ARAGORN

Verbaasd heft de hengst zijn kop naar de grote zwerm vogels die krijsend en wel hun toevluchtsoord opzoeken in de zwoele lucht. Onwillekeurig schiet de vraag door hem heen wat de oorzaak is van hun paniek en met trillende neusgaten speurt hij de atmosfeer af op mogelijke dreigingen. Misschien zouden zij hem een verklaring kunnen geven van het onheilspellende gevoel dat al sinds vanochtend zijn lichaam bestookt. En inderdaad. Al snel prikt er een verstikkende geur in zijn neusgaten en besluit Aragorn te onderzoeken wat dit inhoudt. Hij zet zijn gespierde lichaam in beweging en neemt de klim naar boven via een oud rotspad dat het begin van de reuzachtige kliffen van Orlais vormt. Zodra hij zich op hoger gelegen grond bevind en een goed vergezicht heeft over de wouden, schieten zijn donkere blauwe ogen wijd open van schrik. De muur van muur die op hem afkomt is vrij moeilijk te missen en neemt het land van de blauwe maan in zijn greep met zijn felle brandende klauwen. Een dikke zwart gordijn van rook dikt aan op de plekken waar de vlammenzee het land al aangetast heeft. Aerin! schiet er meteen door zijn gedachtengang, terwijl hij een blik op de kustlijnen werpt die in lichterlaaie staan. Het grondgebied van de kudde van rang twee. Meteen schiet Aragorn naar voren en galoppeert hij op hoge snelheid van de helling af. Niet van, maar recht op het bulderende gevaar af, terwijl hij zijn instinct die hem toeschreeuwt rechtsomkeert te maken onderdrukt. Hij mòest Aerin zien te vinden, moest zichzelf ervan vergewissen dat ze in veiligheid was. Zijn moeder had hoogstwaarschijnlijk al een plek bereikt waar zij en zijn vader veilig waren, maar hij wist niet hoe de kudde van Aerin in volle paniek op het vuur zou reageren. Daar hij de leiders niet onderschatte en wist dat ze er alles aan zouden doen om de kuddes te beschermen... Maar wie weet had het vuur hen al omsloten en konden ze geen kant meer op. Waren ze nu overgelaten aan de meedogenloze genade van de hete vlammen. Bij deze gedachte zet Aragorn zich nog steviger van de grond en versnelt hij zijn pas, terwijl de wereld om hem heen langzaam veranderd in rook en chaos.

Brandende takken breken van bomen en vallen in vonkenregen voor zijn hoeven. Aragorn vliegt gracieus over het struikgewas, terwijl de vlammen die op hem af stormen onnatuurlijk hoog lijken en het wit van zijn ogen tevoorschijn halen. Hij springt hoog over een sissende, brandende boomstam die zijn pad versperd, maar niet hoog genoeg. De hete vingers van het vuur strijken over zijn onderbuik en verschroeien zijn vacht. De hitte is afschuwelijk, maar nog erger is de rook die zijn luchtwegen binnendringt. Binnen enkele seconden prikken zijn keel en neusgaten en voelen zijn longen aan alsof ze levend gebraden worden. De drang om te vluchten neemt steeds meer de overhand en doordat de rook zijn zicht vertroebeld, kan hij niks anders dan toegeven aan de oeroude roeping om te overleven. Al zijn zintuigen schieten op scherp terwijl hij zich een weg door het brandende bos baant en de richting op snelt van het andere soort licht, daglicht. Flarden wervelende rook trekken door de zonnestralen en geven aan dat hij de brandende vlammenzee achter zich laat. Zijn hoeven raken koel water en dit korte besef van veilige grond doet hem halt houden om op adem te komen. Lang tijd om zijn lichaam van zuurstof te voorzien neemt hij niet. Al snel zet hij zijn lichaam weer in beweging en rent hij de beek door op weg naar het strand. In de verte vangen zijn oren het geluid van een hinnikend paard. Het geluid is echter te zwak om goed boven het gebulder van de vlammen uit te komen en Aragorn kan niet herkennen van wie het afkomstig is. Toch besloot hij een antwoord te geven. "Aerin!" buldert hij, zijn stem rauw en aangetast door de rook.

ARAGORN

Een zucht van verlichting verlaat zijn lippen zodra hij de ranke merrie in zijn gezichtsveld ziet verschijnen. Het laagje vocht dat zich door de vele rook in zijn ogen heeft gevormd, vertroebeld zijn blik, maar hij weet zeker dat het geen illusie. Nee, want de frisse zoute wind die van de zee afkomt en dapper tegen de rook van het vuur aanstrijkt, brengt duidelijk haar geur met zich mee. "Aerin.." mompelt hij schor, opgelucht. Hij snelt het zachte, smeulende zand op en vangt haar omhelzing op door halt te houden en zacht zijn gespierde borst tegen de hare te drukken. De ontlading van emoties die volgt en de tranen, van haar kant, worden hem even teveel en hij drukt haar steviger tegen zich aan om haar gerust te stellen en voor zichzelf nog meer die bevestiging te krijgen dat ze echt, ja echt, nog in leven en ongedeerd is. De luttele minuten die hij in de vlammenzee had doorgebracht, met de gedachten dat hij zijn zusje misschien was kwijtgeraakt in deze brandende hel, waren ondraaglijk geweest. "Ik was zo ongerust," zei hij zacht. Het was meer tegen de situatie dan tegen Aerin zelf, want dit was niet iets wat hij haar kon verwijten. "Maar, ik ben ook blij dat jou niks is overkomen."

