen hen te overbruggen en duwde zijn lichaam tegen dat van E'vesdar. De aanraking was ruw, maar tegelijkertijd voorzichtig: niet langer bedreigend, maar wel enigszins uitdagend. Flights ogen waren zwart met heldere, gouden vonken. Degenen die hem kenden – voor zover die al bestonden –, wisten dat dit de meest gevaarlijke combinatie was: de perfecte wisselwerking tussen pure schoonheid en dodelijk gevaar. In een brutaal gebaar streek hij met zijn lippen langs het oor van de hengst. 'Heb je ooit overwogen om hier meer te worden dan alleen een kuddepaard?' De woorden waren niet luider uitgesproken dan een fluistering, maar bleven desalniettemin als een trilling in de lucht hangen: uitdagend en opvallend aanwezig.

*jaloers op jouw kader* xD