Waterval bij Maanlicht

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij had het nooit overwogen, het liefst was hij verdwenen in de massa van paarden, om nooit meer te worden aangesproken. Maar na verloop van tijd was hij er wel achter gekomen dat dat nooit zou gebeuren, zijn lichaam toonde de littekens van vroeger, maar eveneens de capaciteiten van een leider. Hij was al eerder aangesproken, en had een leiderspositie in overweging genomen. Maar het klonk hem na enkele weken nog steeds hol in de oren. De vluchtige aanraking van de lippen van Flight tegen zijn oor maakte dat een heet gevoel zich van zijn oor richting de rest van zijn lichaam verspreidde. Het gebaar was zo onvoorspelbaar gekomen als de wind, en was weer voorbij voordat E'vesdar het door had. De zwarte hengst bleef één en al mysterie en hij vroeg zich af of hij ooit de mogelijkheid zou krijgen om deze hengst te doorgronden.

De amber gekleurde ogen van E'vesdar vestigen zich weer op Flight, hij vroeg zich af waarom hij dit deed. Waarom hij E'vesdar uitdaagde nadat hij hem in een innige omhelzing had gesloten. De zwarte hengst was zo onheilspellend als een storm en E'vesdar had het gevoel alsof hij zich in een wervelwind bevond. Zijn ogen flikkeren nog steeds gevaarlijk, op zijn hoede voor opnieuw een aanval, maar het lijkt alsof deze niet zou komen. 'Overwogen..-' Zijn stem is krachtig, ruig en diep, net zoals zijn lichaam was. '-dat zeker' Hij zou er voor de rest geen woorden aan vuil maken. Dat was immers het weinige dat hij over deze hengst wist, woorden waren niet nodig om te communiceren.

Hij begreep niet wat deze hengst in hem los maakte, de brutale aanrakingen laten hem sidderen, en zijn aanval maakte hem bijna agressief. Sommige van zijn woorden kwetste hem, maar boven alles gaf de hengst hem een gevoel dat hij niet kende, hij wilde meer weten. Hij had dit gevoel nooit ervaren bij merrie's, zij waren vrijwel een open boek, maar evenmin ook nog nooit bij hengsten, deze ontweek hij het liefst zo veel mogelijk. En toch intrigeerde deze hengst hem zo erg dat hij zelfs niet kon weg lopen na aangevallen te zijn.

Gast **Profile**

Excuses voor het gebrek aan kader <3

Hoewel zijn lichaam gewend was om maar met een half oor naar antwoorden te luisteren, dwong Flight zijn oren nu naar voren en luisterde met grote nauwkeurigheid naar wat de hengst te antwoorden had. E'vesdar toonde echter aan bijzonder snellerend te zijn en hield zijn antwoord compact, simpel haast: hij had het overwogen. Mokkig draaide Flight zijn oren achteruit en even trok er een grijze, mistige waas over zijn gouden ogen. Een hartslag later was die blik verdwenen, en blikte de hengst stoutmoedig in de ogen van zijn gesprekspartner. 'Je mist inspiratie.' Zijn toon was licht uitdagend, geamuseerd haast.

Met trage, maar trotse, krachtige stappen, draaide de zwarte hengst een volmaakte cirkel om Ogen van Verleden, om vervolgens weer voor zijn neus te blijven staan. 'Of misschien de wil om bovenmaats te zijn.' Langzaam schoof hij dichterbij, op een manier die menig kleiner paard waarschijnlijk als intimiderend zou beschouwen, al was het maar omdat de hengst opnieuw zijn lichaam tegen dat van E'vesdar plaatste. 'Wellicht ben je geconfronteerd met de gevolgen van groots zijn en blijf je nu liever klein.' Zijn hete adem sloeg tegen de manenkam van het dier. Zachtjes schoof hij met zijn lippen langs diens schoft en plaatste kort en voorzichtig daar zijn tanden. 'Hoeveel spelletjes heb je gespeeld, E'vesdar?' Flight plaatste een diepte in de naam die hij zelf maar moeilijk kon bevatten: het was alsof hij ondanks zichzelf alles wat hij wist en wilde weten, elke verwachting en elke verborgen gedachte over de hengst, in diens naam stopte. Hij gaf zichzelf bloot, maar niet zo desastreus dat het alles overweldigend was. Het was een voorzichtige, haast intieme benadering, waarvan hij niet geweten had dat het mogelijk was om in een naam te stoppen. – En toch had hij het zojuist gedaan.

'Hoeveel grenzen ben je te buiten gegaan?' mompelde hij uiteindelijk. Dit keer was zijn stem zachter, breekbaar haast, afgeleid als de grote zwarte hengst was geweest door zijn eigen, plotseling bijzonder kwetsbare, gedachten. Zelf hield hij zich niet aan grenzen, belemmeringen of andere obstakels die op de meest ongelegen momenten in de weg konden staan. Zelf was hij meer geneigd om de wind achterna te reizen, ongeacht of dat vooruit of achteruit was of misschien zelfs wel tot stilstand leidde. Hij besteedde geen aandacht aan dergelijke futiliteiten: hij had een leven te leven en kon dat alleen door voor uiterste te gaan, daar waar anderen niet konden, durfden of zelfs maar wilden komen.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Hij probeerde te begrijpen wat er gebeurde, wat er de afgelopen paar uur was gebeurt. Hij begreep de handelingen van de zwarte hengst maar amper, hij sprak in raadsels en zijn handelingen waren zo tegenstrijdig dat E'vesdar er bijna hoofdpijn van kreeg. De grijze waas die over de ogen van Flight komt maakt dat E'vesdar voor een kort moment op zijn hoede is, niet wetende wat de volgende aanval zou zijn. Of er nogmaals een serie aan fysieke uitdagingen zou komen, of dat er nu een waterval aan woorden zou vallen. Iets wat hij de hengst tot nu toe nog niet had horen doen.

Met zijn ogen volgt hij aandachtig elke lijn van het gezicht van Flight, proberend te begrijpen hoe zijn gedachtes gingen, proberend te achterhalen waar alle emotie's in zijn ogen vandaan kwamen. Wanneer de ogen van Flight echter weer de zijne vinden is er iets veranderd, zijn gouden ogen staan uitdagend, stoutmoedig. De woorden dringen zijn oren binnen en E'vesdar draait een oor half richting zijn nek. Hij miste inspiratie. Naar zijn gevoel had hij nooit een dergelijk gevoel van inspiratie bezeten, laat staan dat hij anderen had geïnspireerd. Hij had geen enkel nuttig ding uitgevoerd op deze aarde en lakte in vrij veel dingen. Een wat ongelovige lach siert zijn lippen en hij zet een stap achterwaarts, wetende dat de uitdagende blik in Flight's ogen weer zou leiden tot een serie van brutale en onverwachte aanrakingen.

E'vesdar zijn ogen zijn strak op Flight zijn bewegingen gericht als deze in een volmaakte cirkel om hem heen stapt. De oranje ogen van E'vesdar staan donker, met een haast heet randje. De woorden dringen tot hem door en zijn oren gaan plat in zijn nek. Hij had nooit behoefte gehad om beter te zijn dan anderen, beter te zijn dan zichzelf. Het liefst verdween hij naar de achtergrond waar geen enkel paard ooit naar hem om zou kijken. Hij leefde in schuld, wilde niet dat paarden te weten kwamen wie hij was. Hij wilde geen vriendschappen sluiten om deze opnieuw weer te verliezen hij wilde geen inspiratie zijn, en de wil om bovenmaats te zijn ontbrak hem al helemaal. Hij was liever niemand. De plotselinge aanraking van Flight's lichaam tegen het zijne laat hem opmerken dat hij was afgedwaald in zijn gedachtes. Het hete, haast broeierige gevoel dat Flight in hem teweeg brengt maakt dat hij nog erger verward raakt, wat deed de hengst met hem?

Opnieuw weerklinkt de zangerige, maar donkere stem van Flight. Een stem waarna E'vesdar uren kon luisteren als de hengst zo lang zou spreken. De woorden blijven in zijn hoofd hangen, en zijn ene oor priemt zich weer naar voren, opeens zijn aandacht weer volledig bij de woorden van Flight. Wat hij zojuist had gesproken sloeg volledig op E'vesdar, hij had gezien hoe zijn leider tot zijn val was gebracht. En dat nooit meer, werkelijk waar nooit meer. De hete adem tegen zijn manenkam zorgt er voor dat zijn ademhaling iets zwaarder word, hij meer moeite moet doen om zijn spieren niet op te spannen, niet uit te vliegen naar de hengst. De tanden die schuren over zijn vacht gaan zorgen voor een huivering die door merg en been gaat. Hij perst zijn tanden knarsend op elkaar, en blaast zijn frustratie door zijn neusgaten naar buiten. Flight had hem in zijn greep, speelde met zijn prooi voor hij deze met huid en haar zou verslinden. En E'vesdar was zich maar al te goed bewust dat de zwarte hengst daartoe in staat was, mentaal en fysiek.

