Fire? ... Isn't that my greadest idea. [shades]

Avanti stond diep in de kern van Vyrantium, de plaats waar hij vaak te vinden was. De plaats waar je hem altijd vinden kon. Zijn lichaam was ontspannen, zijn paarse hebberige ogen gesloten. Hij snoof langzaam in en uit terwijl zijn oren plat achteruit lagen. Er was niets in zijn omgeving waar hij aandacht aan besteede terwijl hij dat normaal wel grondig deed. Normaal zag en hoorde hij alles maar nu stond hij enkel maar met zijn gedachten aan één iemand verbonden, zijn meester. Zelden trof je Avanti aan in die diepe fase van "rust" waarin hij contact legde met de duivel zichzelf. 'Wat wil je hart zo wraakzuchtig beheren mijn zoon.' Klonk een stem ergers diep in zijn ziel. De stem smeulde van haat, droop van de afkeur en zou stinken naar een paar honderde lijken bijeen. 'Chaos en bloed meester.' Antwoordde Avanti met zijn geest. Het was lange tijd stil dus ging Avanti verder. 'Ik wil je hellevuur lenen want één vonk van jouw trots kan een chaos veroorzaken dat je vele zielen zal opbrengen.' Het bleef stil en Avanti wist niet zeker of het contact er nog was. Net als hij een nieuwe opmerking wou geven voelde hij zijn voorste hoeven branden.

Hij opende zijn paarse ogen en keek naar zijn zwart bebloede hoeven die zachtjes smeulde. 'Ren mijn zoon, ren.' En dan verdween de verdoemde ziel uit de zijne. Avanti hief zijn hoef op en keek naar de bladeren die onder hem langzaam vuur vatte. Hij grinnikte donker en steigerde laag. Een hinnik verliet zijn lippen, angstaanjagend maar bevelend. En dan sprong hij naar voor, bij iedere bas stichtte hij een nieuwe brand en de weg was lang want hij had genoeg bosbranden te starten. De geest van Ayana was in de buurt, dat voelde hij dus dadelijk zou ze zich bij hem voeden. Hij had ook zijn andere schimmen nodig want hier stopte zijn idee niet maar ze zouden hem maar moeten inhalen terwijl hij en starter was van een hoop chaos. Eerste doel, rang 4 ...

Ayana

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

De buckskin merrie had zich de laatste tijd bezig gehouden met het trainen van haar gave. Hierdoor was ze misschien iets minder actief op het slagveld. De bijzondere reden was natuurlijk genoeg om haar deze tijdelijke afwezigheid te gunnen. Avanti was de eerste schim die ervan te horen had gekregen. De rest kon het opgevangen hebben, of niet. Haar interesse lag ook niet in het inlichten van al haar collega's. Hoe minder zielen ervan wisten, hoe beter het voor haar zou uitpakken. Hoewel ze natuurlijk niet wist hoe vrijgevig Amosis was met de gebeurtenissen die zich in het schimmenbos hadden afgespeeld. Wie weet babbelde hij er vrolijk op los met de paarden die hij erbuiten ontmoette. Ach, de arme stakker mocht wel even van zijn vrijheid genieten, want deze zou hij niet lang behouden. Avanti zou haar waarschijnlijk niet al te lang laten wachten met het terughalen van hun nieuwe dienaar. De gave van de jonge hengst was immers zeer kostbaar. Nu ze er zo op terug keek leek het wel zo bedoeld dat zij hem zou gaan trainen. Gezien ook zij geen normaal paard was en ook iets kon waar anderen enkel over zouden kunnen dromen. Nee, Amosis zou ze nog wel terug in haar macht krijgen, eens ze daar het bevel voor ontving.

