Ze liepen door, en de merrie voelde zich onrustig. Even later zag ze de kudde al in de verte. Toch was de kans nog aanwezig dat ze aangevallen zouden worden. Ze vond het eng, de blauwe maan. "We zijn er. Zullen we even stoppen om iets te eten?" vroeg de hengst kalm. Sunset keek even om haar heen, besloot dat er niets was om bang voor te zijn en knikte. Ze zuchtte eens en liep naar een perkje met gras en begon daar wat sprieten uit te plukken. Ze schudde het zand van haar vacht en knikte verlegen naar de andere paarden van de kudde die ze niet goed kende. Ja, meteen spraakzaam was de merrie nooit. Maar misschien kwam dat nog. Sunset hief haar hoofd op en keek naar de sterren die blonken naast de maan. Als die nou gewoon minder angstaanjagend was geweest... Ze keek even achterom naar Dylan. Zou hij bang zijn? Hij zag er niet heel bang uit vond ze. Maar misschien wilde hij dat niet aan haar laten zien....
-Sorry voor de flut...-