En dan weerklinkt zijn naam aan het einde van de zin, E'vesdar had niet geweten dat één woord zo geladen kon zijn met zo veel verschillende emoties en zijn donkere hete ogen vinden die van Flight, verward maar vol verlangen om meer te weten wat er achter stak. Waarom de hengst zo veel emotie in zijn naam had gelegt, maar zo weinig werkelijk van zichzelf bloot gaf. De laatste woorden van Flight zijn haast kwetsbaar en zonder dat E'vesdar het door heeft ligt zijn neus alweer onder de manen van de zwarte hengst. Zijn ogen volgen de blik van Flight en blijven daar uiteindelijk hangen. 'Te veel om te rechtvaardigen' is zijn antwoord, zijn stem donker en ruig, maar krachtig en sterk van emotie. 'Te veel om nog normaal te kunnen slapen'

Gast **Profile**

F L I G H T ☆
Beta Leader Third Rank
my soul is evaporating, won't you saturate me, rain down on me with life

Zelfs Flight die zelden werkelijk oplette, laat staan dat hij onder de indruk was, was zich terdege bewust van hoe de zwarte hengst zijn lichaamstaal op hem aanpaste: hij leek hem beter in te kunnen schatten dan hij zichzelf in kon schatten. Op de momenten dat hij naar voren wilde stappen, hem wilde aanraken, nog voor hij zelf bedacht had dat hij dit wilde gaan doen, spande E'vesdar al zijn spieren op: klaar om ruimte te scheppen, of misschien zelfs wel om hem aan te vallen. Het was echter niet zozeer die reactie die hem boeide, maar het feit dat de hengst zo op hem geconcentreerd was: Flight was niet de enige die zich als een magneet aangetrokken voelde.

Zijn aanraking kwam echter als een schok: onverwacht warm en voorzichtig, troostend haast. Zich bewust van zijn eigen kwetsbaarheid, was het nu aan Flight om zijn spieren op te spannen en zelfs een pas opzij te wijken. Zoals altijd was zijn reactie in de eerste plaats instinctief, in plaats van doordacht. Zijn hart hamerde zo luid dat hij er van overtuigd was dat de hengst het wel zou moeten horen; het bloed ruiste in zijn oren. Het kostte hem een seconde of twee, drie om zichzelf enigszins in de hand te krijgen en de schamele ruimte tussen hen opnieuw te overbruggen: gewillig, en meer dan nieuwsgierig zocht hij opnieuw de aanraking van de zwarte hengst.

'Deel je nachtmerries met mij.' Voor een moment weerspiegelde de hengst perfect zijn toon: dezelfde ruigheid, dezelfde kracht van emoties, om vrijwel meteen weer op te lossen in een warme, honingzoete maar zeer chaotische brei. 'Ik ben niet degene om een dergelijk voorstel te doen, maar wellicht wil je ze delen met mij.' Zijn stem stierf weg terwijl zijn eigen woorden nog een moment bleven hangen, zich nu pas realiserend wat hij gezegd had – en hij zou er ongetwijfeld een zooitje van maken: hij vergat te snel, te veel, te makkelijk. Maar tegelijkertijd was er de honger om te leren. Niet zonder reden was hij al op velen plaatsen geweest, had hij al vele wezens ontmoet. Kennis was macht en hij wist zonder twijfel meer dan enig ander. Het was enkel het vermogen tot gebruik wat tot zekere hoogte ontbrak. Het gebrek aan ambitie: hij wilde van alles een beetje, maar niks helemaal.

Tenminste. Dat was voor de ontmoeting met deze hengst geweest. Want, en dat wist hij zonder twijfel, Flight wilde E'vesdar. En hij wilde hem van top tot teen, tot hij hem binnenstebuiten gekeerd had en hem beter kende dan dat hij zichzelf kende (hoewel dat laatste allicht een vrij simpele opgave was). Misschien dan, heel misschien, zou hij hem laten lopen. Of niet. Of eerder al, want uiteindelijk, durfde Flight op geen enkele belofte van zichzelf te vertrouwen, zelfs niet als die de kracht van een ware onweersstorm had.

forsaken, left here in my barren desolate
Myou Avareth Vouh Babbelende Hazelnoot Zwarte Regen

Gast **Profile**

Zo snel als het kwetsbare van Flight naar voren was gekomen, zo snel was het ook weer verdwenen. Zijn aanraking werd niet geaccepteerd en met nijdige ogen kijkt E'vesdar toe hoe Flight zich van hem los maakt en van hem weg stapt. Hij voelde de neiging op borrelen om te vragen waarom hij continu moest toestaan dat de zwarte hengst hem aan raakte, terwijl hij zelf geen fysiek contact dulde. Hij onderdrukt het echter, hij wilde niet meer uitlokken dan hij al had gedaan. Al was het onbewust. Hij kon zich werkelijk waar niet voorstellen dat Waterval bij maanlicht uit was op iets in hem, iets van hem wilde weten, en toch liet de hengst hem niet los, testte zijn grenzen, keek tot hoe ver hij kon gaan. Tot nu had E'vesdar zich koest kunnen houden, zijn temperament kunnen beheersen. Maar hij voelde hoe de frustratie onder zijn huid kriebelde en zich als woeste vlammen naar zijn ledematen grepen. Er hoefde maar weinig te gebeuren of zijn korte lontje zou ontstoken worden, en zoals elke woedeaanval tot nu toe was verlopen zou hij zichzelf niet in de hand hebben.

De spanning die in de lucht hangt, dat ene korte moment dat E'vesdar zijn beheersing weer vind, is duidelijk voelbaar. De ogen van Waterval bij maanlicht laten hem niet meer los en hij denkt er over na om te vragen wat de hengst wilde, van hem, van deze situatie, wat hij probeerde los te krijgen. Maar ergens wist hij maar al te goed dat hij geen antwoord zou krijgen, zo ver was hij wel gekomen met zijn evaluatie van Waterval bij maanlicht. Dus laat hij het praten over aan de zwarte hengst en beantwoord alleen zijn vragen, misschien dat hij later de moed bij elkaar kon rapen om zelf het woord te nemen. Hij kon er namelijk niet omheen dat Waterval bij maanlicht hem intimideerde, iets wat hij absoluut niet wilde toegeven, en ook nooit zou doen.

En dan komt Waterval bij maanlicht weer in beweging, gracieus en krachtig zoals hij voorheen ook had gedaan. Met een gratie van een katachtige, maar met de kracht van een briesende stier, het intrigeerde hem, zoals alles aan deze hengst hem vast greep en niet meer los laat, hij wist niet wat de zwarte hengst met hem deed en hij wist ook niet of hij zich er zo goed bij wilde voelen. Want het voelde goed als zijn vacht de zijne raakte, een broeierige warmte verspreidde zich dan door zijn lichaam en de plek gloeide nog lang na. Net zoals nu, nu Waterval bij maanlicht hem weer aanraakt, zijn warmte weer op zoekt. Het forse lichaam van de zwarte hengst raakt het zijne en E'vesdar duwt zijn neus tegen de brede nek, ruw en brutaal zoals het kenmerkend was voor Flight. Hij schuurt zijn voorhoofd langs zijn maankam en ademt de donkere geur in van Waterval bij maanlicht. Een geur die hem voor zijn leven langs zou bij blijven.

Hij priemt zijn oren naar Waterval bij maanlicht als hij opnieuw zijn stem hoor, een krachtige en ruige stem die al snel weer vervaagt in zijn eigen honingzoete stem. Een stem die E'vesdar kon laten huiveren als hij er goed naar luisterde. De woorden komen pas later binnen, aangezien E'vesdar meer zijn best had gedaan om te luisteren naar de klank. Hij was drukker bezig om Flight zijn gezicht te lezen, iets was rust in de chaos in zijn ogen te vinden. Maar als de woorden tot hem door dringen raken ze hem als een schotwond en geschokt en verward blijft hij zwijgend staan, nog altijd verwikkeld in de aanrakingen met de zwarte hengst. Uiteindelijk had hij niks te verliezen, zijn geheimen waren niks waard, het was enkel de pijn die het hem deed om weer herinnerd te worden aan alle nare gebeurtenissen, alle paarden waar hij schuld aan had.

'Elke avond staan ze daar, van boven op mij neer kijkend, vloekend, lachend, ze scheppen as in mijn mond, happend naar adem hoor ik hoe ze mijn laatste secondes vervloeken' en dan werd hij bezweet wakker, elke ochtend hetzelfde ritueel, uiteindelijk was hij gestopt met slapen, hij gaf er enkel aan toe wanneer zijn lichaam niet verder kon. Zijn ogen richten zich in de van Flight, met een hardheid die hij nog niet eerder had vrijgegeven. Zijn ogen donker en gemengd met gevoelens van schuld en frustratie.