Haar oortjes schoten naar voren, waarna ze haar hoofd ophief om de richting van het meest centrale punt van BMH op te kijken. Vyrantium was het bos van de schimmen en tevens het centrum van het gebied dat met Blue Moon Horses noemde. Veel zielen hielden zich hier niet schuil, enkel de schimmen en Avanti was degene die zich meestal in de donkerste kern van het woud schuilhield. Ook zonder deze feiten had ze geweten dat het hem was die haar riep. Hun band bestond uit iets dat veel sterker was dan zintuigen konden registreren. Ze voelden elkaar aan. Het was dus niet gek dat Ayana meteen reageerde op zijn opgewonden staat. De merrie hield abrupt op met haar huidige bezigheden en zette koers richting haar zwarte meester. Haar pas was snel, het bos flitste langs haar heen, terwijl ze sierlijk elk obstakel op haar weg ontweek. Moeite hadden schimmen nooit met het snelle rennen door de bossen. Alsof ze wisten waar alles stond en zo alles moeiteloos konden ontwijken. Dankzij haar snelheid duurde het niet lang voor ze de zwarte fries in zicht kreeg. Tussen de takken en struiken door, waren zijn paarse ogen maar al te goed te zien. Dit was echter niet het enige wat hem zo zichtbaar maakte. De wereld rond hem heen baadde in het oranje, rode licht van vlammen. Eenmaal dichterbij gekomen zag ze hoe de de grond en bomen achter hem spontaan ontvlamde. Hij moest een gunst aan de duivel hebben gevraagd. Ayana's mondhoeken krulde direct op in een brede grijns, terwijl ze zich al galopperend bij haar leider voegde. 'Avanti, ditmaal overtref je zelfs hun ergste nachtmerries' sprak ze hem op een vrolijke toon toe. Een toon die voor ieder normaal wezen angst zou opwekken, enkel al omdat ze zich zo blij kon voelen over een situatie als dit. Ze kon niet anders dan de opwinding voelen die door haar lichaam gierde. Het bracht haar in een vrolijke staat, wetende dat alles op hun pad zou branden.

Shade // Avanti's Right-Hand

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Fire? ... Isn't that my greadest idea. [shades] Aleera

aleera

Your love
was the greatest I ever had.

Het is inmiddels een eindje terug dat ik Avanti nog heb gezien. Eerlijk gezegd was de laatste keer de dag waarop ik mezelf aan hem offerde, de dag waarop ik mijn ziel aan hem verkocht. Alles wat ik vroeger ben geweest heeft Avanti uit me weggezogen, met die vlijmscherpe tanden die ik in mijn schouder heb voelen branden. De wond is nog steeds niet volledig geheeld, en de pijn die het met zich meebrengt herinnert me eraan dat het tijd wordt hem weer eens op te zoeken. Al was het maar om hem duidelijk te maken dat ik nog deel uitmaak van zijn schimmenbestand; het is echter zijn gedachten niet ontgaan dat ik enkele maanden nogal passief ben geweest. Zowel tijdens het observeren en uitzoeken van prooien als tijdens periode van de blauwe maan waarin we deze gekozen slachtoffers uiteindelijk te grazen nemen. Het is de geur van een dikke, zwarte rook die me tot bij hem leidt. Alsof hij de geur zelf afgeeft en ook hijzelf in vuur en vlam staat deze maand.

Mijn ogen flikkeren wild wanneer ik mijn lichaam aanspoor om het tempo van Avanti te kunnen bijhouden. Ik gun de merrie naast hem geen blik waardig, misschien omdat ik ergens nijd voel tegenover de manier waarop ze bevooroordeeld wordt bij Avanti. Liefde staat zogezegd niet in zijn woordenboek, omdat hij het een gevoel vindt om uit te drukken hoe zwak je eigenlijk bent. Als ik heel eerlijk ben, dan denk ik daar nu ook zo over, maar er zijn andere tijden geweest. Tijden waarin ik met liefde in de ogen van Avareth keek, hem volgend - tot zijn verveling toe. Zijn veulens heb ik met al mijn zorgen en kennis opgevoed, en het enige dat ik ervoor in ruil heb gekregen, is ondankbaarheid. En dat, dat is wat me de stap tot het schimmenzijn heeft doen maken. "Deze maand heb je er mij volledig bij. Ik heb zelfs al een doel voor ogen. Ik zal je je teleurstelling van de afgelopen maanden op slag doen vergeten." Mijn ogen lichten op van onder mijn sneeuwwitte maantop.

