Rustige passen werden er gemaakt door de zwarte hoeven van de grijze hengst. Legolas’ oren stonden oplettend elk een andere kant op, en zijn houding was gespannen. Hij was klaar om te sprinten als er iemand om hulp zou roepen. Hij wist het nog, zijn vriendin van vroeger, hoe ze was dood gegaan. Legolas kneep zijn ogen dicht en opende ze weer toen het beeld voor zijn ogen schoot. De witte merrie, stortend in een ravijn. Maar haar had niets kunnen doen. Ze waren te sterk. Hij werd vast gehouden. En toch wist hij nog precies hoe de vader van de merrie hem had aangekeken. Vol afschuw. Hij zou die blik nooit vergeten. Juist daarom moest hij iedereen helpen. En omdat zijn pleegmoeder voor hem gestorven was. Het was zijn lot. Hij had geen keus. Hij moest.

Legolas keek verbaast op toen hij het zand onder zijn hoeven voelde. Hij keek op over de zee, en zag de zon opkomen. Een zucht verliet zijn keel en hij liep verder. Zijn spieren rolden onder zijn vacht en zijn passen waren regelmatig. Zijn ogen stonden sterk, dus je zou niet denken dat hij onzeker was. Hij wilde ook niet dat dat te zien was. Legolas schudde het zand van zijn vacht en liep naar de rotsen. Hij klom omhoog via een smal paadje en trok af en toe wat verdwaald gras uit de grond. Wat had hij graag gewild dat de merrie nog had geleefd. En zijn pleegmoeder ook. Maar ze waren er allebij niet meer. Het was van hem afgenomen.

De hengst gooide zijn hoofd in de lucht toen hij een zwarte zwerm vogels krijsend hoorde opvliegen. Hij volgde hun met zijn hoofd en keerde zijn hoofd terug toen ze uit het zich verdwenen waren. Wat was er aan de hand? Legolas stapte in de richting waar de vogels vandaan waren gekomen en zijn ogen werden groot van schrik. Vuur. Er was niet overheen te kijken. De muur kwam snel dichterbij, het was niet natuurlijk. Legolas zette een galop in om te kijken of er nog paarden waren die zich geen raad wisten met het vuur. Gelukkig vond hij niemand en rende daarna zelf weg van het vuur. Legolas schrok toen een boom voor zijn pad viel, maar sprong er vervolgens gewoon overheen, gedreven door de warmte van het vuur. In de verte rook hij de geur van een paard en ging er instictief op af. Hij galoppeerde langs de vuurmuur naar het paard. Het was een jonge merrie, maar hij herkende haar niet. Dat was ook niet zo raar, want hij kende niemand. “Ren!” schreeuwde de hengst naar haar. De merrie keek hem geschrokken aan, maar verroerde zich niet. “Nu, waar wacht je op?!” toen ze nog niet in beweging kwam gaf hij een beet in haar kont en joeg haar voor zich uit, weg van het vuur. Uiteindelijk was de merrie uit het zicht verdwenen en voelde de hengst de rook op zijn longen slaan. Hij verlengde zijn passen maar merkte dat hij het benauwd had. Hij had niet genoeg energie meer om te rennen. Hij voelde hoe het vuur steeds dichterbij kwam. Was dit zijn eind?