Toen ze zijn aanraking losliet, deed hij een stapje opzij. Haar eveneens blauwe ogen glijden onderzoekend over zijn lichaam en Aragorn beseft dat hij er gehavend uit moest zien na zijn wilde toer door het brandende woud. Op zijn buik zat een lelijke geschroeide plek, zijn bijzondere tekeningen waren compleet verdoezeld door as en om maar te zwijgen over zijn manen die alle kanten op stonden en behoorlijk wat restjes kool met zich mee hadden genomen. Ze kon er wel om lachen, net zoals hij wel kon lachen om haar lichaam die nu meer zwart dan wit is. De glimlach verzacht de adrenaline die nog altijd door zijn lichaam stroomt en zorgt ervoor dat hij ook weer wat helderder kan denken. Terwijl hij beseft dat de vlammenzee nog akelig dicht bij hun in de buurt is, doet hij een paar passen naar voren en leidt hij Aerin wat meer naar het veilige water van de zee. In principe waren ze op het strand buiten het bereik van de vlammen, maar de rook strekt zich nog altijd over een aardig groot oppervlakte en het branderige gevoel in zijn longen herinnert hem eraan dat dit niet gezond is. Aragorn kucht even en brengt zijn blik dan weer terug naar die van Aerin, die hem een vraag stelt over de situatie van hun ouders. Met een ietwat bedroefde blik schudt hij zijn hoofd, wetende dat Aerin erg ongerust over Rixan en Image zou zijn en het speet hem dat hij haar niet de informatie kon geven die ze wilde. "Ik denk dat ze wel een veilige locatie hebben kunnen vinden, er zijn genoeg plekken die nog onaangetast zijn en ze kennen het gebied beter dan wij," concludeert hij met een zo'n kalm mogelijke uitdrukking. Zijn mondhoek is omhoog getrokken in een geruststellende glimlach. "En ik beloof dat ik ze na de brand zo snel mogelijk ga zoeken." Na de brand.. hoelang ging deze nog aanhouden? Zoals hij over het land woekert.. Het lijkt bijna niet natuurlijk meer, ook al zou de zomerhitte een goede verklaring zijn. Aragorn sluit zijn ogen om hier over na te denken, maar trekt deze weer open als hij de zachte neus van Aerin tegen de zijne voelt. 'Ik ben blij dat je hier bent. Ik heb je die tijd gemist.. en..' en? wilt hij vragen. Hij kijkt haar doordringend aan, maar begrijpt dan dat ze het nu niet de juiste gelegenheid vind om het hier over te hebben. Hij draait zich om en wenkt haar dan zachtjes met zijn hoofd. "Laten we wat water gaan zoeken," stelt hij voor. En eten, als ze mazzel hadden, maar water was nu hun voornaamste prioriteit. Het bood niet alleen veiligheid tegen de vlammen, maar het vochtverlies dat ze nu opliepen was zeer hoog en als ze geen waterbron vonden waren ze alsnog niet buiten levensgevaar. En misschien zouden ze dan ook de roet van hun lichamen kunnen wassen, terwijl Aragorn de brandplek op zijn buik verkoelde.

ARAGORN

Hij ziet haar blik de omgeving afgaan en draait zelf in een reflex met zijn oren om eventueel verdachte geluiden op te vangen. Boven het gebulder van de vlammen blijft het stil. Zwijgend vraagt Aragorn waar Aerin zich druk om maakt, maar hij kan haar ongerustheid wel een plaats geven. Die ongerustheid komt ook vaak van zijn kant. In een geruststellend gebaar drukt hij zijn neus tegen haar schoft. "Geen zorgen," spreekt hij zacht. "Ik kan vermijden gezien te worden." Er verschijnt een ietwat duister glimlachje op zijn gelaat; niet alleen de schimmen bezitten de kracht om in de schaduwen op te gaan. Het zou niet de eerste keer zijn dat Aragorn alleen door de grensgebieden van de blauwe maan zwerft. In feite was hij voor de brand al in Orlais met de intentie om Aerin op te zoeken. Geruchten hadden zijn oren bereikt die hem bezorgt maakte... Maar hij rept hier met Aerin nog geen woord over, omdat hij nog geen zekerheid heeft.
De bezorgde stem van Aerin doet hem opkijken, waarna hij kort zijn ogen op de brandplek op zijn buik richt en vervolgens met een glimlach haar verzekerd dat er niks ernstigs gaande is. De vlammen hadden enkel de bovenste laag van zijn huid geschroeid en waren niet tot diep in zijn vlees doorgedrongen. Dit zorgt ervoor dat er geen bijtende pijn wordt veroorzaakt, het brandt hoogstens een beetje. "Het is in orde," mompelt hij zachtjes, waarna hij zijn ogen op de zee richt en kijkt naar het golvende, heldere water. De bezorgde blik van Aerin blijft hem echter vasthouden en hij krijgt al een idee waar dit langzaam heen gaat.