In stilte staarde Achilles door de schaduwen. Zijn gehele lichaam tintelde van de spanning er stond iets te gebeuren deze blauwe maan Achilles kon het voelen.. Avanti had een plan en hij wou zeker zien wat dat plan zou zijn. Met een smalend grijnsje stapte de zwarte hengst vooruit. Hij schudde zijn lange witte manen even heen en weer en op dat moment werd hij geroepen door zijn meester. Avanti riep hen alle bij elkaar en Achilles was daar maar wat blij mee. Hij voelde hoe de adrenaline door zijn aderen stroomde enkel aan de gedachte van de blauwe maan en het liefst wou hij zo snel mogelijk een aantal paarden afmaken en terug gaan naar Avanti om hem te laten zien waar Achilles werkelijk toe in staat was. Hoger kruipen op de ongeschreven ranglijst van hun wereld was nu absoluut zijn hoogste doel. De laagste rang was niets voor hem. En hij weigerde al helemaal om naast Kratos te staan. Hij was nu op Ayana en Avanti na de oudste schim die nog zijn trouw bewees aan Avanti. En in stilte had hij maar wat graag dat die trouw werd beloond.

Rustig stapte hij verder al wist hij dat hij dicht bij zijn meester was. En toen hij eenmaal diens zwarte vacht in zicht kreeg kon hij Ayana en Aleera al onderscheiden. In stilte snoof hij even en keek met een scheve glimlach op naar Ayana. Ze had zijn zoon laten gaan. Maar misschien maar goed ook. Achilles was Amosis gevolgd en had gezien hoe hij met een speciale merrie omging. 'Luna' Ze zou zeker een bezoekje van hem krijgen. En vervolgens zou hij Amosis opnieuw naar Vyrantium sleuren al was Achilles het een beetje zat met Amosis. Dat ondankbare rotbeest moest respect leren. Maar dat waren zorgen voor later.

Het vuur was slechts een bijzaak voor de enorme hengst al genoot hij maar wat van de vlammen. Hij hief even zijn hoofd en zijn schuine lach werd breder. "Een zeer interessante keuze en zeker zo dicht op een blauwe maan." Hij grijnsde maar zijn lach verzwakte wat luisterend naar Aleera's woorden. Het liefst wou hij haar afkappen maar de hengst hielt zich in terwijl hij iets naar Ayana toestapte. Ergens hoorde hij maar wat graag hoe ze Amosis had aangepakt met zijn 'training.' "Avanti je bent werkelijk geniaal.." Klonk zijn stem nogmaals zacht nadat hij naar de vlammen had staan kijken. BMH zou ten onder gaan. Zou dit dan toch hun ultime overwinning worden? Wat was het mooi om aan de winnende kant te staan!

Terwijl zijn zwart bebloedde hoeven hun afdruk achter lieten in de aarde flakkerde een onnatuurlijke stilte aan in hun bos gevolgd door het zachte geflikker van vlammen en terreur. Zijn paarse ogen glijden over zijn schouder en kijken het spoor van haat en vernieling aan. Een geamuseerde glimlach siert zijn lippen waarna zijn tocht verder gaan richting rang vier en drie. Hij zou niet rusten, niet rusten zonder dat er doden rond onder zijn hoeven lachen, hij de hinniken zou horen van paarden die levend te grazen werden genomen door de vlammenzee. De regelmatigheid van Ayana kende hij uit één van de duizende, haar stem evenals. 'Voor ons zijn nachtmerries simpele dromen liefste.' Fluisterde zijn stem donker. Ze voegt zich aan zijn rechterflank, daar was haar plaats, daar zou ze altijd galoperen. Hij had al zijn schimmen nodig, de reden waarom hij ze samen bracht. In deze brand en met een aankomende blauwe maan konden ze veel meer slachtoffers maken.

Als ook Aleera wonderbaarlijk genoeg als tweede aan zijn zijde verschijnt snoof hij verbitterd. In een fractie van een second draaide hij zich en plaatste zijn hoektanden in haar hals, nijdig trok hij ze door tot ze hun afdruk zouden achterlaten, lang en bloederig. 'Waarom in godsnaam denk je mij te kunnen aanbidden en doen vergeten als je er niet was!' Hij was kwaad en Ayana wist heel goed hoe kwaad hij kon worden en wat de gevolgen zouden zijn. 'Hoe kun jij me bewijzen d at je het nog steeds waard bent hier te lopen.' Hij was ondertussen gestopt, de vlammen likte onder zijn hoeven naar de bomen en snuivend hapt hij nogmaals dreigend naar haar hals, haar straf zou laten wel komen. Zijn paarse ogen schieten meteen opzij naar Achilles en hij glimlacht vals bij diens woorden. 'Achilles, ik wil dat je Aleera naast jet houdt, doe ermee wat je wil maar ik wil haar straks voor de kudde hebben dus alstublieft, zorg dat ze ons niet ontglipt.' Commandeerde hij. Aan de bosrand blijft hij even staan voor hij langzaam verder bewoog tussen de bomen. 'Als we rang één bereiken vallen we aan. Maak misbruik van de chaos.' Meldde Avanti vervolgens.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