Gast **Profile**

F L I G H T ☆
Beta Leader Third Rank
my soul is evaporating, won't you saturate me, rain down on me with life

'Feniksen herrijzen uit hun as.' Veel meer had Flight daar niet over te zeggen, al was het maar omdat hij de droom slechts half kon begrijpen. Er waren allicht genoeg paarden die hem bespotte en beschimpte, maar het deed hem doorgaans net zo weinig als wanneer ze verliefd op hem werden en hem de hemel in prezen. Vroeg of laat haalde hij zijn schouders op en liep verder. Het fenomeen nachtmerrie kwam hem nagenoeg onbekend voor, daar zijn dromen altijd leeg waren, of even stormachtig als zijn gedachten overdag. Of hij nou wakker was, of sliep, hij koesterde altijd hetzelfde verlangen: namelijk de wens om even onafhankelijk en vrij te zijn als de wind.

Hij koesterde zijn hoofd tegen E'vesdars hals en sloot zijn ogen. 'Een feniks verbrandt in al zijn grootsheid en zal zonder meer wederkeren tot as, beschimpt en uitgespuugd, klein en lelijk. Maar uit dezelfde as zal hij wedergeboren worden: groots en vol vuur en hij zal opnieuw aanbeden worden.' De hengst viel stil, terwijl hij de woorden in zijn hoofd in logische volgorde probeerde te zetten voor ze zijn lippen zouden verlaten. 'Misschien is Ogen van Verleden inderdaad geen verkeerde naam, want als je werkelijk een feniks bent, heb je de wereld al vele malen aanschouwd en wacht je slechts op herrijzenis,' mijmerde hij hardop; de woorden waren meer aan zichzelf gericht dan aan de donkere hengst waar hij tegenaan gekropen was.

'Een mond vol as, een verbrande wereld in het licht van een nieuwe dageraad.' Loom rekte de zwarte hengst zich uit, bemerkte nu pas hoe ontspannen zijn lichaam was. Alsof de aanwezigheid van de onpeilbare hengst naast hem genoeg was om een vuur aan te wakkeren, maar ook om dit vuur weer in te tomen en tot … as te doen wederkeren. Flights mondhoeken krulden omhoog bij het inzien van de ironie van die gedachte. Het was wonderlijk hoe de wereld in elkaar zat, met name wanneer deze wereld door zijn ogen gezien werd.

Plotseling verliet een schaterlach zijn mond en duwde hij zacht en plagend het topje van zijn neus tegen E'vesdar sterke hals. 'Overigens, berg je maar als de kleine Babbelende merrie naar je toekomt, ze zal je de oren van het hoofd kletsen, mogelijk alleen maar om er achter te komen waarom ik jouw naam genoemd heb.' Pretlichtjes vonkten in de ogen van de hengst, die plotseling omslagen waren naar zulk helder goud dat ze bijna zelf licht gaven. Hij maakte dansend een pas op de plaats, week een halve pas achteruit en schoof toen weer naar voren. Zijn lichaam even heet als zijn bloed: hij wilde de hengst aanraken, maar wist de zelfbeheersing op te brengen om dat niet te doen, om ruimte te scheppen en adem te halen, al bleef de levendige flonkering in zijn ogen bestaan: zoals de storm in zijn hoofd ook eeuwig voort duurde.

forsaken, left here in my barren desolate
Myou Avareth Vouh Babbelende Hazelnoot Zwarte Regen

Gast **Profile**

Nog geen enkele keer had Flight zo veel zinnen gesproken en aandachtig sloeg E'vesdar elk klein detail op in zijn gedachtes, de vergelijking die Flight maakte greep hem aan. Hij vroeg zich af of de zwarte hengst gelijk had, of er iets goed, iets machtigs kon voort komen uit iets dat volledig was verwoest. Hij had zich met moeite uit het diepe dal getrokken waar hij in terecht was gekomen nadat zijn eerste zoon was overleden. Het had hem weken gekost voor hij lichamelijk weer wat begon aan te sterken, en maanden voor hij er mentaal over heen was. E'vesdar was niet zozeer mentaal zwak, iets als nageslacht greep hem gewoon heel erg aan. Hij was geboren zonder familie, en hij wilde niet sterven zonder lief hebbende paarden om hem heen. Al zag het er naar uit dat hij niet veel vrienden maakte, en niet kon verwachten dat deze hem zouden missen als hij niet langer was. Misschien zou Delaney hem missen op dit moment, maar zij zou de enige zijn geweest. Misschien werd het tijd dat E'vesdar naar voren kwam en zich niet meer op de achtergrond voort bewoog, misschien moest hij het overwegen om leider te worden. Al kon hij zich niet voor stellen dat ze een hengst wilde met zo een kort lontje als dat hij had.

Genietend van de warmte van Flight blijft hij staan, aandachtig luisterend naar de honingzoete stem die hem mee neemt naar een andere wereld, althans zo voelde het. Niet wetende wat te antwoorden, enkel en alleen instemmend knikkend keek hij de hengst aan. Woorden waren nooit zijn sterkste kwaliteit geweest, en na al die jaren liet het hem nog steeds in de steek. Hij heft zijn hoofd en laat zijn neus langs de schoft van Flight glijden, kroelt door zijn manen en sluit voor een kort moment ontspannen zijn ogen. Hij vroeg zich af hoe een hengst die hij pas enkele uren geleden had ontmoet, hem zo goed kon lezen in die korte tijd dat ze elkaar kenden. Hoe hij kon achterhalen wat E'vesdars grootste angst was, immers was dat ten onder gaan aan grootsheid, zoals zijn geliefde leider, zijn vaderfiguur dat had doorgemaakt. Het schepte een bepaald vertrouwen dat E'vesdar maar moeilijk durfde te accepteren.

'Je leest me makkelijker dan ieder ander paard, je bent een raadsel voor mij Flight' Zijn stem is donker en krachtig, maar ontspannen en warm, zoals hij zich nog niet eerder had laten zien, bij geen enkel ander paard. Wanneer de lach van Flight hoorbaar is heft E'vesdar zijn hoofd, voor een fractie van een seconde op zijn hoede, om al snel weer te ontspannen. Een kleine grijns siert zijn lippen bij de woorden, hij had geen idee wie de babbelende merrie was, maar het feit dat de hengst het over hem had gehad was iets dat hem bij bleef. Waarom wist hij niet, misschien was het een bevestiging dat E'vesdar niet de enige was die niet werd los gelaten door de zwarte hengst. Blijkbaar kon Flight hem ook maar amper los laten. 'Ik zal er aan denken als ik deze merrie tegen kom' Luchtig en haast grappend wend hij zijn blik naar Flight. Flight die enkele passen zet en weer ruimte creëert, ook al is het duidelijk dat hij direct weer naar E'vesdar getrokken word. Geïntrigeerd blijft E'vesdar staren naar de chaotische ogen van Flight, alsof hij daar antwoorden zou vinden op alle vragen die deze hengst in hem los maakt.

* Sorry ontzettend veel herhaling, betoog heeft echt de inspiratie uit me gezogen :')

Gast **Profile**

F L I G H T ☆
Beta Leader Third Rank
my soul is evaporating, won't you saturate me, rain down on me with life

Wat hem het meest aan de hengst boeide, was hoe hij hem boeide. Het leek wel of ze de twee tegenpolen van een magneet waren: er was geen ontkomen aan dat ze zich naar elkaar toetrokken. Hij wiebelde met zijn donkere oren, terwijl het licht van amusement in zijn gouden ogen langzaam naar de achtergrond vervaagde. Ook deze emotie hield, net als elke andere uitgesproken emotie, maar beperkte tijd stand. Hij vroeg zich af wat de hengst zocht als hij zo naar hem keek. Meer dan dat vroeg hij zich af wat hij hoopte te vinden. Plotseling benauwd, om niet te zeggen bang, schoof Flight een pas achteruit. Zijn oren draaiden naar achteren en het goud in zijn blik doofde uit naar dof zwart. 'Ik heb je niks te bieden.' Zijn toon was waarschuwend, onverwacht afstandelijk, maar tegelijkertijd bleef de chaos hoorbaar. 'Ik zal niet blijven en ik kan je niet steunen, vandaag misschien, maar morgen ben ik verdwenen. Mogelijk. Misschien ook niet.'

Langzaam, heel langzaam kwam de hengst weer dichterbij, raakte E'vesdar uiterst voorzichtig aan. 'Misschien wil ik hier zijn, maar ik vlucht voor datgene wat aan mij trekt. Ik ben vrij als de wind...' Zijn stem stierf weg terwijl hij zich iets realiseerde: een emotie die niet nieuw was, maar die plotseling een naam had gekregen. Een naam en een plaats in een groter geheel. Hij herkende het van Hazelnoot en van Zwarte Regen, natuurlijk. Maar niet zo sterk als het gevoel was bij Ogen van Verleden. Hij draaide zijn oren plat in zijn nek en deinsde opnieuw weg, bang voor dit gevoel dat hem opeens naar de keel greep en waar hij geen controle over had. Hij was niet bang voor zijn emoties – allerminst, maar hij wist niet hoe hieraan moest toegeven. Het voelde eerder alsof hij hier instinctief tegen moest vechten, alsof hij geen andere mogelijkheid had.

'Ik weet niet wat je zoekt.' De woorden kwamen als as uit zijn mond, voelde even smakeloos. 'Maar wanneer ik ga, of wanneer jij gaat. Ik zou je missen.' Hoewel onzekerheid de boventoon in zijn stem voerde, was de rest ook goed te horen: de angst, de woede om die onzekerheid, en misschien ook om het gevoel van binding, het gevoel van aantrekkingskracht en de genegenheid die hij ondanks zichzelf voelde.