“Hallo! Is daar iemand?” werd er door het bos geschreeuwd. Legolas voelde zijn benen trillen. Hij moest snel zijn, maar het vuur begon hem in te sluiten. “Ja, hier!” wilde hij schreeuwen, maar het geluid verliet zijn keel niet. Hij hoestte en hijgde en probeerde verder te rennen, maar zijn benen lieten dat niet meer toe. Hij hield het niet meer. Een zwarte hengst kwam aan galopperen om hem te helpen. Legolas had gewild dat hij het zelf had kunnen oplossen. Nu zou hij bij deze hengst in het krijt staan. Maar hij had hulp nodig, hoe hij het ook wende of keerde. Hij zou er niet omheen kunnen. De hengst kwam naast hem rennen en deed zijn hoofd snel onder die van Legolas, waardoor hij steun kreeg. “Kom op, nog even volhouden,” zei de hengst. Legolas oren gingen oplettend heen en weer, luisterend naar het geknetter van het vuur. Dankzij de hengst kon hij weer een stukje sneller galopperen, en na een tijdje waren ze dan ook buiten het bereik van het vuur. Legolas haalde zijn hoofd van die van de hengst en zuchtte. “Heel erg bedankt,” zei hij terwijl hij de hengst aankeek. De grijze hengst keek achterom naar het vuur. Bijna was hij dood geweest. “Mijn naam is Legolas,” vervolgde hij terwijl hij zijn hoofd weer rustig probeerde te maken door naar het water te kijken. Het enige was dat het water ook niet rustig was. In woeste golven sloeg het tegen de rotsen en trok weer terug. Legolas zuchtte. Het gehele gebied was in rep en roer door het vuur. “Het kwam door Avanti he? Het is geen gewoon vuur,” zei hij tegen de hengst. Waarschijnlijk had deze dat zelf ook al bedacht, maar toch. Het voelde niet goed. Iets in hem zei dat dit vuur nog maar het begin was van een moeilijke tijd…

Deze is minder goed, sorry...

De borst van de zwarte hengst naast hem ging op en neer. Die van Legolas zelf ook, merkte hij. “Het wel goed,” sprak de hengst toen Legolas hem bedankte. “Mijn naam is Tarquando, aangenaam,” zei hij toen Legolas zich voorstelde. Legolas keek hem aan en glimlachte even. Maar toen hij over Avanti begon keek de hengst hem vragend aan. Misschien was hij nieuw? “Ik weet niet wie of wat Avanti is, maar is hij misschien een schim waar iedereen het steeds over heeft?” vroeg de hengst. Legolas knikte. “Ja, Avanti is de leider van de schimmen. De duivel heeft zijn ziel of zo iets. Laten we het erop houden dat je hem ab-so-luut niet tegen wilt komen. Andere schimmen natuurlijk ook niet, maar Avanti al helemaal niet.” Sprak hij. Zijn kalme stem klonk nu een beetje bezorgd, maar dat mocht ook wel. Legolas was hier natuurlijk ook nog niet zo lang, maar hij had nog nooit een schim tegen gekomen. En dat wilde hij eigenlijk zo houden. “Heb jij al eens een schim tegen het lijf gelopen?” vroeg hij toen aan Tarquando. Hij wilde het wel weten, want dan had hij misschien iemand met ervaring voor zich. Legolas strekte zijn nek even en hoorde wat knakken. Hij krulde zijn nek en voelde het weer terug schieten. Auw… “Kom, laten we even doorlopen, anders zijn we zo misschien als nog de klos.” Zei Legolas, zijn woorden dit maal wel gericht op de hengst. Hij begon rustig in de richting van het water te lopen en voelde het koude water tegen zijn benen slaan. Hij keek even achter zich, het vuur kwam niet dichterbij, maar werd ook niet rustiger. “Zonde van dat bos,” sprak hij tegen niemand in het algemeen. Hij had wel gehoord dat Anderfels hard geraakt was door het vuur. Er was niets meer van over.

-Ook voor Legolas geld dat hij nog nooit een schim heeft gezien, maar niet dood mag

"Nee, en ik denk dat ik er liever ook geen tegenkom naar al die verhalen." antwoorde de hengst toen hij vroeg op Tarquando al eens een schim was tegen gekomen. "Nee, dat denk ik ook niet nee," antwoorde Legolas. "Die schimmen doen me denken aan mijn vader."Sprak hij zachtjes en bijna niet te horen. "Die tiran."Vervolgde hij heel zacht en deze keer mompelend. Legolas keek hem aan, maar besloot niets te vragen. Als Tarquando het hem wilde vertellen dan deed hij dat wel. "Ben jij er dan wel al een tegengekomen?"Vroeg hij nu aan Legolas. Maar hij schudde zijn hoofd. "Nee. Alleen mijn moeder is vermoordt door een van hun. Ik trof haar aan bij een kloof, onder het bloed. Mijn vader duwde haar in de kloof, ze viel naar beneden. Alleen dat bloed bleef aan het gras. Dat is het enige wat ik eigenlijk van haar weet. Ik heb haar nooit echt goed gekend..." sprak hij kalm. Hysterisch gaan doen had toch geen zin. Ze was dood. Klaar.