M I T C H
Shade

Goddamn hij was te laat. Bijna alle schimmen behalve hij hadden zich al bij Avanti gevoegd. Dit kon wel eens zijn dood worden. Niet dat hij niet wou doodgaan, neehoor, maar hij wou niet doodgaan onder de stekende ogen van de andere schimmen. Langzaam slofte hij naar een donkere plek achter zijn mede-schimmen en knikte even naar Avanti die bezig was met een merrie dat hij nog niet kende aan te pakken.

Mitch wist dat het vuur Avanti's idee en uitvoering was. De bange hinnikken van verschillende paarden en veulens galmden door zijn hoofd. Het was net als voer dat je op een zilveren plaatje voorgelegd werd..

* flut, ik kon er niet meer uitpersen. & laat. sorry c:

**Profile** Number of posts : 1162

Fire? ... Isn't that my greadest idea. [shades] 2ezs5mr

Bomen kreunden van de pijn terwijl roekeloze vlammen ongecontroleerd aan hun stammen likten. De misselijkmakende grijns op Kratos' gezicht was niet te ontkennen, hij genoot niet enkel van het hellevuur maar ook van deze periode, de blauwe maan. Zijn gedaante veranderde wederom zienderogen. Een helse adrenalinestoot leek zich onophoudelijk door zijn lichaam te verspreiden, aders zwollen op en na een enkel uur had een lichte schuimrand zich gevormd rondom zijn lippen.
De blauwe maan had altijd veel invloed op hem gehad, misschien omdat hij altijd al volledig leeg was geweest - er was geen emotie meer om weg te vegen. Misschien net omdat hij zich zo open stelde voor de transformatie die hij met zich meebracht, het boeide hem weinig hoe hij eruit zag, het boeide hem weinig hoe hij een uur in de wind begon te stinken wanneer dat blauwe ding weer verscheen.
Het hellevuur rondom hem laaide op en zo ook het vuur in zijn ogen. Hij was Avanti dankbaar voor deze gebeurtenis, hij genoot van niets meer dan zien hoe anderen leden. Dat was altijd hetgeen geweest waar hij het meest van genoot: zien hoe anderen afzagen zonder zelf echt iets te doen. Maar nu hij toch de mogelijk had om zelf wat mee te steuken nam hij die kans graag.

De schimmen hadden verzameld, hij had Avantis woorden aangehoord maar reageerde niet echt. Zijn woede liet hem vrijwel koud. Tenslotte was deze niet tot Kratos zelve gericht en het boeide hem vrij weinig waar anderen in de fout gingen.
De schimmen kende hij van gezicht, niet van naam noch karakter. En dat wilde hij het liefst zo houden, hij wou de eenzame 'krijger' zijn die hij altijd was geweest. Nu was hij verplicht om met hen te praten en dat knaagde aan hem. Contact. Praten. 'Ik heb wel zin in een spelletje,' mompelde hij kort nadat Avanti zijn uitleg had gedaan over hoe teleurgesteld hij was en de plannen voor Achilles. 'Maar zo lang ik hier ben kan ik niet spelen. Waarom zijn we samen geroepen?' Kratos' donkere ogen lagen op die van Avanti.

"How fine you look when dressed in rage. Your enemies are fortunate your condition is not permanent; and you're lucky, too: red eyes suit so few."

**Profile**

» One side of the story isnt enough ... [Lerav]
» There's nothing wrong with some idea's ... [Ayana]
» The war is won || All Shades
» LEADER SHADES • Avanti
» I can't stop my heart | Shades

Fire? ... Isn't that my greadest idea. [shades]

Fire? ... Isn't that my greadest idea. [shades]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen