Triumph kijkt om zich heen, hij moest zich melden bij Treasure en Zehlia. Dat heeft hij gedaan, gevraagd of hij kon helpen, maar blijkbaar moest hij gewoon bij de kudde blijven. Dat is nou precies het enigste wat hij niet doet, hij weet zeker dat Yacira hier ergens is, met het kleintje. Hij wil het dolgraag zien. Maar het moet rot zijn voor dat kleintje om zo geboren te worden. Er zit niks anders op, Avanti wilde zijn wraak nou eenmaal nu, en daar kan hij geen uitstel voor vragen. Hij heeft E'vesdar voorbij zien komen, met zijn prachtige paarden die opgebouwd zijn uit kolkend water. Best handig, maar hij zou wel ontkomen aan die vlammen in zijn eentje, hij moet en zal zijn merrie niet kwijtraken. Hij wil hun niet in de steek laten. De plannen van de hengst zijn bekend, naar de kust, daar waren ze voor een tijdje veilig. Dat is dan ook waar zijn pad naartoe leidt. Hij is nog echt veilig in het minanter nu, maar hij vreest voor de komende blauwe maan, die met rasse streden nadert. Ergens in hem siddert een gevoel van angst, maar ook van moed, want hoe dan ook, hij gaat haar vinden en ons veulen niet in de steek laten.

Zijn blik staat vooruit, zijn netvlies scant de omgeving voor eventuele gevaren, nu hij weer alleen is, is hij weer op zijn hoede. Zijn oren draaien schichtig rondjes om alle mogelijke geluiden op de vangen. Hij knort een keer om zijn neusgaten helemaal op scherp te zetten. De geur van de rook kan hij langzaam maar zeker afsluiten. Hij zet zichzelf in een machtige galop, door Yacira is het weer een trotse hengst geworden. Zijn draf is hoog en verheven. Zijn galop is in een woord machtig en zijn stap is buitengewoon sterk. Zijn rengalop is nog niet super ontwikkeld, hij kan het wel, maar zijn specialiteit is het niet. Hij zou zowiezo nooit de snelste zijn, maar sterk dat is hij, hij is oersterk, vooral als het gaat om de merrie's waar hij om geeft. Maar ook om veulens, veulens verdienen altijd de kans om veilig op te groeien en te blijven leven totdat ze volwassenen zijn.

Hij schrikt op uit zijn gedachten als hij nog net een boom kan ontwijken, met een rare sprong kan hij nog maar net wegspringen, met de hoop dat hij ergens goed terecht komt. Jammer genoeg is dat niet zo, hij stapt in een kuil en struikelt kort daarna over een boomstronk die hij over het hoofd had gezien. Hij smakt met een harde klap op de grond, waarbij hij direct een flinke pijnscheut voelt, het komt vanboven zijn oogkas, zijn rechter. Er loopt een straaltje bloed uit wat langs zijn hoofd vervolgens op de grond spat. Een golf van duizeligheid vloeit over hem heen en treft hem vol. Na een paar pogingen lukt het zijn benen te strekken en zijn achterhand onder zijn massa te zetten, waardoor hij op kan staan. Na wat trillerige momenten galoppeert hij weer vliegensvlug tussen de bomen door, dit keer wel oplettend, want dit wil hij liever niet nog eens mee maken.

Hij merkt dat de ondergrond waarop zijn hoeven zich iedere keer afzetten muller word, iets zachter. Het word zwaarder om door te blijven gaan, maar hij doet het, hij zal altijd doorzetten. Totdat hij erbij neervalt. Hij strekt zich rustig bij iedere stap heel iets meer. Waardoor hij uiteindelijk in een harde rengalop zit, niet zo hard als dat van de meeste paarden, maar goed genoeg voor hem. Hij laat zijn hoeven weer draven als hij de duinen die zich als een muur voor de zee vormen op zijn netvlies ziet komen. Hier is hij nog nooit geweest, hij kent het hele minanter, behalve het kustgebied, of zat hij nu helemaal niet meer in het minanter? Het boeit hem echter niet, hij heeft het water bereikt, het water waar het vuur nooit zou komen.