-flut sorry...-

"Mijn moeder was ziek.... Nou ja echt heel erg ziek, ze kon helemaal niets meer. En ik weet niet wat er met mijn vader gebeurde maar toen mijn moeder ziek werd werd mijn vader langzamerhand gek, echt gek. Hij begon mij te slaan en mijn moeder, zonder reden....... Mijn moeder as zo'n goed persoon, ze zag overal het goede van in en was tegen iedereen aardig...... Maar toen.." Sprak hij, het praten viel hem zwaar en hij had nu een brok in zijn keel. Hij slikte even. "Toen vermoorde mijn vader haar, die tiran vermoorde haar zonder enige reden. Ik ben toen wegrent naar hier." Sprak hij. "Maar mijn moeder zou niet gewild hebben dat ik blijf rouwen om haar, zij zou willen dat ik door ging, en dat doe ik ook." Maakte hij af met een beetje trots in zijn zin. Hij was zeker trots op zijn moeder. "Maar ik denk dat we hier beter weg kunnen, we weten niet hoever dat vuur zal komen." Zei hij nog. Legolas knikte en begon te lopen, dichter naar het water toe. Hij dacht terug aan de tijd met de andere hengsten. Dat ze hem dwongen te kijken hoe een paard gemarteld werd, terwijl hij niets kon doen. Legolas schudde de gedachte van zich af. “Mijn jeugd was ook niet leuk, afgezien van wat ik je al verteld heb. Ik zat in een kudde met een stel andere hengsten. Die vonden het leuk om andere paarden te martelen. Ik was toen een soort helper, was de sterkste uit de kudde, dat was bewezen in een gevecht. Maar toen hielden drie van die hengsten me op de grond, terwijl de andere twee voor mijn neus een paard martelde. Een paard dat ik kende, ze was als een zusje voor me, maar zo klein, zo kwetsbaar. Ik had altijd voor alle paarden in de kudde gezorgd, hen beschermt. En nu kon ik niets doen. Je weet niet hoe dat voelt. Dat is vreselijk.” Zo, nu had hij zijn verhaal ook verteld. Wat zou Tarquando van hem denken?

Ineens voelde hij de aanwezigheid van een ander paard. Abrupt draaide hij zich om en keek recht in de ogen van… Van wat? 'Goeienavond, eenzame zielen,' sprak het beest. Legolas kwam tot het besef dat dit een schim moest zijn en zette een paar passen schuin naar achter, weg van de schim en naar Tarquando toe. Samen was sterker dan alleen toch? 'Heb je de verhaaltjes niet gehoord? Ben je niet bang genoeg om je te verstoppen, zou tijdens de duisternis?' Onverwacht schoot de hengst naar voren en klapten zijn kaken op elkaar vlak voor Legolas’ neus. Toch wel angstig schoot hij naar achter, zijn oren in zijn nek leggend. Wat hij zeker niet zou doen was antwoorden, maar misschien was dat wel tijdreddend? 'Mooie verhaaltjes vertellen julie. Het moet vast vreselijk zijn om zoiets meegemaakt te hebben, niet waar?' normaal zou Legolas naar voren zijn gestoven en hebben uitgehaald, maar nu hield hij zich in. Wel snoof hij. Als dat beest gewoon een paard was geweest had hij op de grond gelegen, smekend om genade… Even schrok Legolas van zichzelf. Hij was geen schim! Hij wilde geen moordmachine zijn, of ook maar zo denken!