En ja, de vraag wordt gesteld; 'Aragorn.. Waarom kom je niet naar de kuddes toe?' Tegen de tijd dat Aerin de woorden heeft uitgesproken, heeft hij zijn blik weer van de horizon gerukt en kijkt hij zijn zus diep in de ogen aan. Hij wou dat ze begreep waarom hij deze keuze had gemaakt. Dit is zijn plek, net zoals Aerin's plek in het hart van de kudde is. Zoveel als ze op elkaar leken, waren ze toch ook elkaar's tegenpolen. Aerin's veiligheid wordt gegarandeerd als ze omgeven is door anderen, Aragorn is meer in zijn element wanneer hij alleen gelaten wordt. De hengst laat zacht een zucht over zijn lippen glijden. "Ik stel dit leven meer op prijs Aerin," antwoordt hij kalm. "Je weet dat ik in de kudde tegen bepaalde confrontaties op ga lopen. Ik vermijd die liever en zoek mijn eigen weg." Tevens heeft hij het idee dat hij haar zo beter kan beschermen, maar dit laat hij achterwege. Hij denkt niet dat ze dit zou begrijpen. De hengst doet een paar passen naar voren en laat het zeewater zachtjes tegen zijn hoeven klotsen. "Bovendien.." voegt hij er mompelend aan toe, "ik denk niet dat ze de zoon van een ex-schim accepteren." Het is waar, de situatie van zijn ouders zit hem niet mee. Voor Aerin maakt dit niet uit, zij is de liefheid zelve en geen ziel die hier tegenspraak op zou doen. Bij Aragorn is dit niet het geval. Hij straalt een soort mysterieuze zekerheid uit die hem bij andere paarden verdacht maakt. Een dwaler, die zich niet snel onder het gezag van hogere autoriteiten begeeft en dingen ziet en meemaakt die bij sommige paarden alleen in hun wildste dromen voorkomen. Nee, hij zou zich nog niet thuis voelen in een kudde, nu nog niet tenminste.

Zodra hij Aerin's opgewekte stem hoort, gaat er een impuls van verrukking door hem heen die zijn zorgen voor even wegdrukt. Hij galoppeert in volle vaart achter haar aan en zorgt ervoor dat zijn pas zich aan de hare aanpast zodat hij haar lachend kan aantikken met zijn neus. Het is bijna teleurstellend wanneer ze van het schone strand af moeten en weer terug de brandende wereld in stappen. Aragorn houdt zijn lichaam beschermend tegen dat van Aerin gedrukt. Pas wanneer ze de stroom water bereiken, weet hij zich weer te ontspannen. Zijn ogen zijn op de oranje gloed gericht die ze achter zich hebben gelaten. Hier zouden ze wel even veilig zijn. Met gesloten ogen laat Aragorn zijn hoofd zakken en drukt hij zijn neus in het koele water, blij met de verlichting die hij zijn schrale keel kan bieden. Wanneer hij zich weer opricht, ziet hij plots Aerin met een uitdagende grimas op hem afkomen. Hij besluit met haar spel mee te doen, sinds hij toch een bad kon gebruiken, en laat zich lachend in het water vallen. 'Is dat beter?' vraagt ze met een glimlach die ook Aragorn breeduit doet grijnzen. Hij laat het water de as en verkoolde deeltjes van zich af wassen en werkt zich dan schuddend de stroom weer uit, bewust dicht bij Aerin omdat hij er geen 'erg' in zou hebben als zij ook wat spetter van hem zou opvangen. Hij kijkt haar aan en knikt begrijpend wanneer ze verklaart dat dit één van haar favoriete plekjes is. Zeker nu het nog onaangetast is door de vlammen heeft het een bepaalde vredige charme over zich heen. Aragorn laat zijn blik even door de omgeving glijden, maar kijkt met een ruk terug naar zijn zus als hij plots haar zoete geur opvangt. Ze is hengtig! beseft hij, plotseling bezorgd om de nodige problemen die ze hierdoor misschien heeft moeten ondergaan. Zeker als jonge merrie, haar uitstraling en naïviteit vormen dan een wellust voor iedere hengst. "Aerin," begint hij, terwijl hij naar haar toe loopt en haar met een flauw glimlachje aankijkt. "Je bent toch wel voorzichtig he? Gaat niet op gevaarlijke dwaaltochten zoals je broer?"