Zijn manen dansend op de wind, zijn hoofd hoog opgeheven en trots met gesloten ogen stond hij daar op een van de kliffen. Theron Hunter of the west was niet langer meer zo eigenlijk. Hoewel hij zijn volledige geboorte naam bleef houden. Het was dan wel de naam die zijn vader hem had gegeven, een naam die haat met zich mee bracht maar toch was het zijn naam. En ooit zou hij zijn vader recht in diens ogen aan kunnen kijken en hem kunnen zeggen dat zijn oordeel over Theron fout was geweest. Dat de hengst beter was dan wat zijn vader hem ooit had wijsgemaakt. En ja, Theron zou dat ooit zeggen, ooit als de tijd rijp was. Maar nu kon hij dat nog iet. Nu was de haat van zijn vaders kant nog te groot en was de pijn voor zijn Whisper nog te pijnlijk. Al had hij nu zijn Kayleigh en zijn dochters Aleydis en Alezna op wie hij niet trotser kon zijn. Toch wist hij dat hij dat hij Whisper en zijn ongeboren kind nooit zou kunnen vergeten.

De sterk gebouwde pinto hengst draaide zich langzaam om. De zon streelde zijn gevlekte huid waardoor elk litteken op zijn lichaam pijnlijk zichtbaar werd. Elk zijn eigen verhaal, of het nou een gevecht was of een marteling.. Hij droeg de herinnering mee. Zijn goede bruine oog staarde even over zijn gebied terwijl zijn blinde oog er maar rusteloos bij leek te liggen. Hij was ze geboren.. Vlak voor zijn moeder stierf had hij haar met een oog mogen aanschouwen.. Zijn vader had hem dat nooit vergeven.. Maar Theron zichzelf eigenlijk ook niet. Toch had hij geluk gevonden, geluk en rust in het kalme BMH. En hij was voorlopig nog niet van plan om te vertrekken. Bovendien lurkte er schaduwen in het duister. Schimmen die hun kans afwachtte, Theron zou zijn vrienden beschermen tegen het gevaar van de blauwe maan. Al kostte het zijn leven. Standvastig bleef hij staan met zijn ogen geopend naar de horizon. Niets maakte hem meer bang of liet hem klein voelen. Men keek op met respect als hij voorbij kwam. Zachtjes knipperde hij even zijn ogen toen hij zich had omgedraaid en van de klif af draafde. De donker bonte merrie die hij zo goed herkende als zijn liefde. Hij bracht zijn bovenlichaam omhoog en hinnikte haar toe. "Kayleigh hier!" Riep hij uit en lachte even voor hij naar beneden draafde naar haar toe. Whisper hoefde niet meer. Al zou hij haar nooit kunnen vergeten. Kayleigh was nu zijn liefde en zijn leven.. Voor altijd..

-maar ff voor t vuur-