Hij wilde afstand scheppen tussen hem en de hengst, maar zijn lichaam schreeuwde om toenadering. Het was een schreeuw die hij niet kon weerstaan, of misschien wilde hij de moeite niet opbrengen om deze te weerstaan. De eerdere woorden van de hengst schoten hem onwillekeurig te binnen: misschien was hij inderdaad een raadsel. En dus zocht hij toch weer toenadering, maar even rustig en voorzichtig als eerder en niet zo bruusk als daarvoor.

forsaken, left here in my barren desolate
Myou Avareth Vouh Babbelende Hazelnoot Zwarte Regen

Gast **Profile**

In een fractie van een seconde slaat de gehele situatie weer om, en ergens vroeg hij zich af waarom hij dit niet aan had zien komen, aangezien de situatie continu veranderde. De onvoorspelbare zwarte hengst zorgde voor een spanning die E'vesdar nog niet eerder had gevoelt, continu veranderde de sfeer van vertrouwd naar gevaarlijk, en nu naar afstandelijk. Bruusk, zonder de gratie die E'vesdar continu bij Flight had gezien stapte de zwarte hengst naar achter. Zijn gouden ogen werden donker, en E'vesdar vroeg zich af of hij werkelijk had gezien hoe de kleur van zijn ogen veranderde, of dat dit slechts een speling van zijn eigen fantasie was. De benauwde, haast angstige blik op het gezicht van Flight maakt dat E'vesdar zijn hoofd heft en zijn spieren aan spant, klaar voor wat er nu mocht komen. Wanneer de woorden zijn gehoor bereiken verschijnt er een vaag lachje rond zijn lippen, dat was niet wat hij had verwacht. Hij had weer een reeks aan uitdagingen verwacht, klaar om hem de grond in te boren of hem een levensles te leren. Maar het was totaal anders, Flight waarschuwde hem dat er niet op hem te bouwen viel, dat E'vesdar er niet op kon rekenen dat Flight in zijn leven bleef.

Hoe de zwarte hengst zo snel een deel van zijn leven was geworden was nog steeds een vraag voor hem, maar het feit dat de hengst verteld dat hij eveneens weer morgen weg kan zijn jaagt hem geen angst aan. En dat is iets wat hem verbaasd. Bij elk dier dat hij had lief gehad was hij bang dat het hem weer werd afgenomen, en hij het zou verliezen in de sterkste betekenis van het woord. Maar nu voelde hij bijna een opluchting dat de hengst niet zou blijven voor hem, zijn eigen plan trok en morgen alweer verdwenen kon zijn. Dit maakte het moment nog kostbaarder dan E'vesdar het al vond. 'Ik ben hier niet voor vriendschap, of andere zaken' Stelt hij Flight gerust. 'Ik verwacht niks van je, en zal ik ook nooit doen' Zijn woorden haast geruststellend en zacht, hij wilde niet dat de zwarte hengst van hem vandaan week. Toch breekt zijn hart niet bij de gedachte dat hij morgen alweer verdwenen zou zijn.

Langzaam komt Flight weer voorwaarts, zijn beheersing weer te pakken en vlekkeloos als normaal danst de hengst weer naar hem toe. De aanraking die maar van korte duur is, en zeer voorzichtig is zorgt er voor dat E'vesdar langzaam ontspant en opnieuw zijn neus tegen de vacht van de zwarte hengst duwt, rustend tegen hem aan. De warme, haast broeierige vacht van Flight stelt hem gerust zoals geen ander dat tot nu toe had gekund. Hij kende het gevoel niet, had het nog nooit ervaren. Wanneer de stem van Flight weerklinkt opent E'vesdar zijn ogen weer en luistert naar de stem die inmiddels wel vertrouwd voor hem was geworden. De woorden zijn duidelijk en bevestigen dat E'vesdar niet de enige was die het voelde, elke vezel in zijn lichaam voelde zich aangetrokken tot Flight. En hij voelde hetzelfde.

Aan het einde sterft de stem van Flight weg en E'vesdar voelt hij zijn lichaam opspant en hij opnieuw van E'vesdar weg deinst. Met verbaasde ogen kijkt hij toe, hoe de zwarte hengst hem van een afstand gade slaat, probeert uit te vinden wat het was dat hij voelde. Eveneens als dat E'vesdar niet begreep wat er gebeurde, hij kende het gevoel niet, en nu hij het voelde kon hij het ook geen naam geven. Niemand uit zijn leven had hem ooit zo behandeld als deze hengst deed, niemand zorgde er voor dat hij zich zo ongemakkelijk en tegelijkertijd zo vertrouwd voelde. Opnieuw zijn stem, die honingzoete stem die E'vesdars oren liet genieten, maar nu was het anders, haast doods hoe de woorden werden uitgesproken. Instinctief gaan zijn oren plat in zijn nek en heft hij zijn hoofd hoog op zijn brede hals. Wanneer hij echter verder spreekt klinkt de onzekere toon door en priemt E'vesdar zijn oren weer naar voren, luisterend naar elk woord, slaat alles op in zijn gedachte.

E'vesdar laat de woorden op hem inwerken, niet wetend hoe te antwoorden, niet wetend of hij de hengst ook zou missen. Wat hij wel wist was dat hij de warmte van zijn vacht zou missen, het warme, haast hete gevoel dat in zijn ledematen verspreidden als de hengst hem aan raakte, dat zou hij missen. Misschien zou hij de hele hengst missen, met zijn woorden die hem continu diep in zijn ziel treffen, en zijn ogen die hem elke keer weer voor een raadsel zette. Het duurt niet lang, maar het leken uren, voor Flight de afstand weer overbrugt en E'vesdars lichaam weer op zoekt, rustig en voorzichtig. E'vesdar bergt zijn neus in de manen van de hengst en beseft dat hij eveneens voelde dat hij de ander zou missen. 'Ik ga nergens heen' Zijn woorden zijn amper een fluistering, ontspannen, haast afgedwaald in een slaap die hij normaal niet zou kunnen vatten. 'Maar als jij verdwijnt zou ik je aanwezigheid missen'

Gast **Profile**

F L I G H T ☆
Beta Leader Third Rank
my soul is evaporating, won't you saturate me, rain down on me with life

Flight liet een snelle, scherpe lach horen. 'Over de toekomst kan jij ook geen enkele garanties bieden. Beloftes zijn te snel gemaakt, tot de praktijk leert dat je ze helemaal niet waar kan maken.' Zijn blik was duister, stormachtig. 'Was jij niet degene die op de grens van ware grootsheid heeft gewandeld en vervolgens van zijn voetstuk is afgevallen? Hoeveel heb je er daarmee verraden? Had je hun ook geen dingen beloofd die je nooit hebt kunnen waarmaken?' Zijn woorden kwamen snel naar buiten op een lage, afwijzende toon. Voor iemand die zichzelf doorgaans aan geen enkele belofte hield – al maakte die hij ook meestal niet – was hij bijzonder geïrriteerd door de woorden van de zwarte hengst. Flight kon immers niet weten of E'vesdar zijn woorden wel of niet waar zou maken: hij kon niet garanderen dat hij dat wel zou doen, maar Flight kon net zo min garanderen dat hij dat niet zou doen.

Net zo min als zijn woorden hem garantie kon bieden, voelde zijn aanraking als een garantie: hoewel E'vesdar zijn neus onder zijn manen verborg alsof hij zijn leven lang niet anders gedaan had, was Flights geest te onrustig om daar aan toe te geven. Zo loom, ja, haast slapend, als E'vesdar klonk, zo levendig en choatisch voelde hij zich. Zijn bevestiging dat hij nergens heen zou gaan, en dat zijn – Flights – aanwezigheid gemist zou worden, brachten daar geen verandering in. Het was alsof de storm in zijn hoofd qua kracht verdubbeld was: niet de ruimte overlatend om rustig na te denken en verschillende mogelijkheden tegen elkaar af te wegen.

Hij wilde het contact tussen hem en de donkere hengst onmiddellijk verbreken: met zijn hoofd schudde om zo hopelijk ook zijn zorgen weg te schudden. Of tenminste te weten te komen waar zijn zorgen vandaan kwamen, maar zijn lichaam weigerde mee te werken. Oh, zijn hartslag was hoog, zijn ademhaling versneld, zijn vacht gloeide van het hete bloed onder het oppervlakte, maar zijn benen waren zwaar als lood. Hij was simpelweg niet instaat om het contact tussen hen te verbreken en opnieuw afstand te nemen. E'vesdar had iets verslavends, maar op het moment was dat niet het enige wat hem – haast als een standbeeld, op zijn plek hield. Op het moment was de hengst rustgevend. Het was niet meer dan een dierlijk instinct dat er voor zorgde dat het lichaam zich graag aanpaste aan de lichamen die hem omringde, maar het hielp wel om ook Flights onrustige ademhaling enigszins te doen vertragen.

De zwarte hengst dwong zichzelf om zijn ogen te sluiten en een onderwerp op te zoeken wat hem zou kalmeren. Aangezien hij doorgaans slechts vrede vond in de dingen die onveranderlijk waren, riep hij voor zichzelf een beeld op van de zee. Hij liet de omgevingsgeluiden uit zijn hoofd weg vagen tot hij slechts nog het denkbeeldige zachte ruizen van het water kon horen en het zout in de lucht bijna kon proeven. Dat hielp, want het kostte hem verrassend weinig moeite om zijn ademhaling aan de kalme golfslag aan te passen. Het ging zelfs zo gemakkelijk dat zijn eeuwig bezige bewustzijn wat naar de achtergrond vlakte en dat hij zichzelf toe kon staan om zijn hoofd op de schoft van de zwarte hengst te leggen: ontspannend en vol overgave. Voor een moment los gerukt van de werkelijkheid en gevangen in een wat minder reële, maar wel zeer rustige wereld.

forsaken, left here in my barren desolate
Myou Avareth Vouh Babbelende Hazelnoot Zwarte Regen

Gast **Profile**

De situatie was in één keer omgeslagen, en niet ten goede. E'vesdar drukt zijn oren diep in zijn nek en spant zijn lichaam op. Wanneer de opgefokte blik van Flight de zijne kruist zet hij enkele stappen naar achter, niet langer wilde hij zo dicht bij de hengst zijn die hem volledig af snauwde. Immers waren zijn woorden oprecht geweest, hij zou nooit meer van iemand verlangen dan wederzijds respect, maar zo langzamerhand begon hij zich af te vragen of Flight dat voor hem kon opbrengen, en of hij het zou herinneren als hij het ooit zou doen. De woorden die Flight spreek zijn laag en afwijzend. E'vesdar klemt zijn kaken op elkaar, waardoor zijn gezicht hard is en enkel een spier op zijn kaak klopt. Flight had geen idee waarover hij sprak, en zelfs al dacht hij dat hij het had achter gehaald, nog had hij niet het recht om zo tegen hem uit te vliegen. Het enige wat hij had gewild was de hengst gerust stellen, duidelijk maken dat hij geen vriendschappen wilde. Immers had hij nog steeds moeite met Delaney, die hij probeerde te accepteren als een vriend. Het zou hem echter ook niet verbazen, of berouwen als ze hem binnenkort vergeten was. Dat was iets wat hij het liefst wilde van andere paarden, dat ze hem vergaten.

In plaats daarvan werd hij bekeken met blikken alsof hij geen greintje vriendelijkheid met zich mee droeg. In feite was dit waar, want er waren maar zelden momenten dat een lach zijn lippen sierde. Hij probeerde het, maar werd over het algemeen teleurgesteld. Zoals hij destijds teleurgesteld was geweest in zijn vriend, zijn enige en beste vriend, ze hadden de zelfde zoog merrie gehad, waren samen opgegroeid, en toch had zijn vriend hem de rug toegekeerd. En dat niet alleen, hij had zijn leven verwoest. Niet dat E'vesdar ooit groots is geweest zoals Flight dat zegt, misschien heeft zijn getrainde lichaam aandacht getrokken, maar zelf was hij altijd terug getrokken en op zijn hoede. Zoals hij na al die jaren nog altijd is. Hij heeft zich nooit door macht laten verleiden, hij is nooit degene geweest die belangrijke beslissingen moest nemen. Het enige wat hij hoefde te doen was de leider en zijn dochter beschermen alsof het zijn eigen leven was.

Een taak waarvan hij had gehouden, immens veel, de leidersdochter was namelijk één van zijn dierbaarste vrienden geweest, iets waar hij met schuld aan terug dacht. Hij had nooit beloofd hen te beschermen, hij heeft nooit een eed hoeven af leggen, het teken werd in zijn schouders gebrandmerkt, beschermer van de familie tot de dood zou volgen. Enkel vonden zij eerder de dood en werd hem de schuld gegeven. Hij was niks meer dan een wees, was hij nooit geweest. De scherpe woorden van Flight doen hem terug denken aan zijn tweede vader, de leider, en een koude steek van pijn snijd door zijn binnenste. Lye'et was zijn zusje geweest, en de leider zijn vader, dat Flight hier zo achteloos over praat maakt dat zijn hartslag sneller gaat en de woede als vlammen rond zijn benen grijpen. Hij heft zijn hoofd en wend zijn ogen af, niet in staat Flight aan te kijken zonder zijn beheersing te verliezen.

Hij draait zijn lichaam voor een deel bij Flight vandaan en richt zijn ogen op de dansende takken, de wiebelde bladeren. Het prachtige licht dat speelt met de schaduwen op de grond. Toch lukte het hem niet om zijn hoofd leeg te maken, en om de woorden van Flight te vergeten. Met een harde blik richt hij zijn ogen weer op de hengst, zijn donkere ogen koud en gevaarlijk flikkerend. Wanneer Flight dan ook weer in de buurt komt, en hij eveneens wat kalmer word blijft E'vesdar nog stijf staan. En zelfs wanneer Flight hem aan raakt stapt hij opzij. Geïrriteerd door de roekeloze woorden die door zijn ziel hadden gesneden perst hij zijn tanden op elkaar, hij wilde naar de hengst uitvallen maar kon geen woorden op brengen die hem zouden helpen. Uiteindelijk komt hij tot rust en laat zijn hoofd wat hangen, zijn oren voorzichtig weer naar voren. En dan voelt hij de warmte van Flight weer tegen zich aan, het hoofd van de hengst op zijn rug.

Nog altijd gekweld door de woorden van de hengst zegt hij niks en blijft aan de grond genageld staan, niet in staat iets te zeggen of te doen. Niet in staat weg te lopen van de troost die het lichaam van Flight bood, ondanks dat hij degene was geweest die E'vesdar had gekwetst.

Gast **Profile**

F L I G H T ☆
Beta Leader Third Rank
my soul is evaporating, won't you saturate me, rain down on me with life

E'vesdar die tot op dat moment het schoolvoorbeeld van zelfbeheersing was geweest, liet een schim van woede zien die Flight maar zelden bij andere paarden had mogen aanschouwen. Alhoewel hij zijn uiterste best deed om zichzelf onder controle te houden, namen de geoefende ogen van de zwarte hengst de spanningen in zijn lichaam waren – en het was meer dan duidelijk hoe hij uitweek om afstand te scheppen. Aangezien kwetsing voor Flight een vrij onbekend begrip was, legde hij niet direct verband tussen de aard van zijn woorden en de ingehouden woeden van de hengst.

Het overduidelijk afstand scheppen, bracht hem er echter toe om zijn laatste handelingen nog eens te overwegen. Het kostte hem meer moeite dan hij ooit hardop zou toegeven: het milde ruizen van de zee overspoelde nog altijd zijn bewustzijn en sloot vrijwel alle andere beelden en gedachten buiten. Het maakte dat hij zich niet langer wilde concentreren; dat zijn verlangen om de vrede te herstellen met de hengst naar de achtergrond verdween. Hij was immers niet bang om alleen te zijn, of weer te verdwalen ergens anders heen waar hij wel kon doen en laten wat hij wilde. Maar omgaan met andere paarden was lastig: er waren altijd onuitgesproken verwachtingen, er waren altijd gevoelens en verborgen gedachten die het altijd moeilijker maakten dan alleen te zijn. Alleen zijn was makkelijk: zijn eigen geest kon hij tenminste te allen tijde vertrouwen.

Bij zijn aanraking, week E'vesdar opzij: de irritatie sprak niet alleen uit zijn blik, maar uit zijn gehele houding. Zijn spieren waren gespannen, zijn ogen donker, zijn oren neigden naar achter. Alles zei 'donder op', maar Flight zou Flight niet zijn wanneer hij daar naar zou luisteren. Hoewel zijn hoofd een tweestrijdige boodschap verspreidde, kon hij zichzelf er niet toe aanzetten om werkelijk weg te lopen. Dus nestelde hij zich, tegen de uitdrukkelijke afwijzing van de hengst in, tegen hem aan, liet zijn hoofd op zijn rug rustte en wachtte tot de hengst óf naar hem uit zou vallen óf hem zou accepteren.

Dat laatste gebeurde: de hengst liet zijn hoofd een stukje hangen en zijn oren kwamen weer wat naar voren. Met een tevreden zucht sloot Flight voor een moment zijn ogen, niet van plan om zijn excuses aan te bieden of zich op een andere manier te verontschuldigen: die mogelijkheid kwam niet eens in hem op; in zijn ogen had hij immers niks fouts gedaan.

Loom schoof hij met zijn neus langs E'vesdars zwarte vacht en snoof zijn geur diep op, om uiteindelijk toch weer afstand te scheppen en zich bij de hengst weg te draaien. Zijn ogen speurden langs de horizon, terwijl hij met zijn neus en oren nauwgezet de rest van de omgeving in zich op nam. Er was iets wat zijn aandacht getrokken, maar hij kon zijn vinger er niet opleggen wat dat precies geweest was. Misschien was wel simpelweg de nasleep van de blauwe maan. Misschien was er meer, maar zijn instinct weigerde hem te vertellen wat dat 'meer' dan zijn moest.

Plots flitsten zijn gouden ogen – die nog een naspoor vertoonde van de donkere, koude storm – terug naar de zwarte hengst naast hem. 'Waarom doe je niet wat je instinct je vertelt om te doen? Ben je niet bang...' Zijn stem stierf weg terwijl de hengst zorgvuldig zijn gedachten overwoog en deze in begrijpelijke zinnen probeerde te verpakken. 'Dat je fouten maakt door jezelf zoveel in de hand te houden?' besloot hij toen. 'Ons lichaam is meer gemaakt om te overleven dan onze geest, maar jij lijkt je geest zo goed onder controle te hebben, dat je niet eens aan woede toegeeft.' Hij grijnsde kort: een vluchtig moment van amusement. 'Is woede niet de hoofdzonde van al onze slechte eigenschappen?'

forsaken, left here in my barren desolate
Myou Avareth Vouh Babbelende Hazelnoot Zwarte Regen

Gast **Profile**

E'vesdar had geen excuses verwacht, waarschijnlijk was de zwarte hengst de hele situatie alweer vergeten en concentreerde zich weer op iets anders. Hij vroeg zich af wat hij wel verwachtte van Flight, of hij zoals de hengst had gezegd inderdaad op zoek was naar iets meer, maar niks schiet hem te binnen. Hij verwachtte niks van de hengst voor hem, hij genoot van de korte momenten die hem werden gegeven, het intense verlangen dat hij nog nooit in zijn leven had gevoelt, maar eveneens wist hij dat hij zonder die gevoelens het ook prima zou redden. Hij leefde zijn gehele leven al alleen, en geen haar op zijn lichaam dacht er aan om dat nu om te gooien. Niet voor Darlica, niet voor Yrdaice, en niet voor Flight. Immers liet Flight ook niet merken dat hij iets verwachtte, hij leefde in het moment en genoot van wat het leven hem gaf. Ergens was E'vesdar jaloers op de manier waarop Flight leefde, ongebonden en vrij om te doen en laten wat hij wilde. Ook al had E'vesdar de keuze om dit ook te doen, hij voelde zich op de één of andere manier gebonden aan Anderfels, hij leefde om de paarden te beschermen. En dat was dan ook een taak die hem dagelijks bezig hield. Er waren maar weinig dingen die hem daarvan konden af leiden. Flight was de enige die hem had overdonderd, en zijn gedachten in zijn macht hield. Hij had het laatste uur niet één keer zijn gedachten naar de kudde laten gaan, en opnieuw vroeg hij zich af wat de hengst met hem deed. Of het een ziek spel was dat hij speelde, of dat hij simpelweg deed wat zijn instinct zei hem te doen, elk moment te pakken dat goed voelde en elk woord te zeggen dat je te binnen schiet. E'vesdar voelt hoe de neus van Flight door zijn vacht gaat en een serie van rillingen trekt over zijn rug. Hoe idioot het ook klonk in zijn hoofd, hij genoot van de zachte, haast tedere aanraking. Iets wat hij nooit eerder had ervaren.

Wanneer Flight afstand neemt en E'vesdar's ogen gegrepen worden door de kilte in die van Flight heft hij zijn hoofd. Zijn irritatie was naar de achtergrond verdwenen, maar zeker niet vergeten. De woorden hadden een impact op hem gemaakt, het was jaren geleden geweest dat iemand hem met zijn neus op de feiten had gedrukt, hoe onredelijk dan ook. Flight lijkt afgeleid, zoekend naar iets in de schaduwen van het woud en een huivering trekt over zijn ruggengraat wanneer hij denkt aan de aanwezigheid van een schim, niet dat hij zich ergens voor schaamde, maar de woede kriebelde nog onder zijn huid en hij had geen behoefte om zijn beheersing te verliezen. Iets wat hij nooit meer wilde doen. Een kort moment word hij terug genomen naar het verleden en staart in de ogen van Sarafina, haar mooie witte vacht besmeurd en haar ogen verdrietig. Nooit meer zou hij zijn zelf beheersing willen verliezen.

Wanneer de ogen van Flight weer naar de zijne worden gericht spannen zijn spieren zich aan, zich plotseling bewust van de donkere schaduwen van het woud. Plots weer volledig op zijn hoede. Onder zijn zwarte vacht zijn de spieren strak aangespannen, en zijn ogen glijden donker over de omgeving heen. Toch was er geen enkel geluid dat op viel, op hier niet thuis hoorde, en enigszins ontspant hij weer. Althans dat was tot de stem van Flight weer tot zijn oren reikt, op zijn hoede voor meer uitdagingen of beledigingen. Maar het was nu een vraag, een reeks vragen die bijna geamuseerd gesteld werden. Een flauw grijnsje siert zijn lippen, maar vervaagt al weer snel als Sarafina zijn gedachten over neemt. 'Ik ben niet veel waard wanneer woede de overhand krijgt' Zijn stem is donker en ruig, misschien wat rauw omdat het beeld van Sarafina nog duidelijk in zijn hoofd staat gegrift. 'Ik maak fouten wanneer ik woede de overhand laat nemen, me over geef aan de voldoening die agressie kan geven. Het brengt niks meer dan onrust en schuld, twee dingen die ik al meer dan genoeg heb mogen voelen' Zijn ogen staan donker en fonkelen licht van de emotie's, de irritatie en woede van zonet nog op de achtergrond en de koelte van de rust weer duidelijk voorop. Hij vroeg zich af waar Flight bang voor was, maar al vrij snel word hem duidelijk dat de hengst leefde van dag tot dag, hij maakte zich geen zorgen of angsten, hij kon laten en doen wat hij wilde. 'Ik heb me al te vaak laten leiden door woede' besluit hij zijn betoog.

Gast **Profile**

F L I G H T ☆
Beta Leader Third Rank
my soul is evaporating, won't you saturate me, rain down on me with life

Een blaffende lach verliet de lippen van de zwarte hengst toen hij hoorde dat E'vesdar indirect bevestigde dat woede inderdaad een hoofdzonde was en daardoor net zoveel gevaren met zich mee bracht als dat de naam suggereerde. Misschien was dat ook wel één van de redenen dat Flight zich probleemloos aan de zonde overgaf: uiteindelijk werd hij als een magneet aangetrokken door gevaar. Hij hield er van om te gaan waar anderen niet komen wilden, simpelweg omdat het tot de mogelijkheden behoorde. Misschien was dat ook wel de reden dat hij zijn stormachtige gedachten en handelingen op E'vesdar losliet, ongeacht wat de gevolgen zouden zijn.

Hij danste naar voren, gleed met zijn flank langs die van de andere hengst, hapte met zijn tanden zachtjes in zijn manen en streek met zijn lippen vluchtig langs diens oor voordat hij weer afstand schiep. 'Have you ever?' fluisterde hij, meer tegen zichzelf dan tegen de andere hengst. Er waren vele onderwerpen waarmee je die vraag zou kunnen beëindigen, de een zonder meer nog intrigerender dan de ander. Sommige van die vragen zou je makkelijk kunnen beantwoorden, anderen zouden meer overweging nodig hebben. Hij antwoordde doorgaans meer instinctief dan dat hij werkelijk wat overwoog, ongeacht de moeilijkheidsgraad van de bewuste vraag.

In dit geval besloeg zijn overweging vooral wat E'vesdar wel en niet ooit gedaan zou hebben, maar aangezien hij niet bepaald een vraag kon verzinnen die hem werkelijk geboeid hield, kon hij daarop ook geen antwoord geven dat hem interesseerde. Bovendien had hij in feite helemaal geen zin om na te denken, de vraag had, zoals gewoonlijk, alles al behuisd wat hij kwijt wilde: 'had hij ooit'. Opnieuw zocht hij vluchtig contact met de zwarte hengst, ademde zijn geur in en liet zich bedwelmen.

Toen hij dit keer het contact verbrak, was de blik in zijn ogen zacht goud, mild. 'Ik moet terug naar de kudde.' Er volgde geen uitleg, geen verplichting of verwijt dat E'vesdaar ook aan had moeten denken. Zijn stem was verrassend zacht en warm, vriendelijker dan daarvoor en minder chaotisch. Alsof hij in dat korte contact een soort vrede had gevonden die hij daarvoor niet gehad had. Misschien was dat ook wel zo.

Zijn gouden ogen gleden haakten zich in de amberkleurige ogen van de grote zwarte hengst. 'Ik niet. I have never.' Op het moment dat hij dat zei, besefte hij ook wat hij had willen vragen. Zelfs in gedachten waren dat echter woorden die hij nauwelijks kon en wilde formuleren, laat staan dat hij het hardop uit zou spreken. Dus was dit een van de antwoorden zonder vraag en als het aan Flight lag, zou het daar voorlopig bij blijven, mogelijk voor altijd, maar mogelijk ook niet. Zoals het soms waaide … en soms niet.

forsaken, left here in my barren desolate
Myou Avareth Vouh Babbelende Hazelnoot Zwarte Regen E'vesdar

Gast **Profile**

Hij werd het bijna gewoon, de impulsieve handelingen van Flight. Vol gratie beweegt de zwarte hengst weer naar voren en danst langs hem heen. De vluchtige aanraking van Flight zijn flank tegen de zijne zorgt voor een hevig brandend en tintelend gevoel op die plek. Het voelde fijn, meer dan fijn, het voelde bijna als thuis komen. Toch kon E'vesdar er niks van begrijpen, alles waar hij een hekel aan had was de hengst voor hem, impulsief, brutaal, en hij trok zich bijna niks van anderen aan. En toch bleef hij zich aangetrokken voelen, alsof er geen einde aan kwam bleef hij smachten naar opnieuw die aanraking die zorgde voor een intens gevoel. Hij voelt hoe de tanden van Flight langs zijn manen glijden, over zijn vacht schuren, hij steigert laag en gooit zijn voorbenen voor een moment hoog de lucht in. Zijn ogen donker en heet voor een kort moment. Voordat hij alweer goed en wel op de grond staat glijden de lippen van Flight langs zijn oor en hoort hij de simpele woorden, al werd de zin niet afgemaakt E'vesdar beantwoorde deze voor zichzelf.

In een fractie van een seconde heeft Flight weer ruimte gemaakt en E'vesdar voelt hoe zijn lichaam neigt om de afstand te overbruggen en zich in de warmte van Flight te verkeren. Zijn ogen glijden over de hengst die niet veel verder staat, nu zijn gedachtes waren gekalmeerd en zijn hoofd weer koel was merkt hij de afwezige blik in diens ogen. Flight geeft hem echter geen tijd om hier over na te denken, al snel voelt hij de warmte weer van zijn vacht, zijn neus in zijn manen. E'vesdar laat zijn neus over de schouder van de hengst glijden, zijn geur diep in ademend, en met een nieuwgevonden tederheid streelt hij zacht langs de hengst zijn maankam.

Zijn ogen kruisen die van Flight en de zachtheid in zijn blik is weer iets nieuws en het verrast E'vesdar, zoals Flight hem continu veraste. De woorden zijn zacht en warm, en bijna wilde E'vesdar vragen of hij kon blijven. Maar hij had een belofte af gelegt, hij zou niks van de hengst vragen, niks van hem verlangen. Ongeacht wat Flight met hem deed, hij zou zijn belofte niet verbreken. Ook al brande zijn huid van verlangen als de hengst weg stapte, of daagde hem uit met zijn woorden. Flight maakte iets in hem los, en hij wist nog niet of hij er blij mee was, wat hij wel wist was dat hij niet wilde dat het stopte.

Hij overbrugt de afstand, passen die krachtig en soepel zijn, maar niet de gratie bezitten die Flight heeft. Zijn neus glijd zacht onder de manen van de hengst, zijn geur opnieuw diep in ademend, er voor zorgend dat hij die nooit meer zou vergeten. Dan maakt hij ruimte en laat zijn ogen de zijne vinden. 'Ik kan je vergezellen, of ik kan nu een ander pad nemen' Hij wilde zich niet opdringen door Flight simpelweg te volgen, hij zou moeiteloos de andere kant oplopen, al zou hij dat minder fijn vinden dan wanneer hij aan de zijde van Flight blijft.

De laatste woorden zijn zacht en ontgaan hem bijna, het kost hem moeite om de woorden een plaats te geven en de betekenis te achterhalen. Uiteindelijk besluit hij dat het één van de raadsels van Flight waren, en hij achter het antwoord zou komen wanner het de zwarte hengst zinde. Toch kon hij zijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken en vraagt zich nogmaals af wat hij in gedachten had beantwoord. Hij had overwogen of Flight had bedoelt of hij ooit een ander had lief gehad, misschien zelfs wel specifiek een hengst, maar de zwarte hengst was een raadsel voor hem en verder was hij niet gekomen.

Waterval bij Maanlicht - Pagina 2 Vestekst

Lerav, Flight, E'rayhon <3

Gast **Profile**

F L I G H T ☆
Beta Leader Third Rank
my soul is evaporating, won't you saturate me, rain down on me with life

E'vesdar reageerde op zijn tanden, iets wat hem nauwelijks te verwijten viel, maar Flights oren draaiden zich desondanks naar achter toen de hengst voor een moment op zijn achterbenen balanceerde. Hij was niet werkelijk onder de indruk, hooguit wat geïrriteerd door de enigszins felle reactie van de hengst. Misschien dat ieder ander die irritatie van de hengst ongepast zou vinden, maar Flight nam niet de tijd om na te denken over dergelijke... futiliteiten. Wat hij veel belangrijker vond, was de reactie van de hengst wanneer hij zichzelf wel toestond om te reageren zoals zijn instinct hem vertelde om te reageren: zijn neus door zijn manen, over zijn schouder. E'vesdar hete adem sloeg terug op zijn zwarte flanken en op het moment dat de hengst, haast teder, opnieuw zijn manenkam raakte, voelde Flight een steek van verlangen die hij met geen mogelijkheid plaatsen kon.

Bruusk, simpelweg omdat hij geen betere manier voor handen had om zichzelf te uiten, duwde hij zijn lichaam dichter tegen dat van de even zwarte hengst. Hij wilde opnieuw zijn tanden in diens schoft en manen zetten, niet uit ongenegenheid, maar juist uit het hete en intense verlangen dat hij voelde. Alsof hij, door Ogen van Verleden te bijten, zichzelf wakker kon schudden uit iets waarvan hij niet wist of het een droom of en nachtmerrie was. Ogen van Verleden. Het was een naam die in het korte moment dat ze elkaar kende niet meer leek te passen. Ogen van Heden was een betere benaming, maar nog beter zou een naam zijn die het hete gevoel in zijn lichaam zou omschrijven: de stroom van lava die E'vesdar in hem losmaakte.

Het kostte hem moeite om zichzelf los te maken van de hengst: alsof zijn instinct en lichaam niet langer op één lijn zaten. Hij altijd al moeite gehad met helder na te denken, al ging het de laatste tijd wat beter, maar nu was het nagenoeg onmogelijk om ook maar één gedachte helder te houden. De enige manier om die storm werkelijk een beetje onder controle te krijgen, was door zich aan iets vast te houden, waar hij de laatste maanden een stabiele bodem op gebouwd had: het leiden van zijn deel van de kudde. Daarom was het ook dat hij gezegd had dat hij terug moest. Niet omdat ze uitgerekend nu zijn bescherming nodig hadden, maar omdat hij wilde vluchten van zichzelf, want hoe vertrouwd hij ook was met de eeuwige storm, deze hete chaos maakte hem bang.

De oren van de zwarte hengst draaiden zich onmiddellijk naar achter bij de hernieuwde aanraking van E'vesdar, maar terugwijken deed hij allerminst. Integendeel: Flight duwde zijn lichaam opnieuw tegen zijn neus en maakte zelf van de gelegenheid gebruik om ook zijn neus in E'vesdar manen te duwen – zijn voornemen om de kudde op te zoeken alweer vergeten. De woorden van de mede-leider brachten hem echter bruusk terug bij dat idee en de ontstane afstand was pijnlijk. Zo pijnlijk dat Flight niet wist hoe hij op diens vraag moest reageren. Zijn lichaam schreeuwde 'ja', maar zijn hoofd was niet instaat om de onbekende pijn van de nieuwe, intense emoties te vergeten. Het voelde als een onmogelijke combinatie, waar hij dan ook geen gehoor aan leek te kunnen geven.

Dus bleef de muur van stilte onverbiddelijk tussen de twee hengsten inhangen: de blik in Flights zwart met gouden ogen intens, maar zonder antwoorden, zich niet realiserend dat hij het daarmee voor E'vesdaar, en daarmee ook voor zichzelf, alleen maar moeilijker maakte. Hij wist niet eens meer precies wat de essentie van de vraag was geweest. Realiseerde zich daarom ook niet dat hij vocht met een heel andere essentie: uiteindelijk ging het hier niet om het belang van de kudde, het ging erom of hij wilde dat E'vesdar met hem meeliep. Of hij zijn aanwezigheid op prijs stelde. 'Je aanwezigheid brandt een gat in mijn ziel,' gooide de hengst er plompverloren uit, zijn ogen plots heet, donkergoud en intens gloeiend met het verlangen waar hij geen woorden voor had. 'En de hitte is zowel aangenaam verwarmend als alles verbrandend. Dichtbij is altijd niet dichtbij genoeg en te dichtbij … veel te dichtbij. Zelfs al zou je een ander pad nemen, dan zou ik je nog voelen, want je brandt van binnen – en binnensten worden niet geheeld door afstand of tijd.'

forsaken, left here in my barren desolate
Myou Avareth Vouh Babbelende Hazelnoot Zwarte Regen

Gast **Profile**

De stilte was vreselijk, maar wat nog erger was was de koude afstand die gecreëerd was tussen beide hengsten. E'vesdar verlangde naar de warmte van de vacht van Flight, hij wilde dat hete gevoel weer in zijn binnenste voelen. Het allesoverheersende verlangen om weer naar Flight toe te stappen brand in zijn ziel en nerveus, opgewonden spant hij zijn spieren op en zet twijfelend een stap naar voren, en houdt dan halt, zijn hoofd opgeheven, zijn ogen donker fonkelend. Wat was er met hem dat hij niet naar behoren functioneerde? Dat hij zijn gedachtes niet op orde kon krijgen? Wat deed deze hengst in vredesnaam met hem?

