Langzaam stapte de zandkleurige merrie met blonde manen verder weg van de grot waar ze overnacht had na de ruzie met Morax. Het geluk stond niet bepaald aan haar zijde deze keer. Haar moeder was loner geworden nadat ze gedekt was door een lonerhengst, gewoon om haar eerste en enigste grote liefde Gazardiel te vergeten. Was dat wel een reden? Nee. Nogsteeds kon Siberia het Shylar niet vergeven wat haar plannen met Morax waren en dat ze alles had afgeluisterd toen ze samen daar in de grot waren. De bruine hengst was weggelopen nadat alles gebeurt was en ook waarschijnlijk door haar ogen..

Tranen welden alweer op uit Siberia's ooghoeken toen ze er weer aan dacht. Ook zou het niet lang meer duren tot haar veulen geboren werd. Ze zou voor het veulen zorgen zoals haar moeder dat voor haar ook had gedaan. Iedereen kon zeggen over Shylar wat ze wouden, ze zórgde echt wel voor haar familie en veulens. Ondertussen was ook haar kleine broertje geboren en stiekem kon ze niet wachten om een blik op te vangen op zijn kleine gestalte. Beide veulens moesten veilig zijn en geen slachtoffer worden van de blauwe maan.. Een diepe pijnscheut schoot door haar heen en een kleine gil verliet haar keel. Waarom kon niemand haar waarschuwen dat een veulen krijgen zoveel zeer kon doen. Het is wel iets waar je gelukkig van word, maar langs de andere kant ook weer niet.

Siberia spitste haar oren en richtte haar groene ogen op een geluid dat ze in de bossen hoorde. Ze zette langzaam een paar stappen achteruit omdat iets haar zei dat ze niet goed zat. De geur die van de richting van het geluid afkwam rook bekent, maar het rook ook naar bloed, dus Shylar kon het niet zijn. Was er nog andere familie? Toen ze hoefstappen hoorde besefte ze eindelijk wie het zou kúnnen zijn. Vanth. De schimmenmerrie was haar moeders zus en dus haar eigenlijke tante. 'T..tante V..Vanth?' Siberia's stem klonk stil, maar luid genoeg zodat alleen zij het kon horen. Het was raar om haar tante te noemen maar ach, waarom ook niet.

Geruisloos bewoog ze haar ranke lichaam door de bossen van Minanter. haar vorige blauwe maan was niet bepaald een succes en Vanth was berijd het deze keer beter te doen. Ze snoof eens goed, het rook naar haar zusje, Shylar, maar toch anders. Het rook jonger en... Ze wist het plots weer, haar nichtje Siberia. Een grinnik verliet Vanths keelgat. Bliskem en onweer raasde door de hemel die heerlijk blauw was gekleurd. Door de hevige regen plakte haar blauwige manen tegen haar ranke hals aan. Vanth was net zoals haar zusjes een arabier achtige en daar was ze trots op. Ze had ranke, smalle, maar gespierde benen die konden rennen als de wind. Zo was ze ook als veulen ontsnapt van de wolven die haar en Luna achterna zaten.

Haar witte ogen trokken weer geniepig samen en zo draafde ze sierlijk, gevaarlijk maar elegant verder. Vanth had wel wat beters te doen dan andere, onnuttige paarden te kwellen. Weer grinnikte ze gevaarlijk. Rustig ging ze over naar stap en maakte haar passen groot en ruim zo dat ze stil en geruisloos waren. Vanth was een echte slang, stil en onverwachts. Ze maakte wat geluid in de bosjes voor de zandkleurige merrie met haar gifgroene ogen die haar nu recht aankeken. Ze boorde in haar ijzig witte ogen, enkel en alleen Vanth wist dat Siberia haar nu echt recht aankeek. Ze grinnik vuil en stilletjes, in zichzelf.

Sluw sloop ze verder, naar beneden, zodat ze onzichtbaar was en wandelde door tot ze achter de dochter van Shylar zelf stond. "Zo, zo nichtje lief, jij r..r...r..riep mij?" Een lach verliet haar lippen, zo duister als als dit onweer zelven. Vanth had veel gehoord van andere schimmen en had hier en daar in de kudde wat rondgedwaald om ook op de hoogte te blijven van dat nieuws. "Siberia, lieverd, je hebt jezelf wel in de nesten gewerkt, niet soms? Drachtig van een leider die is weggelopen, net zoals zijn zwakke vader..." Bij deze woorden klapte ze haar tanden voor Siberia's neus dicht. Vervolgens richte ze haar oren weer vriendelijk naar voor. "Je treed in je moeders voetsporen, enkel had jouw vader haar niet verlaten. Maar beide vaders nemen hetzelfde pad tijdens de dracht van hun 'geliefde'..." Weer zweeg ze eventjes en om er zeker van te zijn dat Siberia het zou snappen streek ze met haar tong over haar lippen en tanden. "... Je moeder heeft je het verhaal van Gazardiel toch vertelt hoop ik? Hoe hij stierf voor de ogen van Avanti." De naam van haar leider sprak ze kil en koud uit. De naam liet ze even door lopen zodat hij duidelijk doordrong. Ze trok haar mond afwachten scheef en grinnikte nogmaals.