Dat brandende gevoel in zijn binnenste joeg hem angst aan, maar was ook zo heerlijk dat hij er van kon genieten. Hoewel hij de hengst had beloofd om nooit iets van hem te vragen, hem nooit op te dringen op te blijven, E'vesdar kon de drang om Flight te smeken bij hem te blijven maar amper onderdrukken. Een vreselijk machteloos gevoel bekruipt hem en hij voelt zich weerloos als een jong kind, idioot en naïef.

De woorden van Flight zijn zo abrupt en onverwachts dat E'vesdar al zijn zintuigen bij moet zetten, alert moet zijn om elk woord op te vatten. En wanneer de woorden volledig tot hem door dringen voelt hij hoe koude rillingen over zijn rug trekken. De woorden van Flight klinken zo bekend en beschrijven zijn gevoelens volledig, het gevoel alsof hij een idioot was verdwijnt op de achtergrond. Al heeft hij er nog de grootste moeite mee om er achter te komen wat dit alles betekende, wat betekende de woorden die Flight er zo plompverloren uit had gegooid. Hij wilde uit Flight trekken wat dit alles betekende, hem bestoken met vragen om er achter te komen waar hij zich in had gemengd, wat dit brandende gevoel van binnen betekende. Maar vragen hadden een averechtse uitwerking op Flight en E'vesdar houdt wijs zijn mond, al stormde het vanbinnen.

De hete fonkelende ogen van Flight branden in zijn huid, zijn gelaat, en opnieuw probeerde E'vesdar de kalmte te vinden die hij soms zo hard nodig had, om zijn temperamentvolle karakter weer de kop in te duwen. Verassend soepel komt E'vesdar van zijn plek en houdt voor Flight halt, de hitte van zijn vacht voelend. Hij wilde de laatste centimeters overbruggen en zich opnieuw bergen in de vertrouwde hals van de hengst, maar hij houdt zich in en heft zijn hoofd, richt zijn ogen in die van Flight. 'Ik ken dit niet' Mijmert hij enkel, verloren in gevoelens die door zijn hoofd razen. 'Ik heb nog nooit zo verlangd naar iets-' Hij duwt zijn neus zacht, haast teder tegen de schouder van Flight '-laat staan iemand'

Lerav, Flight, E'rayhon <3

Gast **Profile**

F L I G H T ☆
Beta Leader Third Rank
my soul is evaporating, won't you saturate me, rain down on me with life

Zijn oren schoten naar achter toen de hengst opnieuw dichterbij kwam. Hoewel zijn ziel hunkerde om hem aan te raken – om op welke manier dan ook om een reactie bij hem te ontlokken, weigerde zijn lichaam werkelijk mee te werken. Zijn ziel deinsde terug van de mijmerende woorden die uit E'vesdars mond kwamen rollen. In een reactie op zijn geest, kwamen zijn voorbenen los van de grond en ruw trok hij zijn neus terug. Hij wilde niet horen wat de zwarte hengst met ogen als heet amber hem te vertellen had. Hij wilde niet weten hoe hij naar hem verlangde – en hij wilde al helemaal niet weten hoe hijzelf eveneens naar deze hengst verlangde. Hij wilde het niet weten. Maar hij wist het. Hij wist het met alles wat hij was, elk deel van zijn lichaam, zijn wezen, zijn ziel, zijn zijn. Met alles wat hij was, wist hij dat het hete vuur in zijn binnenste gloeide door de aanwezigheid van deze hengst. Maar het erkennen. In geen duizend jaar.

Maar hoe graag hij ook weg wilde lopen, hoe graag hij de hengst ook verwijten naar zijn hoofd wilde slingeren – van alles, als het gevolg maar zou zijn dat hij weg zou gaan – hij kreeg zijn mond niet zover dat hij zou luisteren. Dus gleed hij opnieuw naar voren: zocht opnieuw dat contact welke hij zojuist nog bijna gewelddadig verbroken had. Zijn lippen gleden langs diens kaak, zochten meer dan zijn geur nu naar zijn smaak. Voor een moment beten zijn tanden zich vast in zijn weelderige, lange manen, voor hij ook dat contact weer bruusk verbrak. Zoals altijd was hij desastreus in zijn keuzes, omdat dat het enige leek te zijn wat zijn ziel toestond. Alsof er geen ruimte was voor een meer respectvolle en rustigere uiting van zijn emoties. Alsof hij zichzelf zou verliezen als hij zich niet compleet zou uiten tegen anderen.

'Verlangen,' herhaalde hij. Het woord sidderde op zijn tong, kwam als een hete ademteug over zijn lippen en sloeg terug tegen de fluweelzachte oorschelp van de zwarte hengst. Brutaal liet hij zijn lippen opnieuw langs zijn kaak gaan voordat hij weer afstand nam. Er waren zoveel dingen die hij zeggen wilde, maar alles leek te vervagen in het belang van dat ene woord. Want uiteindelijk, wanneer nu de wereld zou vergaan, was er niet meer dan dat: een heet en intens verlangen waarvan hij geen idee had hoe hij daar ooit gehoor aan zou kunnen geven. Bij een merrie zou het makkelijker zijn. Maar het verlangen naar een merrie, voor zover hij dat kende, was doorgaans fysiek en slechts zelden emotioneel. De enige waarvan hij zich nog kon herinneren dat hij er op emotioneel vlak naar verlangd had, was de schuchtere Zwarte Regen – een Friese merrie die zich alleen in kleur met deze hengst kon meten. Een hengst die zo een heftige aantrekkingskracht op hem uitoefende dat hij voor een moment bang was dat hij waanzinnig zou worden: dat hij zichzelf definitief zou verliezen in die storm van emoties in zijn hoofd.

Dus deed Flight wat hij altijd deed, wat hij het beste kon: hij dompelde zich onder in alles wat hij was en gaf zich simpelweg over. Liet de chaos vanuit zijn ogen overstromen naar zijn lichaam en gaf de controle van zijn spieren weg aan een dierlijk instinct dat bij hem nooit werkelijk ver weg was. Met een zachte, ingehouden grom kwam hij dichterbij: zijn ogen een intense mengelmoes tussen heet goud en vurig zwart. Niet in het minst bang voor een afwijzing, duwde hij zijn neus tegen de schoft van de zwarte hengst: een handeling die dichterbij in de buurt kwam van bezitterigheid dan de uiting van een onzeker verlangen. 'Heb je geen thuis waar je naar toe moet, E'vesdar?' Zijn stem was heet, verlangend, en tegelijkertijd hard en uitdagend. De manier waarop zijn stem zich echter om zijn naam vlocht, bleef onveranderd: het was een uiting van alles waar E'vesdar voor Flight voor stond. Het verlangen, maar ook de onzekerheid, de verscholen haat en woede omdat hij zo'n een intens gevoel bij hem durfde los te maken … en het onderliggende respect, omdat Ogen van Verleden iets uitstraalde wat hem sterk en onafhankelijk maakte.

Zonder na te denken zette hij kort zijn tanden in zijn schoft. Voorbereid, maar niet bang voor, een mogelijke uithaal bleef hij staan: zijn hoofd dicht bij E'vesdar rug, zijn ogen intens fonkelend. 'Is er waar dan ook niemand die er op je wacht?' Dit keer waren zijn woorden niet luider dan een fluistering en heel voorzichtig, maar daarom niet minder uitdagend, liet hij zijn tong over de plek gaan waar hij zojuist zijn tanden had geplaatst. 'Zijn er hier geen merries waarbij je je verlangen kan uiten?' Hij liet een geamuseerd, maar grimmig geluid horen. 'Ze zouden beter naar je luisteren dan ik.' Hij voelde zich in zijn element: uiteindelijk was dit hetgeen wat hem het beste lag: dansend op de duistere rand van zuivere verleiding. Allicht veel verborgen beloftes, maar geen schuld. Nooit schuld. Hij was uiteindelijk niet degene om geclaimd te worden. Hij zou zich nooit laten claimen. Hij heette niet voor niets Flight: hij was even vrij als de roofvogels in de wind. Hij zou zich niet laten claimen. Nooit. Zelfs niet door deze hengst die een ongekend vuur in hem aanwakkerde. Misschien zou hij vandaag blijven, misschien morgen, maar vroeg of laat zou hij er vandoor gaan. Zoals hij een eeuwige slaaf van zijn eigen ziel was, zo was hij er evengoed voor op de vlucht. Hij wist dat – en E'vesdar zou het leren. Vroeger of later.

forsaken, left here in my barren desolate
Myou Avareth Vouh Babbelende Hazelnoot Zwarte Regen

**Profile**

» Vuurvliegjes bij maanlicht.

Waterval bij Maanlicht

Waterval bij Maanlicht

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen